Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

40 najlepszych soundtracków wszech czasów

Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Wojciech Gołąbowski, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński, Konrad Wągrowski

« 1 2 3 »

Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Wojciech Gołąbowski, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński, Konrad Wągrowski

40 najlepszych soundtracków wszech czasów

Michael Nyman – „Fortepian” („The Piano”) (1993)

Piękny film Jane Campion z nie mniej piękną i porywającą muzyką angielskiego kompozytora, idealnie podkreślającą cudowną przyrodę Nowej Zelandii. Nyman stworzył utwory fortepianowe, które kojarzyć się mogą z Beethovenowskim „Dla Elizy” – są równie melodyjne i romantyczne. Znakomita płyta na wieczór we dwoje z ukochaną.

Goblin – „Głęboka czerwień” („Profondo Rosso”) (1975) oraz „Suspiria” (1977)

Dwie płyty tego samego wykonawcy będące oprawą muzyczną dwóch horrorów Daria Argento. Włoski rock progresywny w szczytowej formie. Muzyka, która świetnie się sprawdza nie tylko jako ścieżka dźwiękowa do filmu, ale też w roli pełnoprawnego dzieła oddzielonego od obrazu. Nie da się tego słuchać z obojętnością. Jeśli oddacie się tej muzyce bez reszty, z upływem czasu zaczniecie czuć ciarki przebiegające wam po plecach i rozglądać się z przestrachem w poszukiwaniu psychopatycznego mordercy.

Bee Gees – „Gorączka sobotniej nocy” („Saturday Night Fever”) (1977)

Kto nie pamięta Johna Travolty ubranego w biały garnitur, tańczącego do utworów Bee Gees? To symbol dyskotek lat siedemdziesiątych. Utwory braci Gibb przetrwały próbę czasu i wciąż się ich świetnie słucha. Nawet dziś, gdy DJ puści „Stayin’ Alive”, „Night Fever”, czy „You Should Be Dancing”, tłok na parkiecie jest murowany.

John Williams – „Gwiezdne wojny” („Star Wars Trilogy”) (1993/2004)

Tego soundtracku nikomu chyba nie trzeba przedstawiać. Gdy włączam płytę, najpierw oczami wyobraźni widzę napis: „Dawno, dawno temu w odległej galaktyce”, a następnie w głośniku wybucha nieśmiertelny motyw przewodni. A dalej jest jeszcze lepiej: „The Imperial March”, „Han Solo and the Princess”… Świetnie też się słucha uroczej melodii towarzyszącej pojawieniu się Ewoków czy zakręconego zespołu Cantina Band. Absolutna klasyka.

Galt MacDermot – „Hair” (1979)

W filmie – pozornie niemożliwy do autonomicznego odbioru zbiór utworów, które wydają się zastępować jego scenariusz. Na płycie – kapitalny zestaw znakomicie skonstruowanych przebojów, bez których nie obejdzie się żadna potańcówka w klimacie Różowych Lat 70.

Pieter Bourke i Lisa Gerrard – „Informator” („The Insider”) (1999)

Michael Mann zawsze bardzo dba o wizualną i dźwiękową warstwę swych filmów – nie inaczej było w przypadku „Informatora”. Do współpracy zaprosił Lisę Gerrard i Pietera Bourke’a, którzy nasycili film muzyką zróżnicowaną, złożoną z fragmentów o zabarwieniu orientalnym, instrumentalnych ballad, eksperymentów dźwiękowych, motywów bardziej dramatycznych. Soundtrack uzupełnia dynamiczne „Safe from Harm” Massive Attack (w filmie słyszalne tylko przez chwilę, ale zarówno tekstem, jak i muzyką doskonale do niego pasujące). Trudno sobie wyobrazić niektóre sceny „Informatora” – w szczególności wewnętrzne dylematy Jeffreya Wiganda – bez tej pięknej ilustracji muzycznej.

Tim Rice, Andrew Lloyd Webber – „Jesus Christ Superstar” (1973)

Nawet epatujący przemocą Mel Gibson w „Pasji” nie stworzył tak poruszającej i przejmującej wizji ukrzyżowania Chrystusa jak Webber i Rice w swoim dziele. Świetna, osadzona głęboko w korzeniach psychodelicznego rocka muzyka, mocne teksty i niezwykła emocjonalność. Ta płyta jest jak modlitwa.

Tangerine Dream – „Legenda” („Legend”) (1985)

Niemiecka legenda rocka elektronicznego nagrała w sumie muzykę do kilkudziesięciu filmów. Złośliwi twierdzą, że sam Edgar Froese nie byłby w stanie podać dokładnej liczby wydanych przez siebie płyt. Ilość, niestety, nieczęsto przechodziła w jakość. Tym razem jednak jest zupełnie inaczej. Muzyka nagrana do klasycznego filmu fantasy Ridleya Scotta ujmuje przede wszystkim delikatnością i zwiewnymi motywami. Na osoby polujące na ten soundtrack czyha jednak pewna pułapka – wydano bowiem dwie ścieżki dźwiękowe z „Legendy”, a na alternatywnym krążku znalazły się kompozycje Jerry’ego Goldsmitha. Przed tym albumem się wystrzegajcie, bo to typowa dla amerykańskiego muzyka masówka.

Różni wykonawcy – „Lśnienie” („The Shining”) (1980)

Wzorzec użycia muzyki w celach wywoływania u potencjalnego odbiorcy silnych, a niekiedy traumatycznych wrażeń zmysłowych w filmowych horrorach. Mówiąc bardziej po naszemu: tak się straszy widzów.

Penderecki i Ligeti w roli twórców ścieżki dźwiękowej do czasu ekranizacji „Lśnienia” brzmiało jak profanacja. Dopiero Kubrick pokazał, że współczesna mu awangarda muzyki symfonicznej to nie tylko intelektualny chłód, że może też być źródłem potężnych emocji. Niekoniecznie miłych. Na pewno niezapomnianych.

Więcej tu: „Jak brzmi strach?”.

Aimee Mann – „Magnolia” (1999)

Czy jest drugi taki przypadek, gdy soundtrack nie powstaje na potrzeby filmu, ale film jest… ekranizacją soundtracku? Tak właśnie stało się w przypadku „Magnolii”. Reżyser Paul Thomas Anderson do tego stopnia zakochał się w smutnych balladach Aimee Mann, że postanowił w oparciu o jej teksty stworzyć film. Rzeczywiście, w „Magnolii” mnóstwo jest właściwego dla piosenek Mann smutku, melancholii, rezygnacji, a przede wszystkim samotności. Piękną kulminacją filmu jest chwila, gdy wszyscy bohaterowie śpiewają w różnych miejscach miasta jednocześnie piosenkę „Wise Up”, a jej tekst doskonale oddaje stan ducha każdego z nich.

WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Różni wykonawcy – „Między słowami” („Lost in Translation”) (2004)

Leniwa kompilacja nastrojowych snujów (to nie zarzut!) skąpana w shoegaze’owo-elektronicznym sosie. Zaprzeczenie tezy Kazimierza Górskiego, jakoby „nazwiska nie grały”. Plus fantastyczne „Too Young” francuskiej grupy Phoenix. Do posłuchania nie tylko w sunącej przez miasto taksówce.

Różni wykonawcy – „Odyseja kosmiczna 2001” („2001: A Space Odyssey”) (1968)

„Nasi kompozytorzy muzyki filmowej, jakkolwiek dobrzy by nie byli, nie są Beethovenami, Mozartami czy Brahmsami. Po co więc wykorzystywać słabszą muzykę, podczas gdy mamy taką mnogość wspaniałej muzyki symfonicznej z przeszłości i teraźniejszości?” – tak Stanley Kubrick tłumaczył obecność na ścieżce dźwiękowej Ryszarda i Johanna Straussów, Chaczaturiana i Ligetiego. Miał najwidoczniej rację, skoro sceny walca stacji kosmicznych i „odkrycia narzędzia” na trwale wpisały się w zbiorową świadomość ludzkości.

Nino Rota – „Ojciec chrzestny” („The Godfather”) (1972)

Wszyscy znamy fenomenalny motyw przewodni z „Ojca chrzestnego”, ale mało kto pamięta, że w filmie pojawia się on jedynie w scenach, w których akcja toczy się na Sycylii (podczas wygnania tamże Michaela Corleone). Ta muzyka doskonale oddawała klimat wysuszonej, gorącej wyspy, na której honor i zemsta są ważniejsze od czegokolwiek innego. Dziś skojarzenie jest nieco prostsze – słyszymy muzykę, myślimy: mafia. Ale i tak nam się podoba.

Peter Gabriel – „Ostatnie kuszenie Chrystusa” („The Last Temptation of Christ”) (1989)

Muzyczny absolut. Gdzieś na styku liryzmu europejskiej muzyki klasycznej, orientalnej duchowości i płomiennego afrykańskiego rytmu zrodziła się rzecz wybitna, rzecz unikalna. „Pasja” oznacza zaangażowanie i cierpienie: na tej płycie Gabriel stworzył muzyczną definicję tego słowa. Szkoda, że tak niewielu ludzi mogło obejrzeć go w naszym kraju; szkoda że tak niewielu wysłuchało ścieżki dźwiękowej – „Passion” zostawia w sercu trwały ślad.

Ennio Morricone – „Pewnego razu na Dzikim Zachodzie” („Once Upon a Time in the West”) (1969)

W zasadzie w tym miejscu mogłaby się znaleźć ścieżka dźwiękowa skomponowana przez Włocha do jakiegokolwiek innego spaghetti westernu. Wybór padł jednak na „Once Upon a Time…” z powodu najbardziej znanego utworu na płycie, czyli „Man with a Harmonica”. W muzyce Morricone pobrzmiewają typowe dla całego gatunku filmowego (czyli włoskiej odmiany opowieści o Dzikim Zachodzie) niepokój i moralna ambiwalencja, a największą jej siłą są pozostające w uszach po wsze czasy motywy. Nie inaczej ma się rzecz z soundtrackami z „Trylogii dolara” czy „Garści dynamitu”.

« 1 2 3 »

Komentarze

18 VII 2013 15:04:22

[i]Penderecki (…) w roli twórców ścieżki dźwiękowej do czasu ekranizacji „Lśnienia” brzmiało jak profanacja.[/i]

Bzdura. Penderecki napisał np. muzykę do "Pamiętnika znalezionego w Saragossie".

18 VII 2013 16:27:53

"Rękopis.." powstał przed "Lśnieniem", więc wszystko się zgadza ;)

05 XII 2014 11:49:11

Filadelfia by się przydała na liście :)

26 V 2020 14:15:54

Lista prosto z kolana na główną.
"Zróbmy jakąś listę TOP!" - tak to widzę.

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Z filmu wyjęte: Bo biblioteka była zamknięta
Jarosław Loretz

15 IV 2024

Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Gdzie są naziści z tamtych lat?
Sebastian Chosiński

9 IV 2024

Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.

więcej »