Maggie jest ciężko pracującą młodą kobietą, która całe swoje życie poświęca wychowywaniu dwóch córek, Lilly i Dot. Aby zdobyć środki na życie Maggie pracuje na farmie, uprawia ziemię, służy również pomocą jako lekarka. Pewnego dnia stabilizację życia codziennego na farmie zakłóca nieoczekiwane przybycie ojca Maggie, który porzucił rodzinę, kiedy Maggie była jeszcze dzieckiem. Maggie odtrąca to spóźnione ojcowskie zainteresowanie. Dopiero kiedy jedna z córek - Lilly - zostaje uprowadzona przez psychopatycznego zabójcę o nadprzyrodzonych zdolnościach, Maggie zwraca się do ojca o pomoc przy uratowaniu dziewczynki.

Bardzo, ale to bardzo nieudana próba wskrzeszenia gatunku. Właściwie to nawet nie western, a zakamuflowany za fasadą westernu dramat rodzinny. Strzelają minut 5, jeżdżą konno 10, gadają 100. Śmiertelna nuda, okropnie głupie dialogi, koszmarna narracja i słabe zdjęcia. Jakby tego było mało film ociera się jeszcze o debilnie podaną metafizykę: scena gdzie Tommy Lee Jones pojedynkuje się z indiańskim brujem na czary, to już totalne dno poniżej wszelkiej krytyki. Nie przesadzam – w życiu nie widziałem gorszego westernu, a nieco ich we wczesnej młodości przerobiłem. Nie wiem jak zły duch musiał opętać Rona Howarda, że zaraz po „Pięknym umyśle” zaserwował nam takiego gniota. Chciałbym chociaż dać dwóję z samej sympatii do reżysera, ale naprawdę nie mam za co – to zdecydowanie największy niewypał w jego, skądinąd całkiem przyzwoitej, karierze.

Zapowiadało się na Tańczącego z Wilkami 2, ale nie jest tak źle. Kto oczekuje, ze Hollywood weźmie się wreszcie uczciwie za zanalizowanie relacji między białymi osadnikami a rdzennymi mieszkańcami Ameryki – będzie po raz kolejny mocno rozczarowany, bo przez ostatnie kilkadziesiąt lat jedyny postęp w tej branży to zastąpienie Natalie Woods przez Evan Rachel Wood. Irytujący i interesujący jednocześnie, The Missing jakimś cudem zawiera w sobie film dobry (w kategorii popkornowej) i fatalny (w każdej innej). Podejrzewam, że wyszło tak dlatego, że Ron Howard po swojemu próbował zadowolić absolutnie wszystkich – od feministek przez wielbicieli westernów. Na szczęście wrażenie – i dobre, i złe – ulatuje z pamięci w trzydzieści sekund po opuszczeniu kina.

To nie jest Ron Howard jakiego tygrysy lubią najbardziej, ale da się obejrzeć. Dość ryzykowny melanż starych i nowych pomysłów - z jednej strony głównym bohaterem jest kobieta, wręcz feministka, z drugiej Indianie są czarnymi charakterami jak z dawnych przedwojennych westernów. Najciekawiej wypada sekwencja egzorcyzmów, w krórej stara i nowa amerykańska metafizyka łączą się w sposób spójny i przekonujący.