Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Najlepsze filmy III kwartału 2015Tak jak w zeszłym kwartale jeden film zdominował głosowanie i wygrał z wielką przewagą, tak i ranking najlepszych filmów III kwartału 2015 miał swojego wielkiego faworyta. Zapowiada się niesamowita walka przy podsumowaniu rocznym.
EsensjaNajlepsze filmy III kwartału 2015Tak jak w zeszłym kwartale jeden film zdominował głosowanie i wygrał z wielką przewagą, tak i ranking najlepszych filmów III kwartału 2015 miał swojego wielkiego faworyta. Zapowiada się niesamowita walka przy podsumowaniu rocznym. 
Wyszukaj / Kup 1. W głowie się nie mieści (2015, reż. Pete Docter, Ronaldo Del Carmen) Wprawdzie nowy film Disneya/Pixara został trafnie memowo podsumowany jako „what if feelings have feelings”, ale „W głowie się nie mieści” to bardzo ładny, wzruszający i sprawnie zrobiony obraz. I całkiem mądry w wymowie. Film bardzo zgrabnie porusza kwestię, która niekoniecznie przebiła się jeszcze jednoznacznie w naszej kulturze – żadne emocje nie są nienaturalne, niewłaściwe czy – ogólnie ujmując – złe. Spychanie emocji uważanych za „złe” w głąb, w podświadomość czy w niepamięć nie daje niczego dobrego, a może doprowadzić do zaniku empatii i zdolności wyrażania uczuć w ogóle. Nie tylko Radość jest ważna, natomiast Smutek nie musi być źródłem negatywnych wspomnień (pięknym podsumowaniem tego jest pojawienie się różnokolorowych wspomnień – słodko-gorzkich, smutno-radosnych). Wędrówka Radości i Smutku po przepastnych archiwach Pamięci Długotrwałej, lękach Podświadomości i krainie Wyobraźni daje możliwość prostego, lecz nie prostackiego przekazania widzom tej prawdy. I wskazania wartości rozmowy z bliskimi o uczuciach. „W głowie się nie mieści” nienachalnie porusza również inne niż funkcjonowanie umysłu kwestie – wszak trudno nie uznać, że to kryzys ekonomiczny zmusza rodziców Riley do przeprowadzki za pracą. Także konieczność „dopasowania się” do nowego otoczenia, nowej klasy nie jest ukazana jako coś niewartego uwagi, wręcz przeciwnie! Każde dziecko, które przeszło lub przechodzi taką dużą zmianę odnajdzie w sytuacji Riley wiele znajomych detali. Rozpozna siebie w dziewczynce, którą ogarnia strach przed nieznanymi współuczniami czy złość na rodziców, którzy tę zmianę sprezentowali, która podejmuje nieadekwatne nieraz i chybione próby przekazania swych uczuć bliskim i przyjaciołom. A ten czerwony przycisk z napisem „DOJRZEWANIE"? To na pewno nic ważnego. „Sicario” Denisa Villeneuve’a to film, który od pierwszej sceny do samego końca trzyma na krawędzi fotela; mistrzowsko wyreżyserowany obraz bezprawia i moralnego spustoszenia, jakie towarzyszą amerykańskiej wojnie z narkotykami. „Sicario” jest jednym z tych perfidnych filmów, w których informacje dawkowane są bardzo oszczędnie, a niewiedza widza jest niewiedzą bohaterów: wraz ze zdezorientowaną Kate, powoli odkrywamy skalę bezprawia i moralnego spustoszenia. Niepewność i strach bohaterki udzielają się tym łatwiej, że niewiele jest tu scen, które nie są obliczone na wzbudzanie dreszczy – a jeśli już się taka znajdzie i wydaje się, że Villeneuve chce nieco rozładować duszną atmosferę, jak wtedy, gdy Kate idzie z kumplem z FBI na piwo, rychło okazuje się, że to tylko przygrywka do kolejnego aktu przemocy. Znakomite wyczucie dramaturgii przez twórców widać najlepiej w scenie konwojowania zakładnika – bez operatorskiej trzęsiączki, w serii mistrzowsko zrytmizowanych ujęć, udaje się tu stworzyć małe arcydzieło kina akcji filmując… korek samochodowy. Siła „Sicario” nie tkwi w scenariuszu (który chwilami może wydawać się dość pretekstowy), ale w obrazie i stylu: w kumulującym się mroku, w gwałcie i przemocy, które wiszą w powietrzu niczym pył uchwycony na zdjęciach Deakinsa i dla których próżno szukać kontrapunktu. Jak w najlepszych dziełach Michaela Manna, to forma jest nośnikiem emocji. Film Villeneuve’a nie jest zapewne najbardziej wnikliwym kinowym przedstawieniem amerykańskiej polityki antynarkotykowej (pod względem socjologicznym wspomniany „Traffic” bije go na głowę), ale trudno o bardziej sugestywny obraz jej klęski. Kino kocha malarzy. Kocha, gdy obcinają sobie uszy, w pijackim szale tną płótno, uprawiają seks z prostytutkami i siostrami żony. Nic dziwnego, że rola znanego malarza jest pożądana przez aktorów na równi z bohaterem umierającym na AIDS. Filmy opowiadające o wielkich artystach są prestiżowe i zdobywają ważne nagrody, lecz niestety są też dość przewidywalne. No chyba, że rolę główną gra aktor o fizjonomii smutnego spaniela, reżyserem jest piewca codzienności Mike Leigh, a film nazywa się „Pan Turner”. Dlaczego reżyser znany ze swojej fascynacji zwykłymi ludźmi zdecydował się opowiedzieć o jednym z najsłynniejszych brytyjskich malarzy wszech czasów rezygnując z wypracowanego przez lata stylu? Być może dlatego, że w jego ujęciu Turner nie różni się aż tak bardzo od ukochanych przez niego przeciętniaków. Leigh pokazuje go nie tyle jako artystę, ile jako człowieka. Nieprzypadkowo film nazywa się po prostu „Pan Turner”, a nie „Twórca i niszczyciel”. „Mr. Turner” wygląda bardzo dobrze zachowując jednocześnie poczucie autentyzmu, co w przypadku filmu kostiumowego bywa bardzo trudne (patrz: „Ogniem i mieczem”). Zdjęcia Dicka Pope′a podkreślają piękno kadrów, które wzorowano na twórczości Turnera pieczołowicie odtwarzając sceny z dzieł mistrza. Nie jest to jednak film stworzony wyłącznie po to, by cieszyć wzrok. W końcu nieprzypadkowo gra tu Spall, o którego aparycji nie można powiedzieć zbyt wiele ciepłych słów. Nie jest to też kolejna opowieść z cyklu „jak stali się sławni”. „Mr. Turner” stanowi refleksję, czas płynie w nim swobodnie, bez podziału na lata czy ważne wydarzenia. To bardzo trafiony zabieg, bo mimo tego, że potrzeba trochę czasu żeby przyzwyczaić się do stylu filmu, można się w nim zapomnieć. A w kinie o to przecież chodzi. Skandalizująca, arogancka, piekielnie utalentowana i uzależniona od używek. Taką Amy Winehouse widzieliśmy przez pryzmat jej częstych wyskoków, komentowanych ochoczo w najrozmaitszych tabloidach. Dokument „Amy” stara się nie tyle zerwać z niekorzystnym wizerunkiem zmarłej tragicznie cztery lata temu piosenkarki, co poszukać przyczyn takiego a nie innego przebiegu jej krótkiego życia. U Kapadii nie ma taryfy ulgowej. Umiłowanie Winehouse do narkotyków, alkoholu i wybryków jest obecne niemal od pierwszej minuty filmu. Wyciągnięty z osobistych archiwów materiał to tylko przyczynek do potwierdzenia obiegowej opinii, że autorka „Rehab” już od nastoletnich lat miała pociąg do szalonego życia, które w świecie show-biznesu natrafiło na bardzo żyzny grunt. Nawet jeśli w głębi duszy dla brytyjskiej piosenkarki to desperacki sposób na zduszanie jednych emocji i eksplozję drugich, ale też pewna niewidzialna ucieczka od otaczającego ją wianuszka ochroniarzy, agentów, managerów i fanów, którzy towarzyszyli jej nieustannie przez większość błyskawicznej kariery. Na podstawie podawanych faktów jej staczanie się w ciemność nie ma jednakże tylko negatywnego wydźwięku, a u widza, wcześniej mogącego odczuwać zażenowanie np. przy jej zataczaniu się podczas ostatniego koncertu w Belgradzie, jest szansa na choćby odrobinę współczucia i zrozumienia. Świetnie złożony, pozbawiony „gadających głów” dokument płynie przez kolejne lata kariery inaczej niż klasyczny film biograficzny. Trochę jakby obraz Kapadii był niejako backstagem życia artystki, gdzie schodząca ze sceny Winehouse przestaje być wielbioną diwą i celebrytką a staje się właśnie tytułową „Amy” – wrażliwą i zagubioną kobietką. Pozbawioną dotyku sceny i muzyki, zmuszoną do miotania się w chaotycznym poszukiwaniu swojego miejsca w życiu. „Wykolejona” to spotkanie wielkich komediowych talentów – reżyser i producent Judd Apatow nakręcił film z Amy Schumer w roli głównej, na podstawie jej scenariusza. W rezultacie powstał film zabawny, ciepły i niegłupi – przywracający wiarę w komedię romantyczną. Schumer i Apatow nie wywracają komediowych schematów do góry nogami, ale robią coś równie trudnego: nadają tym schematom nimb autentyczności. „Wykolejona” pełna jest małych momentów, z których bije „sama prawda”, jak wtedy, gdy bohaterka po nocnej imprezie pokonuje na kacu trasę Staten Island – Manhattan (twórcy „Jurassic World” powinni zapętlać sobie tę scenę, może nauczyliby się czegoś o chodzeniu na obcasach); ba, jakimś cudem, nawet gdy Aaron gra w kosza z LeBronem Jamesem, rozmawiając przy tym o swoim związku, wypada to jak najzwyczajniejsza w świecie kumpelska pogaducha. „Wykolejona” to nieprzyzwoicie zabawna (z jednego żartu z „Manhattanu” śmiejesz się tu dłużej, niż na wszystkich filmach Allena w tej dekadzie), podnosząca na duchu, niegłupia produkcja o bardzo ludzkich w swoim nieogarnięciu bohaterach. Wcale nie taka „wykolejona”, żeby być nowym słowem w komedii romantycznej – ale nie sądzę, by Amy Schumer na tym poprzestała. Nowy film Paolo Sorrentino mógłby się nazywać „Wielkie piękno 2” – mamy tu bowiem to samo co w poprzednim obrazie Włocha połączenie wzniosłości i kiczu, ironii i czułości, luksus filmowany przez łagodnie płynącą kamerę. Reżyser znów zestawia refleksję nad stanem kultury z opowieścią o mężczyźnie, któremu na tamten świat bliżej już niż dalej; banał konsumpcji z tematami ostatecznymi, porządki pop i sacrum (na tyle, na ile rolę tego drugiego spełniać może sztuka). Wychodzi z tego film trochę wtórny, ale ujmujący. Intrygujący, choć nierówny. Sorrentino bierze motywy przerabiane już wielokrotnie wcześniej – i nawet jeśli nie mówi na ich temat nic nowego (a nie mówi), to przynajmniej nieźle udaje, wydobywając z nich liryzm, owo „wielkie piękno”. Częściej niż poprzednio pudłuje, niewiele pozostawia wyobraźni widza, trochę też zbyt łatwo uwodzi patentami z poprzedniego filmu – a, mimo to, trudno na „Młodość” się gniewać. Świetni są tu aktorzy: Michael Caine, Harvey Keitel i Rachel Weisz potrafią obronić truizmy i klisze, które przeznaczono im w scenariuszu. Zresztą, na samego Sorrentino też bym przesadnie nie narzekał – na każdą banalną metaforę (np. widok przez lunetę obrazujący młodość i starość) przypada tu kilka niezłych żartów, małych twistów i mnóstwo serdeczności, jaką twórca darzy swoich bohaterów. 
Wyszukaj / Kup 7. O dziewczynie, która wraca nocą sama do domu (2014, reż. Ana Lily Amirpour) Ten film jest po prostu cool. Czarno-białe zdjęcia przypominają „Sin City”, a że dopieszczono je pod względem choreografii postaci i dekoracji, każda stopklatka jest gotowcem do powieszenia na ścianie hipsterskiego mieszkania. Stylowi są tu też bohaterowie: „perski James Dean” w okularach przeciwsłonecznych, białym podkoszulku i dżinsach oraz tytułowa dziewczyna (magnetyzująca Sheila Vand), wampirzyca, w okrutny sposób wymierzająca sprawiedliwość tym, którzy ośmielili się skrzywdzić kobiety. Film Any Lily Amirpour, córki porewolucyjnych emigrantów z Iranu, zamieszkałej w USA, to wizja wyśnionego miejsca, w którym tradycyjna symbolika w naturalny sposób przenika się ze znakami z porządku zachodniej popkultury. Te ostatnie służą tu trochę za język, przy pomocy którego outsiderzy wyrażają siebie i porozumiewają się (jak choćby w zmysłowej scenie, w której bohaterowie słuchają „Death” zespołu White Lies). Za to tradycja nie jest tu wartościowana jednoznacznie negatywnie – Amirpour dostrzega przemoc patriarchalnej kultury, ale jednemu z jej symboli – czarnemu czadorowi, który nocami przywdziewa Dziewczyna – nadaje emancypacyjne znaczenie: w połączeniu z deskorolką, staje się on przebraniem irańskiej superbohaterki. „O dziewczynie…” zdecydowanie bliżej niż do „Avengers” jest jednak do kina Jarmuscha czy francuskiej Nowej Fali (należący do bohaterki biała bluzka w czarne paski zapewne nieprzypadkowo kojarzy się z ubiorem Jean Seberg w „Do utraty tchu”). Choć chwilami wydaje się, że pośród tych wszystkich hołdów, cytatów, pięknych kadrów, zaskakujących konceptów i świetnej muzyki przydałoby się nieco więcej substancji, elegancki film Amirpour dowodzi nieprzeciętnego wyczucia stylu i inscenizacyjnej biegłości debiutującej w pełnym metrażu autorki. 
Wyszukaj / Kup 8. Straight Outta Compton (2015, reż. F. Gary Gray) W 1987 roku pięciu młodych ludzi, używając brutalnie szczerych tekstów i ostrych beatów, zmieniło swoją frustrację i gniew z powodu życia w najbardziej niebezpiecznym miejscu USA w potężną broń, jaką jest muzyka. Film „Straight Outta Compton” zabiera widzów w miejsca, gdzie wszystko się zaczęło i opowiada prawdziwą historię o tym, jak ci kulturowi rebelianci, uzbrojeni jedynie w teksty, dumę, zuchwałość i prawdziwy talent – postawili się systemowi, tworząc najbardziej niebezpieczną grupę, N.W.A. Mówili prawdę, jak nikt przed nimi i rozpoczęli rewolucję społeczną, która wciąż trwa. 
Wyszukaj / Kup 9. Gołąb przysiadł na gałęzi i rozmyśla o istnieniu (2014, reż. Roy Andersson) Najzabawniejszy pesymistyczny film ostatnich lat. Pierwszy dowcip w produkcji Roya Anderssona polega na tym, że tytułowy gołąb jest wypchany i stanowi eksponat w muzeum. Drugi (rozciągnięty do rozmiaru pełnego metrażu), że ludzcy bohaterowie filmu nie mają w sobie wiele więcej życia i snują się po ekranie niczym zombie. Szwedzki reżyser znów, tak jak w „Pieśniach z drugiego piętra” i „Do ciebie, człowieku”, rozważa temat ludzkiej egzystencji – i znów nie dochodzi do szczególnie optymistycznych wniosków. Świat w filmie Anderssona zaludniają nieudacznicy, bezbarwne persony, z których wyssano całą energię. Niech nikogo nie zmylą wypowiadane przez nich od czasu do czasu formułki w rodzaju „cieszę się, że u was wszystko dobrze” – są samotni i odizolowani tak od innych, jak od otoczenia (żadne z filmowych pomieszczeń nie ma odrobiny indywidualnego stylu – wszystkie są tak szare i ascetyczne, że przypominają wnętrza kartonowych pudeł, w których ktoś łaskawie wyciął kilka otworów, żeby wpuścić do środka odrobinę światła). Życie i śmierć jednostki zdają się absurdem, a szczęście jest niemożliwe, potwierdzają kolejni bohaterowie, w rodzaju nieudolnych komiwojażerów próbujących sprzedać m. in. sztuczne zęby wampira i poduszkę-śmiechuszkę. Jeśli myślicie, że sens odnaleźć można patrząc z szerszej, np. historycznej perspektywy… cóż, „Gołąb…” i tu przekonuje, że nie ma tak łatwo. Wielka historia jest u Anderssona wielką katastrofą – zaskakujący fragment z wojskami króla Karola XII szykującymi się do wojny z Rosją skutecznie wybija z głowy rojalistyczny sentyment, z kolei w jednej z ostatnich scen reżyser dosadnie przypomina, że dobrobyt państw Zachodu zbudowany został na wyzysku i cierpieniach innych. Film mógłby być czarnym koszmarem nawet najbardziej depresyjnego egzystencjalisty, ale jest jednak tak mistrzowsko zrealizowany pod względem kompozycji kadru, komediowego timingu, repetycji postaci, motywów i melodii, że zamiast powodować „doła”, raczej budzi podziw dla talentu reżysera i jego ekipy. Nie jest to bynajmniej pusty formalizm – ukazując smutek, banał i horror codzienności, „Gołąb…” przekonująco zaprasza do empatii i wyzwalającego śmiechu. Nawet jeśli nie wydajemy się sobie tacy szarzy i drętwi jak filmowi Szwedzi – to przecież także rzecz o nas. 
Wyszukaj / Kup 10. Mission: Impossible. Rogue Nation (2015, reż. Christopher McQuarrie) „Mission Impossible: Rogue Nation” to majstersztyk kina sensacyjnego. Czego tam nie ma! Pościgi samochodowe i motocyklowe, zamachy, walki, technologie graniczące z czarami oraz spiski w spiskach przebrane za spiski. No, ale to wszystko byłoby niczym bez odpowiednio sympatycznych bohaterów i relacji między nimi. W przeciwieństwie do niektórych filmów sensacyjnych tutaj nie ma rzucania co chwilę błyskotliwymi komentarzami, co wychodzi dziełu zdecydowanie na dobre. Może ze dwie-trzy sceny mają wydźwięk z lekka komediowy (jedną, z włamywaniem się do startującego samolotu, można obejrzeć w zwiastunie), ale mimo całej komiksowości i nierealności fabuły traktujemy ją o wiele poważniej, gdy postaci nie dowcipkują w trudnych sytuacjach. Bohaterowie „Mission Impossible” są oczywiście niezniszczalni. W realnym życiu już połowa ciosów i upadków, które przyjął na siebie Hunt, wysłałaby go na ostry dyżur z pękniętą śledzioną i wywichniętą szczęką, ale cóż, taka konwencja. Oczywiście konwencję trzeba umieć rozegrać, a szczególnie nie przesadzić, jak to zrobiono w „Prometeuszu” z protagonistką galopującą po statku i bezdrożach tuż po operacji rozcinania brzucha. Do konwencji kina szpiegowskiego należy też absurdalnie zaawansowana technika. Program komputerowy wyszukuje twarz na podstawie szkicowego rysunku, drukarka 3D drukuje idealnie podobną do czyjejś twarzy gumową maskę zaledwie na podstawie zdjęcia, i tak dalej. Zresztą sama możliwość podszycia się pod kogoś za pomocą maski jest mocno przereklamowana. Ale za to jakże malownicza!  30 października 2015 | ||||||||||||||||||||
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »
Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.
więcej »
Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.
więcej »Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
20 najlepszych filmów animowanych XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
Esensja ogląda: Lipiec 2017 (2)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
Do kina marsz: Kwiecień 2016
— Esensja
Porażki i sukcesy 2015
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Krystian Fred, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski
50 najlepszych filmów 2015 roku
— Esensja
Do kina marsz: Styczeń 2016
— Esensja
Prezenty świąteczne 2015: Film
— Esensja
Najlepsze filmy I kwartału 2018 r.
— Esensja
Najlepsze filmy IV kwartału 2017
— Esensja
Najlepsze filmy III kwartału 2017 r.
— Esensja
Najlepsze filmy II kwartału 2017
— Esensja
Najlepsze filmy I kwartału 2017
— Esensja
Najlepsze filmy IV kwartału 2016
— Esensja
Najlepsze filmy II kwartału 2016
— Esensja
Najlepsze filmy I kwartału 2016
— Esensja
Najlepsze filmy II kwartału 2015
— Esensja
„Kick-Ass” najlepszym filmem II kwartału w polskich kinach
— Esensja
Pościg z drągiem za pociągiem
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Siła pustyni dla początkujących
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kochając Diego, nienawidząc Maradony
— Konrad Wągrowski
Krótko o filmach: Proszę popatrzeć na światełko
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
WyBLACKnięci
— Kamil Witek
Oddech starego człowieka
— Konrad Wągrowski
Krótko o filmach: Mission: Impossible - Fallout
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Esensja ogląda: Grudzień 2017 (4)
— Konrad Wągrowski
W poszukiwaniu samego siebie
— Marcin Szałapski
Esensja ogląda: Październik 2017 (3)
— Jarosław Loretz
Zmarł Leonard Pietraszak
— Esensja
Do kina marsz: Marzec 2020
— Esensja
Do kina marsz: Luty 2020
— Esensja
50 najlepszych filmów 2019 roku
— Esensja
Do kina marsz: Styczeń 2020
— Esensja
Do kina marsz: Grudzień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Listopad 2019
— Esensja
Do kina marsz: Październik 2019
— Esensja
Do kina marsz: Wrzesień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Sierpień 2019
— Esensja
