Miasteczko przy granicy. Niedawno zamknięto jedyną lokalną linię kolejową. Ostatni honorowy dróżnik miejscowej stacyjki na znak protestu popełnił samobójstwo. Halina, wdowa przyrzekła zmarłemu mężowi ochrzcić nieślubnego synka ich kilkunastoletniej córki. Ta zdaje się nie wiedzieć, kto jest ojcem jej dziecka. Mają niewiele czasu, by go znaleźć. Za kilka dni jest Boże Narodzenie, a właśnie na Święta chłopiec powinien być ochrzczony.

Można być od wrażeniem – okazuje się, że kiedy dostajemy więcej Katarzyny, a mniej figury, od aktorki można spodziewać się aktorstwa, a nie tej samej ogranej gry ciałem. Żurek ładnie ujmuje relację między matką i córką, ładnie zwodzi widza w kolejnych wątkach i umiejętnie opanowuje się przed maksymalnym dołowaniem. Dobra średnia.

Dobry, uczciwy, nieźle zagrany przez Figurę, Rybicką i Zamachowskiego film. O Polsce B, ale i uniwersalny. Nieco niedookreślony, ale i nad wyraz dobitny. Nieco odrealniony, ale i bardzo prawdziwy. No proszę, jednak ktoś w tym kraju umie mówić o patologii bez łopatologii. Brawo.

Z barszczy wolę jednak ten czerwony... z uszkami.

To trochę nie moja bajka, ale nie mogę nie docenić niegłupiego scenariusza, galerii ciekawych (choć pozornie właśnie nieciekawych), dobrze scharakteryzowanych postaci, a przede wszystkim tego, że Katarzyna Figura naprawdę udowadnia, że jest aktorką, udowadnia, że odejście od swego wizerunku jest jednak możliwe (tak, tak, panowie Linda i Pazura) i po raz pierwszy od "Kingsajzu" jej rola nie jest irytująca.