Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
„Obcy 5” - niezrealizowane projektyJak wiadomo, pomysłem na cykl Obcego było oddawanie każdej części reżyserowi z własną wizją, działającego w odmiennej estetyce. Nakręcono tylko 4 części, choć przecież koncepcji mogło być dużo, dużo więcej. Spójrzmy na garść niezrealizowanych projektów, w tym takich czarodziejów kina jak Woody Allen, Pedro Almodovar oraz Konecki & Saramonowicz.
Mateusz Kowalski„Obcy 5” - niezrealizowane projektyJak wiadomo, pomysłem na cykl Obcego było oddawanie każdej części reżyserowi z własną wizją, działającego w odmiennej estetyce. Nakręcono tylko 4 części, choć przecież koncepcji mogło być dużo, dużo więcej. Spójrzmy na garść niezrealizowanych projektów, w tym takich czarodziejów kina jak Woody Allen, Pedro Almodovar oraz Konecki & Saramonowicz.  wyk. Paweł Klimczak Christopher Nolan – Alien 5: Discombobulate Klasyczna tetralogia przypomina reportaż z wycieczki szkolnej przy fantazjach Nolana. Gdzieś w kosmosie Ripley jest starą alkoholiczką, lecącą na psychostymulantach, przez co nie rozróżnia do końca prawdy od wyobrażeń. Dzięki temu Nolan umiejętnie prowadzi fabułę na kilku płaszczyznach – rzeczywistej, w której Obcy dawno wyginęli (do pewnego momentu, rzecz jasna, bo kilka egzemplarzy się uchowało), wyobrażeniowej (gdzie Ripley wydaje się, że stacja kosmiczna, na której przebywa, jest atakowana przez hordy stworów) oraz sennej, w której Królowa Ula komunikuje się z bohaterką, wymuszając na niej agresję na ludzi. Okazuje się w końcu, że istnieje kolejna kolonia Obcych, jednak dla Ripley jest już za późno, by działać w rzeczywistości – ciało trafia w stan katatoniczny, a jej psychika wędruje sobie dzięki wysoko rozwiniętej telepatii tego klona Ellen po całym kosmosie. Bohaterka mąci w umysłach Obcych, zmuszając ich do samobójczych ataków. Dzięki temu na ekranie mamy: efektowną rozwałkę, ciekawe i surrealistyczne efekty specjalne, mało kolorów (głównie sepia), a także trochę bohaterzenia i dylematów moralnych (kończących się wraz z kolejną falą potworów z kosmosu). Nie ma happy endu, zresztą jest to li tylko podbudowa do planowanego na za dwa lata remake’u serii (jako że Nolan nie lubi ciągnąć czyichś pomysłów i woli swoje). Aby umożliwić pełnoprawny reboot serii, Nolan w finale definitywnie zabija Ripley poprzez kolejny Wielki Wybuch. Typowa scena: Ripley zawieszona między jawą a snem, w tle wybuch supernowej. Przed nią szczerząca się w uśmiechu Królowa, zwodniczo podobna do dyrektorki Korporacji. Woody Allen – Her Highness Elien Ripley Jak to u Allena – gra on na raz kilka klonów Ripley, Obcego, Królową Roju i jeszcze paru laborantów. Ripley jest frustratką seksualną, Obcy kryją jakąś tajemnicę, ale ani widz ani reżyser, ani scenarzysta (w jednym) nie potrafią sobie odpowiedzieć na pytanie – jaką. Całość okraszona freudystycznymi dowcipami i mizoginistycznymi seksualizmami. Krytycy filmowi padają na kolana i przyznają najwyższe oceny reżyserowi za rozliczenie się z widmem głupiego horroru. Oscary w każdej kategorii. Typowa scena: Ripley w łóżku z Obcym po scenie wyuzdanego seksu. Oboje w hipsterskich okularach, Obcy pali papierosa. Lars von Trier – Ashes and Aliens Całość nakręcona ręczną kamerą, możliwie na jednym ujęciu z psychodelicznymi efektami specjalnymi zaprojektowanymi znów przez wyciągniętego skądś Gigera. Ripley dawno zginęła – żyje tylko jej pamięć, przechowywana dzielnie przez kolejne generacje robotów Ash. W międzyczasie Korporacja odkrywa nowe gniazdo Królowej, pod ziemią na opuszczonej planecie. Wysłany android z przerażeniem odkrywa, że Królowa Ula potrafi porozumiewać się z nim telepatycznie i łączy jego wspomnienia o Ripley z surrealistycznymi wyobrażeniami gatunku. Gniazdo reprezentowane jest przez tekturowe układanki, które rozpadają się pod wpływem wyobraźni Asha. Larwy celebrują pamięć swojej największej bohaterki, tworząc wierną świtę androida. Gdy w końcu na planetę docierają oddziały wojsk, Ash proklamuje siebie jako proroka nowego gatunku. Wszystko okazuje się być jednak ułudą – faceshreddery atakują żołnierzy, by stworzyć kolejne pokolenie Obcych, zaś ocaleli laboranci przybyli wraz z wojskiem dokonują osądu nad oddzieloną od reszty ciała głową Asha. Całość spina psychodeliczna muzyka oraz fantazyjne sceny samookaleczeń i samobójstw żołnierzy – przez to nowa odsłona Obcego znana jest również jako „Den Nye Antikrist”. Typowa scena: W tle muzyka Bacha (najlepiej z któregoś oratorium), na pierwszym planie umazany krwią i kwasem Ash przeżywający objawienie. Wokół niego oczekujące larwy. Bela Tarr – The Alien Passion Bela Tarr co prawda zapowiedział, że „Koń Turyński” będzie jego ostatnim filmem, ale możliwość zredefiniowania problemu obcych cywilizacji okazała się zbyt kusząca. W rezultacie na film składają się: przestrzeń kosmiczna, naturalistyczna scena eksperymentów Korporacji na Obcym, w której widz odczuwa cierpienie kosmity, jeszcze trochę wszechświata i dylematy moralne jednego z bohaterów – pracownika laboratorium („czy na pewno fakt, że przedstawiciele tego gatunku nas mordowali, uprawnia nas do katowania tej istoty?”). Całość to kilkanaście ujęć zmieszanego wzroku naukowca i trochę gwiazd oraz ładnej, smyczkowej muzyki. Finał filmu to półgodzinne ujęcie lecącej przez kosmos stacji badawczej. Ripley nie ma. Typowa scena: Trochę gwiazd i dużo kosmosu. Wojciech Smarzowski – Obcy Chillout Ponieważ scenariusz został odrzucony przez Sigourney Weaver jako zbyt absurdalny i godzący w nią, Ripley się nie pojawia na ekranie. Jej rolę przejmuje Ash grany przez, a jakże, Tymona Tymańskiego. Nowa generacja androida to kosmiczna gwiazda alternatywnego rocka, która kontestuje wszelkie zasady narzucone przez rząd i korporację. Główną sceną w filmie, a zarazem osią fabularną, jest impreza Korporacji z okazji ostatecznego zbadania gatunku. W pakiecie, jak to u Smarzowskiego – wytknięcie Polakom warcholstwa, rozliczenie z narodową martyrologią i odrobina przaśnego muzycznego porno z udziałem Tymańskiego. Piosenka promująca film leci na listę zakazaną wśród rozgłośni, proces Rada Etyki Mediów, zbulwersowani reżyserzy, KRRiTV, Ministerstwo Kultury i wszyscy święci już dawno wytoczyli, obraz się sprzedaje, zdobywa Złote Lwy w Cannes, a nikt nie pamięta, że w ostatniej scenie okazuje się, że Ashowi wszystko się śniło. Android budzi się w morderczym uścisku szczęk Obcego. Wśród napisów końcowych leci piosenka będąca jawną parodią czołówki ze „Świata Według Kiepskich”. Z racji offowości produkcji za efekty specjalne odpowiadają panowie od gumowego smoka z „Wiedźmina”, a scenarzysta utopił się w beczce bimbru i ślad po nim przepadł. Typowa scena: Wymiotujący Ash z gitarą w łapie. Wes Anderson – The Road to Alien Way Reżyser podczas wywiadów przyznaje, że sam nie wiedział, w którą stronę pokierować film. Z tej to przyczyny „Obcy 5” jedną nogą stoi w komedii familijnej, drugą zaś w przypowieści o poszukiwaniu własnej tożsamości. Obcy przypominają lekko żrące pieszczoszki, z którymi zadaje się n-ty klon Ripley próbujący odpowiedzieć na pytanie: „kim jestem?”. Efektem tych poszukiwań jest dwugodzinna podróż bohaterki powielająca klasyczny temat obcego w nieznanym kraju. Ripley w końcu, wskutek dziwacznych perypetii trafia na rodzimą planetę Obcych, gdzie uczy się żyć w zgodzie z systemem wartości kosmitów (czyli de facto ściąga innych ludzi na pożarcie dla Królowej), jak również poznaje niuanse różne niuanse tej prymitywnej kultury (sprezentowanie martwego człowieka jako obiadu jest traktowane jako jawna degradacja społeczna). Krytycy są lekko zmieszani, bo między dowcipami wysokich lotów krew tryska na prawo i lewo, zaś niektórzy próbują doszukać się nawiązań do „Delikatessen”. Bezskutecznie, gdyż Ripley w roli naczelnego rzeźnika jest powszechnie akceptowana również przez Korporację, która dla świętego spokoju decyduje się na tygodniowy trybut w wysokości dziesięciu skazańców. Typowa scena: Disnejowska Ripley tańcząca na zgliszczach. Wokół niej życzliwi Obcy, pełna symbioza z tym, co zostało z rozwalonej planety. Jerzy Hoffman – Obco, Duszno, Parno Ellen Ripley (w tej roli ucharakteryzowana i odświeżona Izabella Miko powracająca w blasku i chwale z objęć krakena), a w zasadzie jeden z jej klonów, przybywa na odległą stację kosmiczną Wolff-0. W odnalezieniu ostatecznego spokoju pomaga jej trzech mężczyzn w różnym wieku – niestety, jak to w przypadku Ripley bywa – okazuje się, że jest ona jedną z niewielu kobiet na zmaskulinizowanej stacji wydobywczej. Ku jej zaskoczeniu, spotyka ona również Asha 6 (Wiktor „Podbipięta” Zborowski) – kolejny model znanego z pierwszej części androida. Ash uległ wielu zmianom w kodzie, przez co jego cynizm został przytępiony, za to rozwinięto znacznie sentymentalizm. Para zakochuje się, a Ash ostatecznie zdradza jej największy sekret Wolffa-0: naukowcom udało się stworzyć bezpieczne hybrydy z Obcym, jednak do podtrzymania homeostazy podgatunku potrzebne są złoża unikalnego, występujące tylko i wyłącznie na Wolff-0 surowca. Pewnego dnia nadciąga jedna z hybryd – wysoko postawiona urzędniczka-laborantka Juliette Kavetska, która postanawia przebadać na nowo Ripley. Ta jednak ucieka z pomocą Asha. Rząd stawia ultimatum – albo Ripley, albo wojna o Wolff-0. W międzyczasie jednak Ripley udaje się znaleźć nowe jaja Obcych. Bohaterką zaczynają targać dylematy – czy stworzyć nieprzewidywalny oddział kreatur na bazie ochrony Kavetskiej? Ostatecznie Ripley staje na barykadach wiodących ku wolności, poświęcając sześć żyć ludzkich. Ostatnie 60 minut trzygodzinnej epopei to spektakularna bitwa z Ripley na czele, w której Obcy ostatecznie pokazują, co sądzą o hybrydach. Niestety – dybią również na życie Ellen. Jej zbawcą okazuje się jednak być Ash, poświęcający swoje życie w obronie swej, jak się okazuje po krótkiej, acz patetycznej przemowie, ukochanej. Ellen ostatecznie odlatuje na ostatnim sprawnym wahadłowcu z pobojowiska Wolff-0. W napisach końcowych, rytualnie, płaczliwy duet – tym razem z Edzią Górniak i, ku zaskoczeniu wszystkich, Borysem Szycem, dla którego nie było miejsca w pierwotnej obsadzie. Typowa scena: Dużo gadania i moralizatorstwa, wszystko w 3D, łącznie z PRL-owskim wąsem Asha. |
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »
Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Obcy – podsumowanie naszego bloku
— Esensja
H. R. Giger – nie tylko Obcy
— Jakub Gałka, Konrad Wągrowski
10 pamiętnych scen z „Obcych”
— Esensja
Nawiązując do klasyków science fiction
— Jakub Gałka
10 najciekawszych podróbek „Obcego”
— Grzegorz Fortuna, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski
10 najlepszych śmierci w „Obcych”
— Esensja
Wszystko, czego nigdy nie chcielibyście wiedzieć o… Obcym
— Konrad Wągrowski
PoGRYwanie z Obcym
— Ewa Drab
Walka o ogień
— Kamil Witek
Kane postanowił się rozerwać i inne głupie podpisy do Obcego
— Esensja
Esensja słucha: Grudzień 2013
— Sebastian Chosiński, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Dawid Josz, Mateusz Kowalski
Bezkrólewie
— Mateusz Kowalski
Esensja słucha: Kwiecień 2013
— Sebastian Chosiński, Łukasz Izbiński, Dawid Josz, Mateusz Kowalski
Piękny bullshit
— Mateusz Kowalski
To jeszcze nie czas...
— Mateusz Kowalski
Porażki i sukcesy A.D. 2012
— Sebastian Chosiński, Piotr Dobry, Grzegorz Fortuna, Jakub Gałka, Mateusz Kowalski, Gabriel Krawczyk, Małgorzata Steciak, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
„Hobbit” Tolkiena czy „Hobbit” Jacksona?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Mateusz Kowalski, Alicja Kuciel, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Esensja słucha: Grudzień 2012 (2)
— Łukasz Izbiński, Dawid Josz, Mateusz Kowalski, Michał Perzyna, Przemysław Pietruszewski
Esensja słucha: Grudzień 2012
— Mateusz Kowalski, Paweł Lasiuk, Michał Perzyna, Bartosz Polak
Esensja ogląda: Listopad 2012 (Kino)
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Mateusz Kowalski, Gabriel Krawczyk, Alicja Kuciel, Patrycja Rojek
Dodałbym, że film Del Toro, po jakimś 48 letni okresie preprodukcji, w końcu nie powstanie w powodów różnych. To nie przeszkodzi jednak Del Toro w międzyczasie na zaangażowanie się 62 inne produkcje, pisanie książki kucharskiej, malowanie pejzaży, heblowanie stołów i opiekowanie się mamą Wojewódzkiego zamiast obrażonej Ukrainki, która nie pojawiła się w pracy.