Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

‹11 Bradfordzki Festiwal Filmowy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Cykl	Bradfordzki Festiwal Filmowy
Miejsce	Bradford, Wielka Brytania
Od	4 marca 2005
Do	11 marca 2005
WWW	Strona

Bradford – miasto filmu

Anna Draniewicz

Zapraszamy do lektury relacji Anny Draniewicz z 11 Bradfordzkiego Festiwalu Filmowego (4-11 marca 2005 r.)

Bradford – miasto filmu

Zapraszamy do lektury relacji Anny Draniewicz z 11 Bradfordzkiego Festiwalu Filmowego (4-11 marca 2005 r.)

‹11 Bradfordzki Festiwal Filmowy›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Cykl	Bradfordzki Festiwal Filmowy
Miejsce	Bradford, Wielka Brytania
Od	4 marca 2005
Do	11 marca 2005
WWW	Strona

Bradford to jedno z dziesięciu największych miast w Wielkiej Brytanii. Mieszka tu ponad 400 tysięcy ludzi. W 2001 roku było o nim głośno z powodu zamieszek – młodzież z tutejszych mniejszości narodowych prowadziła na ulicach regularne walki z policją.

Jednak Bradford jest bardziej znane z zupełnie innego powodu – znajduje się tu druga, tuż po Londynie, największa atrakcja turystyczna Anglii – Narodowe Muzeum Fotografii, Filmu i Telewizji, czyli National Museum of Photography, Film and Television (NMPFT). Muzeum powstało w 1983 roku i odwiedza je około 750 tysięcy ludzi rocznie. W 1999 roku unowocześniono wystrój i zmieniono jego kształt. Dziś znajduje się w nim ponad 3 miliony eksponatów oraz trzy sale kinowe: Imax, Pictureville i Cubby Broccoli Cinema. Tam właśnie od 1994 roku corocznie odbywa się Bradfordzki Festiwal Filmowy.

Tegoroczna, 11 już edycja festiwalu, odbyła się w dniach od 4 do 19 marca 2005 roku. Pokazano ponad 90 filmów długometrażowych (w tym prawie 60 nowości) i prawie 90 poprzedzających je krótkich metraży oraz kilkanaście produkcji telewizyjnych.

Program festiwalu podzielono na 11 cykli: 1) „Premiery i nowości”, 2) „Shorty” (m.in. filmy krótkometrażowe nominowane w tym roku do brytyjskich Oscarów, czyli nagród BAFTA), 3) „Nowe Kino Litewskie” (m.in. pokazywana na WMFF „Umowa najmu”), 4) przegląd filmów Pawła Pawlikowskiego (m.in. „Twockers”, „Last Resort” i „Lato miłości”), 5) retrospektywa bradfordzkiej aktorki Jenny Agutter (zagrala m.in. w „Orzeł wylądował”, „Amerykański wilkołak w Paryżu” czy „Ucieczka Logana” z Michaelem Yorkiem), 6) „Panoramiczny Weekend” (m.in. „Pożegnanie z Afryką”, „Hello Dolly”, „Oklahoma”, „Dźwięki muzyki”, „Jak zdobywano Dziki Zachód” i „Amadeusz”), 7) warsztaty mistrzowskie (m.in. z Jackiem Cardiffem – operatorem filmów „Śmierć na Nilu”, „Psy wojny”, „Conan Niszczyciel” i „Rambo II – Pierwsza Krew” oraz z Frankiem Cottrellem Boyce – scenarzystą „Alei snajperów” i pokazywanego na WMFF „24 Hour Party People” Michaela Winterbottoma), 8) konferencja „Film w sieci”, 9) „Muzyka na żywo” (m.in. pokaz filmu „Berlin: Symfonia wielkiego miasta” z 1927 roku, do którego przygrywał zespól Reflektor w składzie Jan Kopinski i Steve Iliffe), 10) pokazy TV Heaven oraz 11) sympozjum „Crash” (na którym pokazano polskie „Nienasycenie”).

Jenny Aguter

Festiwal otworzył kostiumowy film Mike’a Barkera „A Good Woman” ze Scarlett Johansson, Helen Hunt i Tomem Wilkinsonem w rolach głównych, oparty na sztuce Oscara Wilde’a „Wachlarz lady Windermere”. Poprzedził go zabawny short z Kanady „Commentary: On” Roba Lindsaya i Rudolfa Mammitzscha o chłopaku, którego była dziewczyna zostaje gwiazdą filmową! Zaczęło się zatem bardzo obiecująco. Później różnie bywało. Ale po kolei.

Ułożenie programu na 15 dni festiwalu jak zwykle nie przyszło mi łatwo. Po skreśleniu kilku filmów, które już widziałam w Polsce w kinach lub na festiwalach (francuski „Pan od muzyki”, amerykańska Dogma 25 „Converting with Angles”, hiszpańskie „Poniedziałki w słońcu”, czeski „Jedna ręka nie klaszcze”, litewska „Umowa najmu”, „Życie jest cudem” Emira Kusturicy, „Melinda i Melinda” Woody’ego Allena i „Nienasycenie” Wiktora Grodeckiego, których nie miałam zamiaru oglądać po raz drugi) oraz paru filmów telewizyjnych, wybór nadal nie był prosty. W ciągu tygodnia mogłam po pracy zobaczyć tylko dwa filmy dziennie, a w weekendy teoretycznie pięć, ale w praktyce oglądałam najwyżej cztery, gdyż program był dużo mniej ciekawy.

Paweł Pawlikowski

Zacznijmy jednak od najgorszych filmów tego festiwalu. Część z nich nie powinna pojawić się na żadnym festiwalu, nawet takim, który niemal na równi traktuje filmy kinowe i telewizyjne. Największą męczarnią okazało się oglądanie dwóch zestawów filmów krótkometrażowych „Screen Yorkshire”, na których przysnęłam. Z czterech filmów, pokazanych w cyklu „Widoki Wilna”, jedynie „Existence” był godny uwagi. Poza tym pojawiły się dwa filmy dla nastolatków – chwilami zabawne, ale przeważnie niesmaczne i głupie (czeski „Snowboarders” oraz szwedzko- finlandzki „The Ketchup Effect”), trzy fatalnie zrobione filmy kręcone kamerą cyfrowa (niemiecki „Follow the Feather” oraz brytyjskie „Cargo” i „Charlie White”), nudnawy dokument „Abbas Kiarostami: The Art of Living” Pata Collinsa i Fergusa Daly’ego z Irlandii oraz dwie dość spektakularne porażki artystyczne (włoski „Don’t Move” z Penelopą Cruz oraz „Untold Scandal” z Japonii, oparty na „Niebezpiecznych związkach”, które okazały się nieprzetłumaczalne na japoński).

Na szczęście dobrych filmów było dużo więcej. Zaliczały się do nich zabawne komedie (hiszpańska „Torremolinos 73” o parze małżonków, którzy zostają gwiazdami porno w Skandynawii i hiszpańsko-argentyńska „Only Human” o Palestyńczyku, który poznaje rodzinę swojej żydowskiej narzeczonej) czy słodko-gorzki „Wilby Wonderfull” o życiu mieszkańców małego kanadyjskiego miasteczka. Ciekawe były też dokumenty (irlandzki „Lord Haw-Haw: Portrait of a Fanatic” Briana Gilberta o Williamie Joyce’ie – ostatnim jak dotąd człowieku straconym za zdradę korony brytyjskiej – oraz angielski „Putting You in the Picture” o rozwoju telewizji w Yorkshire), irlandzki „The Halo Effect” z najlepszą na tym festiwalu sceną otwarcia filmu, amerykański „Pornographer” z Irene Jacob w roli aktorki, która podejmuje swoistą grę z reżyserem, francuski dramat „Wild Side” o transseksualiście, który wraca na prowincję, żeby zająć się chorą matką, brytyjski „Bullet Boy” o życiu na przedmieściach, gdzie panuje przemoc czy szwajcarski „Strähl” o krnąbrnym policjancie, który bierze sprawy w swoje ręce.

Ciekawostką był czarno-biały film „Fallen” z USA o przygodach amerykańskich, niemieckich i włoskich żołnierzy w czasie II Wojny Światowej oraz duński nakręcony w stylu Dogmy „In Your Hands” o życiu w kobiecym więzieniu i problemie wiary. Obejrzałam też wreszcie głośny „DiG!”, który ominął mnie na ostatnim WMFF oraz nominowaną do Oscara „Marię łaski pełną”, która mnie rozczarowała, podobnie jak pokazywane na zakończenie festiwalu brytyjskie niskobudżetowe „Asylum”, które nadawało się bardziej do telewizji, niż do kin (do których zresztą zapewne nie trafi).

Do najciekawszych filmów tego festiwalu należały: dokument „Libby, Montana” o wymierającym amerykańskim miasteczku, kultowy w Anglii paradokument Pawła Pawlikowskiego „Twockers” o 17-letnim Trevorze, który okrada z kolegą samochody oraz „What the Bleep Do We Know?” – kultowy w Stanach film, który łączy w sobie dokument, fabułę oraz efekty specjalne i prezentuje zupełnie nowe spojrzenie na świat z perspektywy ostatnich odkryć fizyki kwantowej. Po raz kolejny obejrzałam też „Amadeusza” Miloša Formana, który jak każdy dobry film za każdym razem zaskakuje i nabiera nowego znaczenia. Z nowości zaś najbardziej podobali mi się niemieccy „Edukatorzy”, „Zabić prezydenta” z Seanem Pennem (bardzo na czasie), „5x2” Françoisa Ozona, „Clean” Oliviera Assayasa, ponury „The Machinist” Brada Andersona (amerykańska wersja „Zbrodni i kary”), duński „Brothers” z Ulrichem Thomsenem i Connie Nielsen oraz „Lato miłości” Pawła Pawlikowskiego (patrz też: http://www.stopklatka.pl/wydarzenia/wydarzenie.asp?wi=25173).

Przez 15 dni byłam na 37 seansach, z których każdy kosztował mnie niewiele ponad 2 funty. Przed festiwalem kupiłam bowiem ulgowy karnet, który upoważniał mnie do odebrania „darmowych” wejściówek na wybrane przeze mnie filmy. Ceny Bradfordzkiego Festiwalu Filmowego nie odbiegają zatem za bardzo od cen Warszawskiego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego (WMFF), który proponuje jednak widzom dużo większą ilość filmów, przeważnie na dużo wyższym poziomie. Porównanie z letnimi festiwalami w Polsce, takimi jak „Era Nowe Horyzonty” w Cieszynie czy „Lato Filmów” w Kazimierzu Dolnym również wypada na korzyść tych ostatnich. Jeżeli Bradfordzki Festiwal Filmowy pragnie się znaleźć w czołówce światowych festiwali, musi dokonywać dużo ostrzejszej selekcji pokazywanych filmów i przestać się kierować źle pojętym „lokalnym patriotyzmem”, który w tym roku zaowocował chociażby przeglądem filmów mało znanej aktorki czy prezentacją kręconych w okolicy krótkich metraży z cyklu „Screening Yorkshire”, a skupić się raczej na interesujących gościach.

W tym roku do Bradford zawitał m.in. Paweł Pawlikowski, który jest teraz u szczytu swojej kariery i który ma coś ciekawego do powiedzenia, zarówno poprzez swoje filmy, jak i w rozmowach z publicznością. Zaproszono także Jacka Cardiffa i Franka Cottrella Boyce oraz Miroslava Ondricka, który niestety nie dotarł, ale zapowiedział swój przyjazd do Bradford w czerwcu, kiedy to w NMPFT odbędzie się Przegląd Filmów Czeskich. Muzeum jest bowiem miejscem wielu imprez filmowych, takich jak chociażby odbywający się od 4 lat w maju Weekend Filmów Fantastycznych (w tym roku zaplanowano przegląd filmów Romera), wrześniowy Festiwal Kina Światowego, na którym pokazywane są głównie produkcje azjatyckie (Chiny, Hong Kong, Tajwan, Japonia, Indie) czy listopadowy Bradfordzki Festiwal Animacji (BAF). Marcowy Bradfordzki Festiwal Filmowy jest jednak najstarszy, największy i najważniejszy. W tym roku pokazano na nim kilka wspaniałych i poruszających filmów, wiele przeciętnych oraz parę naprawdę miernych. Życzę mu, żeby w przyszłym roku miał bardziej wyrównany poziom.

Szczególnie, że Bradford to miasto o bardzo bogatej tradycji filmowej, znane w Wielkiej Brytanii jako „miasto filmu”. Kręcono tu sceny do takich obrazów jak „A Boy, a Girl and a Bike” Ralpha Smarta (1947), „Miejsce na górze” Jacka Claytona (1958), „Billy kłamca” Johna Schlesingera (1963), „Life at the Top” Teda Kotcheffa (1965), „Przygoda przyjeżdża pociągiem” Lionela Jeffiesa (1970), „Wodne dzieci” Lionela Jeffiesa (1978), „Yanks” Johna Schlesingera (1979), „Sens życia według Monty Pythona” Terry’ego Gilliama i Terr’ego Jonesa (1973), „Pink Floyd – The Wall” Alana Parkera (1982), „Garderobiany” Petera Yatesa (1983), „A Private Function” Malcolma Mowbraya (1984), „Rita, Sue and Bob Too” Alana Clarka (1987), „Brothers in Trouble” Udayana Prasada (1995), „Kochankowie sztormowego morza” Beebana Kidrona (1997), „Elfy z ogrodu czarów” Charlesa Sturridge’a (1997) i „LA bez mapy” (1998) Mikiego Kaurismäkiego. Ale więcej na ten temat za miesiąc, w tekście pod tytułem „Bradford – kolebka brytyjskiego przemysłu filmowego”.

22 kwietnia 2005

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Z filmu wyjęte: Bo biblioteka była zamknięta
Jarosław Loretz

15 IV 2024

Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Gdzie są naziści z tamtych lat?
Sebastian Chosiński

9 IV 2024

Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.

więcej »