Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
W podziemnym kręgu: Terapia szokowa
Przed nami „Zmyśl coś”, zbiór krótkich form Chucka Palahniuka. Czy i tu daje się poznać jako bezkompromisowy kontestator całkowicie zmerkantylizowanego, współczesnego stylu życia oraz wywołujący kontrowersje mizantrop?
Insecta, cz.6
Urzeczywistnianie fikcji
„Departament prawdy”, którego drugi tom wydany został właśnie przez Non Stop Comics, jest jednym z najlepszych komiksów jakie wyszły w tym roku w Polsce. Dokładnie tak. James Tynion IV, do spółki z Martinem Simmondsem, proponują rzecz znakomitą – trudno się oderwać od lektury, choć jest ona trudna i bardzo… niekomfortowa.
Lista śmierci: Odc. 4. Polowanie w Meksyku
Wprawdzie rozprawienie się z prezesem Capstone Industries główny bohater odłożył na później, ale za to w napięciu obserwujemy, jak James Reece błyskawicznie zmierza do wyrównania rachunków z bezpośrednim zabójcą jego żony i córki. Inną sprawą jest, że brak umiaru w zemście niekoniecznie przysporzy komandosowi sympatii u widzów.
Zrób to sam
Po „Zrozumieć komiks” Kultura Gniewu oferuje polskiemu czytelnikowi kolejne dzieło Scotta McClouda. „Stworzyć komiks” można potraktować jako kontynuację rozważań autora adresowaną przede wszystkim do tych, którzy myślą o tworzeniu własnych opowieści obrazkowych. Warto od razu wspomnieć, że pomiędzy tymi komiksami – pierwszy z nich ukazał się w USA w roku 1993, drugi w 2006 roku – autor stworzył jeszcze jedną rzecz utrzymaną w tym duchu. To mianowicie „Reinventing comics” z roku 2000, które jeszcze czeka na polską premierę.
Fantastyczne Zaodrze, czyli co nowego w niemieckiej science fiction? (2)
W kwietniowym numerze „Nowej Fantastyki„ z roku 2020 Tomasz Kołodziejczak zadał dwa pytania: „Chętnie dowiedziałbym się, na których aspektach niemieckiej historii i niemieckiej bliskiej przyszłości skupiają swoją uwagę tamtejsi pisarze SF? Jak sami siebie widzą i o sobie piszą?” Spróbuję odpowiedzieć na te pytania, przedstawiając przy okazji książki walczące ostatnio o najważniejsze niemieckie nagrody dla literatury fantastyczno-naukowej.
Krótko o książkach: Hołd czy imitacja?
„Ballada o Czarnym Tomie” stanowi wariację na temat „Koszmaru w Red Hook” H. P. Lovecrafta. Victor LaValle sięga tu po wątki niesamowite i łączy je z rasistowskim klimatem Ameryki lat 20. ubiegłego wieku.
Dysfunkcjonalna rodzina, dysfunkcjonalny kraj
Powieść „Obietnica” południowoafrykańskiego pisarza odsłania przed nami mroczne dziedzictwo upadającego apartheidu i po mistrzowsku opowiada o ludzkich emocjach.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Porażki i sukcesy 2015Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Krystian Fred, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad Wągrowski Jak zwykle rok filmowy podsumowujemy redakcyjną dyskusją, Tym razem o tym, że film jest kobietą, że kino gra na nostalgii, a polskie filmy nadal dają radę.
Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna, Krystian Fred, Jarosław Robak, Krzysztof Spór, Konrad WągrowskiPorażki i sukcesy 2015Jak zwykle rok filmowy podsumowujemy redakcyjną dyskusją, Tym razem o tym, że film jest kobietą, że kino gra na nostalgii, a polskie filmy nadal dają radę. 
Wyszukaj / Kup Piotr Dobry: Dla mnie filmowy 2015 jest kobietą. Zdaję sobie sprawę, że można było stawiać taką tezę już parokrotnie w ostatnich latach, ale bodaj pierwszy raz naprawdę odniosłem wrażenie, że to, co najlepsze w kinie, automatycznie kojarzy mi się z płcią piękną. Gdzie nie spojrzeć, niezależnie od gatunku, to jakaś „Sufrażystka”, jakieś „Optymistki"; tu „Viviane chce się rozwieść”, a tam spędzamy „Dwa dni, jedną noc” z Marion Cotillard. W „Przebudzeniu Mocy” prym wiedzie Rey, we „W głowie się nie mieści” – Riley, a do tego Radość i Smutek spersonifikowane kobieco. Horror reprezentuje Jay, bohaterka „Coś za mną chodzi”, science fiction – Ava z „Ex Machiny”. Młodzież dostała „Zbuntowaną”, „The DUFF”, „Pitch Perfect 2”, finalne „Igrzyska śmierci"; fani kin studyjnych – „Difret”, „Glorię”, „Victorię”, „Żonę policjanta”, „Party Girl”, „Magical Girl”, długo by wymieniać. Najgłośniejszym dokumentem była „Amy”, pojawił się też w tej niszy znamienny „Jestem Femen” i polska „Aktorka” o Elżbiecie Czyżewskiej. Z kolei w polskim kinie fabularnym rzadko spotykany entuzjazm wywołały „Córki dancingu”. W słabym dla komedii roku liczyły się głównie „Wykolejona” i „Agentka”. Nie jestem wielkim fanem „Sicario”, ale gdy myślę o dwa tysiące piętnastym, miga mi przed oczami również umęczona twarz Emily Blunt. Miga mi też Furiosa, która – o paradoksie! – stanowi moje pierwsze skojarzenie z „Mad Maxem”, jeszcze przed tytułowym bohaterem. Nieźle. Konrad Wągrowski: Bo Thomas Hardy jest pierwszym Mad Maksem, który był sidekickiem w filmie o Mad Maksie… Piotr Dobry: Racja. Podobnie przecież Jason Statham był sidekickiem Melissy McCarthy w „Agentce”, a John Boyega – sidekickiem Daisy Ridley w „Przebudzeniu Mocy”. To chyba ta słynna DOBRA ZMIANA. Grzegorz Fortuna: Rok 2015 zdecydowanie był kobietą, co więcej – był bardzo fajną, silną babką z charakterem. Bardzo mnie cieszy, że nudne, biograficzne buły pokroju wymęczonych „Sufrażystek” orbitowały gdzieś na marginesach kinowego świata, podczas gdy fascynujące i mądre dziewczyny przejęły kino mainstreamowe. Piotr wspomniał już o Furiosie, Rey i emocjach z „W głowie się nie mieści”, a jest przecież jeszcze Ilsa Faust, bodaj najciekawsza bohaterka w uniwersum „Mission: Impossible”. Krystian Fred: Nie sposób z Wami się nie zgodzić. Jest to jakiś znak czasu, obowiązujących trendów albo – najgorzej! – kondycji współczesnego mężczyzny. Przypomina się „Turysta”, który dość drastycznie obnaża męską słabość. Takiego łomotu (niefizycznego – co chyba boli najbardziej) nie dostaliśmy chyba jeszcze na żadnym seansie. Jarosław Robak: Może każdy dobry blockbuster musi być choć odrobinę feministyczny? Kilka dni po seansie „Mad Maxa” byłem zażenowany tym, jak „Jurassic World”, każąc Bryce Dallas Howard uciekać w obcasach przed T-Rexem i odnajdywać w sobie instynkt macierzyński, chce zawrócić nas do mentalnych lat pięćdziesiątych. Z kolei Jossowi Whedonowi nie mogę w ostatnich „Avengers” darować ani ckliwego wątku Czarnej Wdowy, ani tego, że z Lindy Cardellini, czyli pamiętnej, buntującej się Lindsay ze świetnego serialu „Freaks and Geeks”, zrobił kurę domową, tęsknie wyczekującą powrotu męża. Oczywiście nie jest tak, że „kwestia kobieca” ostatecznie pogrąża te tytuły – ale chyba nie jest przypadkiem, że inteligentniejsze filmy nakręcono tam, gdzie rozumie się, że kobieta też człowiek – oraz że może być definiowana jakoś inaczej niż przez stosunek do rodziny i macierzyństwa. Ewa Drab: To prawda, 2015 nie lekceważył kobiet, a co więcej często wysuwał ich rolę na pierwszy plan. Chociaż zazwyczaj Hollywood uczy się zmian wolno, w tej kwestii wydaje się galopować. To dlatego pojawiają się pewne wątpliwości. Po pierwsze, niech to nie będzie zapowiedź skrajności. Chciałabym oglądać na jednym ekranie ciekawe postaci kobiece i męskie. Wolałabym, aby zmiany w obrębie jednego nie odbywały się kosztem drugiego. Jak sami wspomnieliście, panowie grali w tym roku w mainstreamie drugie skrzypce, chyba że film odwoływał się do stereotypów. Ale tam, gdzie pojawiły się szkodliwe klisze w portretowaniu kobiet, tam po prostu brakowało pomysłów na bohaterów w ogóle. We wspomnianym „Jurassic World” nie chodzi nawet o stereotypową postać kobiecą, ale w ogóle o podejście, nomen omen, dinozaura do scenariusza. Inne pytanie: czy warto w ogóle zagłębiać się w to w przypadku blockbusterów? Piotr Dobry: Tak. I absolutnie nie ma tu mowy o przechyleniu wektora w drugą skrajność. Hollywood wciąż jest szowinistyczne, co widać choćby po listach płac, a te kilka jaskółek wiosny nie czyni. Dostaliśmy przecież zarazem szereg blockbusterów i filmów artystycznych z wyeksponowanymi męskimi rolami, problemami – te wciąż nieliczne żeńskie okazały się po prostu w tym roku ciekawsze. Ewa Drab: Ale feminizm feminizmem, mnie rok 2015 kojarzy się zupełnie z czymś innym, a mianowicie z powrotami: do znanych bohaterów, emocji z przeszłości i określonych konwencji. Przebudziła się moc w „Gwiezdnych wojnach”, na psychodeliczną pustynię porwał „Mad Max”, w „Spectre” Bond próbował nawiązać do korzeni. Nawet najświeższy odcinek „Szybkich i wściekłych”, chociaż to młoda seria, grał na emocjach fanów, wywołując uczucie nostalgii i tęsknoty za tym, czego już nie ma. Również dobrej jakości science fiction, gatunek ostatnio rzadziej eksploatowany, zdawał się przywoływać czasy „Łowcy androidów”. Czy to oznacza, że kino mainstreamowe nie ma pomysłów? Może, nawet jeśli powroty były w większości dobre, jeśli nie świetne. Piotr Dobry: Kino mainstreamowe od lat cierpi na brak pomysłów i od lat bazuje na nostalgii. Nie widzę tu nic nadzwyczajnego. Chociaż zgodzę się, że powrót w jednym roku kilku tak maksymalnie kultowych serii nie zdarza się często. Jednak w dwa tysiące szesnastym też zaroi się od bohaterów z lamusa, jak faceci w trykotach, żółwie ninja, Tarzan, Mowgli, Dory z „Gdzie jest Nemo?”, prezydent Whitmore z „Dnia niepodległości"… Krzysztof Spór: W minionym roku wielkie tematy George’a Lucasa i Stevena Spielberga okazały się nieśmiertelnymi gigantami. Nostalgia jak napisał Piotr słusznie, ale tym razem podkręcona na maxa (notabene). Taki udany skok może się udać tylko co dekadę, może rzadziej a my w jednym roku dostaliśmy gwiezdne opowieści oraz dinozaury. Szaleństwo w kinach trwa. To tylko potwierdziło słuszność wyborów w Hollywood i wyznaczyło drogę na lata. Te wszystkie serie będą nam towarzyszyły przez kolejne lata, dekady. Tym większe brawa dla oryginalnej animacji „W głowie się nie mieści”. • • • 
Wyszukaj / Kup Krzysztof Spór: W rankingu „Kina” film zajął 4-5 miejsce, a więc bardzo wysoko. W corocznym podsumowaniu FIPRESCI pokonał całe kino artystyczne i autorskie. Film podobał się bardzo Tadeuszowi Sobolewskiemu! Może się narażę, ale przyznam się szczerze, że zachwyt nad nowym „Mad Maxem” wydaje mi się jednak mocno przesadzony. W fantastycznej otoczce, kapitalnie nakręcony, jest to dla mnie jedynie film o wyprawie „tam i z powrotem”. Oczywiście bardzo widowiskowa to opowieść, ale aż takie uznanie od krytyków jest dla mnie mocno zaskakujące. Jeśli zaś chodzi o George’a Millera, to warto pamiętać, że film ten powstawał wiele lat, wiele osób (zapewne młodszych) wspierało twórcę, wymyślano szalone i ciekawe inscenizacje kaskaderskie, a przede wszystkim kształt nadano w post-produkcji. I trwała ona około 2 lat, a to oznacza, że bardzo mocno „przepracowano” koncepcję tego filmu. „Mad Max” to dla mnie przede wszystkim wizualne i montażowe mistrzostwo i tutaj widzę jego największą siłę. | ||||||||
Twórcy filmów pornograficznych też od czasu do czasu próbują nakręcić coś z gatunku science fiction, ale mają o tyle trudniej, że w ich przypadku słowo „budżet” jest Złotym Graalem zza siedmiu mórz. Innymi słowy – nikt w branży już nie pamięta, co to za zwierzę.
więcej »
Tak to już jest, że przy braku funduszy trzeba łatać filmową produkcję czym się da. Niekiedy jednak to „czym się da” zaczyna zakrawać na absurd…
więcej »
Oto co zrecenzowaliśmy w pierwszej połowie wakacji.
więcej »
Kevin Smith. Sprzedawcy 2
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Jay i Cichy Bob kontratakują
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Dogma
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. W pogoni za Amy
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Szczury z supermarketu
— Marcin Knyszyński
Kevin Smith. Sprzedawcy
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Pułapka
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Koniec świata
— Marcin Knyszyński
Richard Kelly. Donnie Darko
— Marcin Knyszyński
Alejandro González Iñárritu. Zjawa
— Marcin Knyszyński
20 najlepszych filmów animowanych XXI wieku
— Esensja
15 najlepszych horrorów XXI wieku
— Esensja
10 najlepszych filmów science fiction XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
Esensja ogląda: Marzec 2018 (1)
— Piotr Dobry, Marcin Mroziuk, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Esensja ogląda: Luty 2018 (2)
— Jarosław Loretz, Anna Nieznaj, Agnieszka ‘Achika’ Szady
Kręgi Gwiezdnych Wojen
— Szymon Charko
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
Do kina marsz: Kwiecień 2016
— Esensja
10 Najlepszych płyt koncertowych 2015 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Największe rozczarowania muzyczne 2015 roku
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Przemysław Pietruszewski
Najlepsze książki 2015 roku
— Esensja
50 najlepszych płyt 2015 roku
— Esensja
Przybij piątkę – filmowe wyróżnienia roku 2015
— Esensja
40 książek z 2015 roku, które warto znać
— Esensja
Najlepsze komiksy 2015 roku
— Esensja
50 najlepszych filmów 2015 roku
— Esensja
Devs: Odc. 8. Wyzwanie rzucone Bogu
— Marcin Mroziuk
Devs: Odc. 7. To, co nieuniknione
— Marcin Mroziuk
Devs: Odc. 6. Trudne nocne rozmowy
— Marcin Mroziuk
Devs: Odc. 5. Różne punkty na osi czasu
— Marcin Mroziuk
Devs: Odc. 4. Teoria i praktyka
— Marcin Mroziuk
Devs: Odc. 3. W tym szaleństwie jest metoda
— Marcin Mroziuk
Devs: Odc. 2. Czas nie zawsze leczy rany
— Marcin Mroziuk
Odc. 1. Praca marzeń, czyli początek końca
— Marcin Mroziuk
Siła pustyni dla początkujących
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
Ostateczny Porządek
— Kamil Witek
Do księgarni marsz: Maj 2022
— Miłosz Cybowski, Joanna Kapica-Curzytek, Marcin Mroziuk, Joanna Słupek, Konrad Wągrowski
Wiekopomne dzieło króla Długouchych
— Konrad Wągrowski
Rzadka koniunkcja planet
— Konrad Wągrowski
Stulecie Stanisława Lema: Przeciętniak w swym zawodzie
— Agnieszka Hałas, Adam Kordaś, Marcin Mroziuk, Beatrycze Nowicka, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Santorini, wyspa ognia
— Konrad Wągrowski
Stulecie Stanisława Lema: Jam jest robot hartowany, zdalnie prądem sterowany!
— Miłosz Cybowski, Adam Kordaś, Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Agnieszka ‘Achika’ Szady, Konrad Wągrowski
Podwodne wykopywanie przybysza z kosmosu
— Konrad Wągrowski
Rozbitkowie ze strumienia nadprzestrzeni
— Konrad Wągrowski
Dziesięciu z Wielkiej Ziemi: Koniec wojny, koniec serii
— Konrad Wągrowski
Dziesięciu z Wielkiej Ziemi: Ciotka chce czerwony haczyk
— Konrad Wągrowski
"Neill Blomkamp jest jednym z najbardziej przecenianych współczesnych reżyserów (co każe mocno się bać o nowego „Obcego”)"
Przecież "Obcy" Blomkampa poszedł w odstawkę, bo Scott stwierdził, że teraz to on zrobi następnego "Prometeusza", a Blomkamp ogłosił na Twitterze, że w takim razie zajmie się czymś innym.
"Dzisiaj chyba dopiero docenia się Lucasa, że on jednak próbował w każdym epizodzie zaprezentować coś nowego."
Pamiętam jak po premierze "Mrocznego Widma" narzekano na jego wtórność i wyliczano nawiązania do "Nowej Nadziei" (cudowny chłopak na pustyni spotyka mentora, Rycerza Jedi, który ginie w walce z Sithem; chłopak wysadza coś wielkiego na końcu filmu, rozstrzygając losy bitwy; powracają te same roboty; o wyścigu na Tattoine ktoś napisał, że jest tylko wariacją pościgu z "Powrotu Jedi", co oczywiście było głupotą, ale pokazuje jaki był szał na wyszukiwanie podobieństw), a teraz niektórzy mówią, że choć Lucas zrobił słabe filmy, to przynajmniej próbował robić nowe rzeczy. A prawda jest banalna, tak jak Lucas mieszał zapożyczenia z nowościami, tak samo zrobił Abrams i spółka. Na każdą kliszę z PM da się dopowiedzieć przykładem kliszy z prequelów. Na każdą nowość z prequelów da się odpowiedzieć przykładem nowości w PM.
Zresztą GW zawsze tak działały. Sama "Nowa nadzieja" jest zbiorem klisz. Lucas, opisując Alecowi Guinnesowi postać Obi-Wana, stwierdził, że to taki Gandalf. W pierwszych wersjach scenariusza Obi-Wan wręcz powtarzał słowo w słowo kwestie z "Hobbita". Nie wiem, skąd się wzięło to przekonanie, że GW powinny być jakoś szczególnie oryginalne.
Tak poza tym ciekawa dyskusja, choć oczywiście nie mogło się obyć bez uwagi o "chamskim wyciąganiu pieniędzy" przez PM (a to chamy, zrobili film, który ma 93% na RT, a mogli przecież tak jak wizjoner Lucas zaryzykować i nakręcić nowatorską chałę).
I szkoda, że tak mało Piotra Dobrego w Esensji.