Bohaterem opowieści jest agent Secret Service, który otrzymuje zadanie uwolnienia córki prezydenta USA. W czasie prowadzenia śledztwa agent trafia na spisek rozgrywający się w Biały Domu.

Mamet lepszy niż zwykle. Nadal mamy oczywiście hiperrzeczywistość, w której od fabularnej wiarygodności bardziej liczy się ciąg pojedynków mametowych wyobrażeń prawdziwych mężczyzn. Ale tym razem, oprócz facetów podniecających się (i Mameta) swoją męskością, dostajemy też jeden element więcej: sposób prowadzenia opowieści tak, by usunąć z niej wszystko, co rozpoznawalne i pozostawić jedynie same punkty kluczowe. To powoduje dziwaczne wrażenie, że film nas wyprzedza i nie daje szansy przetrawić tego, co pokazuje. Tak jak bohater, jesteśmy ciągle o jeden krok do tyłu i próbujemy zorientować się o co do cholery chodzi. Dziwne, ale mam wrażenie, że w tej mametowej wersji kina akcji coraz bardziej irytująca formuła kina Mameta sprawdziła się lepiej niż w kilku jego ostatnich filmach.

Jak lubię Mameta, Kilmera i Luke’a, tak tu się bardzo rozczarowałem. Nie mam nic do wtórnych filmów, jeśli zapewniają dobrą rozrywkę, ale „Spartan” nie dość, że jest bardzo przeciętnie zrealizowany, przeciętnie zagrany, a zwroty akcji miast zaskakiwać irytują, to jeszcze nie ma w nim nawet ułamka czegokolwiek, co nie zostałoby wcześniej do znudzenia przewałkowane przez innych twórców – i to głównie twórców klasy B. Słowem tak potworna klisza kliszy z kliszy, że głowa mała.

Prawdę mówiąc, nigdy nie przepadałem za Mametem. Nawet w czasach świetności uważałem jego fabuły za tak pretensjonalnie skomplikowane, że po prostu niemożliwe do zaistnienia w rzeczywistości. Tym razem wyszło mu jednak jakieś beznadziejnie pozbawione jaj kino gejowskie - zamiast zaskakujących zwrotów akcji, mamy komandosów prężących muskularne klatki piersiowe. No sorki, ale jak już to ma być głównym atutem filmu, to lepiej czipendejlsów oglądać...

Całkiem niezłe. Mamet odchodzi od fabuł "kto kogo wyroluje" w kierunku bardziej stadardowego thrillera szpiegowskiego. Film trzyma w napięciu, widz nie jest traktowany jak idiota, a za każdym razym, gdy wydaje się nam, że wiemy w jakim kierunku pójdzie akcja, ona skręca zupełnie gdzie indziej.