Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Migające światła
„Aftersun”, niespieszne, nieoczywiste dzieło, może znużyć. Bo rzeczywiście nie tak znów wiele w tym filmie się dzieje. Ale jeśli dotrze do Was na poziomie bardziej ukrytych znaczeń, na poziomie synchronizacji z własnymi wspomnieniami, emocjami, może stać się jednym z najważniejszych filmów 2023 roku.
Krew bizonów
Podobno western, jako gatunek, umarł śmiercią naturalną. Ale chyba tylko w kinie, bo komiksy o Dzikim Zachodzie wciąż mają się świetnie, o czym świadczy album "Buffalo Runner" wydany przez Lost In Time.
The Last of Us: Odc. 3. Love story w zniszczonym świecie
Dzięki poświeceniu Tess możliwa jest dalsza wędrówka pary głównych bohaterów, ale szybko staje się oczywiste, że muszą oni jak najszybciej uzupełnić swój ekwipunek. Z tego powodu chcą jak najszybciej dotrzeć do domu Franka i Billa, z którymi Joel czasami prowadził interesy. Pewnym zaskoczeniem jest zaś to, że opowieść o losach tych dwóch mężczyzn w praktyce zdominowała cały ten odcinek.
Moralność przyszłości
Choć „Płomień” to powieść sf, najważniejsze wątki nie mają tu z fantastyką naukową zbyt wiele wspólnego. A przynajmniej nie w sposób, jakiego moglibyśmy się spodziewać. Magdalena Salik zadaje pytania o moralność w świecie, w którym technologia wykracza daleko poza rzeczy, które śniły się filozofom.
Komiks Roku 2022 – nominacje
Podobnie jak przez kilka ostatnich lat, przedstawiamy Wam listę najlepszych premier komiksowych minionych 12 miesięcy wybranych przez redakcję Esensji. W tym roku jest to 45 pozycji, na które będziecie mogli zagłosować, by ustalić listę czytelniczą.
Najlepszy tata, na świecie
Stwierdzenie, że główny bohater mangi „Samotny wilk i szczenię” nie spełnia standardów wychowawczych współczesnego świata, byłoby grubym niedopowiedzeniem. Mężczyzna bowiem regularnie zabiera swoje trzyletnie dziecko do pracy. Nie byłoby może w tym nic złego, gdyby nie fakt, że jest on… płatnym zabójcą. A że jest bardzo pracowity, zabija dziesiątki osób, na oczach swojego syna. Obmyśla przy tym skomplikowane intrygi w celu wykonania poszczególnych zadań, ryzykując nie tylko swoim życiem, ale także życiem swojego syna. „Jeśli tata nie wróci – zwraca się do niego pewnego razu – ty też umrzesz”.
Sprawa prywatna: Odc. 3. Gdzie kobieta nie może, tam lokaja pośle
Dopuszczenie do ucieczki zabójcy to dla policji zaledwie początek nadchodzących komplikacji, bo w efekcie zainteresowania się sprawą przez media zatroskani obywatele zasypują funkcjonariuszy doniesieniami o rzekomych miejscach pobytu zbiega. Z kolei Arturo Quiroga nie zmienia swego stosunku do poczynań siostry, dlatego Marina – aby kontynuować swe prywatne śledztwo – najpierw musi wydostać się spod troskliwej opieki jego podwładnych.
Czasy się zmieniają, lecz zasady nie
„Szczypta nienawiści” to godna kontynuacja dotychczasowych powieści Abercrombiego. Przez lata, jakie upłynęły od wydarzeń opisanych w „Ostatecznym argumencie królów” sporo zdążyło się zmienić w świecie, ale motywacje bohaterów pozostały w gruncie rzeczy takie same.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setkaJeśli mało Wam było 100 najlepszych filmów XXI wieku, mamy dla Was jeszcze drugą setkę! Oto filmy, którym nie udało się załapać do naszego głównego zestawienia, ale stanowią jego bezpośrednie zaplecze. I z pewnością też warto się z nimi zapoznać!
Esensja100 najlepszych filmów XXI wieku. Druga setkaJeśli mało Wam było 100 najlepszych filmów XXI wieku, mamy dla Was jeszcze drugą setkę! Oto filmy, którym nie udało się załapać do naszego głównego zestawienia, ale stanowią jego bezpośrednie zaplecze. I z pewnością też warto się z nimi zapoznać! 
Wyszukaj / Kup 200. Co robimy w ukryciu (2014, reż. Jemaine Clement, Taika Waititi) Jarosław Robak Jeśli ciekawi was, do czego wampir potrzebuje gazety, albo co wydarzy się, gdy podczas konsumpcji człowieka trafi w aortę – koniecznie powinniście obejrzeć nowozelandzką komedię „Co robimy w ukryciu”. Choć film nie pretenduje może do roli medytacji nad przemijaniem, jaką było choćby „Tylko kochankowie przeżyją” Jarmuscha, to również w tej wampirzej historii odnaleźć można odrobinę refleksji i melancholii. Warto też zwrócić uwagę na obecny w komedii Clementa i Waititiego subtelny przekaz emancypacyjny i równościowy – filmowi krwiopijcy przypominają grupkę odmieńców jakich znamy z „Napoleona Wybuchowca” czy „Małej Miss”, którzy niezdarnie próbują integrować się z resztą społeczeństwa. Wampiryzm jest tu pewną niedogodnością, ale potrafi też przekształcić się w źródło siły mogącej rozsadzać skostniałe społeczne hierarchie, od patriarchatu, po wykluczenie osób starszych. Nade wszystko „Co robimy w ukryciu” jest jednak pochwałą przyjaźni na śmierć i życie-po-śmierci – i jako takie jest zastrzykiem świeżej krwi w zdawałoby się wyeksploatowaną do cna tematykę. Jarosław Robak „Aferim!”, jakkolwiek sprawiające wielką frajdę w oglądaniu, rozbrajające barwnymi dialogami pełnymi soczystych wulgaryzmów i melancholijnych refleksji, imponujące inscenizacją, jest jednocześnie bezwzględną rozprawą z ksenofobią i rasistowskimi uprzedzeniami. Doskonała jest tu rozmowa policjantów z napotkanym popem – a zwłaszcza genialna litania duchownego, w której obrywa się chyba wszystkim europejskim narodowościom: najbardziej Żydom, najmniej, oczywiście, Rumunom, którzy „cierpią i kochają po chrześcijańsku” (brzmi znajomo?). Film Jude wybija też z głowy feudalistyczne sentymenty: rumuński reżyser, choć tak pieczołowicie rekonstruuje przeszłość, ani na moment nie oddaje się nostalgii za szlacheckim porządkiem, obnażając – zwłaszcza w okrutnym, wstrząsającym finale – niesprawiedliwość systemu, w którym naczelnymi zasadami były przemoc, niezasłużone przywileje i pogarda wobec słabszego. Konrad Wągrowski Na czym polega geniusz filmu Howarda? Na tym, że nie wybrał jednego bohatera, lecz opowiada równocześnie o dwóch – wybitnych kierowcach, poza tym ludziach różniących się w każdym aspekcie. Brytyjczyk James Hunt to playboy, bawidamek, ryzykant, chłopak, którego ekscesów obawiają się pracodawcy, ale publiczność i koledzy go uwielbiają. Austriak Nikki Lauda jest poukładany, systematyczny, analityczny. Także jest doskonałym kierowcą, ale w ludziach nie wzbudza sympatii. Pierwszy chce wygrywać, bo to sprawia mu frajdę, drugi chce wygrywać, bo uważa, że do tego został stworzony.Geniusz filmu polega na tym, że przy całych różnicach obie te postacie są równorzędne. Poznajemy ich wady, poznajemy zalety. W jednych momentach kibicujemy Huntowi, w innych Laudzie. Dzięki temu – o ile się nie zna historii tej rywalizacji – do końca nie wiemy, kto będzie triumfował. I każde z rozwiązań będzie dla nas jednocześnie pozytywne i gorzkie. 
Wyszukaj / Kup 197. Creed. Narodziny legendy (2015, reż. Ryan Coogler) Piotr Dobry „Creed” burzy status quo już samym tytułem. To film powstały na styku trzech wartości: hollywoodzkiego crowd-pleasera, kina niezależnego oraz nowej fali afroamerykańskiego rewizjonizmu. Symboliczne przekazanie pałeczki przez Sylvestra Stallone’a, który schodzi na drugi plan aktorski, ale także po raz pierwszy nie figuruje jako scenarzysta, nie jest jedynie zmianą warty w obrębie cyklu, lecz również odpowiedzią na przemiany demograficzne w Stanach. Reżyser Ryan Coogler znalazł sposób, by młodego Adonisa Creeda uczynić postacią pasującą zarówno do uniwersum Rocky’ego, jak i do realiów „Fruitvale Station”, swojego głośnego debiutu sprzed trzech lat. Z Oscarem Grantem z tamtego filmu łączy Adonisa nie tylko osoba fantastycznego aktora Michaela B. Jordana, ale cały zestaw kulturowo-społecznych obciążeń, ze samospełniającym się proroctwem na czele Dorota Chrobak Van Sant nie próbuje dawać żadnych odpowiedzi. Wręcz przeciwnie – im bliżej strzelaniny, tym częściej używa teleobiektywu – przy takim zabiegu dalsze plany się rozmywają, a my widzimy tylko to, co mamy tuż przed oczami. I coraz mniej z tego rozumiemy. Nigdy nie zrozumiemy dlaczego Alex, który za minutę będzie strzelał do swoich kumpli jak do kaczek, w chwili, gdy wchodzi do budynku, ostrzega jednego z nich. Dlaczego Benny, czarnoskóry chłopak pomaga uciec przez okno jakiejś dziewczynie a sam wraca do szkoły i ładuje się prosto po kule? Van Sant robi rzecz z jednej strony genialną a z drugiej – okrutną i wręcz niemoralną. Kręci film, w którym od początku do końca wiadomo co się stanie, a mimo to wali widza pięścią w żołądek. Odtwarzając traumę – nawet cudzą, nie naszą – nas w tej traumie pozostawia. Podrzuca nam ją niczym kukułcze jajo. Dlatego w pewnym momencie przestaje być istotne, kto pierwszy zginie w chłodni – chłopak czy dziewczyna – kamera wolno opuszcza to miejsce, nie musi nam niczego więcej pokazywać. Konrad Wągrowski Stylizowany thriller (ale jak stylizowany!), opowieść o obsesji, magiczna sztuczka i film o sztuce filmowej w jednym – „Prestiż” sprawdza się na każdym polu. Na tym najoczywistszym jest kapitalnie nakręconym thrillerem – wysmakowanym, ale i trzymającym w napięciu, z porządną ilością zwrotów akcji. Na poziomie psychologii mamy z jednej strony ludzką obsesję w szukaniu czegoś nieznanego, z drugiej bezwzględną rywalizację między dwoma różnymi osobowościami – wiarygodną dzięki świetnym kreacjom Bale’a i Jackmana. Wreszcie na poziomie alegorycznym znajdziemy tu wszędzie poukrywane tropy, pozwalające domyślić się finału, o ile „patrzyło się bardzo uważnie” – jawna metafora magicznej sztuczki, w której więcej się obiecuje, niż w rzeczywiści przekazuje. A jeszcze jak kapitalnie Nolan potrafi manipulować widzem, zwodząc go kto w tym filmie jest dobry, a kto zły! 
Wyszukaj / Kup 194. Good Time (2017, reż. Benny Safdie, Josh Safdie) Kamil Witek Bracia Safdie w szybkim montażu komponują szaloną nocną podróż po Nowym Jorku i gatunku kina kryminalnego. Podkręconą z wyczuciem akcję dopełniają znakomitą elektroniczną muzyką. Nocne kadry doświetlają transowymi neonami. „Good Time” jest po trosze filmem, który mógłby wyjść spod ręki Michaela Manna, gdyby ten dzisiaj stawiał swoje pierwsze kroki w karierze filmowca. Kamera drga, postaci gnają, kłopotów nie ubywa. Wrzucony w ich nieustanną żonglerkę Robert Pattinson – wyrwany z otępiałego emploi Edwarda ze „Zmierzchu” – wkłada w Conniego poziom frustracji i desperacji, które aż trudno odseparować od poza ekranowej rzeczywistości. Mieszany regularnie z błotem przez krytykę, udowadnia, że w aktorstwie ma jeszcze wiele do powiedzenia. Szarpie i wścieka się, jedno spojrzenie na jego mało rozpoznawalną twarz wystarcz by wiedzieć, że w wyciągnięciu brata nie cofnie się przed niczym. W dynamicznej lecz rzetelnie sterowanej akcji, bracia Safdie nie definiują może na nowo gatunku kryminału, ale trzymając się w jego ramach potrafią wydobyć oryginalną jakość. Paradoksalnie – w opozycji do swoich bohaterów – ich lepsza przyszłość dopiero się zaczyna. Marta Bałaga Dlaczego reżyser znany ze swojej fascynacji zwykłymi ludźmi zdecydował się opowiedzieć o jednym z najsłynniejszych brytyjskich malarzy wszech czasów rezygnując z wypracowanego przez lata stylu? Być może dlatego, że w jego ujęciu Turner nie różni się aż tak bardzo od ukochanych przez niego przeciętniaków. Leigh pokazuje go nie tyle jako artystę, ile jako człowieka. Nieprzypadkowo film nazywa się po prostu „Pan Turner”, a nie „Twórca i niszczyciel”. „Mr. Turner” wygląda bardzo dobrze zachowując jednocześnie poczucie autentyzmu, co w przypadku filmu kostiumowego bywa bardzo trudne. Zdjęcia Dicka Pope′a podkreślają piękno kadrów, które wzorowano na twórczości Turnera pieczołowicie odtwarzając sceny z dzieł mistrza. Nie jest to jednak film stworzony wyłącznie po to, by cieszyć wzrok. W końcu nieprzypadkowo gra tu Spall, o którego aparycji nie można powiedzieć zbyt wiele ciepłych słów. Nie jest to też kolejna opowieść z cyklu „jak stali się sławni”. „Mr. Turner” stanowi refleksję, czas płynie w nim swobodnie, bez podziału na lata czy ważne wydarzenia. Jarosław Robak Amy Adams jest skarbem amerykańskiego kina, wiedzą o tym wszyscy (może z wyjątkiem oscarowej akademii, która jakoś nie potrafi jej nagrodzić) – drugoplanowa rola Ashley, prostej, pogodnej, uroczej i po prostu dobrej, młodej mężatki w skromnym filmie „Świetlik” należy do najlepszych w imponującej przecież filmografii aktorki. Ashley jest otwarta, gadatliwa i z każdym chce się przyjaźnić – czego nie można powiedzieć o innych członkach jej rodziny: mrukliwym mężu, wszystkowiedzącej teściowej, wycofanym teściu. Ale tu właśnie kryje się jedna z tajemnic tego niewielkiego filmu – to wcale nie jest opowieść o cudownej dziewczynie z sercem na dłoni, której optymizm i zaufanie są jak kwiatek do kożucha małomiasteczkowego prostactwa. Film Phila Morrisona nie wytyka też palcem wielkomiejskiej hipokryzji – gdy w odwiedziny do rodziny z prowincji przyjeżdża para z Chicago (trochę przy okazji: handlująca sztuką Madeleine chce przede wszystkim podpisać umowę z lokalnym artystą), „Świetlik” nie znęca się nad protekcjonalnością i pseudowyrafinowaniem elity: przeciwnie, w uczciwy sposób pokazuje bariery, które nieustannie wyrastają między bohaterami: języka, klasy, wykształcenia, umiejętności wyrażania emocji. Morrison pokazuje ludzi, którzy mają dobre intencje – nie chce jednak przekonywać, że to wystarczy, by pozasypywać podziały i zaleczyć kompleksy: jeśli myślicie, że w krzepiącym finale wielkomiejska blaza zostanie uleczona, a prowincjusze otrzymają lekcję otwartości, trafiliście pod zły adres – „Świetlik” w przejmujący, bardzo prawdziwy sposób pokazuje, że życie rodzinne jest jednak trochę bardziej skomplikowane. 
Wyszukaj / Kup 191. Bracia Lumière! (2016, reż. Thierry Frémaux) Sebastian Chosiński August i Louis oraz liczni współpracujący z nimi operatorzy zrealizowali ponad tysiąc czterysta krótkich filmów. Sto osiem z nich – zrekonstruowanych cyfrowo w jakości 4K – znalazło się w dokumencie „Bracia Lumière”. Rolę narratora pełni w nim Thierry Frémaux, na co dzień dyrektor festiwalu w Cannes, który opowiada o pracy swoich wielkich rodaków z prawdziwą swadą, entuzjazmem i poczuciem humoru. Wskazuje jednocześnie na elementy, które „szaremu” odbiorcy, nie będącemu specjalistą w dziedzinie kinematografii, mogłyby umknąć, jak na przykład mistrzowskie kadrowanie, wyczucie stylu, umiejętność wyboru najlepszej z kilku dostępnych opcji. August i Louis, których często postrzegano jedynie jako zdolnych wynalazców i jeszcze bardziej obrotnych biznesmenów, urastają tym sposobem do miana artystów kina, o czym przekonuje fakt, że ich patenty w kolejnych latach wykorzystywali wybitni reżyserzy (jak chociażby Siergiej Eisenstein w „Pancerniku Potiomkinie”). Dokumentalni „Bracia Lumière” to niezwykła, sentymentalna podróż w czasie do świata fin de siècle’u, kiedy „najważniejsza ze sztuk” stawiała dopiero pierwsze, czasami jeszcze nieporadne, ale niezmiennie fascynujące kroki. Konrad Wągrowski Chyba każdemu amerykańskiemu scenarzyście należy dać zadanie – tak napisać film o baseballu, aby był zrozumiały poza Stanami. Sorkin i Zaillian wywiązali się z zadania znakomicie. Nieznajomość zasad gry w niczym nie przeszkadza w fascynowaniem się bojem, jaki toczy Billy Beane (w bardzo dobrej, jak zwykle ostatnio, kreacji Brada Pitta). Świetnie zagrane, świetnie napisane i zupełnie nieoczywiste, z zakończeniem, dalekim od typowego dla takiego kina happy endu, pozwalającym na zupełnie oderwane od sportu interpretacje. Jakub Gałka Wbrew pozorom zebranie w jednym filmie kilku indywidualnych bohaterów nie stworzyło wrażenia przesytu, a wręcz przeciwnie – „Avengers” niosą ze sobą wartość dodaną i są lepsi niż każda wcześniejsza przygoda dowolnego marvelowskiego superbohatera z osobna. Ale „Avengers” nie są w żadnej mierze filmem budowanym wokół jednego bohatera – ich siłą jest równy i inteligentny podział czasu ekranowego. U Whedona każda postać ma swoje pięć minut, ale też każda integruje się z pozostałymi – jest czas na wzajemne docinki i na walkę ramię w ramię. Takie podejście sprawdza się też doskonale w scenach akcji, bo twórcy „Avengers” za cel postawili sobie przedstawienie DRUŻYNY. Doświadczony reżyser, producent i scenarzysta filmów oraz komiksów, miłośnik tych ostatnich, stworzył idealnego letniego blockbustera, z sympatycznymi i dobrze znanymi postaciami, pełnego humoru, znakomitych efektów specjalnych i nieprzesadnie patetycznego. A przy tym nakręcił film wyjątkowo wierny komiksowemu oryginałowi, co przecież nie jest prostym zadaniem. Chapeau bas! Okrutny film o ludzkiej słabości, kruchości ciała, umieraniu bez pociechy i cierpieniu, które wcale nie uszlachetnia. Meksykański reżyser Michel Franco bez patosu, ale też bez niepotrzebnej eksploatacji czy szoku, z dystansu przygląda się tabu choroby i umierania. Meksykański reżyser w statycznych ujęciach, scena po scenie przypomina niewygodne prawdy o umieraniu – ale w równie zajmujący sposób opowiada o tym, który usiłuje w cierpieniu odrobinę ulżyć. Wiele kontrowersji budzić może zakończenie – część widzów może być zirytowana puentą, która w tak gwałtowny sposób ucina tak subtelny film. Może jednak nie jest to zakończenie z tych najgorszych – wszak mówi ono, że ile byśmy nie wzięli pod rachubę, nie wszystkie przypadki da się przewidzieć. I że brać na barki cierpienie własne i cierpienie innych to o dwa cierpienia za dużo. 
Wyszukaj / Kup 187. Batman – Początek (2005, reż. Christopher Nolan) Michał Chaciński Mam wrażenie, że to właściwie pierwszy film o Batmanie, a nie o jego kolorowych, zabawniejszych i sprytniejszych przeciwnikach. Zdobył mnie pomysł na sprzedaż wszystkich obowiązkowych schematów – zatrudnić świetnych aktorów dobranych wbrew schematowi i dać im poszaleć w drobnych gestach, spojrzeniach, półuśmieszkach. A przede wszystkim aż do ostatecznej rozgrywki unikać ukłonów w stronę komiksiarzy i nie podkreślać realizacyjnie, że to komis, tylko nakręcić historię o tym dlaczego facet bawi się w przebieranki, zamiast jak przystało na dorosłego człowieka, chwycić za szybkostrzelną broń i wyrwać parę chwastów na najbliższej ulicy. Krótko mówiąc sprytne kino. 
Wyszukaj / Kup 186. Blue Valentine (2010, reż. Derek Cianfrance) Kamil Witek Zastanawialiście się kiedyś, co dzieje się z zakochanymi po uszy bohaterami komedii romantycznych gdy już miną napisy końcowe? Kilka lat później życie nie jest już jak z bajki. Marzenia prostuje rzeczywistość, magia zanika, ustają porywy serca. Byli zakochani kompletnie do siebie nie pasują, nie mogą przestać krzywdzić się nawzajem. Oglądając w dwóch czasowych narracjach relację Cindy (Michelle Williams) i Deana (Ryan Gosling) obserwujemy wschód i zachód ich uczucia. Jesteśmy świadkami bolesnego przeobrażenia z nierozłącznej jedności w nie kochające indywidualności, nie mogące znieść wzajemnej obecności. W „Blue Valentine” transgresja w obrębie formatu love story niebezpiecznie zbliża się do bolesnego dramatu. Łapczywe życie absorbując ich uczucie nie pozostawia im go zbyt wiele dla siebie. Dlatego bohaterowie żyją przeszłością, nie potrafiąc odnaleźć się w emocjonalnym „tu i teraz” gubią się do reszty. Wszelkie podejmowane desperackie krzyki emocji trafiają w próżnię. Na happy end nie ma miejsca. 
Wyszukaj / Kup 185. 40-letni prawiczek (2005, reż. Judd Apatow) Konrad Wągrowski „40-letni prawiczek” wpisuje się w umacniający się nowy nurt komedii dla dorysłych – ostrej, czasem wulgarnej, niepoprawnej politycznie, pozwalającej sobie na więcej niż do tej pory, ale inteligentnej i nadal w gruncie rzeczy konserwatywnej w wymowie. Oprócz świetnych odtwórców głównych ról, ogromnym atutem jest znakomicie zarysowana galeria barwnych postaci drugo- i trzecioplanowych. Film operuje różnymi rodzajami humoru – sytuacyjnym, słownym, surrealistycznym, ma kapitalne dialogi, kilka doskonałych scen z depilacją klatki piersiowej na czele. Ale co ja tam się będę wymądrzał – bardzo śmieszny jest, i tyle. 
Wyszukaj / Kup 184. Coco (2017, reż. Lee Unkrich, Adrian Molina) Agnieszka ‘Achika’ Szady Meksykańskość i ściśle z nią związana strona wizualna to właściwie jedyna cecha wyróżniająca film. Ale za to jak! Rozbuchana sceneria miasta zmarłych zapiera dech i chętnie by się ją oglądało klatka po klatce, by w pełni podziwiać każdy szczegół: tramwaje linowe, dworzec, teatr, opuszczone zaułki czy slumsową dzielnicę domków na wodzie. Jaskinia z jeziorkiem, w której ląduje bohater, to krasowa studnia cenote, jakich wiele jest na Jukatanie. Z kolei bajecznie kolorowe figurki alebrijes, z których słynie region Oaxaca, tutaj stają zwierzęcymi przewodnikami dusz, i dosłownie napatrzeć się nie można na ich przedziwne kształty i wzory. Starannie odtworzone jest też typowe meksykańskie miasteczko, z szyldami wymalowanymi wprost na ścianach, wycinankami zdobiącymi ulice przy każdym ważniejszym święcie (nie tylko Święcie Zmarłych) i gorejącym od świec cmentarzem, gdzie przodków obdarowuje się jedzeniem i piciem. To wszystko pozostaje w pamięci o wiele bardziej, niż scenariusz, z którego wynika głównie to, że rodzina może być równie często wsparciem, co klatką. 
Wyszukaj / Kup 183. Jabłka Adama (2005, reż. Anders Thomas Jensen) Piotr Dobry Film Jensena jest jedną wielką parafrazą biblijną, przede wszystkim fragmentów Ksiąg: Hioba, Rodzaju i Wyjścia. Jest też komedią czarniejszą niż sama czerń. Jej komizm polega na tym, że w najmniej spodziewanym momencie, przeważnie podczas sceny z pozoru absolutnie sielskiej, któraś z postaci gwałtownie robi coś strasznego, np. oddaje strzał w głowę rozmówcy z bliskiej odległości. I jest to pokazane w konwencji gore! Co więc w tym śmiesznego? Głównie reakcje pozostałych postaci, mistrzowsko odegrane przez skandynawskich aktorów. Nawet Wes Anderson nigdy nie zbliżył się w swoich tragikomediach do tak pełnego zobrazowania – bez wydźwięku pejoratywnego – porzekadła „nie wiadomo, czy się śmiać, czy płakać”. Zaletą nie do przecenienia jest otwarcie filmu na rozmaite interpretacje. Antyklerykałowie zobaczą tu zapewne krytykę bigoterii i zabobonu. Racjonaliści wyciągną stąd teorię yin/yang, rzecz o współistnieniu i wzajemnej zależności dobra i zła. Idealiści będą woleli widzieć w „Jabłkach Adama” przypowieść o dobrze drzemiącym w każdym człowieku, o tym, że ludzie w gruncie rzeczy nie są tacy źli, jak nagminnie rysuje ich rodak Jensena, Lars von Trier. Joanna Pienio „Zagadka zbrodni” to historia oparta na autentycznych wydarzeniach, jakie miały miejsce w Korei Południowej pod koniec lat 80. Ubrana w klasyczny suspens produkcja odniosła niesamowity sukces na rynku krajowym i zagranicznym. Do widzów w Europie zajrzała najpierw przez furtkę MFF w Cannes, a za pośrednictwem polskiego dystrybutora Blink, zawitała również do Polski (na nośniku DVD). Zainicjowała całą serię godnych polecenia produkcji o seryjnych przestępcach, jak np. „W pogoni” czy „Ujrzałem diabła”. „Zagadce zbrodni” warto przyjrzeć się nie tylko ze względu na to, że to jeden z lepszych azjatyckich filmów, jaki wydano w naszym kraju – to przede wszystkim utrzymana w mrocznym klimacie, doskonale zagrana opowieść z finałem, pozostawiającym widza (zwłaszcza płci żeńskiej) w uzasadnionej niepewności. Konrad Wągrowski „Toni Erdmann” to film mądry, poruszający wiele istotnych tematów, a momentami zabawny. Nie należy jednak traktować go jako komedii – przed takim postrzeganiem przestrzegała też reżyserka filmu. Film jest zabawny „przy okazji”, ale bawienie nie jest jego celem. Intryga opowiadająca o próbie wyrwania córki przez ojca z korporacyjnego szalonego kręgu pozwala na poruszanie całkiem pokaźnej puli ważnych, współczesnych tematów – zatracenia w pracy, wyzysku pracowników przez pracodawców, roli kobiet na rynku pracy, wyzysku krajów mniej rozwinięctych przez bardziej rozwinięte, dehumanizacji korporacyjnych procesów, zanikania więzi rodzinnych, osamotnienia. „Toni Erdmann” nie daje łatwych odpowiedzi, ani nie przedstawia rozwiązań. Nawet swych bohaterów – w szczególności tego tytułowego – nie przedstawia w jednoznacznym świetle. Rzeczywistość jest zdecydowanie zbyt skomplikowana. Michał Chaciński Nie spodziewałem się takiego filmu po Jarmuschu. Ten film jest w wielu miejscach bliższy Lynchowi, niż Jarmuschowi. Najprostsza różnica między jednym a drugim jest taka, że kiedy nic się nie dzieje, u Lyncha jest niepokojąco, a u Jarmuscha śmiesznie. I tutaj właśnie jest przede wszystkim niepokojąco – nie wiadomo do końca jak będzie wyglądać koniec każdej konwersacji, nie wiadomo czy nie pojawi się nagle kolejna poszlaka, ba, nie wiadomo nawet, czy wszystko co widać dzieje się naprawdę. Bawiąc się w rozwiązanie filmowej zagadki, zakładam, że list jest zemstą kobiety porzucającej bohatera (Julie Delpy), bo to ona pierwsza pojawia się na ekranie w różu. Ale całkiem przypadkiem filmowa droga prowadzi bohatera w końcowce do zdania sobie sprawy, że lata pustego życia doprowadziły go do utraty kontaktu z rzeczywistością, skoro nawet obcego człowieka w przejeżdżającym samochodzie może uznawać za kogoś bliskiego (niezły metafilmowy żart Jarmuscha: to JEST ktoś bliski dla samego Murraya – jego rodzony syn). Szkoda tylko, że genialny Wright nie pojawiał się w filmie częściej. 
Wyszukaj / Kup 179. Ruchomy zamek Hauru (2004, reż. Hayao Miyazaki) Piotr Dobry Zarówno w formie jak i treści – całość jest urzekającą w swej prostocie przygodowo-miłosną historią, będącą czymś na kształt połączenia „Pięknej i Bestii” z „Czarnoksiężnikiem z Oz”, ze znikomą ilością orientalnych motywów. Żadnych pagód, bambusowych chatek, tylko przepiękne południowoeuropejskie pejzaże, zamek jak od braci Grimm, Wiedźma z Pustkowia jak od Chometa, cała galeria już nie tylko cudacznych, ale i cudownych postaci. Ponadto komplet ładnych morałów – zwycięstwo miłości, starość jako błogosławieństwo, krytyka wojny, egoizmu etc. Takie bajki to ja lubię. Kamila Sławińska Od dawna czułam, że Gulliermo del Toro ma wyjątkowy talent do tworzenia atmosfery i kreowania interesujących postaci, i tylko brak szczęścia w Hollywood nie pozwolił mu dotąd zabłysnąć w wysokobudżetowej produkcji. Tym razem Meksykanin wreszcie pokazał, co potrafi: podszedł do adaptacji komiksu Mignoli z humorem i inteligencją – i zamiast wymyślać, co by tu wybuchnąć, żeby widzowie spadli z krzeseł, stworzył najciekawszego bohatera, jakiego film komiksowy widział przez ostatnie lata. Hellboy ma cięty język, dobry gust do muzyki i lubi koty – jak tu takiego nie kochać? TAKIM czerwonym – moje stanowcze tak! Obsadzenie Rona Perlmana w tej roli to strzał w dziesiątkę. Całość może być nieco zbyt wyrafinowana dla typowego zjadacza popkornu – ale z pewnością zachwyci tych, co nie lubią komiksów, a doceniają bezpretensjonalnie podaną szczyptę filozofii, dbałość o detal, ironiczny humor, zgrabny scenariusz i piękną oprawę całości. Urszula Lipińska Todd Phillips musiał odbyć szybki kurs robienia komedii na farmie Judda Apatowa. Wiele dobrego wyciągnął właśnie z tamtego kina, choćby motyw życiowego przełomu (w tym przypadku ślubu) i ostatniej przygody przez poważną decyzją. W „Kacu Vegas” nie ma to odpowiedniego ładunku zawoalowanej w świńskich żartach refleksji jak u Apatowa, a koniec ucieka od gorzkiej tęsknoty za zamknięciem jakiegoś etapu. Ale Phillips obiecująco rokuje na przyszłość. Choćby w doborze aktorów – Zach Galifianakis to niewątpliwie najcenniejsze komediowe odkrycie od czasu Christophera Mintz-Plasse. 
Wyszukaj / Kup 176. Historia przemocy (2005, reż. David Cronenberg) Piotr Dobry David Cronenberg w „Historii przemocy” jednocześnie kpi, szokuje i poetyzuje. Bawi się konwencjami i gatunkami filmowymi, nawiązuje do twórczości innych i swojej własnej, sięga po religijną symbolikę i cameo Carpentera i Romera. Aktorów dobiera podług ich sprawdzonego emploi (Ed Harris, Peter MacNeill) albo całkowicie wbrew (William Hurt). Z charyzmatycznych mięśniaków (Mortensen) i ekranowych ozdóbek (Bello) wydobywa talent i odkrywa nowe talenty (Ashton Holmes). Przede wszystkim jednak mówi o przemocy – fizycznej i psychicznej; odrażającej i pociągającej – w rozmaitych konfiguracjach i relacjach międzyludzkich. Konstruuje to wszystko z precyzją szwajcarskiego zegarka (jeden akt przemocy generuje drugi) i doskonałym wyczuciem timingu. Przewrotność polega na tym, że człowiek świetnie się na tym filmie bawi, a jednocześnie cały czas się waha, czy powinien. Przewrotne jest także to, że mistrz niszowego kina nakręcił jednocześnie swój najlepszy i najbardziej mainstreamowy film. | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Nie zastanawialiśmy się nad najgorszymi. Wybraliśmy ponad 900 filmów, które dobrze wypadały w rocznych podsumowaniach i rankingu dekady, uzupełniliśmy tytułami kina świata, które przychodziły nam do głowy i głosowaliśmy. Nie rozpatrywaliśmy filmów najgorszych. To w ogóle trudny temat, bo przecież nie znamy tysięcy filmów tureckich, hinduskich, których powstaje krocie każdego roku i, po tym, co można obejrzeć na youtube, mogłyby być naprawdę mocnymi kandydatami do wyboru najgorszych filmów świata.
I podobnie nie znamy tysięcy filmów "egzotycznych", które nie trafiają do naszej dystrybucji, a mogłyby być mocnymi kandydatami do wyboru najlepszych filmów świata. Choć i tak ponad 1/3 filmów nieanglojęzycznych w naszej pierwszej setce robi wrażenie w porównaniu do innych rankingów. Przynajmniej na mnie.
Wyreżyserowana przez Ireneusza Kanickiego „Toccata” autorstwa Macieja Z.(enona) Bordowicza to jeden z najbardziej tajemniczych spektakli Teatru Sensacji „Kobra”. Dość powiedzieć, że po ponad półwieczu od jego powstania wciąż nie sposób odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, czy do jej emisji we wrześniu 1971 roku rzeczywiście doszło. Cieniem na przedstawieniu kładą się również późniejsze tragiczne losy reżysera i jego nie do końca wyjaśniona śmierć.
więcej »
Oglądanie niektórych filmów i czerpanie z nich wiedzy praktycznej może nieść za sobą poważne konsekwencje natury zdrowotnej. Ze śmiercią włącznie.
więcej »
Marian Butrym zapisał się w pamięci fanów rocka i jazzu przede wszystkim jako dziennikarz muzyczny i redaktor naczelny „Magazynu Muzycznego Jazz”, aczkolwiek „od święta” bywał też prozaikiem, który realizował się w tworzeniu tekstów kryminalnych i fantastycznonaukowych. „Cień Archanioła” to historia sensacyjna, w której pozytywnymi bohaterami są nie tylko milicjanci, ale również oficer kontrwywiadu Służby Bezpieczeństwa.
więcej »Ten człowiek jeszcze oddycha!
— Jarosław Loretz
Dama przed podróżą
— Jarosław Loretz
Dama w podróży
— Jarosław Loretz
Wymarzony kochanek
— Jarosław Loretz
Spaleni słońcem
— Jarosław Loretz
Dymek w lesie
— Jarosław Loretz
Beczka bezpieczeństwa
— Jarosław Loretz
Pomsta na ufokach
— Jarosław Loretz
Zupa jednak wyszła za słona
— Jarosław Loretz
Ogień domowy
— Jarosław Loretz
50 najlepszych filmów o żywych trupach według czytelników Esensji
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Wakacyjny leksykon filmów o żywych trupach. Część 4
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
50 najlepszych filmów 2018 roku
— Esensja
20 najlepszych filmów animowanych XXI wieku
— Esensja
15 najlepszych filmów dokumentalnych XXI wieku
— Esensja
20 najlepszych polskich filmów XXI wieku
— Esensja
15 najlepszych filmów superbohaterskich XXI wieku
— Esensja
10 najlepszych filmów wojennych XXI wieku
— Esensja
10 najlepszych westernów XXI wieku
— Esensja
15 najlepszych horrorów XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku. Trzecia setka
— Esensja
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
100 najlepszych filmów animowanych wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych polskich filmów wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych polskich powieści fantastycznych
— Esensja
50 najlepszych filmów o miłości
— Esensja
50 płyt na 50-lecie polskiego rocka
— Esensja
100 najlepszych filmów grozy wszech czasów
— Esensja
10 najlepszych polskich zbiorów opowiadań fantastycznych
— Jakub Gałka, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski
Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski
Remanent filmowy 2022: „Idiota” za kratkami
— Sebastian Chosiński
Rejs
— Konrad Wągrowski
Krótko o filmach: Thor to imię czy stanowisko?
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
I nie wierz nikomu, bo nie trafisz do domu
— Sebastian Chosiński
Siła pustyni dla początkujących
— Agnieszka ‘Achika’ Szady
East Side Story: Upadły anioł w tarapatach
— Sebastian Chosiński
Suplement filmowy 2019
— Adam Lewandowski, Marcin Mroziuk, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Mandalorian. Odcinek 8: Niańczyć i chronić
— Kamil Witek
Mandalorian. Odcinek 7: Człowiek honoru
— Kamil Witek
Zmarł Leonard Pietraszak
— Esensja
Do kina marsz: Marzec 2020
— Esensja
Do kina marsz: Luty 2020
— Esensja
50 najlepszych filmów 2019 roku
— Esensja
Do kina marsz: Styczeń 2020
— Esensja
Do kina marsz: Grudzień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Listopad 2019
— Esensja
Do kina marsz: Październik 2019
— Esensja
Do kina marsz: Wrzesień 2019
— Esensja
Do kina marsz: Sierpień 2019
— Esensja
A tak z ciekawości, jak by wyglądała "parszywa trzynastka" najgorszych filmów XXI wieku?