Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.
|
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…] – kanał informacyjny działu [więcej…] – kanał informacyjny blogu
Dobry i Niebrzydki: Indiana Jones i powrót do starych zabawekPiotr Dobry, Konrad Wągrowski Co tu wiele mówić – Indiana nadchodzi! Dobry i Niebrzydki aż gotują się wewnątrz z tej przyczyny i muszą dać upust parze w dyskusji. Dowiecie się tu między innymi, dlaczego Indy jest niepowtarzalny, jak mógłby to zmienić Will Smith i dlaczego jednak Connery’ego żal…
Piotr Dobry, Konrad WągrowskiDobry i Niebrzydki: Indiana Jones i powrót do starych zabawekCo tu wiele mówić – Indiana nadchodzi! Dobry i Niebrzydki aż gotują się wewnątrz z tej przyczyny i muszą dać upust parze w dyskusji. Dowiecie się tu między innymi, dlaczego Indy jest niepowtarzalny, jak mógłby to zmienić Will Smith i dlaczego jednak Connery’ego żal…  Konrad Wągrowski: (śpiewa na głos) Pam-pa-ram-pam, pam-pa-ram! Pam-pa-ram-pam! Pam-pa-ram-pam-pam! (nieposiadającym fonicznej wersji naszej dyskusji wyjaśniam, że chodzi o melodię z „Indiany Jonesa”). Lubię zaczynać nasze dyskusje śpiewająco. Tym razem wyrażam w ten sposób swoje podekscytowanie na myśl o zbliżającej się premierze „Indy’ego IV”. I guzik mnie obchodzi, że onże sam ma już coś koło 65 lat (wiek emerytalny w naszym kraju). Będzie zabawa! Indy! Cate Blanchett jako radziecka agentka! Ameryka Środkowa! Kryształowa Czaszka! Piotr Dobry: Plus młody gniewny Shia LaBeouf, który być może przejmie pałeczkę po Fordzie i w „Indianie V” będzie już grał pierwsze skrzypce. No i silna reprezentacja Wysp: Ray Winstone, John Hurt, Jim Broadbent. A także – co zaskakujące – Andrew Divoff, czyli sam Wishmaster z jednego z moich najulubieńszych horrorów. Ale przede wszystkim – Steven Spielberg. Gdyby oddał serię w inne ręce, jak to zrobił ze „Szczękami” i „Parkiem Jurajskim”, pewnie byłbym sceptycznie nastawiony, ale tak – może nie wykazuję tyle entuzjazmu, co Ty, ale jestem spokojny. KW: Cholera, a ja byłem pewien, że zaraz zaczniesz mnie sprowadzać na ziemię. W tej sytuacji istnieje ryzyko, że po raz kolejny wpadniemy we wspominkowy ton i zaczniemy zastanawiać się, co robiliśmy podczas polskiej premiery „Poszukiwaczy zaginionej Arki” (ja byłem wtedy w kinie, Ty – zapewne w przedszkolu). PD: Ja się wówczas dopiero rodziłem. KW: Może więc inaczej – dlaczego nikomu nigdy nie udało się powtórzyć sukcesu „Poszukiwaczy…” i następnych części w kinie przygodowym? Bo przecież te wszystkie dawniejsze „Kopalnie króla Salomona” czy niedawne „Sahary” i „Skarby narodów” miały właśnie nawiązać do sukcesu Indy’ego. 
Wyszukaj / Kup PD: Mam taką zupełnie nieodkrywczą teorię, że bohater pokroju Indiany Jonesa – czy to w filmie, czy w literaturze – trafia się raz na dekadę albo i rzadziej. Weźmy Harry’ego Pottera – nagle mamy dziesiątki książek i ekranizacji próbujących powtórzyć sukces sagi J.K. Rowling, ale nikomu się to nie udaje. Rowling była pierwsza i po prostu trafiła w odpowiedni czas, podobnie jak kiedyś Lucas i Spielberg. Ale nie tylko marketingowemu geniuszowi tego pierwszego i umiejętności wytwarzania ekranowej magii tego drugiego Indy zawdzięcza swój kultowy status. Najważniejszy czynnik to sam bohater – świetnie napisany i jeszcze lepiej zagrany przez charyzmatycznego gwiazdora. Dzisiejszym odpowiednikiem serii o Jonesie są „Piraci z Karaibów” – to już nie jest „kino nowej przygody”, bo przecież nie ma prawa być, ale to też wzorcowe kino przygodowe, które rozgłos zawdzięcza przede wszystkim kapitalnemu bohaterowi. Za dwadzieścia lat dzisiejsze dzieciaki będą wspominać z podobnym sentymentem „Piratów…”, co my dzisiaj „Indianę…”. Ale mogę się założyć, że Jack Sparrow nie byłby dla nich kultową postacią, gdyby wcielił się w nią nie Johnny Depp, a – dajmy na to – Matthew McConaughey. KW: O Jezu.  PD: Wniosek jest prosty – sukcesu „Indiany…” w niwie „lądowego” kina przygodowego do tej pory nikt nie powtórzył, bo nikt nie miał pomysłu na postać stworzoną konkretnie pod jakiegoś charyzmatycznego aktora ze światowej czołówki, postać idealnie do niego dopasowaną. Więc jeśli jacyś hollywoodzcy scenarzyści przypadkiem nas czytają, to niech się, do cholery, biorą do roboty, póki Will Smith jeszcze żyje… KW: Ja bym dorzucił jeszcze jeden argument, którym zresztą „Indiana” bije „Piratów…”. Ten film powstał z prawdziwej pasji Lucasa i Spielberga – oni kochali stare seriale przygodowe, komiksy, filmy z Erollem Flynnem. Dlatego w „Poszukiwaczach” jest jakaś szczerość, dziecięca zabawa. Wszystkie późniejsze filmy nie były tworzone przez fanów, tylko wyrobników. I stąd efekty. Osobnym tematem będą chyba „Piraci…”, bo oczywiście to jest wielkie przedsięwzięcie marketingowe, ale też chyba wypływające z dziecięcej fascynacji morskimi rozbójnikami. Może wynikającej nie z lektury „Wyspy skarbów”, tylko z disnejowskiego parku rozrywki, ale zawsze. 
Wyszukaj / Kup Krótko mówiąc: chcesz zrobić dobre kino przygodowe? Obudź dziecko w sobie. PD: Tak, i dlatego czwarty „Indiana” to dla mnie nic innego jak powrót dużych dzieciaków do starych zabawek. No bo przecież Spielberg, Lucas i Ford są jednymi z ostatnich w Hollywood, którzy potrzebują kasy. To film dla fanów, a dla Spielberga odpoczynek między poważniejszymi projektami. I właśnie dzięki temu projekt ma duże szanse wypalić. A jeśli wypali, to myślisz, że faktycznie będzie „Indiana V”, już z LaBeoufem w roli głównej, czy raczej panowie sobie odpuszczą? KW: Zgadzam się co do Lucasa i Spielberga, ale Ford chyba jednak jest w nieco innej sytuacji – po ostatniej serii niewypałów jedynie „Indiana” ma szansę na podratowanie jego upadającej kariery… Nie mam pojęcia, czy będzie „Indy V” – zważywszy na to, w jakich bólach powstawała czwórka, będzie ciężko. Pewnie zależy to od tego, jak wypadnie właśnie LaBeouf (bo raczej 80-letni Ford się już nie sprawdzi, jeśli częstotliwość filmów zostanie zachowana). Obaj wierzymy, że mu się uda, bo chłopak ma potencjał, ale przekonamy się po seansie. A jak w ogóle lokuje się w Twoim rankingu filmów ta seria? Bo chyba nie mieliśmy nigdy okazji o tym pogadać. PD: Całkiem wysoko, wyżej nawet niż stare „Gwiezdne wojny”. Ale jakimś zagorzałym fanem, oglądającym te filmy po kilkanaście razy z wypiekami na twarzy, to nie jestem. Z „kina nowej przygody” bardziej cenię na przykład trylogię „Powrót do przyszłości”. KW: No dobra, ale właściwie czemu? „Powroty” są fajne, ale jednak gdzie im tam do rozmachu i tempa Indiany. No i ten dreszcz, który przechodzi widza, gdy promień słońca pada na miejsce ukrycia Arki – tego jednak w „Powrocie do przyszłości” nie miałem. I nie mów, że Michael J. Fox bardziej ci się podobał od Harrisona Forda. 
Wyszukaj / Kup PD: Jakoś – nie wiedzieć czemu – łatwiej mi było utożsamić się z zakompleksionym nastolatkiem z dysfunkcjonalnej rodziny niż z szalonym archeologiem. A sceny z latającą deskorolką przebijały, jak dla mnie, promień słońca padający na miejsce ukrycia Arki. Oczywiście gdy byłem jeszcze w podstawówce. Teraz nie wiem, jak by było – jeśli czwarty „Indiana” mi się spodoba, to prawdopodobnie zapragnę odświeżyć sobie wcześniejsze części i to zweryfikuję. Fakt faktem, wszystkie dotychczasowe filmy o Jonesie widziałem po razie, a „BTTF-y” po pięć, sześć razy. Ale za to namiętnie oglądałem „Kroniki młodego Indiany Jonesa” z Seanem Patrickiem Flanerym, choć podejrzewam, że to akurat nie umniejsza Twojej pogardy dla mnie… KW: Fakt, że „Indianę” oglądałeś do tej pory tylko raz, spowoduje, że przez najbliższe trzy dyskusje będę traktował Cię z dużą rezerwą… PD: Postaram się to jakoś wytrzymać, choć wolałbym być już powieszony na belce i przypalany jak Kmicic. KW: Ale co do „Kronik młodego…”, to nie mam zamiaru Cię winić – przyznam, że samemu mi się podobały te młodzieżowe (dziecięce już nie – nie należałem do grupy docelowej odcinków ze słodziutkim Coreyem Carrierem), w szczególności epizody z I wojny światowej. Tyle tylko, że… to nie był Indiana Jones. Konwencja tego serialu była odmienna – nie archeologia, tylko historia, nie mity i legendy, tylko fakty. Nasycenie aż do przesady autentycznymi postaciami. Podejrzewam, że serial miał na celu bawiąc – uczyć, w przeciwieństwie do filmów, które tylko (aż!) bawiły. PD: Cóż, dzisiejsze przygodówki, wyłączając może „Piratów…”, nie potrafią nawet tego. KW: O wpadkach w naśladownictwie Indy’ego będę pisał gdzieś indziej, więc tu nie chcę się wystrzelać, ale co właściwie sądzisz o „Mumii”? Wydaje mi się, że z tych bezczelnych nawiązań ta broni się jeszcze stosunkowo najlepiej, zachowując przynajmniej rozmach i dobre tempo. PD: Nie lubię „Mumii” Sommersa przede wszystkim za to, że nie ma w niej ani jednego oryginalnego pomysłu. Twórcy nie tyle tu nawiązują, co bezczelnie zrzynają skąd popadnie – z „Indiany Jonesa”, z „Diuny”, z „Ben-Hura”, z „Bravehearta”, ze „Złota MacKenny”, z „Carrie”, z „Hellraisera”, nawet z tych nieszczęsnych „Kopalni króla Salomona” z Chamberlainem. To tak tylko z pamięci, bo jest tego dużo więcej. Nie żebym miał coś przeciwko nawiązaniom, sam wiesz skądinąd, że ogólnie przepadam, no ale kiedy ogląda mi się „Mumię” jak kolejny „Straszny film” – w dodatku niezbyt śmieszny – to chyba coś jest nie halo. 
Wyszukaj / Kup KW: Coś w tym jest. Ale poza tym poziom przygody filmowej czasem uderza o dno. Weźmy choćby kino płaszcza i szpady – to są zwykle obecnie najbardziej żenujące filmy, że wspomnę choćby amerykańskiego „D’Artagnana” („The Musketeer”) czy francuski remake „Fanfana Tulipana”. Ale czy „Władca Pierścieni” to aby nie kino przygodowe? PD: Przygodowe. Podobnie jak „Przyczajony tygrys…”, „Iniemamocni”, „Apocalypto”, „Shrek” czy „Autostopem przez galaktykę”. Ale jedyny udany film ostatnich lat, zbliżony klimatem i estetyką do „Indiany Jonesa”, to „King Kong” Petera Jacksona. KW: Do porażek podobnych przedsięwzięć trzeba doliczyć ekranizację „Kodu da Vinci” – bo przecież to też postać w stylu Jonesa, a film jest, jaki jest… Swoją drogą zadziwiające, jak filmy nawiązujące do „Poszukiwaczy…” łatwo popadały w parodię gatunku. Może dlatego, że seria o Indianie czasem na granicy parodii balansowała, ale jej nie przekraczała? PD: Myślę, że balansowała nie tyle na granicy parodii, co na granicy tanich, szmirowatych nawet (ale przy tym bardzo urokliwych!) produkcji. W końcu Lucas ze Spielbergiem mieli ambicję właśnie na kino klasy B w opakowaniu klasy A. A powiedz mi – nie będzie Ci brakowało w „czwórce” Seana Connery’ego? Bo Fordowi nie będzie – ostatnio przyznał, iż jest już tak stary, że sam mógłby zagrać ojca Indiany… I właściwie tylko tego się obawiam, bo już w „Firewallu” sprzed dwóch lat ze zgrozą obserwowałem sceny akcji w jego wykonaniu… KW: Wiesz, założę się, że za „Kryształową Czaszkę” biorą się dużo lepsi spece od scen akcji niż w przypadku „Firewalla”. I oni też zdają sobie sprawę z pewnych, hmm, ograniczeń, jakim podlega 65-letni facet. Zakładam, że od technicznej strony dzieło będzie bez zarzutu. Jednak o scenariusz się martwię. Lucas miał kilka prób na nowe „Gwiezdne wojny” i jednak każdą kładł właśnie scenariusz. Wiem, tym razem na szczęście nie on go pisze, i w sumie mam nadzieję, że nie będzie źle, ale trochę obawy pozostaje… PD: Ale nie powiesz mi chyba, że do tej pory scenariusze stanowiły jakoś szczególnie mocne punkty filmów o Jonesie? „Czwórka” nie nazywa się „Indiana Jones i Królestwo Jar-Jar Binksa”, wątpię też, by Indiana przerzucał się z Marion Ravenwood wyznaniami miłosnymi, robiąc przy tym maślane oczy… Słowem, o scenariusz jestem spokojny. KW: Oczywiście, że scenariusze Indy’ego to nie jakieś arcydzieła, ale bardzo solidna rzemieślnicza robota, w której dobrze wyważone jest przeplatanie scen akcji ze scenami oddechu, są fajne postacie drugoplanowe, dobrze poprowadzone sceny finałowe, nie ma pustych wypełniaczy. Krótko mówiąc – te filmy nadal nie nudzą, czego właśnie o „Mrocznym widmie” powiedzieć się nie da (cała sekwencja na Tatooine jest mocno przeciągnięta, a wyścig nie budzi prawie żadnych emocji). A co do Connery’ego – oczywiście, że będzie go brakowało. Jego postać miałaby jednak prawie sto lat! („Ostatnia krucjata” sugeruje, że Henry Jones Senior rodził się około 1860 roku). Trudno więc – nawet gdyby aktor się zgodził – byłoby go wprowadzać do filmu. Choć właśnie przypomniałem sobie „Krucjatę” i muszę przyznać, że aktorsko to bez wątpienia najlepsza rola z całej trylogii. PD: No, jeśli o to chodzi, to już teraz można obstawiać przodownictwo „KKC” – Blanchett, Hurt, Winstone, Broadbent… KW: Plejada świetnych aktorów w kinie przygodowym – to też przecież jest dobry prognostyk. Wiadomo, że złożonej kreacji nie da się tu stworzyć, ale szansa na pokazanie się w efektownych epizodach – w końcu niezwykle istotnych dla takiego kina – jest tu ogromna. PD: W creditsach pojawił się też właśnie Ian McDiarmid, czyli sam senator Palpatine… A wiesz, nie będziesz musiał mnie już traktować z dystansem w następnych dyskusjach. KW: Nie? PD: Nie. TVP jest patronem „Kryształowej Czaszki” i co tydzień w sobotę przypomina wcześniejsze „Jonesy”. Zaliczyłem już „Poszukiwaczy zaginionej Arki” i „Świątynię Zagłady”, a w sobotę „Ostatnia krucjata”. A za kilka dni – do kina! KW: I wreszcie dowiemy się, o co chodzi z tą Kryształową Czaszką i co mają z nią wspólnego kosmici, Rosjanie i Indiana Jones. Od dawna nie mieliśmy tak smakowitej zachęty do pójścia do kina.  13 maja 2008 | ||||||||||||||||
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »
Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.
więcej »
Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.
więcej »Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
Prezenty świąteczne: 50 wydań DVD, których nie możesz przegapić
— Esensja
Popkuriozum – reaktywacja!
— Esensja
„W dolinie Elah” najlepszym filmem II kwartału 2008 w polskich kinach według Stopklatki i Esensji
— Esensja
10 filmów, które w końcu macie szansę zobaczyć
— Jakub Gałka
Indiana Jones i wszystko, co tylko możecie sobie wyobrazić
— Agnieszka Szady
Czacha dymi, mózg paruje, czyli bliskie spotkania czwartego stopnia z Indianą Jonesem
— Jakub Gałka
Indiana Jones: Sześciu wspaniałych (nie licząc psa), czyli kim był prawdziwy Indiana Jones
— Jakub Gałka
Indiana Jones: Portret rodzinny
— Urszula Lipińska
Światła na scenę: Graal dla każdego
— Marcin Łuczyński
Indiana Jones: 10 pamiętnych scen
— Konrad Wągrowski
Zemsta Dragów, czyli bokserska nostalgia
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Norwegia już nigdy nie będzie taka jak przedtem
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Duchy, diabły, wilkołaki i steampunkowe mechaniczne skrzaty
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Każdy kadr to Ameryka
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Rzeźnia dla dwojga
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Partia na party w czasach Brexitu
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Jak smakują Porgi?
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Chwała na wysokości?
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Podręczne z Kairu
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Atak paniki
— Piotr Dobry, Konrad Wągrowski
Kroniki młodego Stevena Spielberga
— Konrad Wągrowski
Esensja ogląda: Marzec 2018 (1)
— Piotr Dobry, Marcin Mroziuk, Konrad Wągrowski, Kamil Witek
Esensja ogląda: Styczeń 2016 (1)
— Jarosław Loretz, Marcin Mroziuk, Jarosław Robak, Konrad Wągrowski
Najlepszego sortu Amerykanin
— Jarosław Robak
Esensja ogląda: Czerwiec 2013 (1)
— Sebastian Chosiński, Ewa Drab, Gabriel Krawczyk, Jarosław Loretz
Esensja ogląda: Luty 2013 (Kino)
— Miłosz Cybowski, Gabriel Krawczyk, Alicja Kuciel, Konrad Wągrowski
Esensja ogląda: Styczeń 2013 (Kino)
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Piotr Dobry, Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Alicja Kuciel, Beatrycze Nowicka, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski
Dymy i światła
— Karolina Ćwiek-Rogalska
Człowiek pogryzł konia
— Łukasz Gręda
Zabili go i uciekł
— Agnieszka Szady
Kosmiczny redaktor
— Konrad Wągrowski
Po komiks marsz: Maj 2023
— Sebastian Chosiński, Paweł Ciołkiewicz, Piotr ‘Pi’ Gołębiewski, Marcin Knyszyński, Marcin Osuch, Konrad Wągrowski
Statek szalony
— Konrad Wągrowski
Kobieta na szczycie
— Konrad Wągrowski
Przygody Galów za Wielkim Murem
— Konrad Wągrowski
Potwór i cudowna istota
— Konrad Wągrowski
Migające światła
— Konrad Wągrowski
Śladami Hitchcocka
— Konrad Wągrowski
Miliony sześć stóp pod ziemią
— Konrad Wągrowski
Tak bardzo chciałbym (po)zostać kumplem twym
— Konrad Wągrowski
