Głównym bohaterem opowieści jest Frank Castle, były żołnierz, który w centrum krwawej rozgrywki gangów traci ukochaną rodzinę. Mężczyzna, owładnięty żądzą zemsty, postanawia wypowiedzieć wojnę wszelkim przestępcom.

Thomasowi Jane wyrządzono wielką krzywdę. Punisherem jest idealnym, z pewnością lepszym niż Lundgren i przy innym reżyserze/scenarzyście mógłby się w końcu przebić do pierwszej ligi. Hensleigh nie dał mu szans. Realizacja stoi na poziomie filmów z Seagalem – latające w powietrzu manekiny, słabo wygenerowane efekty oraz dialogi na przemian debilne i napuszone. To, że Frank Castle zostaje dźgany, miażdżony, postrzelony 40 razy i spływa to po nim jak po kaczce, usprawiedliwia jeszcze komiksowy rodowód. Ale braku choćby szczypty finezji nie usprawiedliwia nic. Jest tu kilka fajnych scen – np. gdy Travolta uśmierca małżonkę na torach kolejowych, a następnie oznajmia synowi, że mama poszła na pociąg – sprawiających wrażenie, jakby niekiedy reżyser dostawał niestrawności od tego co nakręcił i zastępował go ktoś z większym polotem, np. chłopak dostarczający pizzę na plan. Pozostaje tylko żałować, że niestrawności mijają stosunkowo szybko.

Kolejna ekranizacja komiksu i kolejna klapa. Psychologicznie płaskie jak deska postacie jakoś łatwiej ogląda się walczące w kolorowych wdziankach z różnymi dziwolągami, niż w realiach świata rzeczywistego. Komiksowa postać Punishera kojarzyła mi się z kimś mroczniejszym i brutalniejszym, a w filmie sceny rzezi pokazane są bez kropli krwi. Jedyny plus to rola Toma Jane'a, poza tym film jest za długi, raczej nudnawy i gra w nim Travolta.

Adekwatny tytuł dla filmu, którego oglądanie powinno być karą za złe sprawowanie. Można przypuszczać, że Punisher wyszedł spod ręki ludzi, którzy nigdy nie splamili się oryginalnym pomysłem - dosłownie wszystko w filmie jest pożyczone z innych, i zwykle użyte mniej umiejętnie niż w oryginale. Można również podejrzewać, że słowo „ironia” w ogóle nie istnieje w ich słowniku. Efekt pracy wspomnianych osobników jest boleśnie pozbawiony wdzięku i humoru i potwornie, potwornie nudny. Jedyne usprawiedliwienie, jakie znajduję dla tej produkcji, to że posłużyła Travolcie do udowodnienia po raz kolejny i ponad wszelką wątpliwość, że generalnie nie grywa w dobrych filmach, a Pulp Fiction było tylko wyjątkiem od tej reguły.

Film o zemście powinien oddziaływać przede wszystkim na uczucia widza. Musi się on przejąć śmiercią rodziny, znienawidzić oprawców, kibicować Mścicielowi, czy - w tym wypadku - Punisherowi, a przede wszystkim osiągnąć katharsis, gdy zemsta zostanie dokonana. To nie do końca gra w Punisherze i to jest mój główny zarzut wobec tego filmu. Nie jest on też tak mroczny, jak mógłby być. Ale poza tym da się go obejrzeć - o ile oczywiście ktoś nie będzie od ekranizacji komiksu oczekiwał pogłębionej psychologii. Tom Jane niezły w roli głównej, Travolta jakoś tak przechodzi niezauważony...