Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 16 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.

Filmy

Magazyn CCXXXIV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Perfect Days
Wim Wenders
Fallout. Sezon 1
Jonathan Nolan, Clare Kilner, Frederick E.O. Toye, Daniel Gray Longino

więcej »

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Dym/nie-dym i polarne niedźwiedzie na tropikalnej wyspie

Jędrzej Burszta, Karol Kućmierz, Marcin T.P. Łuczyński, Konrad Wągrowski

« 1 2 3 »

Jędrzej Burszta, Karol Kućmierz, Marcin T.P. Łuczyński, Konrad Wągrowski

Dym/nie-dym i polarne niedźwiedzie na tropikalnej wyspie

Jędrzej Burszta: Zastanawiam się, na ile zakończenie serialu nie było w pewnym sensie wymuszone przez konstrukcję całości. Każdy sezon wprowadzał nowe problemy, piętrowe komplikacje, wyjaśniając niewiele pytań – takie piętrzenie zagadek (a co za tym idzie – koncepcji co do właściwości, charakteru Wyspy) stało się przecież rozpoznawalną marką serialu, zresztą wielokrotnie obśmiewaną. Jak zauważyliście, każdy (wierny) widz mógł wyrobić sobie własne zdanie, trzymać się własnej interpretacji; w tym wypadku decyzja o zamknięciu historii w sposób enigmatyczny, nierozstrzygający, wydaje się najlepszym wyjściem. Przecież nikt nie byłby w pełni uszczęśliwiony, gdyby twórcy zdecydowali się na jedno słuszne wyjaśnienie, większość widzów czułaby się zawiedziona (bo: „to takie oczywiste”, „spodziewałem się tego od połowy 3. sezonu”, itd.). A tak – droga wolna, można sobie dopowiedzieć resztę wedle uznania, nawet finałowy odcinek podlega różnym (i w sumie równoprawnym) interpretacjom. Zabawa w zgadywanie wcale się nie skończyła; tyle że takie wyjście wydaje mi się w gruncie rzeczy zbyt wyświechtane, i co gorsza – zbyt asekuranckie.

KW: No podobnym problemie padł trzeci „Matrix” – drugi otworzył wiele ciekawych zagadek i możliwości interpretacji, a trzecim Wachowscy się przestraszyli, że za dużo dopowiedzą, będzie to zbyt oczywiste i prawie wszystkie pozostawione tropy sobie odpuścili – co wkurzyło strasznie widzów.

JB: Jeśli chodzi o bohaterów to przeniesienie ciężaru na indywidualne historie było odczuwalne już od dłuższego czasu, stąd te wszystkie obyczajowe wstawki niejako „rozliczające” postaci, w ostatnim sezonie skupione na rzeczywistości flash-sideways. Pomysł był zacny, ale wykonanie już mniej; miałem wrażenie, że scenarzyści wałkują w kółko te same problemy, siląc się na psychologiczne pogłębianie bohaterów, których zdążyliśmy już rozgryźć (przynajmniej w większości przypadków) wiele odcinków wcześniej.

KW: Pomysł byłby zacny, gdyby flash-sideways było jakąś alternatywną rzeczywistością, stworzoną przez finał piątego sezonu, a nie nudnawym afterlife’em.

JB: Szkoda, że roztrząsanie dramatów Jacka, Kate czy Sawyera uniemożliwiło rozwinięcie historii wielu pobocznych postaci, o wiele bardziej intrygujących i, wydawałoby się, kluczowych dla „mitologii” serialu. Mam tu na myśli choćby postać Charlesa Widmore’a, którego potencjał – poprzedzony wieloodcinkowym budowaniem napięcia – został zmarnowany, przynajmniej w moim odczuciu. Być może było to spowodowane przeniesieniem na pierwszy plan (w ostatnim sezonie) głównego a jednocześnie „założycielskiego” konfliktu Wyspy: pomiędzy Jacobem a jego dymnym przeciwnikiem. Właśnie, jakie są Wasze odczucia w tej kwestii? Czy ten wątek, mający niejako tłumaczyć sens istnienia Wyspy, a przy okazji rolę i przeznaczenie rozbitków, był dla Was przekonujący?

MTPŁ: Po pierwsze, to mnie – poza epizodem relacjonującym historię Hugona, mojego ulubieńca – z lekka irytowały wszystkie te opowieści o poszczególnych bohaterach. Serio. Serio, serio. Oczywiście doceniam ich znaczenie i w ogóle, ale jednak czekałem z niecierpliwością, aż się wezmą i skończą, i znowu fabuła skoczy na wyspę.

A co do Miejsca. Myślę, że nie da się odpowiedzieć na pytanie, czym ono było nie dlatego, że za mało jest wskazówek w serialu, tylko dlatego, że twórcy sami tego do końca nie wiedzieli. Moim zdaniem to jest podstawowy problem. Nie twierdzę, że tak było od samego początku produkcji. Być może to się rozjechało w trakcie, gdy zaczęły do tego barszczu wpadać kolejne grzyby. Jednak „Lost” robi wrażenie, jakby twórcom podobały się rozmaite warianty, bardziej pasował im mglisty kształt, miejsce będące tworem pozlepianym z rozmaitych motywów. Coś takiego stało się ono bardzo pojemne, bogate w symbolikę i możliwe interpretacje.

To naprawdę było fajnie wymyślone: najpierw stworzyć tajemniczą wyspę prostymi środkami, na zasadzie sformułowanej przez Ciri: „to jest niemożliwa nieprawda”, czyli dymem, który się nie zachowuje jak dym, polarnymi niedźwiedziami, które nie mają prawa przebywać na tropikalnej wyspie, postaciami pokazującymi się ni stąd ni zowąd, szeptami słyszalnymi w dżungli, starym okrętem tkwiącym w głębi lądu. A potem przyrąbać wizją urządzeń: że to wszystko to nie jest żadna magia tylko w pełni wytłumaczalne konsekwencje czegoś. Jakiegoś naukowego eksperymentu, badań, odwiertów, generalnie – Czegoś. Do tego momentu jeszcze szło to fajnie, oglądałem z ogromną przyjemnością.

Podobać mi się przestało, kiedy serial skręcił ku mistyce, trickom w rodzaju Jacoba dotykającego wszystkich bohaterów, jego podróżach do świata „na zewnątrz”, nieczytelnego kompletnie i w sumie trudnego do dobrego wyjaśnienia konfliktu z anonimowym bratem i regułom, które ich obu obowiązywały, wszystkim tym zbieżnościom i przecięciom ścieżek, którymi życiorysy poszczególnych bohaterów zaczęły tryskać na lewo i na prawo. Bo wtedy mniej więcej stawało się coraz jaśniejsze, że spójnego wyjaśnienia nikt nie przedstawi. No i tak się właśnie stało.

Wizja czyśćca jest jaka jest, ani lepsza, ani gorsza. Ale cała masa dziur i niedoróbek niestety została. Cegły wyzierają spod niekompletnego tynku, druty sterczą ze ścian, pachnie świeżą farbą. Nie posprzątano należycie.

KK: Ja nie za bardzo widzę, co w zakończeniu jest niejednoznacznego. Serial pozostawia za to za sobą wiele luk, które można było w dużym stopniu uzupełnić, wrzucając tu i ówdzie smaczki dla spragnionych fanów. Tymczasem twórcom jakby przestało zależeć na odpłaceniu rozbudowanej mitologii. Wszystkie fascynujące wątki poboczne zostały niejako „unieważnione” i usunięte na drugi plan, a cały serial został spłycony i ograniczony do odwiecznej walki dobra ze złem, traumy złego wychowania i niejasnej potrzeby chronienia Wyspy, na której znajduje się jakieś „Światło”. W ostatnim sezonie próbowano nam wmówić, co jest w „Lostach” najważniejsze, a przez poprzednie każdy mógł znaleźć coś dla siebie. W takim układzie zawsze spora część widzów zostanie poszkodowana. Oczywiście, nigdy nie można zadowolić wszystkich, ale po co rozbudowywać mitologię i tajemnice najszerzej jak się da, jeśli nie planuje się tego wykorzystać.

Warto także poruszyć kwestię, która wyróżniła produkcję „Lost” od innych seriali – ustalenie daty końcowej. Czy było to dobre rozwiązanie, czy może niezbyt trafione? I jaki to miało wpływ na to, co ostatecznie otrzymaliśmy? Kiedy ogłoszono taki pomysł, wydawał się idealny. Miało to oznaczać skupienie wątków, brak odwlekania i rozciągania w nieskończoność, a chyba nie do końca się to sprawdziło. Patrząc z dzisiejszej perspektywy, raczej uznano, że nie da się na wszystko odpowiedzieć, więc liczne tajemnice pozostały jedynie tłem. Jako fana serialu stawia mnie to niestety w dużym rozkroku.

MTPŁ: Ano to jest niejednoznacznego, o czym chwilę później napisałeś: cała masa rozmaitych farfocli powiewających na wietrze. Nawet sam koncept ujawniony w końcowych sekwencjach, że ludzie umarli czekają z odejściem TAM na tych, którzy jeszcze żyją, a z którymi byli blisko związani, jest śliski, bo preferuje okres przebywania na wyspie jako ten, który zmarłemu determinuje towarzystwo. Dlaczego Jack nie czekał na swoją byłą żonę, w końcu bardzo ważną osobę w jego życiu? Dlaczego nie czekał na syna, skoro jego ojciec czekał na niego? Co decyduje o tym, kiedy taka sztafeta się urwie? Dlaczego Sayid doszlusował do Shannon, ale już żona jego brata, którą ewidentnie darzył głębokim uczuciem, się nie załapała? I tak dalej, i tak dalej. Nawet mi się nie chce wyliczać.

Co do ustalonego horyzontu zakończenia, to tak, uważam, że to był dobry pomysł. Zdecydowanie. W końcu taki bajzel powstał w tym niesamowitym serialu MIMO z góry ustalonego w czasie finału. Co by to było, gdyby twórcy mogli iść na pełen żywioł? Ano to, co się stało choćby z „House M.D.”, ani chybi. Ewidentnie dali dowód, że są w tym, co robią, nieposkromieni. Pytanie, czy to wszystko w sumie wyszło, jak wyszło, bo J.J. Abrams zostawił całą robotę wokół scenariusza Damonowi Lindelofowi i Carltonowi Cuse’owi. Ale w sumie to detal. Serial nie wyszedł nie dlatego, że twórcy dostali za mało czasu, ale dlatego, że w czasie, który dostali, narżnęli za dużo wszystkiego. Gdyby go mieli więcej, skończyłoby się jeszcze większym rogiem obfitości. Nie wiem, w jaki sposób można podróżować w czasie „po skosie”, ale na pewno by to wymyślili.

KW: Problem nie polega na tym, że ustalono horyzont finału, ale na tym, że o nim nie pamiętano. Bo domykanie tajemnic trzeba było zacząć w połowie piątego sezonu, a nie na trzy odcinki przed końcem. Bo w pewnym momencie należało być bardzo ostrożnym z wprowadzaniem nowych wątków. Naprawdę, widz mógłby mieć frajdę z obserwowania jak odsłaniają się kolejne odpowiedzi (a przecież ileż tu można było wprowadzić zaskoczeń) nie mniejszą, niż obserwując pojawianie się kolejnych tajemnic.

Twórcy wpadli w pułapkę nakładania kolejnych poziomów rzeczywistości, a w gruncie rzeczy kolejnych poziomów konfliktu. Najpierw widzimy konflikty w grupie rozbitków. Następnie otrzymujemy wyższych poziom – tajemniczych Innych. Potem okazuje się, że rozbitkowie są tylko pionkami w rozgrywce między Innymi i Widmore Industries. Potem okazuje się, że prawdziwy konflikt jest na linii Jacob – MiB. I boję się, że chcieli iść dalej, bo przecież z jakimi słowami na ustach umiera Jacob? „They are coming…”. Ale, kurde, kto? To w sumie nie zostało wyjaśnione, albo sprowadzone do błahej odpowiedzi, że chodziło o Ilanę i jej ludzi. Nie wiem, czy nie myśleli o wprowadzeniu kogoś, kto jest jeszcze potężniejszy niż Jacob…

« 1 2 3 »

Komentarze

26 IX 2014 11:30:48

Lost był genialnym serialem przez pierwsze 1.5 sezonu (które oglądałem chyba z 7 razy). Później ostre pikowanie w dół z każdym kolejnym sezonem. W trakcie 5 sezonu dałem sobie spokój z serialem (który kiedyś tak ubóstwiałem) i stwierdziłem, że nie chce nawet wiedzieć co za brednie oni jeszcze w tę historię wcisną.
Nie wiem jak to się stało, ale chyba żaden, nawet najmniej ogarnięty fan serialu nie wyspekulował nigdy gorszego zakończenia i domknięcia tej historii niż zrobili to jego twórcy.

Bardzo trafne jest porównanie do 'Matrixa'. Bardzo dobra 1 część, słaba 2 część i jakieś potworne głupoty w części ostatniej.

26 IX 2014 12:41:27

Ja też odpadłem w momencie, gdy zaczęły się całe skoki w czasie - dla mnie wtedy serial też zrobił skok, tyle, że nad rekinem. Potem dooglądałem z przymusu końcówkę i czułem wręcz obrzydzenie, jak łopatologicznie i niespójnie wszystko związano. Dziś mam zupełnie odwrotnie niż KW - to marne zakończenie zostało mi w pamięci, zacierając dobre początki.

26 IX 2014 13:19:55

Już od bodaj 3 sezonu zastanawiam się jak można tak zepsuć taki dobry materiał... Zapytali by się najprzeciętniejszego pisarza SF i by im to jakoś dopowiedział do końca. W najgorszym razie można by było też iść na łatwiznę i skopiować zakończenie z 'Tajemniczej wyspy'.
No ale cóż. Wyszły z tego jakieś majaki naćpanego nastolatka.

27 IX 2014 09:36:17

A mi się akurat motyw opowieści o inicjatywie Dharma poprzez podróż w czasie podobał. No i sam finał tego sezonu - czy może być coś bardziej spektakularnego niż wybuch bomby wodorowej? Gorszy był brak pomysłu na sezon finałowy, pozostawienie dziesiątków wątków bez domknięcia.

27 IX 2014 12:04:09

No to chyba jestem jedyną tu osobą, której finał nie rozczarował; właściwie spodziewałam się takiego rozwiązania.Niespecjalnie rozumiem dlaczego któryś z Panów nazywa takie rozwiązanie "banalną mistyką"? Idea duchowego przepracowania swego życia, czyścca, jakkolwiek stara nie wydaje mi się wyeksploatowana w sztuce, a banalna wcale. Idea jak idea, w "Lostach" pociągająca jest forma, portrety psychologiczne, świat. Co do podróżowania w czasie, nie widziałam filmu w którym jakoś trzymałoby się to kupy;)

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Gdzie są naziści z tamtych lat?
Sebastian Chosiński

9 IV 2024

Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.

więcej »

Z filmu wyjęte: Wilkołaki wciąż modne
Jarosław Loretz

8 IV 2024

Nikt chyba nie wie, ile tak naprawdę kręci się dziś rocznie filmów z wilkołakami. Jedno jest jednak pewne – za oglądanie większości z nich twórcy powinni wypłacać widzom rekompensatę za ciężkie warunki konsumpcji.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Kruck Polakowi oko wykole
Sebastian Chosiński

2 IV 2024

Chcąc zachować chronologię wydarzeń, w drugiej serii teatralnej „Stawki większej niż życie” scenarzyści stanęli przed sporym wyzwaniem. Wojna skończyła się już, co zatem wymyśleć, aby usprawiedliwić pozostawanie Hansa Klossa w mundurze niemieckim? Najpierw uczynili go żołnierzem Werwolfu (vide „Czarny wilk von Hubertus”), a następnie – w „Nocy w szpitalu” – zastosowali retrospekcję, dzięki której akcja przeniosła się do 1942 roku.

więcej »