Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

„Świat się śmieje” na kolorowo

Sebastian Chosiński

W najbliższą niedzielę 14 marca w Kanale Pierwszym rosyjskiej telewizji publicznej będzie miała miejsce niecodzienna premiera. Widzowie zobaczą nakręconą przed siedemdziesięcioma sześcioma laty legendarną komedię Grigorija Aleksandrowa z Leonidem Utiosowem i Lubow Orłową w rolach głównych, czyli „Świat się śmieje”. Co w tym niezwykłego? Po raz pierwszy obraz ten pokazany zostanie w wersji kolorowej.

Sebastian Chosiński

„Świat się śmieje” na kolorowo

Rosjanie odnoszą się z wielką atencją do przeszłości rodzimej kinematografii, nie dzieląc jej – według kryteriów politycznych – na radziecką i rosyjską. W ciągu ostatniej dekady na DVD wydano (chyba) wszystkie najważniejsze obrazy, jakie kiedykolwiek powstały za naszą wschodnią granicą; także te z epoki stalinowskiej, a więc począwszy od lat 30., aż po lata 50. ubiegłego wieku. I choć większość z nich nie przedstawia większej wartości artystycznej, dla badaczy historii kina (czy szerzej – kultury) często są one bezcenne. Z jeszcze większym pietyzmem traktuje się filmy znaczące, które na trwałe zapisały się w dziejach nie tylko rosyjskiej, ale także światowej kinematografii. Przed paroma laty zagościła na rynku, kierowana przez Igora Łopatienoka, kompania „Formuła cwieta”, która postawiła sobie za cel restaurację najbardziej znaczących tytułów przy ich jednoczesnym koloryzowaniu. Na pierwszy ogień poszedł czarno-biały dramat wojenny Leonida Bykowa „W boj idut odni stariki” z 1973 roku; telewizyjna premiera nowej, kolorowej wersji odbyła się 9 maja 2009 roku, a więc w kolejną rocznicę zwycięskiego zakończenia Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Miesiąc temu, 14 lutego 2010, widzowie Kanału Pierwszego po raz pierwszy zobaczyli w kolorze ulubioną komedię Józefa Stalina autorstwa Grigorija Aleksandrowa „Wołga, Wołga” (1938). Za kilka dni natomiast czeka ich kolejna wielka uczta – pierwszy pokaz odrestaurowanej legendarnej muzycznej jazz-komedii, jak reklamowano ten film w grudniu 1934 roku, kiedy wkraczał na ekrany kin w Związku Radzieckim, „Świat się śmieje” (w oryginale tytuł brzmiał nieco inaczej: „Wiesiołyje riebiata”).

Grigorij Wasiljewicz Aleksandrow (a właściwie Mormonienko) w latach 20. XX wieku był najbliższym współpracownikiem Siergieja Eisensteina. Razem pracowali przy „Strajku” (1924), „Pancerniku Potiomkinie” (1925), „Październiku” (1927) oraz „Starym i nowym” (1929). Razem też – w towarzystwie operatora Eduarda Tissego – w 1929 roku wyjechali do Europy Zachodniej, a następnie Stanów Zjednoczonych i Meksyku, gdzie zetknęli się z najwybitniejszymi twórcami Hollywood. Podróż ta miała charakter edukacyjny. Radzieccy filmowcy mieli przede wszystkim poznać tajniki produkcji filmów dźwiękowych. Aleksandrow jednak przyglądał się głównie temu, jak powstają głośne amerykańskie musicale, by następnie – po powrocie do ojczyzny – zaszczepić ten gatunek na rodzimym gruncie. Jak pokazała przyszłość, uczniem okazał się nad wyraz pojętnym. „Świat się śmieje” powstał z bezpośredniej inspiracji Stalina, który był nie tylko wielkim fanem kina, ale także dyktatorem doceniającym jego wartości propagandowe. Uznawszy, że zmęczonym codziennym, niełatwym przecież życiem obywatelom Kraju Rad potrzebna jest godziwa rozrywka – dopiął swego. I to za wszelką cenę. Sekwencje pozamoskiewskie kręcono latem 1933 roku w Gagrach nad Morzem Czarnym. W czasie pracy ekipy filmowej na planie pojawili się oficerowie NKWD, którzy… aresztowali współautora scenariusza Nikołaja Erdmana (tajemnicą poliszynela było, że za opowiedziany w towarzystwie, podczas suto zakrapianej imprezy, antystalinowski żart). Kolejne trzy lata spędził on na zesłaniu w Jenisejsku i Tomsku. Nie mógł się zbytnio cieszyć z oszałamiającego sukcesu filmu, ponieważ jego nazwisko nie pojawiło się nawet w napisach. O tantiemach nie mogło być wcale mowy…

Ale Erdman i tak miał znacznie więcej szczęścia niż operator Władimir Nilsen, współpracownik Eisensteina i Aleksandrowa z czasów „Października” oraz „Starego i nowego”. Z Grigorijem Wasiljewiczem zrealizował on jeszcze, poza „Świat się śmieje”, „Cyrk” (1936) oraz rozpoczął pracę przy „Wołga, Wołga”. Dokończyć zdjęcia musiał już jednak Boris Pietrow. Nilsen – założyciel oraz jeden z pierwszych wykładowców wydziału operatorskiego Wszechzwiązkowego Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK) – mimo że jeszcze w lutym 1937 roku uhonorowany został przez Centralny Komitet Wykonawczy ZSRR Orderem „Znak Honoru”, kilka miesięcy później padł ofiarą „jeżowszczyzny”. Rozstrzelano go w roku następnym. Warto pamiętać o tych ofiarach, oglądając tę przezabawną, chociaż nierówną, komedię, która jeszcze przed wybuchem drugiej wojny światowej podbiła serca widzów nie tylko w Związku Radzieckim, ale także w Europie Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. Z sukcesu odniesionego za Oceanem Aleksandrow mógł być najbardziej dumny – wszak okazało się, że uczeń, co prawda nie przerósł, ale na pewno dorównał swoim mistrzom. Co mogło się w tym dziele podobać najbardziej? Po pierwsze: Sprawna realizacja; kilkuminutowa scena otwierająca film to od strony technicznej prawdziwy majstersztyk. Po drugie: Wartka akcja, żywcem przenosząca w realia radzieckie dokonania amerykańskiej burleski. Po trzecie: Obdarzona niespotykaną wręcz energią, debiutująca na ekranie Lubow Orłowa (prywatnie żona reżysera). I po czwarte, ale za to najważniejsze: Wspaniałe piosenki autorstwa Izaaka Dunajewskiego, a przede wszystkim nieśmiertelne – śpiewane przez siedzącego na drzewie Kostię Potiechina, czyli Leonida Utiosowa (a w rzeczywistości Lejzera Wajsbejna) – „Serce”.

Jak przebiegały pracę nad restauracją filmu? Zaczęło się od wyciągnięcia przez Igora Łopatienoka negatywu obrazu ze znajdującego się w miejscowości Biełyje Stołby archiwum Gosfilmofonda. Okazało się, że jest on w fatalnym stanie, praktycznie nie nadającym się do użytku. Zaczęto więc od obróbki mechaniczno-chemicznej, później dwukrotnie zeskanowano kadr po kadrze, w końcu wersję elektroniczną wysłano do Hollywood, gdzie – współpracująca z kompanią „Formuła cwieta” – firma Grading Dimension Pictures, Inc. oczyściła klatki i zabrała się za ich koloryzowanie. Zrobiono to ze szczególną starannością i dbałością o szczegóły. O ile praca nad scenami kręconymi w Gagrach nie nastręczała większych problemów (miejsca, w których kręcono „Świat się śmieje” – góry, plaża, wieś i miasteczko – praktycznie się nie zmieniły, wystarczyło więc jedynie zrobić dokumentację fotograficzną i na niej się wzorować), o tyle kłopoty zaczęły się piętrzyć, gdy Amerykanie doszli do sekwencji moskiewskich. Koloryzując pojawiające się w filmie stołeczne budynki, posiłkowano się kolorowymi zdjęciami z epoki (vide hotel „Metropol”), a kiedy ich brakowało – sięgano po innego rodzaju źródła, jak na przykład pamiętniki (tak właśnie zrekonstruowano barwy parku zimowego „Akwarium”). Nieoczekiwane strapienie przyniosło poszukiwanie w Gagrach drzewa, na którym Utiosow śpiewał „Serce”. Dopiero po szczegółowej analizie specjaliści stwierdzili, że nie było to żywe drzewo, ale ustawiona w filmowym studiu atrapa.

Premiera odrestaurowanej wersji niezapomnianej komedii Grigorija Aleksandrowa – już w niedzielę. Jakiś czas później film powinien pojawić się na DVD. W kolejce, jak zapewnia Łopatienok, czekają już kolejne klasyczne radzieckie obrazy. Swoją drogą, ciekawe czy Rosjanom udało się lepiej, niż Polakom przy „Samych swoich” i „Jak rozpętałem drugą wojnę światową”…

10 marca 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

„Kobra” i inne zbrodnie: J-23 na tropie A-4
Sebastian Chosiński

16 IV 2024

Domino – jak wielu uważa – to takie mniej poważne szachy. Ale na pewno nie w trzynastym (czwartym drugiej serii) odcinku teatralnej „Stawki większej niż życie”. tu „Partia domina” to nadzwyczaj ryzykowna gra, która może kosztować życie wielu ludzi. O to, by tak się nie stało i śmierć poniósł jedynie ten, który na to ewidentnie zasługuje, stara się agent J-23. Nie do końca mu to wychodzi.

więcej »

Z filmu wyjęte: Bo biblioteka była zamknięta
Jarosław Loretz

15 IV 2024

Co zrobić, gdy słyszało się o egipskich hieroglifach, ale właśnie wyłączyli prąd i Internetu nie ma, a z książek jest tylko poradnik o zarabianiu pieniędzy na kręceniu filmów, i nie za bardzo wiadomo, co to te hieroglify? No cóż – właśnie to, co widać na obrazku.

więcej »

„Kobra” i inne zbrodnie: Gdzie są naziści z tamtych lat?
Sebastian Chosiński

9 IV 2024

Barbara Borys-Damięcka pracowała w sumie przy jedenastu teatralnych przedstawieniach „Stawki większej niż życie”, ale wyreżyserować było jej dane tylko jedno, za to z tych najciekawszych. Akcja „Człowieka, który stracił pamięć” rozgrywa się latem 1945 roku na Opolszczyźnie i kręci się wokół polowania polskiego wywiadu na podszywającego się pod Polaka nazistowskiego dywersanta.

więcej »