Bokser (reż. Tomasz Blachnicki)
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić |
Gdynia 2011 (2): Panorama Polskiego KinaUrszula Lipińska, Konrad Wągrowski, Artur Zaborski Panorama Polskiego Kina na FPFF nazywana jest również „Salonem Odrzuconych” – trafiają tu filmy, które nie zakwalifikowały się do konkursu głównego, ale są na tyle interesujące, że warto je pokazać. Tym razem musimy przyznać, że decyzja o przesunięciu filmów do przeglądu była słuszna – nie ma wśród nich gniotów, ale trudno też znaleźć pominięte arcydzieło.
Urszula Lipińska, Konrad Wągrowski, Artur ZaborskiGdynia 2011 (2): Panorama Polskiego KinaPanorama Polskiego Kina na FPFF nazywana jest również „Salonem Odrzuconych” – trafiają tu filmy, które nie zakwalifikowały się do konkursu głównego, ale są na tyle interesujące, że warto je pokazać. Tym razem musimy przyznać, że decyzja o przesunięciu filmów do przeglądu była słuszna – nie ma wśród nich gniotów, ale trudno też znaleźć pominięte arcydzieło.
Panorama Polskiego Kina Bokser (reż. Tomasz Blachnicki) Od zera do bohatera, czyli „Fighter”, „Rocky” i kilka innych tytułów po polsku. Bohater robi karierę zagranicą zostawiając rodzinę w Polsce. Co z tego może wyniknąć? Ano, jej rozpad. Chociaż film jest w każdym calu przewidywalny i opiera się na stereotypach, ogląda się go całkiem znośnie, ba, nawet całkiem przyjemnie. Przetwarzanej po raz kolejny opowieści nie udaje się Blachnickiemu o nic wzbogacić (o reinterpretacji nie wspominając). Jest jednak w „Bokserze” jakaś perwersyjna przyjemność oglądania. Wszak najbardziej lubimy filmy, które już kiedyś widzieliśmy. (60%) Artur Zaborski 
Wyszukaj / Kup „Jeż Jerzy” to bez wątpienia bardzo ambitne przedsięwzięcie – ekranizacja polskiego komiksu (czy ktoś sobie jakąś przypomina, poza nieszczęsnym Tytusem i Złodziejami Marzeń?), animacja dla dorosłych, niesztampowy bohater – wszystko to czynniki wysokiego ryzyka. Trudno odmówić twórcom starań – od strony graficznej całość wykonana jest bez zarzutu, postacie ładnie współgrają z komiksowymi pierwowzorami, rysunkowa Warszawa jest starannie oddana, co więcej – film nie jest zestawem skeczy, lecz ma jakąś w miarę rozbudowany scenariusz i spójną fabułę. Niestety, ów scenariusz nie do końca wypala. Humor jest średniej klasy, nie wszyscy bohaterowie dostają role na miarę swych komiksowych pierwowzorów, sceny akcji nie są w tej produkcji potrzebne i służą raczej rozciągnięciu całości do 80 minut. Ale największym problemem „Jerzego” jest to, że widz nieobznajomiony z komiksem nie ma praktycznie szans na zrozumienie filmu – nie pojmie, dlaczego bohaterem jest dziwaczny jeż, co w nim takiego wyjątkowego, jaką właściwie jest postacią. A kręcenie filmu dla nielicznej grupy miłośników komiksu to jednak wysoce karkołomny pomysł. (50%) Konrad Wągrowski Księstwo (reż. Andrzej Barański) Andrzej Barański demonizuje wieś. Piewca prowincji dostrzegł w niej nieoczekiwanie piekło. Jego bohaterowie nie przypominają dotychczasowych bojaźliwych prostaczków, którzy przez konfrontację z atawizmami i popędami stawali się uniwersalnymi postaciami. W „Księstwie” mamy do czynienia z bohaterem, który wieś opuścił. Wyjechał na studia. Tych nie dane mu było skończyć, ale po powrocie w pielesze nadal posługuje się statusem żaka. Skażony wielkomiejskim myśleniem chłopak staje się lokalnym pośmiewiskiem. Prawo, z którego wyleciał, w niczym się nie przydaje na rządzącej się zasadą ′wygrywa silniejszy′ prowincji. Ziomkowie odstają do niego intelektualnie, a prace w polu okazują się zbyt dużym wyzwaniem. Choć Barański przedstawia swojego bohatera przekonująco, to jest to model na tyle nam już znany, że nie jest nawet w połowie tak przejmujący jak choćby bohaterowie „Tabu”. Na szczęście daleko mu także do „Braciszka”. (60%) Artur Zaborski Jeśli końcówka „Kreta” wpada w typową „filmową jazdę”, to „Lincz” jest w niej unurzany po uszy. Bez szansy na ratunek. Zdecydowanie, autor wziął się za materiał ponad jego siły i operuje myślowym skrótem gdzie tylko popadnie. Kreśli swoich bohaterów symbolicznie, wpaja ich w jakieś filmowe wyobrażenia, określa szybkimi ruchami odwołującymi się do skojarzeń najniższych lotów. Dalej, też próbuje się widza nabrać na tanie chwyty, wrogie spojrzenia, patetyczne gesty obliczone na nasze przejęcie opisywanym dramatem. Z „Linczu” byłby może świetny reportaż, ale do filmu wiele mu brakuje. Nie ma tu chyba ani jednej sceny zaaranżowanej tak, aby sięgnąć po jakieś głębszą myśl lub emocje drzemiące w tej historii. Ślizgamy się po telewizyjnych odtwarzaniu wydarzeń w dosyć marnej oprawie muzycznej, któremu słowo „ambiwalencja” nie jest znane. Urszula Lipińska Zamiar był najwyraźniej ambitny – połączenie lekkiej komedyjki w czeskim stylu rozpisanej na dużą grupę zróżnicowanych charakterystycznych postaci połączone z kinem społecznym spod znaku „Czyż nie dobija się koni” i spojrzeniem na współczesną polską prowincję. Efekt – nienajlepszy niestety. Z obserwacji społecznej zostały banały, dobrego humoru w filmie Łazarkiewicz raczej niewiele, postacie są nieciekawe i praktycznie nie budzą żadnej empatii, a reżyserka cały czas nie do końca wie, jaki film kręci i wpada na koniec w zupełnie nonsensowny i nijak nie pasujący do całości mistycyzm. A może nie koniecznie nie pasujący, tylko stępiający jakiekolwiek komentarze i nadający całości posmaku banału. Po stronie plusów – kino bezpieczne, niegroźne, dające się obejrzeć bez poczucia żenady (a to przecież w polskiej komedii ostatnio rzadkość) oraz całkiem urokliwie zrobiona scena erotyczna, jedna z ładniejszych, jakie ostatnio widziałem w rodzimej kinematografii. (40%) Konrad Wągrowski Mój biegun (reż. Marcin Głowacki) Jestem niezwykle kontent, że film Głowackiego znalazł się w Panoramie. Nie jest to film wybitny – właściwie trudno go nazwać nawet dobrym, mimo to zasłużył na festiwalową projekcję. Do czego był tu potrzebny? Przede wszystkim do tego, aby zadać prztyczek w nos krytyce, która przy obecności patosu i pretensjonalności w filmie ostentacyjnie go przekreśla, ignorując jego zacięcie. Ostatnio mieliśmy tego doskonały przykład przy okazji premiery nagrodzonego główną nagrodą w Cannes filmu Mallicka. Zanurzone w pretensjonalności dzieło próbowało przekazać znaczące treści, których większość krytyków nawet nie starała się dostrzec, klasyfikując film jako pretensjonalny właśnie i na tym jego ocenę kończąc. „Mój biegun” nie wstydzi się ckliwości i pretensjonalności (momentami tej zdarza się ustąpić miejsca nawet prostactwu, zwłaszcza kiedy z ekranu wybrzmiewa wyświechtany slogan, że utrata nogi to nie koniec życia), ale na tych nie poprzestaje. Próbuje spojrzeć na problem straty szerzej – analizuje rozpad rodziny po stracie dziecka i rozpad osobowości po stracie kończyn. Nie jest to może analiza przenikliwa ani głęboko, ale od widzów TVN-owskiego cyklu „Prawdziwych Historii”, dla których film jest przeznaczony, i tak wymaga więcej niż wszystkie telenowele razem wzięte. (50%) Artur Zaborski Jak najłatwiej udowodnić młodym aktorom ich wartość? Postawić obok nich Janusza Gajosa i sprawdzić czy będą w stanie w jakikolwiek sposób stanąć na wysokości zadania. „Wygrany” to jakby niezbyt korzystne zestawienie dwóch aktorskich epok – tej starej, nieco już dziś patetycznej, spod znaku Wojciecha Pszoniaka i Gajosa właśnie oraz nowej, którą w skrócie można opisać: jestem, więc gram. No właśnie nie. Ani Paweł Szajda ani Marta Żmuda-Trzebiatowska nie krzesają z figur w historii pełnowymiarowych postaci z dylematem w sercu i głowie. Co ciekawe, przez dwie godziny przed oczami widza płynie drętwa i nieangażująca fabuła, która wbrew pozorom mogła być bardzo dzisiejsza i aktualna. Dylematy są w końcu u Saniewskiego współczesne: jak odnaleźć się w połowie drogi między oczekiwania świata a naszymi własnymi, jak nie dać się wszechobecnej pogoni albo jak w porę się z niej uciec? Zamiast jednak żywej dyskusji nad podrzuconymi tematami roztacza przed nami Saniewski polską wersję hollywoodzkiej fabuły – i realizuje ją z przerażającą konsekwencją, punkt po punkcie… Urszula Lipińska Z miłości (reż. Anna Jadowska) Anna Jadowska spotkała się z ostrą krytyką swojego dzieła już na Off Camerze. W Gdyni jej film nie zakwalifikował się do Konkursu Głównego. Zaskoczyła mnie ta decyzja. „Z miłości” jest bowiem dziełem, które porwało mnie aktorstwem i tematyką. Zgoda, ta jest przesadzona, może nawet skrajna, ale dylematy młodego małżeństwa borykającego się z odwiecznym problemem kapitalizmu – czyli jak powiązać koniec z końcem zachowując przy tym godność – wypadają na ekranie niezwykle przekonująco. Zasługa w tym świetnych Marty Nieradkiewicz i Wojciecha Niemczyka, którzy zachowują się jakby wcale nie udawali, a grani przez nich bohaterowie drażnią prostactwem. Szybko jednak okazuje się, że portretują postaci, które na co dzień mijamy na ulicy, w autobusie lub tramwaju. Decydując się na udział w porno przedsięwzięciu postanawiają sprzeniewierzyć się panującemu w środowisku ciułaniu grosza do grosza. Wynikająca z tego degrengolada jest w interpretacji Jadowskiej brutalna i odpychająca zarazem. Szkoda, że niektórzy widzowie zamiast niej wolą odtrącić film. (70%) Artur Zaborski Pokaz Specjalny Pominięcie „Uwikłania” wzbudziło być może najwięcej kontrowersji przy komentarzach na temat selekcji filmów do konkursu w Gdyni – uczciwie mówiąc, nie mam pojęcia dlaczego. Nie mamy bowiem z pewnością do czynienia z filmem w pełni udanym, nie mamy tez do czynienia z filmem dobrym. Nie mówię tu akurat o warstwie ideologicznej – każdy artysta ma prawo do swego wyboru, a – przyznam szczerze – obie wersje wizji bezpieki, czyli jako Grupy Wciąż Trzymającej Pełnie Władzy lub jako Bandy Idiotów, Którzy Wciąż Fabrykowali Tylko Fałszywki wydają mi się bez sensu. Ale – powtarzam – to dla filmu nie ma znaczenia. Ważne, że kryminał z cechami thrillera powinien być solidnym kinem gatunkowym – a niestety nie jest. Główną wadą jest nagromadzenie nielogiczności i prostych niedoróbek, których ukoronowaniem jest absurdalny i z niczego nie wynikający finał. Po drugie – nie pomogły „Uwikłaniu” wszelkie przeróbki w stosunku do książkowego pierwowzoru. Ciekawy szczery obraz Warszawy został zastąpiony przez pocztówkowy Kraków. Niebanalna postać pana prokuratora została zastąpiona przez mdłą panią prokurator (wyjątkowo słaba rola Mai Ostaszewskiej). No i o pomstę do nieba woła rezygnacja ze znakomitej klamry powieściowej stworzonej przez terapię ustawień – niewykorzystanie tak atrakcyjnego elementu fabuły to grzech wielki. Ogółem – odnosi się wrażenie, że panowie Bromski i Machulski zatracili wyczucie gatunku, w którym niegdyś byli w Polsce mistrzami. Całe szczęście, że przynajmniej „Uwikłanie” ma w miarę przyzwoite tempo i nie nudzi. (50%) Konrad Wągrowski  7 lipca 2011 | ||||||||
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »
Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.
więcej »
Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.
więcej »Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
Nominacje dla najgorszych polskich filmów
— Esensja
Gdynia 2011 (1): Filmy konkursowe
— Urszula Lipińska, Konrad Wągrowski, Artur Zaborski
Dobrzy ludzie, zły bandzior i bardzo brzydkie państwo
— Adam Namięta
Nie ma cwaniaka nad warszawiaka
— Łukasz Gręda
Do kina marsz: Marzec 2011
— Esensja
Wiele hałasu o nic, nic, nic
— Sebastian Chosiński
Mój ojciec jest naleśnikiem, a matka się złamała
— Konrad Wągrowski
Forum Kina Europejskiego Cinergia 2018: Powrót córy marnotrawnej
— Konrad Wągrowski
Pasek a sprawa polska
— Paweł Ciołkiewicz
W sercu Iraku
— Sebastian Chosiński
Łotrzykowska ballada bez happy endu
— Sebastian Chosiński
Esensja czyta dymki: Maj 2011
— Esensja
Materiały dodatkowe
— Konrad Wągrowski
Nie należy zabijać jeża, który znosi złote jaja
— Konrad Wągrowski
Nie ma Jeża bez kolców
— Paweł Sasko
Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski
Statek szalony
— Konrad Wągrowski
Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski
Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski
Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski
Migające światła
— Konrad Wągrowski
Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski
Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski
Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski
Kac Vegas w Zakopanem
— Konrad Wągrowski
Mało optymistyczna ta Panorama...