Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %  | |
|---|---|
| Zaloguj, aby ocenić | |
| Tytuł | Co jest grane, Davis? |
| Tytuł oryginalny | Inside Llewyn Davis |
| Dystrybutor | Vue Movie Distribution |
| Data premiery | 28 lutego 2014 |
| Reżyseria | Ethan Coen, Joel Coen |
| Zdjęcia | Bruno Delbonnel |
| Scenariusz | Joel Coen, Ethan Coen |
| Obsada | Carey Mulligan, Garrett Hedlund, Justin Timberlake, John Goodman, Oscar Isaac, Adam Driver, F. Murray Abraham, Ricardo Cordero, Max Casella |
| Rok produkcji | 2012 |
| Kraj produkcji | USA |
| WWW | Polska strona |
| Gatunek | dramat |
| Zobacz w | Kulturowskazie |
| Wyszukaj w | Skąpiec.pl |
| Wyszukaj w | Amazon.co.uk |
Llewyn Davis jest palantemPiotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz FortunaLlewyn Davis jest palantem Piotr Dobry: Zaraz, zaraz, nie „pomijam”, tylko zakładam jako oczywistą oczywistość, że skoro rozmawiamy o filmie Coenów, a nie Żamojdy, konstrukcja fabuły będzie bezbłędna, klimat takoż. A czy dialogi soczyste? Cóż, tym razem nie na poziomie mistrzów. W każdym razie ani razu się nie uśmiałem, ani razu nie cmoknąłem z zachwytu, a zapamiętałem jedynie Johna Goodmana mylącego imię „Llewyn” z „Lew N.”, ale to też taki sympatyczny słowny żarcik tylko, żadne aj-waj. Grzegorz Fortuna: Natomiast argumenty dotyczące „wpadek” i aborcji są moim zdaniem trochę chybione. Raz, że dwójkę dzieci trudno określić mianem „płodzenia na prawo i lewo"… Piotr Dobry: Poczekaj, chłopak jest jeszcze młody. Grzegorz Fortuna: …dwa, że należy wziąć poprawkę na to, w jakich czasach się ten film dzieje. To rok 1961, a wtedy nikt się nie bał AIDS, niska była świadomość odnośnie zapobiegania ciąży, a aborcję traktowano często po prostu jako środek antykoncepcyjny. Wystarczy zresztą popatrzeć na to, jak zachowuje się lekarz, u którego Llewyn próbuje załatwić sprawę – nie robi żadnych problemów, chce tylko dwóch stówek i gotowe. Piotr Dobry: Tyle że ja nie mam problemu z wątkiem aborcji jako takiej, lata 60. rządziły się swoimi prawami, to zrozumiałe. Nie podoba mi się tylko podejście Davisa do sprawy – on przecież nawet nie porusza ze swoimi partnerkami tematu ewentualnego ojcostwa, przyjmuje aborcję za pewnik, bo przecież ma ważniejsze sprawy na głowie, co tam jakieś skrobanki. A jak się z czasem dowiadujemy, pierwsza dziewczyna, która z nim zaciążyła, jednak nie zrobiła aborcji, tylko wróciła na wieś i urodziła dziecko. Które on ma w dupie, bo jest przecież pępkiem świata. Grzegorz Fortuna: No to już nie wiem, czego byś od tego filmu w końcu chciał – lekkości i pójścia w stronę komedii czy jednak życiowych rozkmin na temat ojcostwa, które wzruszyłyby Krzysztofa Zanussiego? Nie wiemy przecież, czy z pierwszą dziewczyną o tym rozmawiał i co z tego wyszło; poza tym Llewyn nie ma tego dziecka w dupie, ale też nie za bardzo ma co zrobić. Przespał się z jakąś dziewczyną, której my, widzowie, nawet nie poznajemy, nie widział jej od kilku lat, po czym dowiedział się, że jest ojcem. Później jest przecież scena, w której Llewyn zastanawia się, czy nie pojechać do tego miasta, ale wiadomo, że byłoby to absolutnie bez sensu. Nie ma domu ani pieniędzy, nic temu dziecku nie może zaoferować, jego matka może mieć już nowego męża itd. Owszem, nie robi nic w tę stronę, ale trudno powiedzieć, żeby miał to w dupie, bo „jest pępkiem świata”. Z kolei Jean ma chłopaka i wyraźnie stwierdza, że nie ma najmniejszej ochoty wychowywać dziecka ze „zidiociałym bratem króla Midasa”. Piotr Dobry: I to ma być, przepraszam, argument na korzyść Llewyna? Jean stwierdza też wcześniej, że gdyby dziecko na pewno było jej chłopaka, to by je urodziła, ale że może być Davisa, to pozostaje tylko aborcja. I jak na ten wyraz najwyższej pogardy reaguje Llewyn? W ogóle nie reaguje, jak zwykle w podobnej sytuacji. Nie rozumiem też linii obrony, jakoby nie interesował się swoim wcześniejszym dzieckiem z powodu braku pieniędzy czy perspektyw, bo przecież nie posiada ich wyłącznie na własne życzenie. Tu nie ma mowy o żadnym pechu czy fatum, jak interpretuje owczym pędem większość recenzentów, pewnie przez skojarzenia z „Poważnym człowiekiem”. Gość jest zerem, bo mu to odpowiada. Nie ma kasy, bo przecież nie zhańbi się żadną uczciwą pracą. I ja mówię na to: okej, jego sprawa, ale nie każcie mi się przejmować jego zakichanym losem, nie wmawiajcie dramaturgii gdzie jej nie ma. Grzegorz Fortuna: Ale pech czy fatum są tu obecne – chociaż zostały przefiltrowane przez charakterystyczną dla braci Coen ironię – choćby w fakcie, że Llewyn nie dostanie żadnych pieniędzy za „Please, Mr. Kennedy” (które – jak wynika z dialogów – stanie się hitem) czy w scenie, w której siostra wyrzuca jego legitymację, przez co Llewyn nie może wypłynąć na połów. To nie jest wcale zły trop i nie trzeba nawet oglądać „Poważnego człowieka”, żeby zwrócić na to uwagę. Piotr Dobry: Ale ja przecież nie twierdzę, że w całym filmie nie pojawia się pech – w końcu do tego, co wymieniłeś, można też jeszcze dodać na przykład niechcianą ciążę. Twierdzę tylko, że nie można (znaczy, można, ale to głupie) usprawiedliwiać pechem całej sytuacji życiowej Llewyna – że chłopina tak się stara, tak napina, a ciągle ma pod górkę, i w ogóle to niech go ktoś przytuli, biedaczysko. Grzegorz Fortuna: Nie zgodzę się też z tym, że Llewyn krzywdzi innych. Owszem, wymusza miejsce do spania, czasem na kogoś nakrzyczy bez sensu, ale raz, że wyraźnie czuje się z tym później źle, a dwa, że trudno to nazwać krzywdzeniem – bodaj jedyną osobą, którą potraktował naprawdę okropnie, była kobieta grająca irlandzkie piosenki w Gaslight. Ani Jean, ani Jimowi, ani Gorfeinom nic złego przecież nie zrobił. Nie wydaje mi się też, by Llewyn uważał, że wolno mu więcej. To raczej ktoś, kto chciałby mieć tyle, co inni, i chciałby być poważnie traktowany. A to przecież bardzo zrozumiałe pragnienie. Piotr Dobry: Oczywiście. I mam dla niego banalnie prostą radę, jeśli chce być poważnie traktowany: zacznij się, koleś, poważnie zachowywać. Tyle. Ewa Drab: Spokojnie, panowie, sympatie i animozje to tak naprawdę sprawa drugorzędna. Przyjmijmy, że jest tak, jak mówisz, Piotrku – Llewyn jest zadufanym w sobie leniem i nieudacznikiem, w porządku. Czy to jednak sprawia, że „Co jest grane, Davis?” to zły film? Czy to nie oznacza wręcz, że film zyskuje nowe interpretacje, piętnując – w Twoim postrzeganiu postępowania bohaterów – zachowanie wolne od odpowiedzialności? Wydaje mi się, że jeśli film można widzieć z tak dwóch różnych perspektyw jak Wy, to stanowi to jedynie plus dla reżyserów. Od nas zależy zatem, co w „Co jest grane, Davis?” zobaczymy. Z jednej strony będzie to kolejne u Coenów spojrzenie na ludzką beznadziejność, z drugiej – historia o wielu innych odcieniach, na przykład o syzyfowym zmęczeniu rzeczywistością. Jeśli mam natomiast dorzucić swoje trzy grosze na temat samego bohatera, to myślę, że Llewyn zdaje sobie sprawę ze swojej bierności, która nigdzie go nie zaprowadzi. Zbyt łatwo jednak ulega bezsilności i zniechęceniu wobec porażek, wycofując się w głąb swojej skorupy. Nie jest to dobra postawa ani pozytywny obraz młodych ludzi, ale na pewno dający do myślenia i w żaden sposób filmowi nieujmujący. Piotr Dobry: Ewo, chyba źle mnie rozumiesz – ja w ogóle nie oczekuję od kina, a co dopiero od kina Coenów, umoralniających pogadanek i forsowania jedynie słusznych postaw. Absolutnie. I fakt, że Davis jest palantem, nie przekłada się przecież od razu na jakość samego filmu. Co więcej, uważam wręcz, że jest to wybitny film muzyczny. I zarazem przeciętny film fabularny. Doceniam oczywiście homeryckie tropy i wycieczki do Joyce’a, ale jako zwykły widz, nie kulturoznawca, na pewno już do tego filmu nie wrócę. Co innego do ścieżki dźwiękowej. Ewa Drab: Dla mnie po prostu stwierdzenie, że film jest przeciętny i do niego nie wrócisz, oznacza tyle tylko, że bohater i jego losy zniechęcają Cię na tyle, iż w rezultacie przyjęta perspektywa rzutuje jednak na jakość właśnie. Ale co do jednego się zgadzamy, z czego bardzo się cieszę – soundtrack jest przewyborny! Konrad Wągrowski: Owszem, jest, ze szczególnym wskazaniem na doskonałe „Please Please Mr. Kennedy”, ale… Miałem takie wrażenie, że piosenki zajmują zbyt dużo miejsca w filmie, nie wnoszą nic do rysunku bohatera, i w ten sposób nieco zabierają czas niezbędny na budowanie wizerunku bohatera i fabuły. Ale skoro tak długo kłóciliście się o to, czy Llewyn jest dupkiem, czy nie, to może nie mam racji… Nie będę jednak udawał, że „Inside Llewyn Davis” należy do moich ulubionych filmów braci Coen. Owszem, ma nieco odmienną formę niż wcześniejsze filmy, nadal będąc wyraźnie filmem Coenowskim. Ale ani ta forma bardzo odkrywcza, ani obserwacje bardzo istotne. Ale może znów się mylę – sądzę, że może to być przypadek „Poważnego człowieka”, gdy film lepiej wchodzi z każdym kolejnym seansem… Ewa Drab: Myślę, że cały urok i siła przekonywania leży właśnie w niespiesznym tempie, braku szukana oryginalnej formy, zastanawiania się na głos, ale bez większego porządku. W tym, że bracia nie robią nic na siłę ani pod publiczność, także w tym, że ich protagonista – jak widać – da się lubić i jednocześnie nienawidzić. A piosenki? Wydaje mi się, że przynajmniej kilka ma wielkie znaczenie dla fabuły i postaci, choćby utwór o królowej, w której dziecko jest symbolem twórczości Llewyna, albo utwór śpiewany ojcu bohatera o ławicy śledzi, to znaczy o marzeniach, do których spełnienia dążymy, ale rzadko się to udaje. Coś wyczuwam, że to jeden z tych filmów, które będą odkrywać nowe tropy przy każdym kolejnym seansie. Może więc znów się o niego kulturalnie pokłócimy przy okazji dyskusji na koniec roku? I możliwe, że będzie to zupełnie inny spór.  |
Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.
więcej »
Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.
więcej »
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
50 najlepszych filmów 2014 roku
— Esensja
Prezenty świąteczne 2014: 25 filmów na Gwiazdkę
— Esensja
Najlepsze filmy I kwartału 2014
— Esensja
Oswajanie melancholii
— Grzegorz Fortuna
Do kina marsz: Luty 2014
— Esensja
Esensja ogląda: Listopad 2017 (2)
— Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk
Co za dzień! Co za cudowny dzień!
— Piotr Dobry
Tom Chaney musi wisieć
— Konrad Wągrowski
Co nam w kinie gra: Wenecja i Poważny człowiek
— Esensja
Kot Schrödingera
— Karol Kućmierz
SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (1)
— Jakub Gałka
Perfekcyjna niedoskonałość
— Jakub Gałka
Prowincjonalne ciasteczko, czyli bracia Coen trzymają poziom
— Łukasz Kustrzyński
Dużo pod powierzchnią
— Michał Chaciński
Farsa z głową
— Michał Chaciński
Polska nie musi wstawać z kolan, za to może wstać z kanapy
— Piotr Dobry
Człowiek z rozgoryczenia
— Piotr Dobry
Remanent filmowy 2017
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Grzegorz Fortuna, Adam Kordaś, Marcin Osuch, Jarosław Robak, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
„Love Story” w wykonaniu Patryka Vegi
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Uśmiech, proszę!
— Piotr Dobry
Komiksy i klozety, czyli jedna z najmądrzejszych bajek roku
— Piotr Dobry
Koniec niewinności
— Piotr Dobry
Walka żywiołów
— Piotr Dobry
Wszyscy jesteśmy Patersonami
— Piotr Dobry
Tam, gdzie diabeł mówi dobranoc
— Piotr Dobry
„Gdybyśmy mieli skrzydła" - ów tytuł płyty podsumowuje znakomicie cały film ;) Niestety los większości bezskrzydłych "aniołów" jest nie do pozazdroszczenia - to wieczna tułaczka po tym nieszczęsnym padole niepotrafiącym ich zrozumieć a ni docenić... Tylko nielicznym udaje się natrafić na "skrzydła" powszechnego uznania i poszybować w górę. Resztę świat będzie tak długo obracał i mielił aż w końcu przybiorą "normalny" kształt albo poszybują w dół z jakiegoś mostu...