Projekt „Tulse Luper Suitcases” opisuje przygody niejakiego Tulse’a Lupera – pisarza i marzyciela. Jego perypetie nie są zbyt różnorodne, ponieważ bohater ma szczęście do bycia więzionym. Zwiedza więzienia w Walii, Utah, Antwerpii, Turynie, Budapeszcie, Moskwie, Szanghaju, Kioto i Manczurii. Opowieść toczy się przez około 60 lat, zaczynając od odkrycia Uranu w 1928 w Kolorado, a kończąc na zburzeniu Muru Berlińskiego w 1989. Odkrycie Uranu, jak i tytułowe walizki, to bynajmniej nie dzieło przypadku. Podczas trwania całego projektu odsłonięte zostaną 92 walizki, co symbolizuje również liczbę atomową Uranu. Dlaczego używam słowa projekt, a nie np. film? Mianowicie „Tulse Luper Suitcases” będzie wykorzystywał pięć różnych środków przekazu. Trzy filmy pełnometrażowe („Moab Story”, „Vaux to the Sea”, „Antwerp”), telewizję, liczne płyty DVD, internet, książki. Wspominanemu już przeze mnie „Matrixowi” podobna sztuka się nie udała. Greenaway powinien poradzić sobie lepiej. Piszę tak, ponieważ miałem zaszczyt obejrzeć „The Moab Story”, czyli początek całej mitologii. Jestem zszokowany jak ten człowiek – twórca estetycznego i klasycznego – mógł popełnić produkt z tak stylową oprawą wizualną i muzyczną. Nasze oczy nie mają tu prawa do czegokolwiek się przyczepić. Twórca „8 i pół kobiety” wykorzystuje wszystkie aktualnie dostępne możliwości medium jakim jest kino. Mamy świetne filtry (różniące się ziarnem, wprowadzające poświatę i wyciskające z kolorów ostatnie soki), przenikanie się kadrów, teksty pojawiające się na ekranie, wprowadzanie kilkunastu okienek fabularnych na raz i fragmenty wygenerowane komputerowo. Kostiumy i scenografia są wprost genialne. Wszystko w tak wspaniały sposób jest przerysowane i komiksowe, że czujemy się uczestnikami współczesnej baśni. Greenaway od kiczu i przesytu przechodzi do groteski i ekspresji, aby w końcu wszystko stonować, ugrzecznić i podporządkować regułom klasycznym. Przez cały czas oprócz właściwej fabuły obserwujemy pojawiające się napisy różnej treści, ujęcia z innych kamer, alternatywne wersje wydarzeń, innych aktorów w danej roli, motywy z legendarnych już filmów i komentarze dotyczące filmu. Efekt jest taki jak przy oglądaniu „Eurosport. News” czy „Bloomberg”. Efektowny jest też montaż, w stylu serialu „Fastlane” McG. Obrazy przyspieszają, aby za chwilę zatrzymać się, zaciąć i pójść swoim torem. Wyatt i Leupen (stali montażyści Greenaway’a) bawią się taśmą filmową jak najlepszy DJ płytami winylowymi. Największy problem dotyczy fabuły. Jest intrygująca, ciekawa, ale czasami jest tak zawiła, że można pogubić się na dobre. Jeśli Peter Greenaway nie zrobiłby „Tulse Luper”, to do podobnego wyczynu byłby tylko zdolny cały sztab zawodowców. Lucas/Spielberg stworzyliby historię („Indiana Jones”), Rick Simpson wybudowałby dekorację („Dick Tracy”), montażem zająłby się McG („Fastlane”), kostiumami Jane Ruhm („Smoochy”), a reżyserią… nie da rady – sam Greenaway. Teraz może zdołacie sobie wyobrazić jak wyjątkowy jest sam film, a także cały projekt.