Cindy Campbell jest już dużą dziewczynką – dziennikarką telewizyjną i matką. Znajduje fajne tematy: skąd się wzięły znaki na polu Toma i jak działa tajemnicza kaseta wideo. Jej wydawcę jednak one mało interesują. Syn Cindy zaczyna rysować jakieś kręgi dziwne. Prezenterka przejmuje się tym umiarkowanie, bo leci na niedoszłego białego rapera oraz próbuje ratować prześladowaną przez VHS przyjaciółkę Brendę, więc ma co innego na głowie...

Lista obśmiewanych filmów nie jest tu tak imponująca jak w pierwszym „Strasznym filmie”; skoncentrowano się głównie na „Znakach”, „Kręgu”, „8. Mili” i „Reaktywacjach”. Skecze ściśle nawiązują do tychże produkcji, dlatego jeśli nie widzieliście w/w, śmiało możecie sobie ten film odpuścić. Jeśli widzieliście – powinniście bawić się całkiem nieźle. Standardowo część gagów rzucających na kolana jest proporcjonalna do gagów byle jakich. Standardowo też nie uświadczycie aktorstwa z prawdziwego zdarzenia, za to ilość gwiazd branży filmowej, telewizyjnej, muzycznej, erotycznej itd., aż przytłacza. Zucker z czasów „Top Secret!” czy nawet „Nagiej broni” nie jest to na pewno, ale na tle ostatnich amerykańskich, francuskich i polskich „komedii”, wypada nader przyzwoicie.

Abrahams i bracia Zucker oparli się tu znaczniej mocniej na parodiowanych filmach (głównie "Znakach", "Kręgu" i "8 mili") niż w poprzednich swoich produkcjach, ale nie znaczy to, że film jest niezrozumiały dla osób, które ich nie widziały. Tylko kilka gagów jest dość hermetycznych i to tych mniej śmiesznych. Jak zwykle niezawodny idiotyczny Leslie Nielsen, świetne absurdalne sceny z reanimacją nieboszczki i rozdaniem nagród imienia Matki Teresy. Miejscami dłużyzny – zwłaszcza wątek raperski jest w Polsce mało śmieszny, ale ogólnie najlepsza część serii i kilka minut zdrowego, histerycznego śmiechu.

W odróżnieniu od dwóch poprzednich części, tę przynajmniej porządnie wyreżyserowała ekipa Zucker/Abrahams/Zucker, a więc da się oglądać. Plagą ostatnich czasów są komedie, które najlepsze dowcipy wyrzucają już do trailera, więc człowiek nie wie, po co w ogóle kupował te bilety. Tutaj - uwaga - większość dowcipów z trailera jest fałszywa, w filmie jest co innego (i równie śmiesznego).

Parodia, która rozpoczyna się od sceny z Pamelą Anderson i Jenny McCarthy przebranych za dziewczynki z gimnazjum jest bardzo słusznym podejściem do tego gatunku. Zucker przygotował sporą i dobrze rzemieślniczą porcją głupich i jeszcze głupszych dowcipów ze swoimi ulubionymi aktorami (Sheen, Nielsen). Ja się bawiłem nieźle, a narzekających po głupotę tego filmu porównać mogę tylko do ludzi, którzy z własnej woli idą do opery i potem mają pretensje, że tam się śpiewa.

Uważam, że komedia będąca parodią powinna bawić osoby, które nie widziały pierwowzorów - taki był np. "Czy leci z nami pilot", czy też "Top secret!". "Straszny film 3" taki nie jest - nie ma sensu go oglądać, jeśli nie zna się "Ringu" i "Znaków". A poza tym, jak to w takich komediach - czasem lepiej, czasem gorzej, zawsze głupio, ale muszę przyznać, że były takie dowcipy, które rozbawiły mnie do łez (parodia Idola, Ku-Klux-Klan i raperskie pojedynki, skecz z Michaelem Jacksonem).