Oparta na autentycznych wydarzeniach historia ośmiu ostatnich lat życia Nikifora, zaliczanego do piątki najwybitniejszych prymitywistów świata. Nikifor przez większość życia był pogardzany, nierozumiany i wyśmiewany. W Krynicy uchodził za pomylonego, budził strach albo śmiech. W 1960 roku jego losy krzyżują się z Marianem Włosińskim, młodym malarzem. Włosiński początkowo chce pozbyć się natręta, lecz gdy go lepiej poznaje, odkrywa tkwiący w nim geniusz, niesamowitą siłę jego malarstwa, brak przywiązania do doczesności i pokorę wobec sztuki. Porzuca malarskie ambicje, a sensem jego życia staje się opieka nad genialnym malarzem. Siedem lat później w warszawskiej „Zachęcie” odbywa się pierwsza retrospektywna wystawa prac Nikifora, która staje się jednocześnie dniem jego wielkiego triumfu.

Moją pierwszą reakcją po Nikiforze było zdziwienie, że Krauze powiedział tak mało, że odsunął Nikifora na drugi plan i sprawił wrażenie leniwego podejścia do materiału. Ale im dalej od seansu, tym bardziej wydaje mi się, że powiedział jednak więcej. Kawałki Nikofora powracają w głowie i uświadamiam sobie, że w tym sennym (zwłaszcza pierwszej połowie), ostentacyjnie nieanalitycznym filmie jest duża odwaga. Jeśli alternatywą była laurka, albo folkowa opowieść z i tak niesprawdzalnymi tezami, to wygrywa z nią ten Nikifor, jakiego dostaliśmy - film o człowieku składającym w ofierze dla sztuki własną rodzinę i karierę dlatego, że znalazł kogoś od siebie większego.

Dobrze, że w tym kraju zaczęto wreszcie po prostu opowiadać historie, bez gorączkowego zastanawiania się, w którym miejscu upchnąć przesłanie. Gorzej, że w tym przypadku historia ta – choć oparta na niewątpliwie interesujących życiorysach – jest opowiedziana tak niezajmująco, tak letargicznie, że nawet słusznie chwalona wszem i wobec rola Krystyny Feldman nie jest jej w stanie uratować.

Mdłe i nijakie.