Z filmu wyjęte: W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą VI: Basenowy wąpierzNiekiedy nowe idee w horrorze są nie tyle niemądre (żeby nie powiedzieć głupie), ile po prostu… dziwne.
Jarosław LoretzZ filmu wyjęte: W pogoni za oryginalnością czyli Horror pod ścianą VI: Basenowy wąpierzNiekiedy nowe idee w horrorze są nie tyle niemądre (żeby nie powiedzieć głupie), ile po prostu… dziwne. W szóstej odsłonie podcyklu o osobliwych konceptach kina grozy proponuję kadr z nowoczesną wersją ochrony przeciwko wampirom. Składa się na nią wieniec czosnku, używany jako naszyjnik, oraz… uplecione w gruby, sterczący krzyż włosy. Z oczywistych względów taki strój mogą nosić jedynie kobiety, chyba że przedstawiciel tzw. płci brzydkiej dysponuje odpowiednio bujnym włosiem, tudzież peruką. Dzięki takiej ochronie nie trzeba kłopotać się noszeniem odrębnego, drewnianego krzyża, który na ogół zajmuje tak potrzebną w próbach ocalenia własnego życia rękę. Dodatkowym wyposażeniem sportretowanej niewiasty jest szklana waza, czy też misa, wypełniona najprawdziwszym rumuńskim czosnkiem. Gdyby ten z naszyjnika – jako zapewne chiński – się nie sprawdził. Powyższa scena pochodzi z tajlandzkiego filmu, którego międzynarodowy tytuł brzmi „Oh My Ghosts! 2”, czyli – w luźnym tłumaczeniu – „O mój upiorze! 2”. Film powstał w 2011 roku i wbrew pozorom jest już trzecią, a nie drugą częścią cyklu (pierwsza była dystrybuowana czemuś jako „Haunting Me”, czyli z grubsza „Nawiedzanie mnie”), liczącego dziś już sześć odsłon. Wszystkie te filmy są specyficzne – głównie dlatego, że główna obsada to… kathoey, czyli lady boye. Na zdjęciu powyżej nie mamy więc formalnie niewiasty, a… eee… niewiasta. Tego niewiasta. Co więcej, wszyscy ci kathoey – a jest ich tu przynajmniej trójka – są lubianymi tajskimi komikami, co tłumaczy sporą popularność serii, wciąż mogącej liczyć na kontynuacje. Niestety, dla widza spoza Tajlandii, który nie miał jak zapoznać się wcześniej z twórczością komików, wszystkie te filmy są przaśnymi, głupawymi komediami, którym irytująco blisko do praktycznie wymarłego już (i słusznie) slapsticku. Większość humoru obraca się bowiem wokół facetów robiących notorycznie za durniów i biegających w damskich kieckach (a na koniec nawet z gołą dupą). Rzecz ogląda się więc z pewnym zażenowaniem, choć trzeba przyznać, że szereg scen i pomysłów (np. truskawka niewidzialności – gdy się ja ma w ustach, wampir nas nie widzi) potrafi wywołać uśmiech na twarzy. Co do samej fabuły – jest zaskakująco skomplikowana. Grupa, która w poprzedniej części zneutralizowała parę tancerek-duchów, składająca się z dwóch matron, syna jednej z nich oraz kobiety ciągającej za sobą muszlę klozetową, w której siedzi duch jej bliźniaczki (zabiła się kiedyś uderzając czołem o kant rzeczonego urządzenia), zostaje ściągnięta do nawiedzonego męskiego akademika. Tam bliźniaczka z toalety wchodzi w romans z rezydującym w basenie duchem młodego przystojniaka. A ponieważ jej bliźniaczce i matronom młodzieniec także się podoba, zaczyna się wyścig o jego wdzięki. Co z kolei irytuje właścicielkę akademika, mającą co nieco wspólnego ze śmiercią chłopaka. Na tyle mocno irytuje, że ściąga egzorcystkę, która zdejmuje z twarzy ducha muszkę i… voilà, mamy wampira. Co tam dalej się działo, napiszę za tydzień – oczywiście ogólnie, żeby nie zdradzać kompletu intrygi – bo na swoją kolejkę czeka jeszcze jeden kadr… 13 czerwca 2022 |
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.
więcej »Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.
więcej »Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
Orient Express: A gdyby tak na Księżycu kangur…
— Jarosław Loretz
Kości, mnóstwo kości
— Jarosław Loretz
Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz
Majówka seniorów
— Jarosław Loretz
Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz
Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz
Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz
Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz
Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz
Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz