Bohaterka filmu jest Grace, która uciekając przed gangsterami, przybywa do odciętego od świata miasteczka Dogville. Za namową samozwańczego przewodniczącego miasta, Toma, mała społeczność zgadza się ukryć ją, w zamian za co Grace zgadza się dla nich pracować. Ale szybko przekonuje się boleśnie, że w Dogville dobroć można różnie rozumieć.

Von Trier jak zwykle nie powiedział niczego nowego, bo tylko tyle, że ludzie potrafią być amoralni, odrażający i niebo gorsi od zwierząt, jednakże zaimponowała mi forma tej wypowiedzi, a ściślej to, iż ascetyczna do bólu scenografia okazała się żadną przeszkodą we wciągnięciu widza w akcję.

Kto jak kto, ale von Trier do cyferek zupełnie nie pasuje. Warto zobaczyć, choćby żeby wyjść z oburzeniem.

Eksperyment w sumie udany, ale mam dwa poważne zastrzeżenia. Skoro van Tier wymaga od widza na tyle dużo, by kazać mu wierzyć w historię bez plenerów, dekoracji i rekwizytów, dlaczego nie ma dość zaufania do publiczności, by kazać jej myśleć o emocjach bohaterów i nie podawać najważniejszych rzeczy w komentarzu z offu? A po drugie – to pachnie hipokryzją, że zgniłe miasteczko musi leżeć w Ameryce, skoro uważni widzowie filmów Bergmana rozpoznają w mieszkańcach Dogville sąsiadów postaci z ‘Hańby’ czy ‘Gości Wieczerzy Pańskiej’. No i może nie nazywajmy tego kinem: to bardzo ciekawy spektakl teatralny, sfilmowany na taśmie filmowej. Poza tym – dobrze zagrane, nieco przegadane, ale mocne i interesujące na tyle, by przesiedzieć trzy godziny bez kręcenia się w fotelu. Nie ukrywam jednak, że po van Tierze spodziewałam się więcej.

Cudo. Rewelacyjne połączenie filmu, teatru i prozy. Świetne aktorstwo, genialny pomysł i porażająca realizacja. Absolutnie polecam i to zdecydowanie w pełnej 3-godzinnej wersji.

Nigdy nie przepadałem za von Trierem, ale tu nie mogę odmówić mu sprawności reżyserskiej. Już bowiem po kilkunastu minutach przestałem zwracać uwagę na minimalistyczną dekorację i zacząłem emocjonować się historią. A jest to nie film antyamerykański, ale bardzo sugestywna, pesymistyczna przypowieść o ludzkiej naturze, wraz z katharsis, które również źle o tej naturze świadczy - tym razem naturze widza. Polecam.