Do rodzinnego domu narzeczonej przyjeżdża Snaut. Chce prosić o jej rękę. Zostaje na kilka dni i powoli odkrywa zawiłości relacji pomiędzy członkami tej nietypowej rodziny.

Najtrudniejszy i najodważniejszy polski film ostatnich lat. Nie obyczajowo, czy fabularnie, ale (baczność!) artystycznie. Barczyk porwał się na rzecz, jak mi się wydaje, cholernie trudną - na wejście z kamerą w twarze i głowy bohaterów, odrzucając obawę, że nieprzygotowanego widza ten atak wizualny (mega-zbliżenia) i emocjonalny (mega-uniesienia) przytłoczy. Wyszło coś na kształt filmu złożonego z samych kulminacji, z odrzuceniem tego co pomiędzy nimi. Owszem, duszne i dławiące, ale jednocześnie udane, celne i szczere do bólu. Do tego mamy najbardziej prawdziwe sceny erotyczne w polskim kinie od wielu, wielu lat. Duże osiągnięcie.

Świetnie, że pojawił się u nas wreszcie autor, który rozumie, że w kinie emocje są ważniejsze od przekazu. Szkoda tylko, że jednocześnie marny z niego scenarzysta – bohaterowie i ich historia są kompletnie nieinteresujący.

Rzeczywiście ciekawe podejście, film złożony z samych ostrych, emocjonalnych dialogów, z dużymi zbliżeniami i spokojną kamerą. Z jednej strony czułem szczerość wypowiedzi i doceniałem dobre aktorstwo, z drugiej strony, nie było jednak możliwości w jakikolwiek sposób utożsamić się z problemami bohaterów tego oryginalnego filmu.