Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
kinowedvd i blu-ray
30 najlepszych filmów fantasy wszech czasówW oczekiwaniu na zbliżającą się wielkimi krokami premierę „Hobbita” przygotowaliśmy dla Was kolejny wielki ranking. A właściwie Wielki Ranking. Tym razem – co oczywiste – wzięliśmy się za filmy fantasy. I był to chyba najtrudniejszy ranking do przygotowania – o czym za chwilę.
Esensja30 najlepszych filmów fantasy wszech czasówW oczekiwaniu na zbliżającą się wielkimi krokami premierę „Hobbita” przygotowaliśmy dla Was kolejny wielki ranking. A właściwie Wielki Ranking. Tym razem – co oczywiste – wzięliśmy się za filmy fantasy. I był to chyba najtrudniejszy ranking do przygotowania – o czym za chwilę.  Dlaczego najtrudniejszy? Z prostego powodu – definicji gatunku. Bo co to właściwie jest fantasy? Pierwsze skojarzenie – rycerze, smoki, magia. Ale to definicja bardzo zawężająca gatunek, który jest tak złożony, że doczekał się całego szeregu podgatunków – sword & sorcery, heroic fantasy, high fantasy, low fantasy, urban fantasy, technofantasy… W anglosaskim ujęciu tematu przez fantasy będzie określana każda historia, mająca elementy fantastyczne, których nie można wyjaśnić w sposób naukowy (bo to już domena SF). Oznacza to, że fantasy byłaby każda opowieść o duchach (a może i większość opowieści grozy), „Indiana Jones”, „Piraci z Karaibów”, ale też na przykład „Dzień świstaka” czy „Zakręcony piątek”. Nie chcieliśmy iść tak szeroko, bo łatwo by było się pogubić, a filmy byłyby trudne do porównania. Trzymamy się więc tej tradycyjnej definicji – rycerze, smoki, magia.. No dobrze, ale trzeba ją jakoś sprecyzować. A więc – do naszego rankingu trafiają filmy, które łączą szeroko pojętą baśniowość lub fantastyczność z umieszczeniem akcji w świecie przypominającym dawne – niekoniecznie średniowieczne (choć przeważnie) – czasy. Wypada też określić, że owa baśniowość czy fantastyczność może przejawiać się przez konkretne elementy (magia, smoki), bądź też przez nierzeczywistą (np. mocno przerysowaną) kreację świata przedstawionego (casus „300” Zacka Snydera, którzy niby opowiadają prawdziwą historię bitwy pod Termopilami, ale już tło jest zdecydowanie fantastyczne). Nie odrzucamy też kina familijnego, o ile w filmach są odpowiednie elementy, kojarzące się ze światami fantasy. Zdajemy sobie sprawę, że te tłumaczenia na nic się nie zdadzą, że i tak wytkniecie nam niespójności, że uznacie, że nie wszystkie filmy pasują, a pasujących wyraźnie brakuje. Cóż, bierzemy to na klatę. Przyznajemy, że większość czasu powstawania rankingu zajęły redakcyjne kłótnie na temat definicji gatunku (szczerze powiedziawszy trwają one do dzisiaj, czasem przeistaczając się w pojedynki na topory). Ale weźcie też pod uwagę, że filmu w naszym zestawieniu może brakować nie dlatego, że nie zaklasyfikowaliśmy go do fantasy, ale dlatego, że po prostu nam się nie spodobał. Jeszcze jedna rzecz wymaga wyjaśnienia – podejście do jakże popularnych w fantasy cykli. Ostatecznie zdecydowaliśmy się, że jeśli cykl tworzą filmy o zbliżonym poziomie, będące wspólnie całą opowieścią, traktujemy to jako jeden tytuł. Natomiast w sytuacji, gdy jeden z filmów cyklu wybija się zdecydowanie ponad resztę i stanowi zamkniętą całość, bierzemy właśnie jego pod uwagę. Bo czemu karać „Nieśmiertelnego” za koszmarne sequele? Dosyć tych tłumaczeń. Poznajcie najlepsze – zdaniem Esensji – filmy fantasy wszech czasów (a przynajmniej do czasów „Hobbita”): Monty Python (wybrakowany ciut kadrowo) spotyka Lewisa Carrolla. Co wychodzi? „Jabberwocky” – bezkompromisowe rozliczenie się na raz z historią Anglii (czy w zasadzie bliżej nieokreślonego anglosaskiego średniowiecznego sioła) z absurdalną parodią nursery rhymes, tak popularnych w XIX w. „Jabberwocky” jest jednak tak luźną opowieścią, przeprowadzoną z taką dezynwolturą, że trudno w ogóle mówić o niej w kategorii adaptacji filmowej. Ot, średniowieczne miasteczko jest od czasu do czasu napastowane przez tytułowego Dżabbersmoka (czy Żabrołaka – jak kto woli), a biedny Dennis – fajtłapa i, jak się potem okazuje, bohater z przypadku, musi ruszyć na niego z mieczem. Film ten nie miał łatwego startu – reżyserski debiut Terry’ego Gilliama został przyjęty dość chłodno (osobiście zrzucam to na karb miejscami przyciężkich i hermetycznych dowcipów), jednak z czasem doceniono dość nietypowe jak na fantasy w latach 70. podejście do rzeczywistości: jest brudno, szaro, a służące wcale nie są takie wspaniałe i chętne do swoich rycerzy. Przynajmniej nie te, o które chodzi. Wariacja na temat absurdalnego poematu, prezentująca również wyraźne wpływy „Wyprawy na Żmirłacza” (głównie pod kątem żonglerki tematyką i schematami eposu) oglądana po latach okazuje się być świetną satyrą na topos rycerza. Może nie jest to zbyt wielkie osiągnięcie przy tak zamkniętym gronie odbiorców, jednak na plus trzeba zaliczyć fakt, że Gilliam postanowił od razu uderzyć z grubej rury (a nie skupić się na jakichś etiudach) i, co najważniejsze, obronił się. Film do tej pory stanowi smaczne, choć ciężkostrawne, danie dla każdego filmoholika – a w szczególności gorzki i sarkastyczny, nawet jak na ten obraz, finał. Mateusz Kowalski 
Wyszukaj / Kup 29. Harry Potter (2001 – 2011, reż. Chris Columbus, Alfonso Cuarón, Mike Newell, David Yates) Przygody o Chłopcu, Który Przeżył, stały się, jakby nie patrzeć, fenomenem popkulturowym do tego stopnia, że nawet na temat ekranizacji jego przygód ciężko powiedzieć coś odkrywczego. Z drugiej strony filmy, podobnie jak książki, przeszły swoistą ewolucję – od familijnego kina Chrisa Columbusa, przez dramat Alfonso Cuaróna i bombastyczne widowisko Mike’a Newella, skończywszy na tetralogii filmowej Davida Yatesa, która zahaczała o dramat polityczno-społeczny. Widać, że obraz rósł wraz z czytelnikami – reżyserzy nie uciekali od problematyki stawianej w filmach, jednak realizacja wywoływała nieraz duże problemy – widać to choćby na przykładzie zmiażdżonego przez krytykę „Zakonu Feniksa”. Co jednak udało się zachować każdemu z twórców – w mniejszym lub większym stopniu – to duch książki. Przygody nastoletniego czarodzieja słusznie porwały tak opisem przygód, rozwojem postaci, jak i światem przedstawionym. To chyba też jedna z lepszych, a przynajmniej wierniejszych ekranizacji książkowego pierwowzoru i jako opowieść dla tych, których czytanie boli (a są jeszcze tacy po „Kamieniu Filozoficznym"?). W zasadzie – obowiązkowy etap edukacji każdego miłośnika fantasy. Mateusz Kowalski 
Wyszukaj / Kup 28. Smokiem i mieczem (George and the Dragon, 2004, reż. Tom Reeve) „Smokiem i mieczem” nigdy nie było – co raczej niezbyt słuszne – uznawane więcej niż średni film. Owszem, historia o rycerzu powracającym po krucjacie była mielona na prawo i lewo przez wszystkich scenarzystów i pisarzy, jednak Tom Reeve postanowił dokonać skomplikowanej operacji: zrobić dowcipny film, który wywróci do góry nogami założenia gatunku. Co mu wyszło? Ano – niewiele. Przystojny James Purefoy, który zostaje wplątany w ratowanie księżniczki (skądinąd sprawiającej wrażenie, jakby spadła z innej planety) i rywalizację o jej rękę z granym przez Patricka Swayze Gartha. Tytuł jawno sugerował (przynajmniej miłośnikom fantasy i kultury anglosaskiej) odwołanie do legendy o św. Jerzym i smoku, jak również serii książek Gordona R. Dicksona, jednak z tych odwołań pozostało niewiele. W to miejsce wkroczył przede wszystkim bezpretensjonalny urok głównych bohaterów oraz klasyczna historia, którą ogląda się z przyjemnością – głównie za sprawą dobrze poprowadzonych przez aktorów kreacji postaci. Na tytuł lektury obowiązkowej „Smokiem i mieczem” zasługuje przede wszystkim zaś jako sprawna realizacja klasycznej opowieści w odmianie komediowej, która nie opiera się (przynajmniej nie do końca) na slapstickowych żartach. Mateusz Kowalski 
Wyszukaj / Kup 27. Zaklęta w sokoła (Ladyhawke, 1985, reż. Richard Donner) „Ladyhawke” to klasyka fantasy, film dzieciństwa wielu z nas, bardzo często serwowany nam przez telewizję polską, zarówno publiczną, jak i prywatną. Na szczęście opowieść o pięknej Isabeau i wiernym kapitanie Navarre można oglądać wiele razy, w emocjach i napięciu i za każdym razem trzymając kciuki za zwycięstwo ich miłości. Warto po prostu, co jakiś czas sprawdzić, czy wszystko dobrze się skończyło, zwyciężyło dobro, a zło zostało odpowiednio ukarane. Film został zrealizowany w konwencji średniowiecznej legendy, w której zły biskup Aquilli rzuca na Isabeau i na jej ukochanego klątwę – ona w dzień jest sokolicą, on nocą wilkiem. Poznajemy ich oczami młodego złodziejaszka Philipe’a Gastone’a, którego z opresji ratuje właśnie kapitan Navarre. W rolę głównych bohaterów wcielają się młodziutka Michelle Pfeiffer jako Isabeau oraz posępny Rutger Hauer jako kapitan Navarre, a Philipe’a zagrał Matthew Broderick. Film został wyreżyserowany przez Richarda Donnera, za pełne poezji ujęcia odpowiadał sławny operator Vittorio Storaro, a piękną muzykę napisał Alan Parson. W czasach efektów specjalnych, wielkich przedsięwzięć filmowych, pełnych akcji ta ponadczasowa historia, kameralna, spokojna i stonowana, broni się po latach i nadal wzrusza i zachwyca. Alicja Kuciel 
Wyszukaj / Kup 26. Opowiesci z Narnii: Lew, Czarownica i Stara Szafa (The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe, 2005, reż. Andrew Adamson) …czyli jak przenieść książkę uznawaną przez niektórych za drugie kanoniczne dzieło światowej fantasy zaraz po „Władcy Pierścieni"? Da się. I Andrew Adamson pokazał, że można wycisnąć magię z krótkiej powieści, przelać ją na srebrny ekran i zamienić w porywający pejzaż. „Lwu…” towarzyszyły od początku emocje – zaczynając od Amy Lee z Evanescence, która napisała na zamówienie skasowany potem utwór (bo zbyt mroczny), poprzez feerię kolorów i scenografię (również w Polsce, w której kręcono część ujęć), skończywszy na prezentacji bohaterów (rodzeństwo Pevensie oraz Jadis, Biała Czarownica, wywoływały mieszane opinie). Okazało się jednak, że reżyser i scenarzyści wiedzieli, z czym się biorą za bary: z opowieścią dla ludzi młodszych, która ma trafić również do starszego odbiorcy. I udało się: nie ma infantylizacji, nie ma naginania wszystkiego pod kategorie PEGI. Jest za to przelewająca się z ekranu Narnia – dopieszczona wizualnie i zapierająca dech w piersiach, odtworzona z szacunkiem, ale nie na kolanach (a scena batalistyczna i dziś robi wrażenie). Szkoda tylko, że kontynuacje nie uciągnęły bagażu, a „Podróż Wędrowca do Świtu” zapadła się pod własnym ciężarem. Pozostaje mieć nadzieję, że „Srebrne krzesło” przywróci blask serii, która się niegdyś świetnie zapowiadała – choćby dlatego, że znów wraca do tego samego schematu fabularnego (quest i zła czarownica), choć w trochę innych, ciemniejszych barwach. Tymczasem film z 2005 roku zepchnął z piedestału ekranizację BBC – co było trudnym zadaniem. I za to mu się należy miejsce w tym rankingu. Mateusz Kowalski Ekranizacja komiksu Franka Millera opiera się na historii starożytnej, ale nikt o zdrowych zmysłach nie zakwalifikowałby jej do grona filmów historycznych. Opowieść o 300 Spartanach, którzy pod wodzą króla Leonidasa odpierają atak Persów stanowi tylko punkt wyjścia dla widowiskowego baletu walk, niesamowitych kadrów przeniesionych z kart komiksu i fantastycznych kreatur wysyłanych na spotkanie dzielnych wojowników Sparty. To również nieustający spektakl łączenia techniki blue box, a więc komputerowego kreowania świata, ze swobodną wizją artystyczną Millera. Nikt nie przejmuje się w „300” prawdopodobieństwem lub logiką. I słusznie, bo film Snydera stanowi przede wszystkim przykład napełnionej czystą adrenaliną rozrywki. Znakomite choreografie walk i oryginalne podejście do osadzenia elementów historycznych w zabawie w klimatach fantasy czynią z „300” niezapomniany koktajl akcji i fantastyki. Ewa Drab 
Wyszukaj / Kup 24. Merida Waleczna (Brave, 2012, reż. Mark Andrews, Brenda Chapman) Piękna baśń w szkockich klimatach, o zbuntowanej księżniczce, która dzięki pewnemu fatalnemu zaklęciu układa sobie relacje z nieakceptującą jej zachowań matką. Oprócz wciągającej fabuły film urzeka czarodziejskim klimatem: widoki zamku, lasu, kamiennego kręgu czy nawiedzonych ruin na długo pozostają w pamięci. Zamek jest surowy, ale zarazem przytulny, las promieniuje magią, a kamienny krąg to miejsce naprawdę przyprawiające o dreszcze. Na pochwałę zasługuje też kreacja postaci, które są odpowiednio baśniowo przerysowane (rubaszny król, nieudani zalotnicy królewny, czarownica – groźna i zarazem nieodparcie zabawna), a jednocześnie przekonujące (zwłaszcza niesforna księżniczka, której nastoletnie zachowania są idealnie oddane). Choć „Merida waleczna” nie jest tak odważna jak „Wall-E” ani tak wzruszająca jak „Odlot”, a tytułowej bohaterce bliżej do klasycznych disneyowskich heroin, niż do złożonych i nietypowych postaci pokroju Carla Friedricksena, to w obliczu wyżej wymienionych zalet narzekanie byłoby co najmniej niestosowne. Pixar co prawda „Meridą Waleczną” nieczego nie udowadnia (bo i nie musi), ale po raz kolejny potwierdza, że jest obecnie najważniejszym amerykańskim studiem animacji. I po raz kolejny zagospodarowuje nową dla siebie niszę gatunkową, kręcąc nie tylko najlepsze fantasy Pixara, ale jeden z najlepszych i najładniejszych animowanych fantasy w historii. Agnieszka Szady / Jakub Gałka Andrzej Sapkowski stwierdził kiedyś, że cała światowa fantasy wywodzi się z legend o królu Arturze. Może to przesadne stwierdzenie, ale kto z nas nie słyszał o Rycerzach Okrągłego Stołu, Świętym Graalu, o czarodzieju Merlinie, o sir Lancelocie, Galahadzie, Percewalu. Historie te niejednokrotnie stawały się tematem dla filmowców, czasem serio, czasem parodystycznie, ale w wersji „na poważnie” żadna ekranizacja nie przebija „Excalibura”. John Boorman tak naprawę nie miał zamiaru kręcić filmu o królu Arturze. Jego marzeniem była ekranizacja „Władcy Pierścieni”, na szczęście nie miał na to wystarczająco pieniędzy. Dlaczego na szczęście? Bo z pewnością wówczas nie mógł pozwolić sobie na rozmach Petera Jacksona, a gdyby film powstał, pewnie nie byłoby nowej wersji, którą zachwycaliśmy się w ostatnich latach. A dzięki temu też Boorman znalazł nowy temat – i stworzył jeden z najbardziej nastrojowych filmów fantasy w historii. Boorman mądrze wybiera z legendy to co pasuje mu do fabuły. Rezygnuje z postaci Galahada, dostosowuje do swych potrzeb historię poszukiwań Graala, ale poza tym tragiczne losy króla Brytanii opowiada zgodnie z kanonem. Zdaje sobie sprawę, że fantasy lepiej przemawia, gdy jest odległe od kolorowych średniowiecznych baśni. Jego wersja jest bardzo mroczna, naturalistyczna i krwawa w przedstawianiu średniowiecznych bitew, odważna w ukazywaniu elementów nie pasujących do kina familijnego. „Excalibur” jest z pewnością filmem dla dorosłych, spójną, sugestywną wizją, na dodatek też jedną z najpiękniejszych scen w kinie fantasy – Artur, walczący o uznanie swego prawa do tronu, powala jednego ze swych przeciwników i przykładając miecz do gardła, żąda oddania mu hołdu jako królowi Brytanii. Ten odmawia i mówi, że wystarczającą hańbą dla niego będzie śmierć z ręki kogoś, kto nie jest rycerzem. Wtedy, w samym środku bitwy, Artur oddaje mu swój miecz i prosi o pasowanie do na rycerza. Przeciwnik, widząc taki dowód odwagi i szlachetności, spełnia życzenie Artura i składa mu swój hołd. Piękne. Konrad Wągrowski 
Wyszukaj / Kup 22. Sekret ksiegi z Kells (The Secret of Kells, 2009, reż. Tomm Moore, Nora Twomey) Oto film, który powinien zachwycić każdego: i małego miłośnika prostych historii o Dobrym pokonującym Złego, i starszego widza – tęskniącego za tradycyjnie opowiedzianą historią, bezpretensjonalną i mądrą, tak różną od serwowanych porcjami Pixarowsko-Disneyowskich animacji dla dorosłych. Opowieść o młodym Irlandzkim mnichu, 12-letnim Brendanie, który w czasach najazdów pogańskich Wikingów na Brytanię musi stawić czoła przeciwnościom – wcale nie zbrojnie, z mieczem w dłoni, lecz z otwartym umysłem i szczerym sercem – mimo schematycznej konstrukcji fabularnej, zachwyca mądrością płynącą z historii i – bardziej nawet – formą, w jaką zostaje ubrana. Średniowieczne iluminacje – największy atut cennego zabytku irlandzkiego, jakim jest Księga z Kells, i największy bohater „Sekretu…” – pomysłowo wplecione zostają w kadry: raz proste w sposób, w jaki mały bohater widzi świat; innymi razy szczegółowe i prawdziwie magiczne, każące przetrzeć ze zdumienia oczy – tak, jak robi to Brendan w kontakcie z sekretną magią Księgi. Odkrycie przez chłopca tajemnic starych ksiąg, otarcie się o magię przyrody, docenienie roli sztuki i twórczości ludzkiej oraz niezwykłej roli przyjaźni i zaufania, wespół z autotematyczną niejako formą graficzną opowieści tworzy fantastyczne wizualnie i równocześnie uniwersalne w swoim przekazie arcydzieło kina dziecięcego. Gabriel Krawczyk 
Wyszukaj / Kup 21. Niekończąca się opowieść (The Neverending Story, 1984, reż. Wolfgang Petersen) Dzieło Wolfganga Petersena potrafi obudzić wyobraźnię niejednego dziecka lub nastolatka. Dla dzisiejszego pokolenia dorosłych widzów stanowi natomiast sentymentalną podróż w przeszłość, do świata zagadek, przygód, potworów, niesamowitych istot, czarów i trudnych decyzji w realiach baśniowego świata z kart powieści, Fantazji. Ekranizacja książki Michaela Ende’ego mieści w sobie wszystko to, czego młodzieżowe fantasy mieć powinno – przygodę, magię i przesłanie. Świat Fantazji przenika się z naszym światem dzięki powieści i małemu chłopcu, Bastienowi. Bastien zabiera z księgarni książkę, która rzekomo ma być dla niego niebezpieczna. Ukrywa się na strychu szkoły w ucieczce przez kolegami-zakapiorami i zagłębia w lekturze. Wówczas główny wątek zaczyna należeć do mieszkańca Fantazji, młodego Atreyu, który musi ratować księżniczkę przed zakusami Pustki. Jego droga obfituje w niesamowite spotkania, niebezpieczeństwa i baśniowe sytuacje. Na ekranie jest i emocjonująco, i niegłupio, a na pewno bardzo magicznie. Ewa Drab | ||||||||||||||||||||||||||||
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »
Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.
więcej »
Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.
więcej »Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
50 najlepszych filmów o żywych trupach według czytelników Esensji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wakacyjny leksykon filmów o żywych trupach. Część 4
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Weekendowa Bezsensja: Jak poradzić sobie z brakiem dostępu do fryzjera, czyli 10 filmów z niesfornymi włosami
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
20 najlepszych filmów animowanych XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
Do kina marsz: Maj 2017
— Esensja
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
Prezenty świąteczne 2016: Kolekcje filmowe
— Esensja
Piątka na piątek: Proszę państwa, oto m̶i̶ś̶ niedźwiedź
— Esensja
Między okiem smoka a grzybkami Radagasta
— Sebastian Chosiński, Jakub Gałka, Gabriel Krawczyk, Michał Kubalski, Marcin T.P. Łuczyński, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Udana podróż
— Tomasz Markiewka
Niekończąca się opowieść
— Gabriel Krawczyk
„Hobbit” Tolkiena czy „Hobbit” Jacksona?
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Mateusz Kowalski, Alicja Kuciel, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Wielka przygoda puka do drzwi!
— Miłosz Cybowski, Jakub Gałka, Alicja Kuciel, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Krótko o filmach: Porozmawiajmy z innym mną
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 8. Wysoka cena przetrwania
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 7. Sojusze ponad podziałami
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 6. Przeszłość jest kluczem do przyszłości
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 5. Jak trwoga, to do Sola
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 4. Wiara, logika i miłość
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 3. Matka najlepiej zna swoje dzieci
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 2. Sprawiedliwość czy przebaczenie
— Marcin Mroziuk
Wychowane przez wilki: Sez. 2, Odc. 1. Inny klimat, czyli nowe szanse i zagrożenia
— Marcin Mroziuk
Niedoczarowana
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Zmarł Leonard Pietraszak
— Esensja
Do kina marsz: Marzec 2020
— Esensja
Do kina marsz: Luty 2020
— Esensja
50 najlepszych filmów 2019 roku
— Esensja
Do kina marsz: Styczeń 2020
— Esensja
Do kina marsz: Grudzień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Listopad 2019
— Esensja
Do kina marsz: Październik 2019
— Esensja
Do kina marsz: Wrzesień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Sierpień 2019
— Esensja
Do opisu "Legendy" dodałbym wzmiankę o znakomitej, nastrojowej muzyce w wykonaniu zespołu Tangerine Dream. Nawiasem mówiąc, to chyba ich ostatnie rzeczywiście udane dzieło.