Jimmy "Tulipan", były boss chicagowskiej mafii, wiedzie teraz spokojne i prawe życie. Pewnego dnia jego spokój zburzony zostaje przez starego kumpla Nicholasa "Oz" Oseransky′ego. Okazuje się, że żona Nicholasa porwana została przez węgierską mafię. Tulipan i jego żona postanawiają wkroczyć do akcji.

Póki co, najgorszy film roku. Koszmarnie nieśmieszna komedia z aktorami, na których twarzach drukowanymi literami wypisana jest smutna desperacja ("jeszcze raz, ile kasy za to dostałem? trzeba było wziąć 2 razy więcej..."). Dla Perry'ego to powinien być koniec nieudanej kariery. Dla Willisa ostatni argument za koniecznością szybkiego kręcenia Die Hard IV (Die Hardestest). A dla Peet sygnał, żeby nigdy, ale to nigdy nie ufać reżyserom, którzy nie oczekują od niej, że się rozbierze.

No i mamy tegoroczne „Aniołki Charliego 2”. Proponuję następujące odznaczenia: Najgorszy Film 2004, Najgorszy Film z Willisem i Najgorszy Sequel Dekady.

Nawet nie chce mi się o tym gadać. Nie wiem, czego bardziej nienawidzę: Matthew Perry’ego czy remake’ów, polegających na dolaniu do grama oryginalnego pomysłu trzech cystern wody.

Oj, słabiutko. Pierwsza część nie była niczym wielkim, ale miała jakiś pomysł na fabułę, nieco naprawdę niezłych dowcipów i momentami dość oryginalny czarny humor przeciwstawiający się oczekiwaniom widzów. Pomysłem na drugą było zatrudnienie tych samych aktorów, ale niestety zapomniano zatrudnić scenarzystę. W efekcie powstał film, w którzym aktorzy strasznie się męczą odgrywając najbardziej sztampowe komediowe schematy (głupi gangsterzy, dwóch facetów w łóżku po pijackiej imprezie etc.). Szkoda Willisa, ale jeszcze bardziej szkoda Amandy Peet i Natashy Henstridge.