Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 23 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Cały ten Kicz

Łukasz Gręda

„Savages” to już trzecia produkcja, w której możemy podziwiać Taylora Kitscha w tym roku. Film Olivera Stone’a miał być ukoronowaniem pasma tegorocznych sukcesów. Do czasu premiery Kitsch miał być już syty sukcesów. Stało się inaczej. Film Stone’a to płotka w morzu wielkich produkcji, ale Kitsch musi się nią zadowolić.

Łukasz Gręda

Cały ten Kicz

Ten rok miał być miał się zapisać szczerozłotymi literami w życiorysie Taylora Kitscha. Dwie wielkie produkcje („John Carter”, „Battleship”), do tego najnowszy film Olivera Stone’a (Savages) miały uczynić z niego gwiazdę pierwszej wielkości. Los zakpił sobie jednak z młodego aktora. „John Carter” poniósł sromotną klęskę w amerykańskim box offisie, stając się jedną z największych klap w historii Hollywood – przy budżecie ponad 250 milionów dolarów zarobił jedynie 70 milionów. „Battleship” miał być przebojem lata i realnym konkurentem dla serii Transformers, co musiało kosztować i kosztowało – przeszło 200 milionów dolarów. Film dobił jednak tylko do marnych 65 milionów. – To będzie piękny rok – prognozował aktor na chwilę przed premierą „Johna Cartera”. Gdyby tylko wiedział, że jedynym jego filmem, który zarobi na siebie będą „Savages”, pewnie spuściłby z tonu. Występem w tym filmie Kitsch chciał prawdopodobnie utwierdzić widzów w przekonaniu, że jest prawdziwym aktorem, a nie tylko pięknym chłopcem do bicia. Gdyby „John Carter” i „Battleship” odniosły sukces Kitsch znalazłby się w ekstraklasie Hollywood – w wąskim gronie gwiazd, które grają (zamiast użyczać tylko swoich podobizn specjalistów od efektów specjalnych) i zarabiają jednocześnie. Zamiast tego trafił na listę najmniej kasowych aktorów. Listę, którą amerykańscy producenci czytają przed snem ku przestrodze.

Battleship

Kitsch urodził się w 1981 roku w Kanadzie. Z początku swoją przyszłość wiązał z hokejem – występował w szkolnej drużynie, swoją grą zainteresował ligowych headhunterów. Kontuzja przekreśliła jednak szansę na sportową karierę. W tej sytuacji Kitsch pożegnał się z rodzinnym miastem i wyruszył do Nowego Jorku, żeby rozpocząć karierę modela i uczyć się aktorstwa. Początki nie były łatwe, pieniądze szybko się skończyły, a na dodatek nikt nie był zainteresowany obsadzeniem go w jakiejkolwiek roli. Prędko nie było go stać nawet na pokój w hotelu. Nocował w nowojorskim metrze. Po przeprowadzce do Los Angeles jego sytuacja nie uległa zmianie. Z tą różnicą, że zamiast w metrze spał w samochodzie. Dziś przynaje, że z dwojga złego wolał być bezdomnym w Los Angeles, niż w Nowym Jorku: – Jeśli masz zostać bezdomnym, zrób to w Los Angeles. To łatwiejsze.

Kitsch swoją aktorską karierę rozpoczął od roli w serialu Petera Berga „Friday Night Lights”. O ironio, ten niedoszły sportowiec wcielił się w nim w rolę młodego futbolisty. Serial przysporzył mu popularności, za czym przyszły pierwsze propozycje z Hollywood. Kitsch na dużym ekranie zadebiutował w „John Tucker musi umrzeć”, niczym nie wyróżniającej się komedii z gatunku filmów o napalonych licealistach. Tego samego roku można było go również zobaczyć w epizodzie w „Wężach w samolocie”. Przełomem w jego karierze była „X-Men Geneza: Wolverine”. Wielka produkcja, potężna marka, znani aktorzy, a wśród nich Kitsch w roli Gambita – mutanta, cieszącego się wśród fanów X-menów wielką popularnością. Film miał być początkiem serii spin-offów, w której prezentowano by losy poszczególnych mutantów, zanim jeszcze wstąpili w szeregi drużyny Profesora X. Studio Fox marzyło o stworzeniu filmowego uniwersum X-menów. Własnego filmu miał się doczekać m.in. Gambit. Geneza nie spełniła jednak oczekiwań producentów. W tej sytuacji studio skupiło się na najbardziej rozpoznawalnych bohaterach serii, wśród których zabrakło miejsca dla Gambita. Kitsch przygody z serią X-men za porażkę. Dla aktora jego pokroju występ w tak dużej produkcji był ogromnym sukcesem. To gwiazdy – Hugh Jackman, Ryan Reynolds, Liev Schreiber – w razie porażki miały wiele do stracenia. Kitsch, niedoszły bezdomny, nie miał nic – nazwiska, pozycji – nie mógł więc niczego stracić, mógł tylko zyskać.

John Carter

Kitsch po występie w „Genezie” był na najlepszej drodze do kariery aktora hollywodzkiego – miał ku temu odpowiednie warunki fizyczne, sprawdził się w kinie wysokobudżetowym, był młody i przystojny. W 2010 roku magazyn Hollywood Reporter uznał go za kandydata do tzw. A list – grona największych gwiazd branży filmowej. Potrzeba było trzech lat, aby Hollywood się o niego upomniało. W międzyczasie Kitsch zwrócił się w stronę bardziej poważnego repertuaru i zagrał w „Bang Bang Club”. Do roli fotoreportera wojennego schudł 15 kilogramów. Przez kilka miesięcy żywił się wyłącznie brokułami i kawą. Jego metamorfoza przeszła jednak niezauważona. Krytycy zmiażdżyli film, litościwie pomijając występ aktora. Kitsch miał jednak powody ku temu, aby z nadzieją patrzeć w przyszłość.

John Carter jest bohaterem serii powieści Edgara R. Burroughsa. To weteran wojny secesyjnej, odważny, silny, honorowy, jednym słowem żołnierz idealny. Po tragedii, jaka spotkała jego rodzinę, żyje wyłącznie pragnieniem szybkiego wzbogacenia się. Z dala od cywilizacji, w dzikiej głuszy poszukuje złota. Na nieszczęście upomina się o niego wojsko amerykańskie, a żeby tego było mało wkrótce trafia na Marsa, gdzie zostaje wplątany w wojnę domową między dwoma marsjańskimi rodami. Fenomen Johna Cartera nigdy nie przekroczył granic Stanów Zjednoczonych. Z zamiarem przeniesienia jego przygód na duży ekran studio Disneya nosiło się od wielu lat, koszty produkcji były jednak zbyt duże. Dopiero rozwój technologii dał projektowi zielone światłowi. „John Carter” był oczkiem w głowie Disneya, studio przeznaczyło na jego produkcję ponad 200 milionów dolarów, za kamerą stanął Andrew Stanton, reżyser kasowego „Gdzie jest Nemo”, zrealizowanego w należącym do Disneya studiu Pixar. Główną rolą powierzono Kitschowi. Co było dalej wiemy wszyscy.

Gambit

Druzgocząca porażka „Johna Cartera” kosztowała posadę ówczesnego szefa studia Disney, Andrew Stanton nie prędko znów stanie za kamerą, a Kitsch? Z nim los obszedł się łaskawie, krytycy również, a już kilka miesięcy po „Amerykaninie na Marsie” na ekrany wszedł „Battleship” – kolejna superprodukcja, która miała podreperować nadszarpnięty wizerunek aktora.

Na planie zdjęciowym Kitsch spotkał się ponownie z Peterem Bergiem, któremu to zawdzięczał swoją pierwszą dużą rolę w telewizji. Tym razem reżyser przeznaczył dla niego rolę błyskotliwego żołnierza marynarki wojnnej, który trwoni swój potencjał. Dopiero najazd kosmitów sprawi, że dojrzeje i nabierze ogłady. Alex Hooper to postać zbliżona do Johna Cartera – obaj są idealnymi żołnierzami, ale z różnych względów nie wykorzystują swojego potencjału; dopiero w obliczu konflktu pozbywają się wrodzonej arogancji. Hooper zdołał uratować świat, ale nie udało mu się zawojować kin. „Battleship”, jako drugi film z rzędu w karierze Kitscha, poniósł sromotną klęskę w box office’ie.

Savages

Na pytanie o reakcję na złe wyniki finansowe swoich filmów Kitsch odpowiedział: – Jestem dumny z „Johna Cartera”. Wyniki finansowe w żaden sposób nie czynią mnie ani lepszym aktorem, ani lepszym człowiekiem. Rzeczywiście, aktor nie ma sobie nic do zarzucenia. Wybiera filmy o dużym potencjale finansowym i nie ukrywa, że grywa w kinie rozrywkowym głównie dla zabawy. Nie sili się na pretensję, jest świadom swoich możliwości. A jednak każdy jego wybór kończy się katastrofą. Czy Kitsch mógł temu jakoś zapobiec? Czy ktoś mógł przewidzieć, że „John Carter” będzie klapą? W przypadku „Battleship” sprawa wygląda prościej, w sukces filmu wątpili wszyscy, ale w kinie widywaliśmy większe niespodzianki niż udaną adaptację gry w statki. Na porażkę obu filmów składa się kilka czynników – kiepska reżyseria, nieudany scenariusz, ale najbardziej chybiona jest koncepcja bohatera. John Carter i Hooper to szlachetni młodzieńcy, dla których nie ma miejsca we współczesnym kinie. Ich dylematy i wątpliwości są dziś przebrzmiałe, a przemiana jaką przechodza nazbyt trywialna. Czasy się zmieniły i dziś prym wiodą bohaterowie o złożonej psychice, dwuznaczni i niejednokrotnie ponoszący porażkę za porażką. Ale kogoś takiego Kitsch widocznie nie potrafiłby zagrać. W „Savages” wcielił się w Chona, krewkiego eks-komandosa, który najpierw strzela, a potem zadaje pytania. Krytycy chwalą jego kreację, podkreślając że duża w tym zasługa Stone’a, który znakomicie obsadził młodego aktora.

Występ u Olivera Stone’a jest swego rodzaju nobilitacją. Na planie spotkał się z aktorską śmietanką Hollywood i legendarnym reżyserem, który po kilku chudych latach, wraca do formy. Kitsch na ekranie wypada raz lepiej raz gorzej, ale za to znakomicie daje sobie radę za kulisami Hollywood. Spójrzmy na to w ten sposób: dwie gigantyczne produkcje w przeciągu roku, występ u uznanego reżysera. Kitsch umie poradzić sobie w życiu. Nie ma, co się martwić o jego przyszłość.

• • •

Czytaj też naszą recenzję „Savages”.

28 września 2012

Komentarze

28 IX 2012 13:49:06

"Czasy się zmieniły i dziś prym wiodą bohaterowie o złożonej psychice, dwuznaczni i niejednokrotnie ponoszący porażkę za porażką. Ale kogoś takiego Kitsch widocznie nie potrafiłby zagrać."

Wypisz, wymaluj rola Kitsha z Friday Night Lights.

28 IX 2012 17:59:15

Nie wszyscy oglądani niedawno bohaterowi byli złożeni, zdarzyły się prezentujące przyzwoity poziom wyjątki. Chociażby Thor, prosty jak - nie przymierzając - budowa jego oręża, ale osobiście bardziej przypadł mi do gustu niż Tony Stark. Ale to prywatna opinia. Tak samo jak ta, że jako Gambit Kitsch był tragiczny, przy czym to jest właśnie dwuznaczna postać, której kino mogłoby się bliżej przyjrzeć.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Z filmu wyjęte: Bo biblioteka była zamknięta
Jarosław Loretz

15 IV 2024

Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Gdzie są naziści z tamtych lat?
Sebastian Chosiński

9 IV 2024

Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.

więcej »