Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Ridley Scott
‹Obcy: Przymierze›

WASZ EKSTRAKT: 35,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Obcy: Przymierze
Tytuł oryginalny	Alien: Covenant
Dystrybutor	Imperial CinePix
Data premiery	12 maja 2017
Reżyseria	Ridley Scott
Zdjęcia	Dariusz Wolski
Scenariusz	John Logan, Dante Harper
Obsada	Katherine Waterston, Michael Fassbender, James Franco, Noomi Rapace, Guy Pearce, Carmen Ejogo, Billy Crudup, Danny McBride
Muzyka	Jed Kurzel
Rok produkcji	2017
Kraj produkcji	Australia, Nowa Zelandia, USA, Wielka Brytania
Cykl	Obcy
Gatunek	SF, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Dobry i Niebrzydki: Ksenomorfy pod prysznicem

Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Jak „Obcy: Przymierze” wypada na tle „Prometeusza"? Czy Ridley Scott wyciągnął wnioski? Jak się ustrzec Kosmicznych Purchawek? Jak zdyskontować popularność ksenomorfa? Na te i inne pytania odpowiadają dziś Piotr Dobry i Konrad Wągrowski w dyskusji na temat najnowszej opowieści o Obcym.

Piotr Dobry, Konrad Wągrowski

Dobry i Niebrzydki: Ksenomorfy pod prysznicem

Ridley Scott
‹Obcy: Przymierze›

WASZ EKSTRAKT: 35,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Obcy: Przymierze
Tytuł oryginalny	Alien: Covenant
Dystrybutor	Imperial CinePix
Data premiery	12 maja 2017
Reżyseria	Ridley Scott
Zdjęcia	Dariusz Wolski
Scenariusz	John Logan, Dante Harper
Obsada	Katherine Waterston, Michael Fassbender, James Franco, Noomi Rapace, Guy Pearce, Carmen Ejogo, Billy Crudup, Danny McBride
Muzyka	Jed Kurzel
Rok produkcji	2017
Kraj produkcji	Australia, Nowa Zelandia, USA, Wielka Brytania
Cykl	Obcy
Gatunek	SF, thriller
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Konrad Wągrowski: Spoglądam na moją półkę i widzę tetralogię Obcych… w wersji VHS, w wersji DVD i w wersji Blu-Ray. No dobra, lekko udramatyzowałem na potrzeby dyskusji, bo wersję VHS dawno z domu wywiozłem, co nie znaczy, że jej nie miałem. Jest tylko jeszcze jeden cykl, który kupuję w każdym formacie, a więc chyba ten mi się musi wyjątkowo podobać… Nic dziwnego, że na każdą kolejną część (sprawdzić, czy nie „Alien vs Predator”) czekam z zainteresowaniem.

Piotr Dobry: Ja nie czekam wcale. Będę brutalnie szczery – na „Przymierze” poszedłem tylko dlatego, byśmy mieli o czym pogadać. Tetralogii nie mam na półce w żadnej wersji, a ważniejszych dla mnie franczyz mógłbym wymienić pewnie kilkanaście, niemniej lubię ten cykl – i jeśli ktoś miałby na reanimację pomysł tej miary, jaki mieli na przykład twórcy „Casino Royale” albo chociaż J.J. Abrams przy „Przebudzenie Mocy” czy „Star Treku”, to czemu nie. „Prometeusz” jednak skutecznie mnie zraził do kolejnych kontynuacji.

KW: Klasyczną tetralogię omówiliśmy w „Esensji” szczegółowo przy okazji premiery „Prometeusza”. I wychodzi, że są w niej tylko dwa naprawdę dobre filmy. Gdy potraktujemy uniwersum szerzej (z dwoma „AvP” i „Prometeuszem”), dojdziemy do wniosku, że… nadal są tylko dwa naprawdę dobre filmy. Ale to one zbudowały legendę cyklu i wygląda na to, że nic jej nie jest w stanie zburzyć.

PD: Przyznam, że znajduję atuty również w niesławnych filmach Finchera i Jeuneta – każdy miał swój specyficzny klimat, przemycał nieco autorskiego stylu, miał świetnych „twarzowców” na drugim planie. Kilka scen siedzi mi w pamięci do dziś, w zasadzie myśląc o „Obcym”, w pierwszej kolejności przychodzi mi na myśl nie scena narodzin z „Nostromo”, lecz scena spotkania twarzą w twarz Ripley z ksenomorfem, też już ikoniczna, właśnie z „Obcego 3”. Pamiętam też, że odcinek Finchera, upstrzony religijną symboliką i wcale nie tak płytki, jakim wielu go widzi, był jednym z pierwszych blockbusterów z tak pesymistycznym, wręcz fatalistycznym wydźwiękiem (zresztą tę niewiarę w ludzkość reżyser akcentował jeszcze później wielokrotnie, z „Siedem” na czele).

KW: Nie chcę powtarzać argumentów z naszych starych dyskusji, ale warto chyba wspomnieć, co decydowało o jakości „Nostromo” i „Decydującego starcia”.

PD: Dajesz.

KW: „Obcy 1”. Wracałem do niego niedawno i z przyjemnością skonstatowałem, że się bardzo dobrze starzeje. Owszem, dziwnie wygląda rozjaśniona tysiącami diodek „Matka” i ładownia statku kosmicznego, w której zbierają się jakieś kałuże wody, ale nadal pozostają niezaprzeczalne atuty filmu: kreacja Obcego i sposób jego pokazywania, sprytne połączenie SF i gotyckiego horroru, ciekawa kreacja bohaterów (przez pół filmu nie wiadomo właściwie, kto jest głównym), no i słynne odejście od wizerunku astronautów jako zdobywców kosmosu, na rzecz najemnych pracowników wielkiej korporacji, dyskutujących głównie o pensjach, nie gwiazdach i planetach. I to nadal działa.

PD: To prawda. Ten film jest tak sugestywny, że nawet wiedząc już doskonale, co się dalej wydarzy, siedzimy w napięciu.

KW: „Obcy 2” postarzał się nieco bardziej, ale to nadal kawał świetnego filmu wojennego i kina akcji. Niedoskonałego technicznie, ale w żadnej mierze nie nudzącego i pięknie rozbudowującego postać Ripley.

PD: Dla mnie zawsze „Obcy” Camerona tak się mieli do oryginału, jak „Dzień sądu” do pierwszego „Terminatora”. W obu przypadkach wolę skromniejsze, bardziej werystyczne pierwowzory, ale i w obu doceniam spektakularne wizje i „miodność” sequeli.

KW: Czy „Przymierze” próbuje jakoś nawiązywać do atutów tych filmów?

PD: Dobre słowo – „próbuje”. Jest naturalnie trochę starego klimatu, są ładne wizuale – głównie w scenografiach czy designie obiektów, bo same potwory w CGI nie robią wrażenia – ale generalnie to film aż przesadnie wtórny względem poprzedników. Co innego nawiązywać, co innego kserować bez grama inwencji. No i tak idiotycznie zachowujących się bohaterów, co kwadrans, jeśli nie rzadziej, pakujących się w tarapaty na własne życzenie, ignorujących oczywiste znaki ostrzegawcze, nie było dotąd w żadnym filmie serii.

KW: No daj spokój, a w „Prometeuszu"? Przecież pod względem luk logicznych to ta sama liga. Ekipa zmontowana na kosmiczną misję składa się z zupełnie obcych sobie ludzi, którzy poznają się i zostają poinformowani o celach misji dopiero tuż przed lądowaniem na obcej planecie. Radosne wychodzenie na powierzchnię obcego świata bez sterylnych kombinezonów (przyznajmy, że w „Prometeuszu” przynajmniej na początku je mieli, w „Przymierzu” od razu radośnie wystawili się na działanie Kosmicznych Purchawek). Beztroskie zbliżanie się do paskudnie wyglądających obcych form życia. Etc., etc. – duże tego było. „Przymierze”, powiedzmy, tylko powtórzyło tę konwencję. No dobra – dodatkowo z ryzykowaniem życia tysięcy nieświadomych kolonistów, lecąc na prywatną akcję. Ale przynajmniej to jakoś próbowano uzasadnić.

PD: A ja mam wrażenie, że w „Prometeuszu” nieracjonalne zachowanie postaci często wynikało po prostu z „ekspedycyjnego” charakteru filmu. Bohaterowie może i głupio ryzykowali, ale długo nie wiedzieli, czego się spodziewać. W „Przymierzu” natomiast zachowują się kretyńsko nawet wówczas, gdy już doskonale wiedzą, że coś ewidentnie nie gra. Wiedzą, a mimo to traktują potencjalne zagrożenie z wakacyjnym luzem (swoją drogą, pejzaże „rajskiej” planety zdjęte przez Wolskiego są bardzo ładne), beztrosko uaktywniając kolejne gniazda ksenomorfów.

KW: Mamy tu jednak ten zgrzyt – niby chodzi o to, żeby ksenomorfy porozrywały efektownie parę osób (najlepiej w czasie seksu pod prysznicem), ale przy tym trzeba też sprawiać wrażenie, że przy okazji mówi się o sprawach Ważnych, Głębokich i Ostatecznych.

PD: Wiesz, ja trochę Scotta rozumiem. W „Prometeuszu” mocno się starał, by nie zrobić „Obcego”, poszedł w film o odkrywaniu Nieznanego, że nużący i bez polotu powielający z kolei klisze z Kubricka i Tarkowskiego, to inna sprawa. Fani narzekali, zatem w „Przymierzu” Scott mocno się stara znów zrobić „Obcego”, idzie w znacznie dynamiczniejszy od poprzednika survival – tyle że właśnie to wszystko już było, i to w lepszym wykonaniu. No, nie dogodzisz, my w tym momencie wychodzimy na niewdzięczne marudy – i tak źle, i tak niedobrze – ale co zrobić.

KW: Ja w sumie nie mam problemów z powielaniem klisz z Kubricka i Tarkowskiego, akurat na nadmiar filozofii w SF ostatnio narzekać nie możemy, a te klisze są bardzo pojemne. Tylko czy seria o Obcym to dla nich najlepsze miejsce?

PD: To jest dobre pytanie, bo choć zasadniczo nie mam nic przeciwko mnożeniu bytów z różnych bajek w obrębie jednego filmu, gdyż niekiedy daje to tak interesujący efekt, jak na przykład w „Get Out”, o którym rozmawialiśmy ostatnio, to w „Przymierzu” rzeczywiście wyczuwa się taki niefajny dysonans między rzeźnią a popfilozofią w wątku androida, który pasowałby raczej do „Blade Runnera”, nie „Obcego”.

KW: Bo jednak głównym problemem „Prometeusza” i „Przymierza” jest to, że tak naprawdę filmy te powstały bez jakiejś myśli przewodniej. Poza dyskontowaniem popularności ksenomorfa. Mówisz, że w „Prometeuszu” Scott się starał, by nie robić „Obcego”, ale pamiętasz, jaki w ogóle był chaos koncepcyjny związany z tym filmem? Najpierw sequel, potem prequel, potem film niby niezwiązany z cyklem, potem znów prequel – widać było, że nikt nie ma ukształtowanego pomysłu na cykl. Tak jak i dziś nikt nie ma spójnego pomysłu na „nową trylogię Obcego”. Stawiam każdy zakład, że „Przymierze” wcale nie miało tak wyglądać. Ratować bohaterkę (Elizabeth Shaw) na koniec „Prometeusza”, by ją uśmiercić między filmami? Wiem, że to kwestia niedogadania się z aktorką, ale na litość, takie rzeczy załatwia się z wyprzedzeniem! Wątpliwości budzi też rola Davida – w „Prometeuszu” przecież jest dużo bardziej niejednoznaczną postacią. No i czemu tak nagle zapomniano o wielkim temacie Inżynierów i pochodzenia ludzkości, przecież to był główny wątek w poprzednim filmie! I obawiam się, że część trzecia, jeśli powstanie, też zostanie przygotowana na kolanie. Nikt tego nie próbuje, niestety, ogarnąć.

PD: No, plan zdjęciowy kolejnej części ma wystartować już w przyszłym roku. Scott twierdzi, że ma jeszcze w zanadrzu sporo pomysłów na kierunek tej serii, ale po dwóch ostatnich odcinkach trudno mu wierzyć. Przykra sprawa, ale to wszystko nie wygląda na nic więcej niż skok na kasę.

Wyspa umarłych H.R. Gigera

KW: Wracając do spraw Ważnych i Ostatecznych. Podobnie – znów – jak w „Prometeuszu” film stara się udawać, że jest poważniejszy niż w rzeczywistości. Te cytaty z Byrona, te alegorie i przemyślenia. Te różne drobiazgi w (ładnej, przyznaję) scenografii: na przykład czemu nagle bohaterowie stoją w scenerii przeniesionej jeden do jednego ze słynnego obrazu Arnolda Bocklina „Wyspa umarłych” (chyba dlatego, że H.R. Giger, twórca Obcego, namalował kiedyś swoją wersję tego obrazu)? Jest w tym jakiś sens, oprócz czystego efekciarstwa? Moim zdaniem dobrze wypada początkowa rozmowa między Davidem i Weylandem, przywołująca nawet w pozytywnym kontekście wspomnienia „Blade Runnera” (nawiasem mówiąc, wygląda to na niewykorzystaną scenę z „Prometeusza”, uzasadniałoby to, dlaczego Guy Pearce grał tam starca pod charakteryzacją) , ale potem rozmywa się to w pretensjonalnych deklaracjach. Chyba że ja nie pojmuję ich głębi.

PD: Jeśli tak, to nie jesteś sam.

KW: Ale przynajmniej Fassbender sam w sobie wypadł nieźle. W roli potwora przyćmił w tym filmie ksenomorfy.

PD: To dobra rola (a nawet role), ale też na poziomie, do jakiego nas Fassbender przez lata przyzwyczaił. Nic nowego. Nie widzę w tym filmie ani jednej kreacji z zadatkiem na bohatera kultowego. Katherine Waterston nie ma charyzmy Sigourney Weaver – ba, nie ma nawet magnetyzmu Noomi Rapace. Na drugim planie próżno szukać postaci tak charakterystycznych, jak te stworzone lata temu przez Lance’a Henriksena czy Rona Perlmana. Tu mamy po prostu zbieraninę aktorów „modnych” – Danny McBride jako (niewykorzystany) comic relief, nijaki Jussie Smollett z serialu „Empire”, Carmen Ejogo, tak fantastyczna w „Selmie”, tu w generycznej roli, którą równie dobrze mogłaby odegrać dowolna inna aktorka. Słabo.

Jednak przy tych wszystkich zastrzeżeniach, z perspektywy fana kina grozy „Przymierze” podobało mi się bardziej niż „Prometeusz”. Jeśliby spojrzeć pobłażliwie, w oderwaniu od kultowej serii, to jest całkiem udany horror SF, taki na miarę „Life” Daniela Espinosy – obejrzeć, zapomnieć, ale w trakcie nieźle się bawić. Tyle że zarazem niezbyt dobrze to świadczy o niegdysiejszym wizjonerze rangi Scotta, a poza tym nie ma przecież powodu, by traktować „Przymierze” jako odrębny byt i na ulgowych warunkach.

KW: Właśnie, i tu się z tobą zgodzę – choć nie jest to pogląd popularny wśród kolegów krytyków, dość jednogłośnie pomstujących na film, i nie licuje z moją pozycją zmanierowanego pasjonata SF, którego ciężko zadowolić. Bo mi się film w jego warstwie opowieści sensacyjno-horrorowej oglądało dobrze. Nie nudziłem się na seansie, warstwa wizualna był bardzo ładna, statki kosmiczne efektowne (a ja dawno temu mówiłem, że mogę filmowi wiele wybaczyć, jeśli będzie w nim ładny statek kosmiczny), starcia z Obcymi całkiem efektowne, do tego jakiś element emocji, zbudowany najczęściej na małżeńskich relacjach bohaterów (przy okazji: czy widziałeś kiedyś dziwniejsze cameo niż występ Jamesa Franco?).

PD: Widziałem dużo dziwacznych epizodów, więc nie rozstrzygam.

No to finalnie jak – nadal czekasz z zainteresowaniem na ciąg dalszy?

KW: Po „Prometeuszu” (do którego mam stosunek ambiwalentny) miałem nadzieję, że Ridley Scott wsłucha się w głosy krytyki i wyciągnie z nich wnioski przy realizacji „Alien: Covenant”. Niespecjalnie to zrobił. Nie wierzę, że przy części trzeciej będzie inaczej. Do kina pójdę, z ciekawości. Ale na wielkie wzruszenia nie liczę.

19 maja 2017

Komentarze

20 V 2017 15:05:15

Franco znowu się wspina, ale rękę traci kto inny ;)

24 V 2017 16:51:30

Zgadzam sie co do wiekszosci wspomnianych, ale i tak podobal mi sie film :)

Pozdrawiam

www.stanislaw.dk

27 V 2017 18:25:39

Ogólnie zgadzam się z tonem recenzji. Siary nie ma, jest parę niezłych pomysłów (i jeszcze więcej durnych), ale generalnie nowy „Obcy” głowy nie urywa. UWAGA, TERAZ SPOILERY
Niedawno przypomniałem sobie film „Predators” i uderzyło mnie jak bardzo fabuła „Alien: Covenant” przypomina film „Pianista kontra Drapieżca”
1. Grupa uzbrojonych ludzi zostaje uwięziona na obcej planecie
2. Pojawia się nieznane zagrożenie. Zaczyna się jatka
3. Z opresji ratuje ich człowiek w masce / człowiek w kapturze (jak się pojawił w „Alien: Covenant” to wziąłem go za Anakina Skywalkera, nawet raca wyglądała przez moment jak miecz świetlny)
4. Wybawca prowadzi ich do bezpiecznego schronienia, gdzie mogą się trochę wyluzować
5. Schronienie okazuje się pułapką, a wybawca sukinsynem. I tu pojawia się różnica bo w „Predators” wybawca ginie
6. Dochodzi do kolejnej jatki. Kolejna różnica, pojazd pozwalający na ucieczkę wybucha w „Alien Covenant” na początku sekwencji zdarzeń, w „Predators” na końcu
7. Tu mamy odmienne zakręty fabularne, ale ostatecznie w obu filmach przeżywa jeden facet i jedna babka

Kolejne spostrzeżenie: Ridley Scott powinien odrobić lekcje, obejrzeć „Krzyk” Wesa Cravena i przyswoić sobie reguły horroru. Gdyby je złamał, film stałby się mniej przewidywalny. A tak nuda!
1. Nie przeżyjesz do końca filmu, jeśli będziesz uprawiać seks.
Para pod prysznicem sama wydała na siebie wyrok
2. Nie przeżyjesz do końca filmu, jeśli będziesz spożywać alkohol lub zażywać narkotyki.
W świecie przyszłości już samo zapalenie papierosa na obcej planecie będzie karane. Kiedy załogant kłamie i zamiast zrobić siku idzie zapalić fajkę, to wiemy że już po nim.
3. Nie przeżyjesz do końca filmu, jeśli powiesz Zaraz wracam, Słucham? lub Kto tam?
Tutaj mamy w wersji: zobaczymy tylko czy planeta nadaje się do kolonizacji. Daniels nie chce sprawdzać, więc wiemy że przeżyje.

27 V 2017 21:20:13

P. S.
"Ratować bohaterkę (Elizabeth Shaw) na koniec „Prometeusza”, by ją uśmiercić między filmami?"

Już raz nam Pan Fincher coś podobnego nam zafundował uśmiercając między filmami Hicksa i Newt.

30 V 2017 13:12:42

Słusznie, ale Fincher miał trudniejszą sytuację - odnosił się do filmu innego twórcy, sprzed kilku lat, z Newt skorzystać nie mógł, bo była starsza o 6 lat, z Biehnem chyba nikt nie dogadywał sequela, bo nikt o nim nie myślał. A tu jednak nadal Ridley Scott, chęć tworzenia trylogii, krótki czas od ostatniego filmu - i Noomi Rapace nie może zagrać.

30 V 2017 18:51:57

To prawda. Z drugiej strony jednak w kolejnych "Terminatorach" i "Nieśmiertelnych" grali coraz starsi aktorzy, którzy teoretycznie w dalszych częściach powinni wyglądać tak samo. Dla Arnolda nawet wymyślono "naukawe" uzasadnienie, żeby mógł grać starzejące się roboty. (BTW Fox grał 16 latka w "Powrocie do przyszłości 2 i 3" mając lat 30)

W przypadku "Obcego" sensowne uzasadnienie było w zasięgu ręki. Hibernacja ma tylko spowalniać starzenie się, a nie zatrzymywać, więc nic nie stało na przeszkodzie, żeby umieścić akcję kilkadziesiąt lat później i nakręcić film z Newt starszą o 6 lat. W "Aliens" Ripley też jest starsza niż w "Alien".

Nawiasem mówiąc Lance Henriksen ze starej gwardii "Aliens" zagrał w "Obcym 3" epizod Bishopa, ale tak go pokancerowali, że nie widać było czy się zestarzał.

Drugie nawiasem mówiąc: jakiś czas temu (rok czy dwa lata temu) w mediach chodziła plotka, że Blomkamp ma kręcić kontynuację "Obcego" z Weaver oraz z Hicksem i dorosłą Newt. W takim przypadku musieliby unieważnić część III. Nawet jeśli to była tylko plotka, to była to plotka miła uchu fanom xenomorfów.

02 VI 2017 09:32:45

"Nawiasem mówiąc Lance Henriksen ze starej gwardii "Aliens" zagrał w "Obcym 3" epizod Bishopa, ale tak go pokancerowali, że nie widać było czy się zestarzał."

No, nie do końca - szczątki Bishopa, które uruchamia Ripley były autentycznie mechanicznym robotem stworzonym na potrzeby tej sceny. Lance udzielił wizerunku, ale sam nie brał udziału w nagrywaniu sekwencji (poza podłożeniem głosu). We własnej osobie pojawia się dopiero na koniec filmu.

02 VI 2017 09:35:07

Zapomniałem podać źródło :)

Za IMDb:
"The damages inflicted on Bishop were too severe to have Lance Henriksen work a prosthetic head while hiding under a table/chair/platform, so the filmmakers ended up having the android being played by... an android. A mechanical copy of Henriksen's likeness was used in this movie for the portrayal of the Sulaco-Bishop. "

05 VI 2017 22:28:05

Ciekawe, nie wiedziałem o tym (albo zapomniałem). Pewnie teraz wygenerowaliby go komputerowo.
Wygląda na to, że "Obcy 3" powinien mieć tytuł "Czy leciał z nami Bishop?"

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Z filmu wyjęte: Bo biblioteka była zamknięta
Jarosław Loretz

15 IV 2024

Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Gdzie są naziści z tamtych lat?
Sebastian Chosiński

9 IV 2024

Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.

więcej »