Nowojorski dziennikarz Eli Wurman, którego kariera nieuchronnie zbliża się ku końcowi, i który miewał już lepsze dni, wplątuje się w tajemnicze rozgrywki, w których główną rolę odgrywają polityka i sława.

Kameralny dramat o przegranym życiu. Fabularnie nic nowego, lecz aktorsko zapiera dech: fenomenalny Pacino, rola życia Tii Leoni, świetny Ryan O’Neal. Tylko Kim Basinger tym razem niczym się nie popisała. Za to dodatkowy plus za piękny jazz w tle i bardzo równy poziom filmu od pierwszej do ostatniej minuty.

Jeśli kiedykolwiek choć na moment przygasła we mnie wiara w skończony geniusz aktorski Ala Pacino, po obejrzeniu People I know nie mam żadnych wątpliwości: ten facet jest Einsteinem swego fachu. Do tego stopnia, że jego obecność na ekranie potrafi zelektryzować widza nawet wtedy, gdy Pacino występuje w czymś tak drętwym, płaskim, nudnym i przewidywalnym jak ten nieszczęsny film. Im bardziej jednak chwalić aktora za jego kolejną wspaniała kreację (ach, jak ja go lubię w rolach zmęczonych, rozczarowanych facetów!), tym bardziej przychodzi ochota, by poddać scenarzystę i reżysera publicznej chłoście za to, że nie postarali się, by ich robota dorastała kunsztowi Pacino choćby do pięt.

Porażka totalna. Nie wystarczy zatrudnić aktorów. Trzeba im jeszcze dać coś do grania. Szkoda tu wszystkich - zwłaszcza Pacino, ale Basinger i Leoni też.