Światła na scenę: Za dwadzieścia dolarówBrytyjczycy powiadają, że prawdziwi dżentelmeni podejmują się jedynie spraw beznadziejnych. Nie precyzją tylko, za ile.
Marcin T.P. ŁuczyńskiŚwiatła na scenę: Za dwadzieścia dolarówBrytyjczycy powiadają, że prawdziwi dżentelmeni podejmują się jedynie spraw beznadziejnych. Nie precyzją tylko, za ile. Dyskutujemy o nich, przeżywamy, wspominamy, raz po raz wracamy do dawnych filmów właśnie dla nich. Dla konkretnych scen. Zadziorne dialogi, efektowne ujęcia, przejmujące aktorskie kreacje, prześmieszne gagi. Wzruszające, przerażające, pobudzające do refleksji. Niezapomniane. Poprosimy światła na kolejną scenę. Klasyk westernu. Siedmiu „błędnych” rewolwerowców. Siedmiu nieodrodnych synów Dzikiego Zachodu o pokręconych ścieżkach życiowych i różnych celach ujmuje się za najbiedniejszymi. Stają w obronie małej meksykańskiej wioski, raz po raz bezwzględnie rabowanej przez rzezimieszka Calverę i jego bandę. Bernardo O’Reilly, grany przez Charlesa Bronsona, jest jednym z najlepszych rewolwerowców w okolicy. I najdroższych. Pojawia się w scenie z Chrisem Adamsem (Yul Brynner) i Vinem (Steve MacQuinn), gdy – aktualnie bez grosza przy duszy – rąbie drewno na opał, by zarobić na utrzymanie. Chris: – Dzieńdobyrek. Jestem przyjacielem Harry’ego Lucka. Mówił mi, że jesteś spłukany. Bernardo: – Gdzie tam. Robię to, bo jestem ekscentrycznym milionerem. Chris: – Jest robota dla sześciu ludzi, ochrona wsi na południe od granicy. Bernardo: – Jak liczny jest przeciwnik? Chris: – Trzydzieści rewolwerów. Bernardo: – Podziwiam to, jak pojmujesz „równość szans”. Chris: – Harry mówił, że poradziłeś sobie, mając je dużo mniejsze, podczas wojenki w Travis County. Bernardo: – Cóż, zapłacili mi za to 600$. Vin: – Podobno sprawę Seleny załatwiłeś w czasie krótszym niż miesiąc. Bernardo: – Za to dali mi 800$. Vin: – Drogi jesteś. Bernardo: – Tak, zgadza się. Drogi jestem. Chris: – Robota jest za 20$. Bernardo patrzy z niedowierzaniem, kręci głową, jakby miał do czynienia z wariatami, i wraca do rąbania drewna. Chris i Vin przez jakiś czas stoją nieruchomo, a potem powoli odchodzą bez słowa. I właśnie wtedy Bernardo przerywa pracę siekierą i rzuca za nimi: – 20$? W tym momencie to dużo. Scena zdaje się sugerować, że czasem lepsza jest szlachetna walka i piękna śmierć (nawet za parszywe 20$) niż rąbanie drewna na opał. Wyróżniłem ją, ponieważ bardzo pięknie mnie ongiś zmyliła. Tak przynajmniej myślę, bo pewności nie mam – ot, magia kina. Jeśli ktoś obejrzy film do końca, trafi na scenę, w której Bernardo z gniewem i pasją tłumaczy młodym wiejskim chłopcom, dlaczego ich ojcowie są odważnymi ludźmi. Dlaczego ich życie, życie ciężko pracujących głów rodzin, dla dobra swych dzieci walczących z suszą, plagami i twardą ziemią, jest bardziej godne szacunku niż wyglądający od czasu do czasu efektownie, lecz de facto pusty i jałowy żywot rewolwerowca. Potem trafi na scenę, kiedy Bernardo, walcząc ramię w ramię z mieszkańcami wioski przeciwko bandzie Calvery, ginie od kul, chroniąc przed nimi wspomnianych chłopców i umierając ze słowami: „Widzicie? Spójrzcie na waszych ojców”. Scenę rozgrywającą się pośród rąbanych na opał pniaków obejrzałem jeszcze wiele, wiele razy. I jakoś nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Bernardo zdecydował się na oferowaną mu pracę z powodu zupełnie innego niż brak gotówki. Powodu, którego kompletnie nie mógł pojąć umierający na oczach Chrisa bandyta Calvera, mamrocząc z najwyższym zdumieniem: – Wróciłeś… Do takiego miejsca… Dlaczego? Facet taki jak ty? Dlaczego…? Jednak pewności nie mam – ot, magia kina. 9 października 2008 |
Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.
więcej »Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.
więcej »Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.
więcej »Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz
Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz
Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz
Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz
Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz
Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz
Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz
Zemsty szpon
— Jarosław Loretz
Taśmowa robota
— Jarosław Loretz
Monolog nad umarłym światem
— Marcin T.P. Łuczyński
Tam, na piętrze…
— Marcin T. P. Łuczyński
Rozmowa przy kawie
— Michał Kubalski
Miasto za rzeką
— Marcin T. P. Łuczyński
Luke i jego Cień
— Konrad Wągrowski
Jednemu z tych braci moich najmniejszych…
— Marcin T. P. Łuczyński
Diamentowy pocisk
— Marcin T. P. Łuczyński
Graal dla każdego
— Marcin Łuczyński
Piosenki Wojciecha Młynarskiego
— Przemysław Ciura, Wojciech Gołąbowski, Adam Kordaś, Marcin T.P. Łuczyński, Konrad Wągrowski
Wracaj, gdy masz do czego
— Marcin T.P. Łuczyński
Scenarzysta bez Wergiliusza
— Marcin T.P. Łuczyński
Psia tęsknota
— Marcin T.P. Łuczyński
Dym/nie-dym i polarne niedźwiedzie na tropikalnej wyspie
— Konrad Wągrowski, Jędrzej Burszta, Marcin T.P. Łuczyński, Karol Kućmierz
Zagraj to jeszcze raz, odtwarzaczu…
— Marcin T.P. Łuczyński
Esensja czyta: Maj 2013
— Miłosz Cybowski, Jacek Jaciubek, Joanna Kapica-Curzytek, Jarosław Loretz, Marcin T.P. Łuczyński, Marcin Mroziuk, Joanna Słupek
Esensja ogląda: Maj 2013 (1)
— Anna Kańtoch, Gabriel Krawczyk, Jarosław Loretz, Marcin T.P. Łuczyński
Panie Stanisławie, Mrogi Drożku!
— Marcin T.P. Łuczyński
Towarzyszka nudziarka
— Marcin T.P. Łuczyński