Seria epizodów, których bohaterowie popijając kawę i paląc papierosy rozmawiają na przeróżne tematy i omawiają między innymi: możliwość użycia nikotyny jako środka owadobójczego, sposoby na przyrządzenie prawdziwej angielskiej herbaty, wynalazki Nikoli Tesli, przygody członków nieistniejącego zespołu rockowego o nazwie SQÜRL, Paryż w latach 20. i co tak naprawdę stało się z Elvisem Presleyem.

"Strange to meet you" (Benigni, Wright): 6
"Twins" (Buscemi, Cinqué Lee, Joie Lee): 5
"Somewhere in California" (Iggy Pop, Tom Waits): 6
"Those things’ll kill ya" (Rigano, Vella, Vella Jr.): 6
"Renee" (French, Rodriguez): 2
"No problem" (Descas, De Bankolé): 6
"Cousins" (Cate Blanchett): 7
"Jack shows Meg his tesla coil" (Jack White, Meg White, Cinqué Lee): 3
"Cousins?" (Molina, Coogan): 8
"Delirium" (GZA, RZA, Murray): 8
"Champagne" (Rice, Mead): 5
RAZEM: 5,636

Z recenzji "Kawy i papierosów" wynika, że film jest postrzegany jako coś przemyślanego, tymczasem ja widzę tu zespoloną kilkoma powtarzającymi się elementami daleko posuniętą improwizację. Stąd bardzo nierówny poziom. To typowy przedstawiciel filmów o wszystkim i o niczym, które w zależności od humoru można zbesztać z błotem albo doszukiwać się naprawdę głębokich treści. Mi część nowelek się podobała, część znużyła, ale całościowo "Kawa i papierosy" wypada interesująco i zapada w pamięć.

Niesamowite: kolekcja odrębnych filmów, które działają jako całość, nie tracąc przy tym nic z odrębności części składowych. Od pierwszego, nonsensownego żartu z Wrightem i Benignim przez ironiczne nowelki z Waitsem i Popem, Molina i Cooganem, podwójną Kate Blanchett i innych, aż po wzruszająco poetycki finał z Meadem, Whitem i Mahlerem w tle – nieustający ciąg niezapomnianych wrażeń, niesamowitych ról, wzruszających obserwacji – a czasem autoparodystycznych żartów. Jarmusch – genialny minimalista - dowodzi, że wystarczy dwóch zdolnych aktorów i kilka minut cierpliwego i uważnego patrzenia, by zrobić kawałeczek znakomitego i poruszającego kina. Brawo!

Doskonałe. Rzekłbym nawet, że całość ma większą wartość niż suma składowych. Kilka niezłych pozycji (najlepszy zdecydowanie epizod z Moliną i Cooganem, dowcipny i cudownie zagrany, niewiele im ustępuje Bill Murray i Cate Blanchett), kilka przyzwoitych (jeśli nie śmiesznych, to cudownie surrealistycznych), poetyckie podsumowanie całości. A cały zbiór staje się fascynującą wypowiedzią na temat problemów kontaktu między ludźmi we współczesnym świecie.