Opowieść o czupurnej dziewczynce, która potrzebuje więcej uwagi, tolerancji i wolnego czasu, niż mogą jej poświęcić rodzice zajęci karierą zawodową. Mała znajduje zrozumienie u swojego byłego nauczyciela – obecnie stróża na farmie rolnej – którego wciąga w psychologiczną rozgrywkę z ojcem. Obserwuje z boku starcie ich postaw i wartości. Mimo przywiązania do dziewczynki stróż przygotowuje ją do rozstania i pogodzenia się z rodzicami.

Bardzo ładny debiut. Nie tylko wyśmienity technicznie i przemyślany fabularnie, ale i wymowny światopoglądowo, że tak powiem. Jakimowski wpisuje się w nurt kina dobrowolnie usuwającego się na margines świata pędzącego do przodu – tam, gdzie krążą ostatnio m.in. filmy Skandynawów. Ale nie robi z tego wielkiego manifestu, czy krytyki świata wielkomiejskiego – spokojnie, dowcipnie, na luzie daje posmakować tego, co na marginesie życia może być atrakcyjnego dla współczesnego człowieka z miasta. Ja to łykam.

Łatwo było mi ten film polubić, gdyż światopogląd w znacznej części mam zbliżony do bohatera. Cenię wolność, niezależność, stoicyzm. A po seansie cenię też jeszcze bardziej Zamachowskiego, doceniam świetną robotę reżysera-debiutanta, grę naturszczyków, ładne zdjęcia, niebanalną muzykę, dowcipne dialogi. Jeśli byłby to obraz skandynawski, plasowałby się pewnie gdzieś poza czołówką, ale jak na rodzime standardy to niemal fenomen.

A więc jednak doczekałam się polskiego filmu, w którym jest to, co tak urzeka mnie w kinie czeskim! Film Jakimowskiego ma wszystko, co trzeba: ładną, prostą historię, znakomity dialog, inteligentny humor - i niegłupie przesłanie. Przy tym – co niesłychanie rzadkie w polskim filmie – aktorzy są naturalni i przekonujący. Podobał mi się bardzo Zamachowski, za to bardzo nie podobała Foremniak. Gdyby na jej miejsce znaleźć kogoś, kto równie dobrze wygląda, a lepiej gra, nie byłoby się już zupełnie do czego przyczepić.

Bomba! Dialogi, których nie powstydziłby się David Mammet ("Nie może pan tego nie podpisać!", "Ależ mogę, właśnie przed chwilą to zrobiłem. Czy mam nie podpisać jeszcze raz?"), oryginalna forma, piękne zdjęcia i naprawde niegłupie, ze smakiem podane przesłanie - zmruż oczy, może dostrzeżesz to co jest, a nie tylko to co minęło. I może nie warto tak gnać? Najlepszy polski film 2003 r., choć nie dla każdego widza.