Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Roland Emmerich
‹Pojutrze›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPojutrze
Tytuł oryginalnyThe Day After Tomorrow
Dystrybutor CinePix
Data premiery28 maja 2004
ReżyseriaRoland Emmerich
ZdjęciaUeli Steiger, Anna Foerster
Scenariusz
ObsadaIan Holm, Nestor Serrano, Dennis Quaid, Jake Gyllenhaal, Emmy Rossum, Sela Ward, Arjay Smith, Tamlyn Tomita, Austin Nichols, Perry King
MuzykaHarald Kloser
Rok produkcji2004
Kraj produkcjiUSA
WWW
Gatunekakcja, dramat, SF
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Pojutrze: Raz jeszcze głos w debacie

Esensja.pl
Esensja.pl
Nie jestem doradcą Troy z załogi USS “Enterprise” i czytać w myślach nie umiem. Nie wiem, co Autor - Marcin Łuczyński - miał na myśli pisząc swoją recenzję “Pojutrze chodź w futrze”. Wiem za to, co ostatecznie napisał. I wiem też, że niczego z krytyki, którą umieściłem w “Pojutrze: Polemika, komentarz i kontrrecenzja”, nie wziąłem z Księżyca.

Michał Szczepaniak

Pojutrze: Raz jeszcze głos w debacie

Nie jestem doradcą Troy z załogi USS “Enterprise” i czytać w myślach nie umiem. Nie wiem, co Autor - Marcin Łuczyński - miał na myśli pisząc swoją recenzję “Pojutrze chodź w futrze”. Wiem za to, co ostatecznie napisał. I wiem też, że niczego z krytyki, którą umieściłem w “Pojutrze: Polemika, komentarz i kontrrecenzja”, nie wziąłem z Księżyca.

Roland Emmerich
‹Pojutrze›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPojutrze
Tytuł oryginalnyThe Day After Tomorrow
Dystrybutor CinePix
Data premiery28 maja 2004
ReżyseriaRoland Emmerich
ZdjęciaUeli Steiger, Anna Foerster
Scenariusz
ObsadaIan Holm, Nestor Serrano, Dennis Quaid, Jake Gyllenhaal, Emmy Rossum, Sela Ward, Arjay Smith, Tamlyn Tomita, Austin Nichols, Perry King
MuzykaHarald Kloser
Rok produkcji2004
Kraj produkcjiUSA
WWW
Gatunekakcja, dramat, SF
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Gdy premier Włoch Berlusconi zareagował na krytykę eurodeputowanego niemieckiego proponując mu rolę capo w filmie o nazistowskich obozach koncentracyjnych, tonowano jego wypowiedź mówiąc, że został źle zrozumiany, że na myśli miał coś zupełnie innego. Chruszczow też był znany z posiadania sztabu ludzi zajmującego się wmawianiem prasie, że nie powiedział tego, co powiedział. Walenie butem w pulpit mównicy na plenum ONZ? Jakie plenum, jakim butem?!
Ale gdy w latach 80-tych prezydent Reagan, nie wiedząc, że radiowe mikrofony są już włączone, zażartował zapowiadając atak nuklearny na Rosję, nie wypierał się niczego, a nawet przyjął całą sprawę z uśmiechem. Jak więc widzimy, rozliczać się z własnych słów można na dwa sposoby...
Nie jestem doradcą Troy z załogi USS “Enterprise” i czytać w myślach nie umiem. Nie wiem, co Autor - Marcin Łuczyński - miał na myśli pisząc swoją recenzję “Pojutrze chodź w futrze”. Wiem za to, co ostatecznie napisał. I wiem też, że niczego z krytyki, którą umieściłem w “Pojutrze: Polemika, komentarz i kontrrecenzja”, nie wziąłem z Księżyca.
Czytajmy uważnie...
Autor twierdzi, że wkładam mu w usta słowa, których nie wypowiedział. Jednak ja nie oparłem mojej kontrrecenzji wyłącznie na tezach pierwszego tekstu Autora. Był on na to zbyt krótki i ubogi w refleksje związane z tematem. I dlatego już na początku polemiki napisane jest jak wół: kieruję ją nie tylko przeciw Autorowi, “ale i niektórym poza-esensyjnym wypowiedziom związanym z filmem “Pojutrze”“. Czyżby Autor to przeoczył?
Jeśli tak, to przeoczył też tytuł tekstu. A brzmiał on: “Polemika, komentarz i kontrrecenzja”. Dobitnie widać, że sprzeciw wobec Autora to ledwie jedna trzecia zapowiadanej przeze mnie treści. Reszta to refleksje i opinie, z którymi chciałem czytelnika i widza zapoznać dla jego lepszego zrozumienia treści filmu. Dodajmy dla zupełnej jasności – komentarz i kontrrecenzja pisane były przede wszystkim do filmu, a nie do tekstu Autora.
Tym samym sporo z ognistej repliki Autora, budowanej na zasadzie: “Ja tego nie powiedziałem!” i “Ja tego nie miałem na myśli!” jest bezpodstawna i manipuluje czytelnikiem, bo zmienia kontekst całej debaty z merytorycznego (“Klimat, katastrofa i człowiek”) na osobistą przepychankę (“Mamo, a duży zły Michał mnie bije”). Autor sprytnie buduje sobie tym samym image osoby niesłusznie atakowanej, a mi przykleja etykietkę bezczelnego prowokatora1).
O metodzie
Autor w swej replice odstępuje od literackiej formy eseju i stosuje znany nam z pisania e-maili sposób pisania komentarza bezpośrednio po cytacie. Nie pójdę w jego ślady. Nie będę też masowo przepisywał od Autora całych akapitów. (Autor zrobił ze mnie wręcz współtwórcę swej repliki – aż 25% tekstu plus wszystkie śródtytuły to cytaty.) Nie będę pisał wielkimi literami, pogrubiał “boldem”, nie będę szalał z kursywą. Będzie to może wyglądać mniej widowiskowo, niż “Replika”, ale i tak mam nadzieję, tych kilka zdań będzie wystarczająco czytelnych.
O dygresjach
Wiele z oprotestowanych przez Autora kwestii skupia się wokół mojej rzekomej niesłowności. Źródłem takiej opinii musi być, jak zaznaczyłem, to, że Autor nie przeczytał uważnie polemiki, na którą ripostuje. Udowodniłem to już dwa podrozdziały wyżej, zajmijmy się więc jeszcze jednym tylko przykładem, by nie przewlekać dyskusji.
Autor na mój zarzut, że zbyt mało zajął się treścią filmu, a zbyt dużo uwagi poświęcił dygresjom, odpisuje: “Tego typu [dygresje o filmografii] w całym moim tekście występują dosłownie w dwóch miejscach [dlatego] uważam stwierdzenie: >>największą uwagę poświęca się takim kwestiom<< za srogą przesadę.” Ja zaś pisałem wcześniej, że: “największą uwagę poświęca się takim kwestiom, jak filmografia poszczególnych aktorów czy zabawa w wyłapywanie schematów”.
Niezrozumiałe? Ujmę to prościej, zachowując pierwotny sens wypowiedzi: “Autor poświęca się największą uwagę filmografii, schematom oraz innym podobnym kwestiom”. Kluczowe są cztery ostatnie słowa. Dlatego wyliczanie, że akurat filmografią to Autor zajął się tylko dwa razy, jest argumentem chybionym.
O recenzenckiej kompetencji
Bardzo poruszyło mną postawione przez Autora pytanie: “Czy recenzent winien się znać na ocenie filmów jako produktów, czy na zagadnieniach, które filmy poruszają”2). Autor buduje tutaj dwa przeciwstawne modele recenzenta: pierwszy jako eksperta od ogólnie pojętej sztuki filmu oraz drugi jako znawcy tematu poruszonego w filmie. Ustosunkowując się do nich, układa on apologię modelu pierwszego: recenzent nie zawsze musi wiedzieć i rozumieć, o czym jest konkretny film, wystarczy, że zna się na filmie jako takim – bo tego właśnie oczekują czytelnicy. Drugi zaś model zbywa jako często niewykonalny w praktyce.
Ja jednak jestem przeciwny lekceważeniu roli znajomości tematu. Przykład: dobrej recenzji filmu “Szeregowiec Ryan” nie jest w stanie napisać ktoś, kto uważa, że Normandia leży w Afganistanie, za ówczesnego przeciwnika Amerykanów uważa Talibów, a w czasie filmu wypatruje odrzutowców. Nieważne, jak bystrym kinomanem byłby taki recenzent – już jedno wtrącenie w stylu “Tylko gdzie były te F-16 z baz w pobliskiej Korei?” rujnuje całą wiarygodność recenzji.
Na paradoks zakrawa przy tym fakt, że w innym miejscu Autor domaga się ode mnie jeszcze większej rzetelności krytyki3). Czyżby więc rzetelność miała obowiązywać tylko niektórych?
O odpowiedzialności za słowa
Z całej repliki Autora jeden jej element drażni szczególnie – Autor uparcie odmawia przyjęcia do wiadomości konsekwencji określenia wiceprezydenta i jego poglądów jako “tępawe”. To właśnie pseudo-usprawiedliwienie, że wszystko “jest w ogóle jednym wielkim nieporozumieniem”4) spowodowało, że przywołuję na początku historyjkę o Berlusconim. Autor uważa, że z odpowiedzialności zwalnia go fakt, iż “o wiceprezydencie wspomina w dwóch miejscach”5), a “tępawym” to w ogóle nazywa go tak tylko raz i to “lapidarnie”.
Odpowiadam: nieważne, ile razy i jak lapidarnie nazwie się kogoś "tępawym". Ważne jest, że się w ogóle to robi. Berluconi też przecież nie powtarzał swej skandalicznej propozycji przez godzinę codziennie przez miesiąc. Notabene, Autor idzie jeszcze dalej, niż premier – mu pewnie nie przyszłoby do głowy usprawiedliwienie wobec go krytykujących z gatunku: “Obraziłem go tylko raz! Co się czepiacie, hieny! Raz się nie liczy!”. A Autorowi owszem. Jeśli jednak tak, to czy to znaczy, że nie wolno poważnie traktować niczego, co Autor napisze mniej, niż kilka razy? Czy cała reszta recenzji też jest “nieporozumieniem”, bo nie opublikowano jej w trzech egzemplarzach?
Ponownie o propagandzie
Niekonsekwencja i niezrozumiałość odpowiedzi na mój protest wobec wypowiedzi o skłonności amerykańskich filmów do propagandy zupełnie zbiła mnie z tropu.
Najpierw Autor wyraża ognisty sprzeciw wobec mojego rozumienia jego tezy6), a potem przez cały bity podrozdział7) potwierdza je na wszelkie możliwe sposoby. Mam wrażenie, że Autor sam nie do końca wiedział, co chce powiedzieć. Wprost potwierdza on, i to dwukrotnie8), że według niego regułą jest nasycanie filmów amerykańskich propagandą. Nie wiem, czy to miał Autor na myśli – ale tak jest właśnie napisane. I to właśnie z tą treścią polemizuję w kontrrecenzji. Panie Autorze, uogólnia pan w sposób niedopuszczalny, a pańska wypowiedź ma charakter grania na negatywnych narodowych stereotypach. Nie świadczy też najlepiej o Pana znajomości kina amerykańskiego.
Porucznik Ordon - korekta
A na marginesie naszej dyskusji o precyzji wypowiedzi: Ordon nie wysadził w powietrze twierdzy, ale magazyn prochu w reducie9) (stąd nawet tytuł wiersza: “Reduta Ordona”). Reduta to ledwie taka mała samodzielna fortyfikacja, element większej całości. Upierać się, że jest twierdzą, to jak mówić, że opona jest samochodem.
Kończąc temat...
Proszę nie zrozumieć źle mojej mini-krucjaty – doskonale wiem, że nie jest to sala sądowa, ale magazyn kultury popularnej. Piszący mają tu dużą swobodę zarówno co do formy, jak i treści. Proszę bardzo, można nawet nazwać niebo zielonym, a trawę niebieską. Ale nie zaprzeczajmy temu potem, mówiąc, że mówiąc “zielony” mieliśmy na myśli “purpurowy”. I nie twierdźmy, że to bycie daltonistą jest najlepszą rekomendacją dla krytyka kolorów. Mogłoby to komuś zmrozić krew w żyłach, nie mówiąc o ochłodzeniu atmosfery...
koniec
31 sierpnia 2004
[1] Ciekawostka: taka właśnie metoda manipulacji wymieniona jest w czwartym punkcie instrukcji KGB, katalogującej sposoby ośmieszania publikacji emigracyjnej opozycji. O ww. katalogu patrz komentarz do powieści Wladimira Wołkowa w: Kultura, nr 10/421, Paryż 1982.
[2] Marcin Łuczyński, “Pojutrze: Replika”, s. 1, drugi akapit od dołu.
[3] Ibidem., s.1, trzeci akapit od dołu.
[4] Ibidem, s. 2, pierwszy akapit.
[5] Ibidem, s. 2, szósty akapit.
[6] Ibidem, s. 3, akapity siódmy i ósmy.
[7] Ibidem, s. 3.
[8] Ibidem, s. 3, akapit 9.
[9] Opisujące to wydarzenie wersy:
>>“Biorą go – zginął – o nie, - skoczył w dół, - do lochów!”
“Dobrze – rzecze Jenerał – nie odda im prochów”.
Tu blask, - dym, - chwila cicho – i huk jak stu gromów.<<

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

Weekendowa Bezsensja: Jak przeżyć koniec świata?
— M. Fitzner, Jakub Gałka

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (10)
— Jakub Gałka

Pojutrze – replika
— Marcin Łuczyński

Pojutrze: Polemika, komentarz i kontrrecenzja
— Michał Szczepaniak

Od powietrza, wody, ognia, ziemi…
— Konrad Wągrowski

Pojutrze chodź w futrze...
— Marcin Łuczyński

Tegoż twórcy

Krótko o filmach: Patriota bije Godzillę!
— Sebastian Chosiński

Przebudzony potwór kontratakuje!
— Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Grudzień 2016 (2)
— Jarosław Loretz

Esensja ogląda: Październik 2016 (2)
— Jarosław Loretz, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski

Inwazja głupot
— Tomasz Kujawski

Esensja ogląda: Sierpień 2012 (DVD)
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Daniel Markiewicz, Konrad Wągrowski

Ta świnia Szekspir
— Agnieszka Szady

Katastrofa wciąż jest przytulna
— Jakub Gałka

Wielki mamut
— Ewa Drab

Tegoż autora

Kenshin: Nowy początek
— Michał Szczepaniak

Europejscy gangsterzy w oczach Japończyków
— Michał Szczepaniak

Bohaterowie „Kenshina”
— Michał Szczepaniak

Zmierzch świata samurajów
— Michał Szczepaniak

O braniu swoich spraw we własne ręce
— Michał Szczepaniak

Fahrenheit 9/11: Rozliczmy rozliczającego
— Michał Szczepaniak

Pojutrze: Polemika, komentarz i kontrrecenzja
— Michał Szczepaniak

O słabości silnych i tęsknocie za prostotą życia
— Michał Szczepaniak

O miłości, motywacji i szacunku
— Michał Szczepaniak

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.