Max przez dwanaście lat wiódł spokojne życie kierowcy taksówki. W lusterku przewinęły mu się setki anonimowych twarzy, spotkani ludzie i miejsca dawno odeszły w niepamięć. Tak było... do dzisiejszego wieczora. Vincent wykonuje zabójstwa na zlecenie. Jego mocodawcy to tym razem zagraniczny kartel narkotykowy, który na wieść o planowanych aresztowaniach i czekającej ich wkrótce rozprawie w sądzie federalnym postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce. Celem ich operacji jest zidentyfikowanie i wyeliminowanie kluczowych świadków, a wszystko ma się dokonać dzisiejszej nocy...

Solidny thriller, w którym Mann ucieka od tradycyjnego thrillowania i szuka napięcia w konwersacjach. Do tego moim zdaniem bardzo ładnie ukrywa ostateczne znaczenie filmu (ale piszę to z zastrzezeniem, że dla potwierdzenia brak mi drugiego seansu). Mam bowiem wrażenie, że to opowieść o tym jak zabójca przez kontakt z niezdecydowanym facetem postanawia odpuścić sobie zabijanie, odkupić się przez wyrwanie taksówkarza z marazmu i zmuszenie do działania - w życiu i w obecnej sytuacji (stąd m.in. nie zabija go, ratuje mu życie, odwiedza matkę, a w ostatniej konfrontacji strzela w ramę metalowych drzwi w pociągu, zamiast w taksówkarza). Czyli jak zawsze u Manna, dostajemy film o tym czy charakter mężczyzny definiuje jego zajęcie, czy odwrotnie i co się dzieje, kiedy przeświadczenie o tym kim się jest zaczyna pękać. Szkoda tylko, że cyfrowe zdjęcia robią z tego taki płaski teatr telewizji.

Dbałość o detal, znakomite dialogi, rozbudowane psychologicznie postacie, cudowna strona wizualna, wspaniałe aktorstwo i postawienie paru istotnych pytań. Innymi słowy – film na miarę „Informatora” i „Gorączki”, skupiający wszystko co najlepsze w kinie Michaela Manna. Tom Cruise w szczytowej formie i jeszcze lepszy od niego Jamie Foxx, który udowadnia niedowiarkom, że ze świetnego komika może być równie dobry aktor dramatyczny. Mann zaś udowadnia po raz kolejny, że ma jedyny w swoim rodzaju talent do przetwarzania najbardziej ogranych motywów – jak stara Murzynka wprowadzona dla humorystycznego akcentu czy wizyta u bossa mafii w nocnym lokalu – na wyśmienite, zapadające w pamięć sekwencje. A już absolutnie genialna, hipnotyzująca wręcz, jest scena w klubie jazzowym, gdzie Barry Shabaka Henley opowiada o spotkaniu Milesa Davisa. Maksimum emocji zawarte w kilku słowach. Musicie to zobaczyć.

"Zakładnik" utwierdza pozycję Michaela Manna jako mistrza sensacji z najwyższej półki. Wiarygodne, dobrze zarysowane postacie, które ewoluują w trakcie filmu, interesuje dialogi, szeroko ukazane, pięknie sfilmowane cyfrową kamerą tło (Los Angeles) i na samym końcu, najmniej ważna, przyzwoita fabuła. To właściwie tylko do niej miałbym zastrzeżenia – czasem zbyt przewidywalna (wiadomo, że długi wstęp z Jadą Pinkett Smith nie był dodany tak sobie), czasem zbyt naciągana (Foxx ni z tego, ni z owego wbiegający na dach jakiegoś budynku, skąd może obserwować mordercę i ofiarę) i z raczej rozczarowującym, jakby nie przystającym do całości zakończeniem. Mimo tych drobnostek jak na razie najlepszy film sensacyjny tego roku.

Najlepsza rola Toma Cruise'a w całym jego dorobku - aczkolwiek w sumie niewiele z tego wynika. Bardzo dobrze zrobiony dreszczowiec ze wspaniałym portretem Los Angeles, miasta tak paskudnego, że to aż na swój sposób fascynuje. Trochę mnie tylko drażnił Niezwykły Zbieg Okoliczności, na którym zbudowano całą fabułę, ale w sumie da się łyknąć. "Informator" to jednak niestety nie był.

Mann – jak to on zwykle – w niepojęty sposób potrafi połączyć kino akcji z kinem charakterów: zamiast pojedynków na pięści mamy pojedynek postaw życiowych. Wszystko profesjonalnie wykonane, gustownie wystylizowane - dynamiczne i efektowne kino. Zadziwiająco niezły Cruise i nawet lepszy Foxx. Szkoda tylko, że nagła przemiana pechowego taksówkarza z zahukanego tchórza w bohatera wydaje mi się nieco naciągana – a przez to cały dramat nie do końca przekonuje. Ostatecznie – jedynie przyjemna rozrywka, choć należy przyznać dodatkowy punkt za potencjalny walor edukacyjny: może ten dość łatwiutki w sumie film zachęci młodzież do zainteresowania się bardziej udanymi i nieco trudniejszymi produkcjami twórcy Insidera.

Z jednej strony bardzo solidne kino sensacyjne, z drugiej niejasne przesłanie, że w tym filmie kryje się coś więcej niż widać na pierwszy rzut oka. Wspaniałe jest, jak Mann cyzeluje proste, typowe dla takiego kina sceny, jak znakomicie w nastrój wprowadzają pierwsze dwie rozmowy w taksówce, jak intrygująco sfilmowane jest nocne Los Angeles. Mamy tu i klasyczne sceny akcji (końcówka) i ciekawe na nie pomysły (koreański klub) i przywodzące na myśl "Miami Vice" teledyskowe sekwencje nocnej jazdy, dające widzowi chwile wytchnienia. Minusik za przewidywalną, a przez to dużo mniej emocjonującą końcówkę (tożsamości piątej ofiary nietrudno się domyśleć). Dobry Cruise, Foxx i Ruffalo, a Mann nie spoczywa na laurach. Ciekawe jaki będzie jego następny projekt.