40 najlepszych soundtracków wszech czasówSebastian Chosiński, Paweł Franczak, Wojciech Gołąbowski, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński, Konrad Wągrowski
Sebastian Chosiński, Paweł Franczak, Wojciech Gołąbowski, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Jacek Sobczyński, Konrad Wągrowski40 najlepszych soundtracków wszech czasówZbigniew Preisner – „Podwójne życie Weroniki”, („La double vie la Véronique”) (1991) Zbigniew Preisner i Krzysztof Kieślowski stworzyli niezwykle udany artystyczny duet. Muzyka krakowskiego kompozytora okazała się znakomitą ilustracją dla gęstych od emocji psychologiczno-filozoficznych dramatów genialnego reżysera. Podczas seansów kinowych jej patetyczne piękno dosłownie wgniatało w fotel. W „Podwójnym życiu Weroniki” Preisner zadebiutował także w „roli” tworzącego na przełomie XVIII/XIX wieku holenderskiego kompozytora van den Budenmayera. Kompozycje podpisane przez „Holendra” zostały idealnie wplecione pomiędzy oryginalne dokonania Polaka, a śpiewana przez Elżbietę Towarnicką pieśń „Concerto en mi mineur” jeszcze długo po zakończeniu filmu pozostaje w pamięci. Kitaro – „Pomiędzy niebem a ziemią” („Heaven and Earth”) (1993) Japoński kompozytor stworzył do ostatniej części trylogii wietnamskiej Olivera Stone’a jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych w całej swojej muzycznej karierze. Soundtrack ujmuje przede wszystkim egzotyką doskonale wplecioną w typowy dla Kitaro rock elektroniczno-progresywny. Znajdą tam coś dla siebie zarówno rockmani, jak i wielbiciele world music. Jest kilka eterycznych tematów zagranych z wykorzystaniem instrumentów typowych dla Dalekiego Wschodu, ale również odpowiednia porcja podniosłej filmowej symfoniki. Clint Mansell – „Requiem dla snu” („Requiem for a Dream”) (2000) Bez tej muzyki film straciłby 50% wartości. Płyta absolutna? Na pewno, jako jedna z niewielu, odbierana czysto fizycznie. Clannad – „Robin z Sherwood” („Legend” („Robin of Sherwood”)) (1984) Krótki (niecałe 40 minut) album „Legend” zrobił u nas furorę zapewne w dużej mierze dzięki urodzie Michaela Praeda i popularności w latach 80. brytyjskiego serialu o Robinie z Sherwood. Do tej chwili przyjęło się ukazywać Robina w dziełach lekkich, przygodowych, pełnych humoru. Serial telewizyjny jednak postawił na tajemnicę, mistycyzm, łącząc historię o kompanii bandytów z lasów Nottingham z mitologią celtycką. Do tego oczywiście potrzebna była odpowiednia ścieżka dźwiękowa, którą zapewnił specjalizujący się w celtyckich klimatach irlandzki zespół Clannad. Do dziś prawie każdy, kto zasiadał niegdyś w niedzielę przed telewizorem, potrafi zanucić piękny motyw z czołówki i pamięta ciarki na plecach, gdy tłem dla pojedynków łuczniczych był utwór „Battle”. Jaromír Nohavica & Čechomor – „Rok diabła” („Rok Ďábla”) (2002) Film „Rok diabła” opowiada o miłości do muzyki, o jej sile sprawczej zmieniającej ludzi. Słuchając soundtracku, nie wątpię, że posiada taką moc. Piękne ballady Nohavicy potrafią poruszyć nawet kamień, natomiast ognisty folk w wykonaniu Čechomoru dodaje im lekkości, nie pozwalając słuchaczowi całkiem pogrążyć się w zadumie. I co z tego, że z Czech? Vangelis – „Rydwany ognia” („Chariots of Fire”) (1981)
Wyszukaj / Kup Muzyka, która przeżyła film, z którego pochodzi. Mimo że „Rydwany ognia” otrzymały Oscara za najlepszy film, mało kto obecnie pamięta tę opowieść o rywalizacji dwóch biegaczy w latach dwudziestych minionego stulecia. Wszyscy natomiast doskonale kojarzą muzyczny motyw przewodni, ilustrujący wszystkie wyścigi w filmie, a od tego czasu tysiąckrotnie wykorzystywany w czołówkach różnych programów, dżinglach czy reklamie. I choć resztę albumu stanowią nostalgiczne utwory w zupełnie innym stylu, to jednak właśnie ten utwór, na płycie zatytułowany banalnie jako „Titles”, zapewnił muzyce z „Rydwanów ognia” nieprzerwaną popularność.
Wyszukaj / Kup John Williams – „Skrzypek na dachu” („Fiddler on The Roof”) (1971) Trochę nostalgiczna, trochę magiczna, bardzo witalna i do bólu przepiękna. Ten kongenialny z filmem soundtrack, opierający się na dwóch mocnych filarach: skrzypcach Isaaca Sterna i głosie Chaima Topola jest kamieniem milowym w dziejach musicalowej twórczości w kinie. Neil Young – „Truposz” („Dead Man”) (1995) To wyjątkowy przypadek na tej liście: bez obrazu muzyka Younga robi wrażenie psychodelicznej, trudnej, nużącej wycieczki w głąb własnej świadomości. W filmie zaś po prostu robi wrażenie. Oprócz ilustracji do dziwacznych perypetii głównego bohatera Jarmuschowego filmu może stanowić doskonałą przygrywkę do wyważania drzwi percepcji. Don’t try this at home! Nick Glennie-Smith, Hans Zimmer, Harry Gregson-Williams – „Twierdza” („The Rock”) (1996) Więzienie Alcatraz, niezniszczalny Sean Connery, pościgi, strzelaniny, wybuchy i ta ścieżka dźwiękowa. Dynamiczna, miejscami podniosła, elektryzująca po prostu. Mam kumpla, który ogląda ten film tylko po to, by jej posłuchać. Angelo Badalamenti - „Miasteczko Twin Peaks” („Twin Peaks”) (1990) Jeśli przez bite trzydzieści odcinków serialu stale powtarzające się motywy muzyczne nie przestają elektryzować nas ani na chwilę, to: a) mamy do czynienia z najlepszym serialem na świecie, b) mamy do czynienia z najlepszą muzyką ilustracyjną na świecie. Odpowiedź na pierwsze pytanie jest w stu procentach twierdząca, odpowiedź na drugie wymaga tylko chwili porządnego namysłu. Goran Bregović – „Underground” (1995) Na próżno dywagować, czy to pierwsza, czy ostatnia dobra płyta Bregovicia. Ważne, że Bośniak wzbił się tym albumem na wyżyny swojego kunsztu kompozytorskiego, zapoczątkowując w Europie modę na znakomitą w muzykę z płodnego artystycznie kręgu kulturowego, która szczęśliwie trwa do dziś (vide Shantel i Gogol Bordello) Tymon & Transistors – „Wesele” (2004)
Wyszukaj / Kup Nasza esensyjno-soundtrackowe zestawienie wskazuje, że album z piosenkami obrazującymi film Smarzowskiego jest jedną z najlepszych polskich płyt z muzyką filmową w historii, co oczywiście mija się z prawdą. Jednak nie sposób nie wyróżnić tego inteligentnego i obrazoburczego albumu na tle rodzimych wydawnictw popowych ostatniej dekady. Wyjątkowa nośność utworów połączona z przaśną, ludyczną otoczką wskazuje „Wesele” jako jedną z płyt, przy której hulać będziemy i za 20 lat. O ile oczywiście znajdziemy się w gronie biesiadników, dla których zabawa przy tekstach o dymaniu makreli czy oliwieniu starych sworzni nie będzie szczególną przeszkodą. Miles Davis – „Windą na szafot” („Ascenseur pour l′échafaud”) (1958) „Windą na szafot” to muzyczna oprawa do francuskiego kryminału. Brzmi to jak antyrekomendacja, ale nią nie jest. Mało znane nagranie Milesa to szczyt elegancji i dowód na to, że grając jazz, można wręcz rygorystycznie panować nad formą bez szkody dla muzyki i z zyskiem dla filmu. Mark Snow – „Z Archiwum X” („The X Files: The Truth and the Light”) (1996) Płyta na szczęście nie jest kolejną składanką niezwiązanych piosenek, a kompilacją oryginalnej muzyki autorstwa Marka Snowa. Mroczny klimat i niepokojące, piękne dźwięki. Do tego kultowe dialogi, które doskonale wkomponowują się w całość. Do słuchania wieczorami. Pozytywnego wrażenia nie psuje nawet dodany na koniec tandetny remiks motywu przewodniego serialu |
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.
więcej »Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.
więcej »Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
100 najlepszych filmów XXI wieku
— Esensja
50 najlepszych westernów wszech czasów
— Esensja
50 najlepszych filmów o miłości
— Esensja
Ranking na premierę: 13 najbardziej niefortunnych filmowych pisarzy
— Łukasz Twaróg
Dobry i Niebrzydki: Krwawa makabra jest dobra
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
100 najlepszych filmów grozy wszech czasów
— Esensja
Wielki Kanon Kina Grozy – wyniki
— Esensja
Jubileusz: Ranking Esensji – najlepsze filmy pięciolecia
Konstatacje po Oscarach
— Michał Chaciński, Kamila Sławińska, Konrad Wągrowski
Nie rozum, lecz serce
— Konrad Wągrowski
Krótko o filmach: Zabawa z żywymi trupami
— Marcin Mroziuk
Wszyscy jesteśmy Patersonami
— Piotr Dobry
Tydzień z życia kierowcy
— Kamil Witek
Co nam w kinie gra: 2001: Odyseja kosmiczna
— Konrad Wągrowski, Michał Chaciński
Konkurs na recenzję filmową: Depresja wampira
— Maciej Rumiancew
Stare dobre małżeństwo
— Miłosz Cybowski
Co nam w kinie gra: Tylko kochankowie przeżyją
— Kamil Witek
Esensja ogląda: Grudzień 2013 (6)
— Sebastian Chosiński, Gabriel Krawczyk, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski
Esensja ogląda: Grudzień 2013 (1)
— Gabriel Krawczyk, Konrad Wągrowski
4. American Film Festival: Od zmierzchu do świtu
— Kamil Witek
I ty możesz być Kubą Rozpruwaczem
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Płynąć na chmurach
— Sebastian Chosiński
Ptaki wśród chmur
— Sebastian Chosiński
My i Oni
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
„Czemu mi smutno i czemu najsmutniej…”
— Sebastian Chosiński
Pieśni wędrujące, przydrożne i roztańczone
— Sebastian Chosiński
Wielki mały finał
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
W kosmosie też znają jazz i hip hop
— Sebastian Chosiński
Piołun w sercu a w słowach brak miodu, czyli 10 utworów do tekstów Ernesta Brylla
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
Kim był Józef J.?
— Piotr ‘Pi’ Gołębiewski
[i]Penderecki (…) w roli twórców ścieżki dźwiękowej do czasu ekranizacji „Lśnienia” brzmiało jak profanacja.[/i]
Bzdura. Penderecki napisał np. muzykę do "Pamiętnika znalezionego w Saragossie".