Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 24 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Stephen Frears
‹Królowa›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Królowa
Tytuł oryginalny	The Queen
Dystrybutor	SPI
Data premiery	26 stycznia 2007
Reżyseria	Stephen Frears
Zdjęcia	Affonso Beato
Scenariusz	Peter Morgan
Obsada	Helen Mirren, Michael Sheen, James Cromwell, Sylvia Syms, Alex Jennings, Helen McCrory, Jake Taylor Shantos, Dash Barber
Muzyka	Alexandre Desplat
Rok produkcji	2006
Kraj produkcji	Francja, Wielka Brytania, Włochy
Czas trwania	97 min
WWW	Strona
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Królowa Śnieżka i 32 zęby premiera

Przemysław Ćwik, Urszula Lipińska

Czy Frears jada flaki z olejem? Czy garnitur zębowy Tony’ego Blaira jest dobrze skrojony? Czy królowa brytyjska pije Lodową i czy ją to rozgrzewa? Czy w mojej pięknej pralni po Nowym Roku skoczyły ceny? Czy księżna Diana była wspaniałym człowiekiem? Nad wszystkimi powyższymi kwestiami, oprócz ostatniej, zastanawiają się Urszula Lipińska i Przemysław Ćwik.

Przemysław Ćwik, Urszula Lipińska

Królowa Śnieżka i 32 zęby premiera

Stephen Frears
‹Królowa›

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Królowa
Tytuł oryginalny	The Queen
Dystrybutor	SPI
Data premiery	26 stycznia 2007
Reżyseria	Stephen Frears
Zdjęcia	Affonso Beato
Scenariusz	Peter Morgan
Obsada	Helen Mirren, Michael Sheen, James Cromwell, Sylvia Syms, Alex Jennings, Helen McCrory, Jake Taylor Shantos, Dash Barber
Muzyka	Alexandre Desplat
Rok produkcji	2006
Kraj produkcji	Francja, Wielka Brytania, Włochy
Czas trwania	97 min
WWW	Strona
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Przemek Ćwik: Na wstępie gratuluję odważnej recenzji – dałaś Frearsowi popalić, idąc zupełnie pod prąd opinii krytycznofilmowych. Ucieszył mnie Twój tekst, bo mimo że mamy trochę rozbieżne spojrzenia na niektóre kwestie dotyczące „Królowej”, to niezbyt mnie przekonują powszechne fanfary na cześć tego filmu. Bez większych rozterek zgadzam się przynajmniej z jednym z Twoich wniosków: temu filmowi brak „mięsa”. Ale przechodząc do konkretów: naprawdę uważasz, że drugi plan jest źle zagrany? Nie wiem, czy to dobrze o mnie świadczy, ale dałem się uwieść Tony’emu, podobnie zresztą jak całej reszcie aktorów…

Ula Lipińska: TAK. Wystarczył jeden błazeński uśmiech filmowego Blaira, żeby mnie wystarczająco zniesmaczyć na cały seans.

PĆ: Oj, Ty chyba nie lubisz tego prawdziwego Blaira! On w realu bodajże też się tak uśmiecha…

UL: Właśnie między prawdziwym a filmowym Blairem jest jedna bardzo drobniutka różnica. Prawdziwy Tony wprawdzie uśmiecha się jak Grinch, ale ten filmowy przekracza tę cieniutką granicę i wygląda straszliwie groteskowo…

PĆ: W tym miejscu niuanse dotyczące uśmiechu Tony’ego idą zbyt daleko, żeby nie pozostawić ich kwestii indywidualnego odbioru. Szczególnie że nieczęsto widzę, jak uśmiecha się realny Blair. Podchwycę natomiast ostatni wyraz Twojej wypowiedzi i pożalę się, że – abstrahując od „kwalifikacji” uśmiechu Blaira – zabrakło mi w tym filmie groteski właśnie. Po prostu lubię przerysowanie jako środek wyrazu, realizm średnio mnie rusza. Taka właśnie – realistyczna (nie wiem, czy przesadzę, jeśli stwierdzę, że momentami niemal w reportażowym stylu) i ostatecznie nieco nudnawa – jest „Królowa”. I, zważywszy na temat filmu, nie jestem pewien, czy mogła być inna.

UL: Tu tkwiła pułapka pokazania miejsca skostniałego, sztucznego i jednoczesnego niezdystansowania widza od tego, co ogląda. W końcu siłą napędową „Królowej” są emocje, nie wydarzenia. Skoro uważasz film za nieco nudnawy, to wydaje mi się, iż właśnie dlatego, że tym razem Fears nie znalazł dobrego zastępstwa dla wydarzeń. To mogły być przekonująco wygrane emocje, porządne zbudowanie nastroju martwoty dworu – cokolwiek, co wyglądałoby na zrodzone z zamiaru reżysera, a nie z przypadku, i tworzyłoby w miary spójny obraz.

PĆ: Właśnie, „Królowa” nie ma nastroju, wszystko rejestrowane jest z bliska, momentami niemal jak z ukrytej kamery. Brakuje mi tu jakiejś oprawy, może przekroczenia realizmu – dystansu, który dałby szerszą perspektywę. Zwyczajnie mam wątpliwości, czy reżyser powiedział coś ważnego. Słabo znam Frearsa, ale byłem naocznym świadkiem tylko jednego jego wyśmienitego przedsięwzięcia („Niebezpiecznych związków” nie widziałem) – w „Mojej pięknej pralni” kino społeczne (dla mnie niemal z definicji nudne) zostało wzięte w jakiś dziwaczny, nadrealistyczny nawias. Film miał zupełnie niezborną fabułę, akcji niewiele więcej niż „Królowa”, ale nastrojem oddziaływał znakomicie.

UL: Dotykasz tu rzeczywiście jednej z poważnych wad „Królowej”, a mianowicie braku stylu. Rzecz jasna brak stylu rzuca się w oczy, kiedy nie ma nic do powiedzenia, a trzeba czymś zapełnić taśmę filmową. Są tu sceny wrzucone bez myślenia – nie o tym, jak będą wyglądać w ogóle, ale jak będą wyglądać i komponować się w sąsiedztwie innych scen. Gdyby to był przemyślany pod tym względem film, nie mam wątpliwości, że nie śmielibyśmy wysunąć argumentu o ubogiej treści. Przecież ludzkimi emocjami da się wymalować naprawdę piękne filmy i Frears zawsze to potrafił. Pozostaje mi tylko polecić Ci „Niewidocznych”, jako dowód, że facet takie filmy umie kręcić i „Pralnia” nie jest w jego dorobku odosobnionym przypadkiem…

PĆ: Zatem chętnie odkurzę jakiegoś starego Frearsa. A wracając do wątku Blaira – też miałem na początku wrażenie, że film jest zbyt problairowski (piszesz o tym w recenzji). Ale może jest tak, że „Królowa” nie mówi o politykach jako politykach, czyli jednostkach dzierżących władzę i skłonnych do nadużyć (to mogłoby się skończyć banałem), tylko o politykach-ludziach, posiadających życie emocjonalne, a jednocześnie również podległych swoistej władzy w formie presji tabloidów czy stabloidyzowanej opinii publicznej. Jak dla mnie, to właśnie głównie brukowce i bezwolność tłumu są negatywnymi „bohaterami” „Królowej” – na ich szarym tle Frears był w stanie nadać ludzkie kształty bytom medialnym o nazwach „Tony Blair” i „Elżbieta II”. Na dobrą sprawę uważam ten film również za „proelżbietański” – przynajmniej ja wyszedłem z seansu z precedensowym uczuciem szacunku do Elżbiety II.

Królowa Śnieżka i krasnoludek...

UL: Ja również wyszłam z seansu z szacunkiem do Elżbiety jako osoby i kobiety dzierżącej władzę, natomiast – paradoksalnie – nie odczuwałam szacunku do monarchii jako ustroju. Być może to wypływa z trochę nierównego rozłożenia racji w filmie: chyba w żaden sposób nie wytacza się argumentu w obronie takiego sposobu sprawowania władzy, natomiast cały czas i z każdej strony ta monarchia jest atakowana.

PĆ: Wydaje mi się, że w tym nie ma paradoksu – nie znam współcześnie dobrego uzasadnienia szacunku dla monarchii, natomiast oddzieliłbym w tym filmie kwestie polityczno-ustrojowe od polityczno-ludzkich: Elżbieta (królowa nie dzierży już przecież realnej władzy) to trochę inaczej ukształtowany człowiek bardzo starej daty, w końcu pobierała nauki u Churchilla. Królowa nagle musi się odnaleźć w dość opresyjnej rzeczywistości, w której tłuszcza ma większą moc decyzyjną niż sam zmieszany już z błotem monarcha. Frears, ukazując Elżbietę II w całym jej lodowym dostojeństwie, braku wylewności, milcząco godnym znoszeniu cierpienia itp. (niemal jako antytezę wyłażącej na ulice tłuszczy – no, gdyby nie te gumiaki), czyli przypisując jej przymioty właściwe monarsze, pewnie nie tyle broni monarchii, ile wskazuje na braki demokracji – ustroju, w którym szacunek dla człowieka jest (i tu paradoks) nie większy niż w warunkach monarchii. Monarchia kierowała się pewnymi rygorami, miała autorytety, wzorce osobowe. W demokracji górę bierze swawola – bo przecież nie wolność – masy, instynkt stadny.

Z drugiej strony, oczywiście fajnie by było gdyby Frears jakoś bardziej krytycznie odniósł się do tego bezhołowia, czyli zakapiorów zakochanych w księżnej Barbie – tu zresztą byłoby miejsce dla groteski. Ale twórcy (mam tu jeszcze na myśli scenarzystę Petera Morgana) w ogóle unikają „ataków”, raczej portretują bohaterów z domieszką sympatii bądź ironii – albo jednego i drugiego zarazem. Jeśli nawet Blair jest tu nieco faworyzowany, to nie bez korzyści dla wizerunku Elżbiety II: Tony jest (za?) bardzo sympatyczny, ale spoza dworu chyba tylko on rozumie królową i broni jej. No i poniekąd również za jego pośrednictwem królowa budzi naszą (przynajmniej moją) sympatię.

UL: Moją sympatię postać królowej wzbudziła właśnie dzięki Mirren i – odwrotnie niż Ty – odniosłam właśnie wrażenie, że Blair nie rozumie królowej i nie rozumie „jej świata”. Natomiast to, co chyba najbardziej mnie u Frearsa zmartwiło, to iż postać królowej – jeszcze raz powtórzę: aktorski majstersztyk – jednak nie potrafiła tu odwrócić uwagi od takiego właśnie myślenia – że Blair jest sympatyczniejszy, że jest przyszłością i może wpuścić trochę świeżego spojrzenia w skostniałe struktury itd. Ale jednocześnie nie będzie w tych poczynaniach w żaden sposób ostrożny. Ja jednak miałam wrażenie, że on próbuje ją pozyskać „dla cierpiącego narodu” niż „dla ratowania jej wizerunku”, co mi jasno wykreśliło układ sympatii w tym filmie. Poza tym zobacz, jaka jest różnica w sportretowaniu królowej i Blaira. Są zagrani na kompletnie innej nucie – ona wycieniowana, zniuansowana, a on – straszliwie jednowymiarowy. Ona w swoim działaniu musi brać i bierze szereg okoliczności pod uwagę, on wydaje się wszystko czytać strasznie prosto, łatwo, nonszalancko, byle zadowolić naród.

PĆ: Częściowo nie rozumie, a częściowo – zupełnie słusznie – nie akceptuje. Natomiast chyba jako jedyny stara się pojąć i uszanować królową, jako osobę ukształtowaną przez inne warunki historyczne i obyczajowe. Tych ostatnich sam Blair do końca nie musi rozumieć, my zresztą też ich nie rozumiemy. Frearsowski Blair reprezentuje jakby „optymalny” punkt widzenia na całą sprawę – zdroworozsądkowy, ironiczny, a jednocześnie wyrozumiały i pozbawiony cynizmu. Stąd nie jestem przekonany, że Blair jest jednowymiarowy, a królowa jest pod tym względem jego antytezą. Monarchini jest poddana większej presji w tej całej historii związanej ze śmiercią Diany, więc zrozumiałe, że wobec drastycznie zmieniających się okoliczności musi pokazać więcej odcieni, wygenerować więcej psychologicznego napięcia. Blair jest luzakiem, ekstrawertykiem, gniecie w sobie mniej emocji, ale nie wiem, na ile to daje podstawę do stawiania zarzutów o jednowymiarowość. Tony też nie ma wyklarowanego od pierwszej sceny oglądu całej sprawy. Pojawia się na audiencji sceptyczny, nawet z pewnym ironicznym nastawieniem. Królowa szybko gasi go powagą i zawiłą etykietą. Ciekawie się ogląda, jak Blair, choćby w konfrontacji z opinią swojej żony, układa sobie w głowie swój stosunek do Elżbiety II. Zmiana nastawienia nie jest zbyt radykalna, ale to dobrze – w przeciwnym razie byłaby niewiarygodna. Po którejś konwersacji królowa zwyczajnie zaczyna Blairowi imponować, co nie przeszkadza mu w doznawaniu irytacji na jej upór dotyczący reakcji Dworu na śmierć Diany.

...oraz 32 zęby premiera (policzcie!).

UL: Tyle że wszystkie subtelności, jakie można tu było elegancko wyrysować i które sugerujesz, są podane w strasznie siermiężny sposób. Ja się czułam, jakbym oglądała dwa inne filmy następnie sklejone w jeden. Pierwszą część pod tytułem „Królowa” w reżyserii Stephena Frearsa w Mirren w roli głównej. Drugą, pod tytułem „Błazeństwa Blaira”, zrobioną przez krzyżówkę Giacomo Battiato i Edem Woodem.

PĆ: Chyba znowu – to subtelna kwestia odbioru… Mnie się podobały obie postacie, Tony niewiele mniej niż królowa. Może dałem się złowić na populistyczną wędkę i w ogóle wyszedł ze mnie elektorat Samoobrony, ale nie poradzę i już. W każdym razie zanim „Królowa” mnie znudziła, całkiem nieźle mnie zabawiła kostycznym stosunkiem do skostnienia dworu. Błyskotliwa ironia Frearsa i Morgana to moim zdaniem główny obok aktorstwa atut filmu.

UL: I tutaj wchodzimy na terytorium tego, jak „Królowa” wygląda na tle twórczości Frearsa w ogóle. Owszem, zgadzam się, że cała monarchia to dziś skostniałe i niezrozumiałe dla nas zjawisko, sztuczne i spętane zupełnie niedzisiejszymi tradycjami. Ale przyjrzyj się, jak to widzowi wyłożono w filmie – poprzez pokazywanie głupawych ludzi dworu i ich ośmieszanie. I to mnie u Frearsa zmartwiło najbardziej. Że nie nabija się z tradycji i ich zamierzchłości, a z ludzi – będących poniekąd tych tradycji ofiarami. Tu widzę ten brak szacunku – on śmieje się z ludzi, którzy przecież sami sobie tego losu nie wybrali, a nie z otaczającego ich świata sztywnej etykiety. I to Frears! Facet, który zawsze skupiał się na człowieku, tym, jak ten człowiek odnajduje się w życiowym dramacie, jak stara się przeżyć nawet zepchnięty, w ten czy inny sposób, na margines społeczeństwa.

PĆ: Jak to ofiarami? Czy Robespierre jest ofiarą myśli utopijnej i wizji lepszego porządku społecznego? Po pierwsze, każdy trafia na świat w określonych warunkach historycznych, społecznych itp., ale to nie znaczy, że powinno się przenosić odpowiedzialność z jednostki na „układ”. Po drugie, jak można śmiać się z obyczajów, nie śmiejąc się z ludzi, którzy są tych obyczajów nośnikami? Ponadto, co innego robi Frears w „Królowej”, jeśli nie skupia się na człowieku i tym, jak odnajduje się on(a) w życiowym dramacie? Elżbieta właśnie znajduje się na marginesie społeczeństwa, tylko że przeciwstawnym do tego, który rozumiemy zazwyczaj przez to wyrażenie. Mimo wszystko jest to margines…

Mam nadzieję, że nie okazałem się zapalczywym obrońcą „Królowej”, bo w gruncie rzeczy zgadzam się z Tobą, że temu filmowi brakuje nieco „mięsa”. Czyli, wyrażając się bez ozdobników: „Królowa” trochę przynudza.

UL: Tu właśnie też mnie Fears zawiódł – mnóstwo jest w „Królowej” scen nieniosących ze sobą żadnego znaczenia. To przecież czas, który wcale nie musiał być koniecznie wypełniony wydarzeniami czy zwrotami akcji – równie dobrze mogły to być kadry jakoś ładniej oprawiające to, co na ekranie wytwarza Helen Mirren. Przyznam szczerze, że niestety, ale były w tym filmie momenty, w których opuszczało mnie wrażenie, że jego autor kontroluje sytuację i wie, co robi.

PĆ: Oboje widzieliśmy ten film ponad miesiąc temu i przyznam, że w tej chwili nie potrafię dokonać szczegółowych ustaleń odnośnie akcji, ale w drugiej połowie „Królowa” przeradza się w „snuja” i wlecze, jakby bez świadomości miejsca przeznaczenia – przynajmniej takie odniosłem wrażenie. Uważam, że jednak przydałby się jakiś zwrot akcji, na przykład Vin Diesel w cameo szofera strzelającego kilka popisów na szosie. Po seansie miałem odczucie, że wychodzę z filmu niebanalnego, ale… No właśnie, nie bardzo wiem, co poza tym.

UL: Ja miałam natomiast wrażenie, że to był film jak najbardziej z zadatkami na niebanalny, wyjątkowy film, ale dobrych chęciach się skończyło. Doceniam ciekawy pomysł, chylę czoło przed Mirren. Ale jednocześnie jak na niebanalny film, „Królowa” zbyt często zniża się do poziomu przeciętności zarówno w treści, jak i wykonaniu. A zdarzają się jej spadki ostro poniżej przyzwoitego filmowego rzemiosła. Po prostu w całokształcie tego filmu zdarzają się mocno zgrzytające kawałki. Kilkakrotnie miałam wrażenie, że Frearsowi zabrakło serca i materiału nawet na tak króciutki film.

PĆ: Wiesz, taka wątpliwość mnie naszła – czy aby nie wyczerpaliśmy już tematu i nie stajemy się jak druga połowa „Królowej”? Życzmy Frearsowi i serca, i materiału, i „czego tam sobie zamarzy” w 2007 roku. A tymczasem muszę lecieć po bułeczki, bo mi piekarnię zaraz zamkną…

30 stycznia 2007

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: Za rok, za dzień, za chwilę…
Sebastian Chosiński

23 IV 2024

Gdy w lutym 1967 roku Teatr Sensacji wyemitował „Cichą przystań” – ostatni odcinek „Stawki większej niż życie” – widzowie mieli prawo poczuć się osieroceni przez Hansa Klossa. Bohater, który towarzyszył im od dwóch lat, miał zniknąć z ekranów. Na szczęście nie na długo. Telewizja Polska miała już bowiem w planach powstanie serialu, na którego premierę trzeba było jednak poczekać do października 1968 roku.

więcej »

Z filmu wyjęte: Knajpa na szybciutko
Jarosław Loretz

22 IV 2024

Tak to jest, jak w najbliższej okolicy planu zdjęciowego nie ma najmarniejszej nawet knajpki.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »