Film oparty na faktach. Akcja filmu rozgrywa się w szpitalu psychiatrycznym w Inguszetii. Wraz z rozpoczęciem działań wojennych w Czeczenii w 1995 roku cały personel medyczny opuszcza szpital, zostawiając chorych na pastwę losu.

Bardzo chciałam kupić pomysł Konczałowskiego: bo to piękny pomysł, pokazać, że dom wariatów znajduje się w objętym durna wojna świecie zewnętrznym, a nie w psychuszce... Niestety reżyser przesadził z dosładzaniem wizerunku swojej bohaterki i malowaniu jej świata jasnymi kolorami. Brian Adams – OK, malownicze nocne pociągi – do przeżycia, ale te afektowane tańce, miny, koronki, kapelusze i harmonie... Przesada. I wstyd, że tak doświadczony filmowiec musi uciekać się do tak prymitywnej dosłowności, żeby pokazać, że jego wariaci to w sumie dobrzy i wrażliwi ludzie. Szkoda, bo z tej historii dałoby się zrobić naprawdę piękny i o wiele bardziej przejmujący film.