Pro forma – napis po prostu wyjaśnia sposób wsiadania do kokpitu samolotu: „Enter cockpit from this side thru main entry door. Enter cockpit from other side thru copilots sliding window” („Wejście do kokpitu z tej strony jest przez główne drzwi. Wejście do kokpitu z drugiej strony jest przez przesuwne okno drugiego pilota”).

Na radziecki samolot z wymalowaną na kadłubie angielską instrukcją można trafić w nakręconym w 1979 roku katastroficznym filmie „Meteor”. Pewnego dnia nieznana kometa wytrąca z pasa asteroid pięciomilowy głaz. Włodarze naszej planety mają pięć dni na opracowanie strategii obronnej, w innym wypadku homo sapiens hurtem przejdzie pod bramę świętego Piotra. Oczywiście najwięcej w kierunku ocalenia globu robią Amerykanie. Ściągają do głównego sztabu twórcę orbitalnego systemu jądrowych rakiet rzekomo obronnych Hercules, które – wbrew intencjom tegoż twórcy – „zupełnie przypadkiem” zostały wycelowane w ZSRR, mimo że w zamyśle miały stanowić obronę przed asteroidami. Dlatego zresztą twórca – Sean Connery – odszedł z NASA i niechętnie dał się namówić na powrót. Po szeregu awantur z dowództwem, wspierany przez swojego byłego szefa (Karl Malden) i równocześnie tępiony przez oficera zawiadującego systemem (Martin Landau), forsuje nakłonienie prezydenta (Henry Fonda) do publicznego wyjawienia istnienia systemu – choć oczywiście nikt się podczas konferencji nie zająknął, w którą stronę skierowane są rakiety. Dzięki temu Rosjanie też publicznie przyznają się do posiadania analogicznego systemu Piotr Wielki, tak samo skierowanego „w kosmos”, czyli w stronę USA, i przysyłają do Stanów twórcę tegoż systemu. A że towarzyszy mu ponętna tłumaczka (Natalie Wood), z miejsca dostajemy romans. Czasu robi się coraz mniej, ludzkości też ubywa, bo mniejsze kawałki gruzu spadają w Alpy, zgarniając czeredę biorącą udział w hucznym narciarskim maratonie, a później pluskają w Pacyfik, zmywając z powierzchni ziemi cały Hong Kong. A współpraca USA i ZSRR jest konieczna, bo ani jeden, ani drugi system samodzielnie nie będzie w stanie usunąć zagrożenia.

Film w zasadzie ogląda się nie najgorzej, ale tak naprawdę jest on wart zapamiętania wyłącznie jako wzorzec, wedle którego skrojono kilka katastroficznych hitów lat 90., z „Armageddonem” na czele. Bo w istocie jest to zmurszały zabytek, w którym jako tako broni się klimat i tempo akcji, natomiast sama fabuła jest naiwna i schematyczna, a doborowa obsada nie przemęcza się, odbębniając to, za co im zapłacono, niby z werwą, ale jakąś taką mechaniczną.

Inna sprawa, że gra tam Sean Connery, a jego zawsze (no, prawie zawsze) ogląda się z przyjemnością.