Historia rozpoczyna się pewnej zimnej nocy w edwardiańskim Londynie, kiedy to Wendy Darling opowiada swojemu młodszemu bratu historie o walkach szablą o Kapitanie Haku, legendarnym piracie, który nie lęka się niczego oprócz tykania zegara. Ale zegar tyka także dla Wendy. Jej ojciec stwierdza, że już czas, aby dorosła. Koniec z opowiadaniem bajek. Musi rozpocząć przygotowania do zostania prawdziwą kobietą i zamążpójścia. Przygotowywać będzie ją bardzo surowa ciotka Millicent. Nieznany rodzinie Darlingów, Piotruś Pan także uwielbia opowiadane przez Wendy historyjki i przybywa z daleka, aby ich wysłuchać. Tej nocy jego obecność – wraz z zazdrosnym elfem Dzwoneczkiem – w pokoju dziecinnym powoduje, że dla Wendy i jej braci rozpoczyna się niezwykła przygoda.

Ten niesympatyczny, wyniosły, fałszywy gówniarz to nie jest Piotruś Pan, a wykorzystanie usuniętych scen z „Małych agentów” to nie jest dobry sposób na opowiedzenie jego magicznej historii.

To niezwykle przygnębiający film. Przygnębiający w taki sposób, w jaki dołują produkty ludzi, przekonanych, że dzieci są tak głupie, że można wcisnąć im dowolnego gniota, jeśli tylko polukrować go odpowiednią ilością grafiki komputerowej. Ten nieskończenie nudny knot może podniecać tylko kryptopedofili, znajdujących przyjemność w oglądaniu scen z nieletnimi, całującymi się jak Stone z Douglasem w Basic Instinct.