Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Hollywoodzkie emerytury

Borys Jagielski

Czasami, oglądając starszy film i widząc na ekranie znaną twarz, uświadamiamy sobie, że od dawna nie widzieliśmy jego albo jej w nowości. Szybko nasuwa się posępny wniosek o śmierci, która najwyraźniej przeszła bez echa. Tymczasem wcale nie każdy aktor wierny jest kamerze aż po grób. Niektórzy dają się skusić palmom z reklamy OFE i przechodzą na zasłużoną emeryturę... choć nie zawsze całkowitą.

Borys Jagielski

Hollywoodzkie emerytury

Randy Quaid
(ur. 1950)

Starszy brat nieco bardziej znanego Dennisa Quaida posiada charakterystyczny fizys wiejskiego głupka, co zapewniło mu role zidiociałego Amisza w „Kręglogłowych”, pilota-pijaczka w „Dniu Niepodległości” i kuzyna Eddiego z serii „W krzywym zwierciadle”. Randy debiutował jednak w filmie dużo poważniejszym: odkryty przez Petera Bogdanovicha wystąpił w drugoplanowej roli w dramacie „Ostatni seans filmowy” (1971), który notabene wylansował Jeffa Bridgesa. Quaid pojawił się w tle u Bogdanovicha jeszcze parę razy, ale szybko trafił i do pierwszego szeregu. W „Ostatnim zadaniu” (1973) ostrej zabawy uczył go sam Jack Nicholson.

Ostatni znany film Quaida to „Duchy Goi” (2006), gdzie wcielił się w króla Karola IV. Po raz ostatni wystąpił w 2009 r. Randy spędza jednak czas bardziej na wygnaniu niż na emeryturze. Od 2010 r. ukrywa się bowiem wraz z żoną w Kanadzie podejrzewając, że polują na niego ci sami tajemniczy ludzie, którzy zlikwidowali Philipa Seymoura Hoffmana i Davida Carradine’a. Niestety, kanadyjskie władzy nie przyznały Randy’emu prawa stałego pobytu. Jego przedłużający się pobyt u północnego sąsiada USA nie jest do końca legalny i Quaid raz na jakiś czas trafia do aresztu.

Linda Fiorentino
(ur. 1958)

Męska część widowni zapamiętała tę zjawiskową brunetkę jako atrakcyjną panią doktor z „Facetów w czerni”. Parę lat później zagrała główne role kobiece w „Dogmie” Kevina Smitha oraz w „Dla forsy”, przedostatnim kinowym filmie Paula Newmana. Była wtedy dopiero po czterdziestce, lecz potem pojawiła się na ekranie jeszcze tylko parę razy. Co robi obecnie, nie wiadomo. Prawdopodobnie pochłania ją działalność charytatywna i fotografia.

W wolnej chwili możemy odświeżyć sobie dwa niezłe, choć dziś zapomniane, erotyczne thrillery z Fiorentino: „Ostatnie uwiedzenie”, chwalone podówczas jako udany film neo-noir, oraz „Jade” w reżyserii Williama Friedkina (tego od „Żyć i umrzeć w Los Angeles”). Kina lat 90. (i aktorek z tamtych lat) nigdy dość.

Warren Beatty
(ur. 1937)

Przez długi czas sądziłem, że Warren Beatty to od dawna nieżyjący przedstawiciel starego pokolenia hollywoodzkich gigantów. Bynajmniej. Nawet do emerytalnego zestawienia brat Shirley MacLaine i mąż Annette Bening trafia poniekąd na siłę, bo w tym lub następnym roku swoją premierę będzie miał jego nowy, niezatytułowany jeszcze film. Ale fakt faktem: od 2001 r. aktor nie występował w ogóle. Swoje wielkie triumfy święcił jeszcze dawniej, na początku lat dziewięćdziesiątych („Dick Tracy” i „Bugsy”), a jego kanoniczna rola liczy już prawie pół wieku (Clyde z „Bonnie i Clyde”).

Dodajmy, że Warren Beatty jest jedyną po Orsonie Wellesie osobą, którą nominowano do czterech różnych Oskarów — aktorskiego, reżyserskiego, scenariuszowego i producenckiego — za ten sam film. W przypadku Wellesa był to oczywiście „Obywatel Kane” (1941), w przypadku Beatty’ego najpierw remake „Niebiosa mogą poczekać” (1978), a potem „Czerwoni” (1981), trzygodzinna opowieść o amerykańskim dziennikarzu zafascynowanym komunizmem. „Czerwoni” zapewnili Warrenowi Oskara za najlepszą reżyserię. Obok niego wystąpili tam zresztą dwaj inni wybitni emeryci z poniższej listy, o których opowiemy za chwilę.

Chuck Norris
(ur. 1940)

Świat przypomniał sobie o Chucku w 2005 r., nie tyle za sprawą telewizyjnego filmu o Strażniku Teksasu, co z powodu Faktów o Chucku Norrisie, memu, który dziesięć lat temu zrobił zawrotną karierę w internetach. Chucka Norrisa, tak jak Warrena Beatty’ego, zaliczyłem w poczet emerytów trochę na wyrost, ponieważ wyciągnięto go z lamusa w 2012 r. i obsadzono w drugoplanowej, gościnnej roli w sequelu „Niezniszczalnych”. Obecnie krążą słuchy, że Chuck przygotowuje nowy akcyjniak pt. „The Finisher”. Przypuszczam, że przeczytał poniższe zestawienie przed jego napisaniem i postanowił wrócić do gry.

Gene Wilder
(ur. 1933)

Na dużym ekranie zadebiutował we wspomnianym wyżej „Bonnie i Clyde” w rólce zakładnika. Chwilę później przebił się dzięki Melowi Brooksowi; za rolę w „Producentach” nominowano go nawet do Oskara. Potem współpracował jeszcze parę razy z Brooksem („Płonące siodła”, „Młody Frankenstein”), a komediową sławę przyniósł mu również czterokrotny duet z Richardem Pryorem („Transamerican Express”, „Czyste szaleństwo”, „Nic nie widziałem, nic nie słyszałem” oraz „Sobowtór”). Za ikoniczną rolę Gene’a Wildera należy chyba uznać Willy’ego Wonkę, właściciela fabryki czekolady. Bądź co bądź unieśmiertelniła go na memie.

Gene Wilder ostatni raz wystąpił w filmie kinowym w 1991 r. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych pojawił się jeszcze w dwóch kryminałach nakręconych dla telewizji. Nie zanosi się, żeby wystąpił w jakiejś nowej produkcji. Wildera wkurza we współczesnym kinie wszechobecne zabijanie, przeklinanie i trójwymiar. Na emeryturze trudni się pisarstwem.

Bridget Fonda
(ur. 1964)

Zadebiutowała już w wieku pięciu lat w malutkiej roli hipisowskiego dziecka w „Swobodnym jeźdźcu” (1969), ale przed kamerę wróciła dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych. Pierwszym głośnym filmem z jej udziałem była trzecia część „Ojca chrzestnego” (1990), gdzie zagrała kochankę Vincenta Manciniego, następcy Michaela Corleone. Gdyby więc powstała i czwarta część, Bridget Fonda miałaby szansę awansować do rangi żony „capo di tutti capi”. W rzeczywistości jej kariera osiągnęła szczyt w „Kryptonimie Nina” (1993), amerykańskim remake’u „Nikity” Luca Bessona. Potem pojawiła się jeszcze u Quentina Tarantino w „Jackie Brown” (1997) oraz obok Billy’ego Boba Thorntona w „Prostym planie” (1998). Jeden z jej ostatnich występów stanowi „Pocałunek smoka” (2001), fajne, choć niedoceniane łubudu z Jetem Li. Bridget Fonda pożegnała się z filmem w młodym wieku trzydziestu ośmiu lat jako Królowa Śniegu w Hallmarkowej ekranizacji słynnej baśni.

Rick Moranis
(ur. 1953)

Przepadł w sile wieku. Przyczyna zniknięcia Ricka Moranisa z Hollywoodu jest smutna i zarazem krzepiąca na duchu. Gdy jego żona Anne zmarła na raka piersi w 1991 r., Rick spróbował pogodzić zawód aktora z rolą samotnego ojca. Nie udało się. W 1997 r. aktorstwo zostało oficjalnie poświęcone dla rodziny. „Wziąłem sobie małą przerwę, która potem zamieniła się w dłuższą przerwę, aż zorientowałem się, że wcale mi grania nie brakuje”, tłumaczył Moranis kilka lat później.

Tego małego kanadyjskiego okularnika o żydowskim pochodzeniu pamiętamy przede wszystkim jako fajtłapowatego sąsiada Sigourney Weaver z obu części „Pogromców duchów”. Jego twarz kryła się również za maską hełmu Lorda Dartha Vadera… to znaczy za maską hełmu Lorda Hełmofona w „Kosmicznych jajach” Mela Brooksa. Młodsi ode mnie widzowie skojarzą go też z Barneyem z ekranizacji „Flintstonów” oraz z dylogią „Kochanie, zwiększyłem dzieciaka / zmniejszyłem dzieciaki”.

Joe Pesci
(ur. 1943)

Równy wzrostem Moranisowi, ale przebijający go zarówno umiejętnościami aktorskimi jak i osobowością. Komik George Carlin zażartował kiedyś, że zamiast do Boga modli się do Pesciego, bo ten wygląda jak gość, który potrafi skutecznie załatwiać różne sprawy. Gansterską, popędliwą naturę postaci granych przez Joego parodiowano swojego czasu w cyklu skeczy „The Joe Pesci Show” emitowanych w ramach „Saturday Night Live”. Niby-Pesci i niby-De Niro zapraszali tam do swojego talk-show różne osobistości, ale kończyło się zwykle tak, że wkurzeni jakąś błahostką sięgali po kije bejsbolowe. Pewnego razu w studiu pojawili się prawdziwi Pesci i De Niro. Oznajmili sobowtórom, że skecze są denne i sami spuścili im zdrowy łomot.

Joe Pesci, amerykański Włoch, odchodzi powoli w zapomnienie, ale był przecież wielką gwiazdą kina lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Wystąpił razem z Robertem De Niro w trzech głośnych filmach Martina Scorsese: „Wściekłym Byku”, „Chłopcach z ferajny” i „Kasynie”. Joe zagrał poza tym w „Pewnego razu w Ameryce”, „Zabójczej broni”, „JFK-u” i „Moim kuzynie Vinnym”. Prześladował również dwukrotnie Kevina.

Pesci oficjalnie wycofał się z aktorstwa z końcem wieku i zajął robieniem muzyki. Dał się jednak namówić Robertowi De Niro na występ w jego filmie pt. „Dobry agent” (2006). Potem zagrał jeszcze w „Ranczu miłości” (2010). I chyba nie powiedział ostatniego słowa: Pesci i De Niro mają ponownie stanąć obok siebie na wielkim ekranie w zapowiadanym od pewnego czasu „Irlandczyku”, na dodatek razem z Alem Pacino. Reżyseruje oczywiście Scorsese.

Gene Hackman
(ur. 1930)

Nie sposób zwięźle podsumować kariery tego hollywoodzkiego olbrzyma, który przez pięć dekad wystąpił w stu filmach i zgarnął dwa Oskary, trzy Złote Globy oraz dwie Nagrody BAFTA. Pamiętamy go wszak z tylu różnych ról. W „Tragedii Posejdona” jako bohaterski pastor wyprowadzał pasażerów z tonącego luksusowego statku. W latach dziewięćdziesiątych zagrał wiarygodnych, okrutnych badguyów w dwóch ikonicznych westernach: „Bez przebaczenia” oraz „Szybkich i martwych”. Wielokrotnie tropił spiski („Francuski łącznik”, „Zasada domina”) albo nimi przewodził („Firma”, „Władza absolutna”), czasami jednocześnie („Wróg publiczny”). Walczył z rasizmem („Mississippi w ogniu”), nazizmem („O jeden most za daleko”), homoseksualizmem („Klatka dla ptaków”), a nawet z Obcymi („Superman”). Partnerował też Warrenowi Beatty’emu w „Bonnie i Clyde” jako starszy brat tytułowego gangstera.

W 2001 r. Gene Hackman wystąpił w „Genialnym klanie” Wesa Andersona. Był to świetny moment na zakończenie kariery, zarówno ze względu na rolę, jaką tam otrzymał, jak i na doskonałe przyjęcie dzieła przez krytyków. Niestety, kropkę nad „i” postawił dopiero trzy lata później fatalnym „Witajcie w Mooseport”. Na emeryturze Hackman zajął się pisaniem powieści sensacyjnych. Zapytany w 2011 r. o możliwość wystąpienia w jeszcze jednym filmie, odparł, że chyba tylko wtedy, gdyby można było go nakręcić u niego w domu, w małym, kilkuosobowym zespole. Popeye Doyle na wielki ekran raczej więc już nie powróci.

Jack Nicholson
(ur. 1937)

We wrześniu 2013 r. w internecie pojawiły się plotki, jakoby Jack Nicholson przechodził na emeryturę z powodu nasilających się kłopotów z pamięcią. Pogłoski zostały natychmiast zdementowane, ale coś jest chyba na rzeczy, gdyż najsłynniejszy hollywoodzki neurotyk nie pojawił się na ekranie od pięciu lat. Jego ostatnim filmem była chałowata komedia pt. „Skąd wiesz?”. Jednakowoż Nicholsonowi kilka lat wcześniej trafiła się dużo lepsza okazja na ogłoszenie końca kariery – „Choć goni nas czas” był wręcz idealnym filmem na pożegnanie weterana kina z publicznością. Widać tu podobieństwo do sytuacji Gene’a Hackmana, choć obu panów łączy coś więcej: kiedyś obaj wystąpili we wcześniej wspomnianym dziele Warrena Beatty’ego pt. „Czerwoni” (1981).

Trochę trudno uwierzyć, by aktor tak charyzmatyczny jak Nicholson miał przejść na emeryturę. Wkrótce skończy wszakże osiemdziesiąt lat, a jeśli plotki o demencji okazałyby się mimo wszystko prawdziwe, może rzeczywiście „all work and no play made Jack a dull boy"?

Sean Connery
(ur. 1930)

Nie tylko Gene Hackman i Jack Nicholson, ale również Sean Connery źle wyliczył kroki swej kariery. Jego ostatnim filmem nie był ten, który ostatnim być powinien. W „Szukając siebie”, pięknym, choć nie do końca zauważonym dziele z 2000 r., zagrał starego pisarza pomagającemu wyjść na prostą zagubionemu nastolatkowi. Doskonałe zwieńczenie czterech dekad legendarnego aktorstwa? Niestety, Wielkiego Szkota ujrzeliśmy na ekranie ponownie w nakręconej trzy lata później „Lidze Niezwykłych Dżentelmenów”, blockbusterze tyleż ambitnym, co miernym i niepotrzebnym. Niby trudno dziwić się aktorowi, którego do sławy wyniosła rola Jamesa Bonda i który w trakcie swojej kariery wcielił się w Króla Artura, Króla Ryszarda Lwie Serce i ojca Indiany Jonesa, że na sam koniec chciał zagrać Allana Quartermaina, postać z klasycznej literatury przygodowej. Z drugiej strony kilka lat wcześniej produceni prosili go na klęczkach, by wcielił się w Gandalfa w ekranizacji „Władcy Pierścieni”.

Sean Connery oficjalnie potwierdził swoje przejście na emeryturę w 2006 r. Po raz ostatni pojawił się publicznie w 2012 r. z okazji turnieju tenisowego US Open. Reżyser Sam Mendes zastanawiał się nad obsadzeniem Connery’ego w roli starego Kincade’a, opiekuna rodzinnej posiadłości Bondów w „Skyfall”, ale zrezygnował z tego pomysłu. Ale może czeka nas jeszcze cameo dwudziestolecia w nadchodzącym „Spectre”…

10 sierpnia 2015

Komentarze

10 VIII 2015 10:51:17

Pewnie znalazłoby się jeszcze kilka nazwisk. W 1999 zupełnie zniknął z ekranów Everett McGill, znany głównie z ról u Lyncha, ale też i twardzielski major we "Wzgórzu złamanych serc" czy blond bandzior z "Liberatora 2". Z taką gębą i z taką rozróbą w oczach na pewno by się jeszcze przydał w kinie. No i w 2009 przestała grać Alison Lohman, może nie supergwiazda, ale coś tam jednak ugrała w karierze. A miała zaledwie 30 lat. Ciekawe dlaczego.

10 VIII 2015 20:15:52

@ Voight

Z tego, co słyszałem, Lohman zrobiła sobie przerwę w graniu, żeby skupić się na wychowywaniu dzieci.

18 VIII 2015 10:58:29

W 2008 Clint Eastwood ogłosił, że kończy z aktorstwem, a rola Walta Kowalskiego ("Gran Torino") bardzo mu pasuje na zakończenie. I że zajmie się już tylko reżyserią. Złamał się za namową zaprzyjaźnionego producenta w 2012, ale chyba tylko jednorazowo, bo poza właśnie "Dopóki piłka w grze" nie widziano go na ekranie od 7 lat.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Z filmu wyjęte: Bo biblioteka była zamknięta
Jarosław Loretz

15 IV 2024

Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Gdzie są naziści z tamtych lat?
Sebastian Chosiński

9 IV 2024

Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.

więcej »