Takla, Amale, Yvonne, Afaf i Saydeh idą w żałobnej procesji dla uczczenia pamięci swych mężów, którzy zginęli podczas bezsensownej, długiej wojny na obcej ziemi. Część kobiet uczestnicząca ma zasłonięte twarze, część nosi drewniane krzyże, ale wszystkie odziane są w żałobną czerń. Przy bramie cmentarza pochód dzieli się na dwie grupy – muzułmańską i chrześcijańską.

Nadine Labaki brnie w ślepą uliczkę. Libańska reżyserka wykorzystuje wszechobecne w swoim kraju napięcia między katolikami a muzułmanami jako pretekst do stworzenia koniunkturalnej farsy. Choć Labaki wzoruje się na najlepszych, powierzchowny feminizm nie czyni z niej Almodovara a nisko latające dowcipy nie dosięgają poziomu ustanowionego przez filmy Marjane Satrapi.