Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Fundacja: Sez. 2. odc. 3. Nowa budowla na gruzach prozy Asimova
Od początku drugiego sezonu można było wzrost znaczenia Hariego Seldona, a finał tego odcinka zdaje się wskazywać na to, że scenarzyści postanowili wycisnąć z tej postaci, ile się tylko da. Można mieć nawet nadzieję, że będzie to korzystne dla serialu – oczywiście jeśli zapomnimy o literackim pierwowzorze.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej SF? (19)
Niemieckojęzyczna fantastyka powstaje nie tylko w Niemczech – tym razem przedstawię znakomicie przyjęte dzieło autorki austriackiej. Drugim wydawnictwem będzie powieść kryminalna o Berlinie szalonych lat dwudziestych.
Między literacką fikcją a faktami
Tom „Języki prawdy” zawiera wybór esejów i tekstów okolicznościowych Salmana Rushdiego z ostatnich dwudziestu lat. Nie ma wątpliwości: lektura to uczta intelektualna, spotykamy się tutaj z mistrzem.
Niedzielny krytyk komiksów: Z których Jolskych?
Tak jak w odniesieniu do „Tytusa, Romka i A’Tomka” moim swoistym pożegnaniem była księga XVI, nieoficjalnie zwana „Tytus dziennikarzem”, tak w przypadku cyklu „Jonka, Jonek i Kleks” taka rola przypadła właśnie opowieści „Pióro contra flamaster”.
Niekoniecznie jasno pisane: „Incal” w wersji light
Alejandro Jodorowsky i Jean Giraud (czyli Moebius, bo z Jororowskym współpracowało to właśnie twórcze alter ego Girauda) stworzyli swego czasu „Incala”, jeden z najsłynniejszych komiksów w historii medium. O dziwo, sukces ten nie przyczynił się wcale do ich częstej współpracy w przyszłości. Trzyczęściowa opowieść „Szalona z Sacré-Coeur” jest drugim owocem ich kooperacji – jednym z najlepszych, przy jakich zarówno Chilijczyk, jak i Francuz pracowali.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Kto się boi Vina Diesla?Vin Diesel to fenomen kina – niepowalający aktorskimi umiejętnościami gwiazdor braki z powodzeniem nadrabia charyzmą, a w zamian kamera kocha go w rolach mrukliwych bohaterów, którzy buntują się przeciw światu. I wygrywają, bo w końcu z Riddickiem i Domem Toretto mało kto chce zadzierać.
Ewa DrabKto się boi Vina Diesla?Vin Diesel to fenomen kina – niepowalający aktorskimi umiejętnościami gwiazdor braki z powodzeniem nadrabia charyzmą, a w zamian kamera kocha go w rolach mrukliwych bohaterów, którzy buntują się przeciw światu. I wygrywają, bo w końcu z Riddickiem i Domem Toretto mało kto chce zadzierać.  W maju Diesel powrócił na ekrany kin z „Szybkimi i wściekłymi”, jedną z najlepiej sprzedających się serii w kinie rozrywkowym, której popularność regularnie rośnie – w Polsce „szóstka” z wszystkich powstałych do tej pory odcinków miała najwyższe wyniki w box offisie – a i opinie krytyków oscylują raczej wokół ostrożnego entuzjazmu, co przy kontynuacjach kontynuacji i kinowych serialach nie jest regułą, a wręcz wyjątkiem. Ledwie kilka miesięcy po „Szybkich i wściekłych” Diesel znów znalazł się w centrum reflektorów z okazji odkurzenia dawno porzuconej serii o intergalaktycznym przestępcy. „Pitch Black” z 2000 roku zdobył uznanie fanów gatunku, ponieważ za pomocą niewielkich środków i skromnego budżetu reżyser David Twohy zdołał stworzyć zapadający w pamięć thriller wykorzystujący zakorzeniony w dzieciństwie lęk przed ciemnościami. „Kronikom Riddicka”, kontynuacji z 2004 roku zabrakło umiaru i mrocznej atmosfery, co poskutkowało dramatyczną krytyką i porzuceniem serii na osiem lat. „Riddick” ma czerpać garściami z tradycji „jedynki” i ograniczyć się do garstki bohaterów. Wydają się potwierdzać to słowa Diesla, który w wywiadach twierdził, że największym wyzwaniem był dla niego pierwszy akt filmu, gdy na ekranie nie ma nikogo innego, a Riddick samotnie przemierza pustkowie. Niedawno Diesel skończył 46 lat i stosunkowo niedawno uzyskał status międzynarodowej gwiazdy. Zanim zdobył popularność, do pracy wykorzystywał tężyznę fizyczną, którą – jak twierdzi – zdobywa się, gdy jest się bezrobotnym aktorem. Przez długi czas był ochroniarzem w luksusowych klubach. Od tego czasu ciągną się za nim anegdotki, na przykład o tym, jak z jednego z lokali wyrzucił popularnego rapera, Busta Rhymes. Jedna z opowieści dotyczy również jego początków w pisaniu scenariuszy. Diesel opowiada, że musiał uwinąć się z robotą w miesiąc, ponieważ po tym okresie miał zwrócić edytor tekstu do sklepu, żeby mieć, czym zapłacić za czynsz. Ale nawet gdy wyrobił sobie markę pod zmienionym nazwiskiem (naprawdę nazywa się Mark Sinclair Vincent), nie było łatwo: za rolę w „Kronikach Riddicka” otrzymał nominację do Złotej Maliny, ale przegrał z George’em W. Bushem i jego występem w dokumencie Michaela Moore’a „Fahrenheit 9.11”. Z amerykańskimi prezydentami łączy go zresztą dużo więcej. Podobno Bill Clinton jest fanem jego filmów i dał mu numer swojego telefonu. Ciekawe, czy były prezydent USA obejrzy również „Riddicka”. W swojej karierze Diesel zwykł łączyć małe, bardziej niezależne produkcje z wielkimi budżetami i Hollywoodem. Chociaż dzisiaj bardziej znany jest z tego drugiego, warto spojrzeć na jego różne filmowe oblicza.  Adrian Caparzo: Jeśli młody aktor trafia do filmu giganta Spielberga, to musi mieć ekranowy potencjał. Rola w „Szeregowcu Ryanie” przyszła wcześniej niż Riddick i „Szybcy i wściekli”. Diesel zagrał szeregowca Adriana Caparzo, który wszedł w skład małego oddziału Toma Hanksa. Jego występ nie był długi, ale za to u słynnego reżysera w oscarowym, jak się później okazało, filmie.  Richard B. Riddick: Riddick to przestępca, który widzi w ciemnościach po operacji oczu zrobionej w więzieniu. Jest mordercą i egoistą, który nie wierzy ani w Boga, ani w ludzi. Gdy załoga statku rozbija się na obcej planecie, a przy niefortunnym zaćmieniu słońc z ziemi wychodzą żarłoczne potwory, to Riddick staje się przewodnikiem wyprawy. Wątpliwości, czy pozostał w nim człowiek, intensyfikują napięcie i grozę filmu.  Dominic Toretto: Rola, którą Diesel zapoczątkował już w 2001 roku, zapewniła mu popularność i wielkie pieniądze po dziś dzień. Z początku wydaje się, że Toretto to złodziej i król nielegalnych wyścigów, potem okazuje się, że ma system wartości i najbardziej ceni sobie rodzinę. Twardziel o miękkim sercu to postać, w której kreowaniu Diesel pewnie znowu się sprawdzi wraz z siódmą częścią serii, na ekranach już w przyszłym roku.  Giacomo DiNorscio: Film „Uznajcie mnie za winnego” Sidneya Lumeta stanowi jedną z prób Diesla wkraczania na ambitniejszy teren. Jako DiNorscio, mafioso, który postanowił sam bronić się podczas procesu, aktor odkrył oblicze faceta z poczuciem humoru, który odnajduje się także w kinie innym od sensacji i akcji.  Groot: To dopiero zapowiedzi, ale „Strażnicy galaktyki” są już oczekiwani przez fanów komiksowego pierwowzoru. Co ciekawe, Groot, w którego wcieli się Diesel, będzie postacią stworzoną w komputerze, więc nie zobaczymy aktora na ekranie, tylko go usłyszymy. Według najnowszych doniesień Groot będzie mieć również mowę ciała gwiazdora, ponieważ Diesel zdecydował się na potrzeby roli założyć kostium motion capture.  7 września 2013 |
Nieczęsto widzowie w latach 50. i 60. ubiegłego wieku mieli okazję oglądać Zbigniewa Cybulskiego w przedstawieniach teatralnych. Każda taka rola zasługuje więc na uwagę. Wyreżyserowany przez Jerzego Gruzę „Sammy” to monodram autorstwa Brytyjczyka Kena Hughesa, w którym aktor znany przede wszystkim z „Popiołu i diamentu” wciela się w drobnego kombinatora próbującego zebrać pieniądze na spłatę długu.
więcej »
Z okazji zbliżających się Świąt proponuję rzut oka na franczyzę okołofilmową sprzed 30 lat.
więcej »
Chociaż o brytyjskim dramatopisarzu i prozaiku Patricku Hamiltonie dzisiaj już mało kto pamięta, wielbiciele klasycznych thrillerów psychologicznych sprzed dekad powinni kojarzyć przynajmniej dwie z jego sztuk, które dotarły do Hollywoodu – „Gasnący płomień” oraz „Sznur”. Ta pierwsza doczekała się także inscenizacji w ramach Teatru Sensacji „Kobra”, a reżysersko odpowiadał za to… Andrzej Łapicki.
więcej »Franczyza lat 80.
— Jarosław Loretz
Dysonans motoryzacyjny
— Jarosław Loretz
Obrandowani
— Jarosław Loretz
Na wywczasie
— Jarosław Loretz
W kupie raźniej
— Jarosław Loretz
Proszę szanownej wycieczki
— Jarosław Loretz
Och jej, ja tu faktycznie mam tatuaż
— Jarosław Loretz
Proszę oddać mi kapelusz. W środku tkwi połowa mojego czerepu
— Jarosław Loretz
Superman z napędem kobiecym
— Jarosław Loretz
Warzywny dramat
— Jarosław Loretz
Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab
Samochody (nie) latają
— Ewa Drab
Kreacja automatyczna
— Ewa Drab
PR rządzi światem
— Ewa Drab
(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab
Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna
Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab
Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab
Duch z piwnicy
— Ewa Drab
Kompleks Edypa
— Ewa Drab
trochę po łebkach, brakuje mi tu wspominki o "Stalowym gigancie", gdzie też Vin dobrze wykorzystał w malutkiej de facto rólce swój charyzmatyczny głos no i "xXx", który dopełnił tryptyk ("Pitch Black", "Szybcy i wściekli") kształtujący wizerunek Vina w latach 2000-2002, a był spośród tych filmów bodaj najbardziej dochodowy