Edward Bloom znany jest jako autor niezwykłych opowieści o swoim życiu, kiedy jako zwykły młody człowiek wyruszył na poznanie świata. W jego historiach pojawiają się olbrzymy, koreańskie pieśniarki, wiedźma ze szklanym okiem, potrafiącym przewidywać przyszłość i o rybie, której nie daje się złapać. Bajkowe opowieści Blooma oczarowują każdego z wyjątkiem jego syna Willa, który opuścił dom, aby wyzwolić się spod cienia swojego ojca. Kiedy Edward zaczyna chorować, jego żona Sandra, usiłuje pogodzić ich ze sobą. Will decyduje się na wyruszenie w osobistą podróż, która pomogłaby mu oddzielić rzeczywistość od mitów, jakich pełno w opowieściach jego ojca.

Fantastyczne wizje Burtona jak zwykle urzekają. Kolejną świetną rolę zalicza McGregor, doskonale ucharakteryzowana jest Helena Bonham Carter, ale film oczywiście wygrywa przede wszystkim galerią barwnych, cudownie burtonowskich postaci (DeVito-wilkołak, gigant, Buscemi).

Historia umierającego człowieka, który ubarwiał sobie całe życie fantastycznymi opowieściami, posłużyła Burtonowi jako kolejny pretekst do przeniesienia na ekran swoich dziwacznych wizji. Aby wplecenie fantazji miało choćby pozory sensu, trzeba było je mocniej zakotwiczyć w fabule i stąd motyw konfliktu ojca i syna. Wyszły z tego dwa filmy. Niestety oba niezbyt udane. W warstwie obyczajowej "Duża ryba" jest bardzo infantylna, w fantastycznych wizjach ociera się o kicz. Ogląda się to bez bólu, ale pozostaje spory niedosyt.

No tak, ale o czym to właściwie jest? Strasznie niemądra fabuła służy tu jako dosć prymitywny pretekst do pokazywania rzeczywiście bardzo pięknych zdjęć... no ale było wydać album surrealistycznej fotografii w wydawnictwie Taschen, a nie film z tego wszystkiego próbować robić na siłę!

Dla mnie w tym filmie siedzą dwa, a z tych dwóch tylko jeden przypadł mi do gustu. Pierwszy to typowo burtonowska fantazja, z masą znakomicie nakreślonych, ekscentrycznych postaci drugoplanowych, znakomitymi pomysłami plastycznymi, napadem na bank jak z Rodrigueza i pięknymi, bajkowymi zdjęciami. Drugi – to jakaś łzawa hucpa, przesłodzony do obrzydliwości kawałek familijnego kina w stylu taśmowych produkcji Disneya z wyjątkowo nieudaną muzyką Danny Elfmana. W pierwszym filmie prym wodzą Buscemi i DeVito. W drugim – kartonowy Billy Crudup, durnowato uśmiechnięty McGregor i dwie ładne, ale zupełnie pozbawione właściwości kobiety jako jego żona i matka. Pierwszy film miał szanse stać się najlepszym od lat filmem Burtona. Drugi – ostatecznie niestety dominujący - mimo wszelkich starań, by zadowolić i ugłaskać widza, okazuje się dość płaski, niewiarygodny i błahy. Jeśli rozpatrywać „Rybę” w kategoriach kina rozrywkowego, daje się oglądać bez obrzydzenia. Jeśli jednak ktoś ma ochotę na historię o trudnej miłości ojca i syna, polecam raczej „Inwazję barbarzyńców”.

Słabość do Burtona wyssałem z mlekiem Batmana. Jego filmy już chyba od dekady najpierw podobają się tak sobie, a potem z wiekiem nabierają blasku. Oby tak samo było z "Rybą". Cóż poza tym? Oba duety stare/młode świetnie dobrane i zauroczyła mnie pętla Heleny.