Pięć znaczących momentów z życia pewnego małżeństwa opowiedzianych w odwrotnej kolejności.

Bardzo ładnie zagrane, niekiedy melancholijne, niekiedy ostre sekwencje ze związku dwojga ludzi, zilustrowane genialnie dobraną muzyką (Wilma Goich, Nico Fidenco, Luigi Tenco, Paolo Conte!) – ale to akurat standard u Ozona. A tak poza tym to film w sumie jest o niczym i uznać go za wyrafinowane intelektualnie arcydzieło mogą tylko felisy i inne zabawne stworzenia z gatunku criticus bambus.

No, "Sceny z życia małżeńskiego" to nie są. Tym bardziej nie jest to "Kto się boi Virginii Woolf?", ani nawet "Bliżej", rozpatrując tytuły opowiadające o kryzysach w związkach. Nie znajdziemy więc w "5×2" żadnych ważnych ani uniwersalnych prawd o życiu małżeńskim, ani wnikliwej analizy rozpadu związku, a z postaciami utożsamianie jest praktycznie niemożliwe. Na szczęście film przedstawia dość zajmującą historię, a przede wszystkim ubiera ją w interesującą formę - i nie chodzi mi tu tylko o odwróconą narrację.