Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 24 kwietnia 2024

Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Wiera Storożewa
‹Odszkodowanie›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Odszkodowanie
Tytuł oryginalny	Компенсация
Reżyseria	Wiera Storożewa
Zdjęcia	Oleg Kiericzenko
Scenariusz	Natalia Nazarowa
Obsada	Jurij Kuczenko, Lubow Tołkalina, Władimir Jepifancew, Polina Kuczenko, Irina Gorbaczowa, Anfisa Miedwiediewa, Anna Szczerbinina, Olga Mołocznaja, Aleksander Dżus, Andriej Nazimow, Gieorgij Kuzubow, Dmitrij Sartakow, Natalia Drajczik, Władimir Korszunow, Janina Kogut, Roman Griedin, Wadim Afanasjew, Eduard Riabinin, Denis Kołomojec, Anton Anosow, Aleksiej Owsiannikow
Muzyka	Ilja Szypiłow
Rok produkcji	2010
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	86 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Mroczny cień przeszłości
[Wiera Storożewa „Odszkodowanie” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Wiera Storożewa ma już w Rosji wyrobioną markę. Byłą aktorkę i dokumentalistkę, jako autorkę filmów fabularnych najbardziej interesują zawiłości ludzkiego losu, życiowe zakręty, sukcesy i następujące po nich z zaskakującą regularnością niepowodzenia. „Odszkodowanie” to opowieść o moskiewskim biznesmenie, którego pewnego dnia dopada przeszłość, obracająca w gruzy wszystko, co przez ostatnich kilkanaście lat osiągnął.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Mroczny cień przeszłości
[Wiera Storożewa „Odszkodowanie” - recenzja]

Wiera Storożewa
‹Odszkodowanie›

EKSTRAKT:	70%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Odszkodowanie
Tytuł oryginalny	Компенсация
Reżyseria	Wiera Storożewa
Zdjęcia	Oleg Kiericzenko
Scenariusz	Natalia Nazarowa
Obsada	Jurij Kuczenko, Lubow Tołkalina, Władimir Jepifancew, Polina Kuczenko, Irina Gorbaczowa, Anfisa Miedwiediewa, Anna Szczerbinina, Olga Mołocznaja, Aleksander Dżus, Andriej Nazimow, Gieorgij Kuzubow, Dmitrij Sartakow, Natalia Drajczik, Władimir Korszunow, Janina Kogut, Roman Griedin, Wadim Afanasjew, Eduard Riabinin, Denis Kołomojec, Anton Anosow, Aleksiej Owsiannikow
Muzyka	Ilja Szypiłow
Rok produkcji	2010
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	86 min
Gatunek	dramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Wiera Michajłowna Storożewa (rocznik 1958) do świata filmu wkroczyła dzięki wsparciu słynnej ukraińskiej reżyserki Kiry Muratowej. Wcześniej studiowała na wydziale teatralno-reżyserskim Moskiewskiego Państwowego Instytutu Kultury oraz otrzymała dyplom ukończenia Wyższych Kursów Scenariuszopisarstwa i Reżyserii (WKSR), podczas których fachu uczył ją Aleksandr Mitta. Muratowa powierzyła jej kilka niewielkich ról w swoich dziełach, jak również zachęciła do pisania scenariuszy. W latach 90. ubiegłego wieku Storożewa skupiła się jednak na realizacji obrazów dokumentalnych (w sumie wyreżyserowała ich dwadzieścia pięć), dopiero w następnej dekadzie postanowiła spróbować sił w fabule. Swoim nazwiskiem podpisała kolejno: melodramat „Niebo. Samolot. Dziewczyna” (2002), komedie romantyczne „Francuz” (2004) i „Kochaj mnie” (2005), dramaty psychologiczno-obyczajowe „Greckie wakacje” (2005) i „Podróż ze zwierzętami domowymi” (2007) oraz tragikomedię „Niedługo wiosna” (2009). „Odszkodowanie” jest jej siódmym filmem pełnometrażowym (choć listę dokonań Wiery Michajłownej należałoby uzupełnić jeszcze o nowelę „Skripacz”, która weszła w skład tegorocznego almanachu filmowego „Kocham cię, Moskwo!”), dobitnie przekonującym, że reżyserka znalazła swoje miejsce w kinematografii, stając się jedną z najbardziej szanowanych w Rosji autorek współczesnego kina kobiecego (obok wspomnianej już Muratowej, Mariny Razbieżkiny, Walerii Gaj Giermaniki, Swietłany Proskuriny, Anny Mielikian czy Mariny Lubakowej). Na obrazy Storożewej się czeka, dyskutuje się o nich, nagradza na festiwalach i przeglądach, a to najlepsza droga do odciśnięcia trwałego śladu w historii.

Współczesna Rosja to kraj ogromnych możliwości. Łatwo dorobić się w nim milionów, ale jeszcze łatwiej stracić wszystko – majątek, rodzinę, a nawet życie. Bardzo boleśnie przekonuje się o tym biznesmen i przedsiębiorca Siergiej Malcew. Na zewnątrz to prawdziwy człowiek sukcesu – prowadzi świetnie prosperującą firmę, otacza się luksusem, ma zachwycającą urodą młodą żonę, wiolonczelistkę w orkiestrze Olgę Iwanownę, oraz dziesięcioletnią córeczkę Nadię. Interesuje się nim, jakby był wielką gwiazdą show-biznesu, kolorowa prasa. Przeprowadzająca z nim wywiad dziennikarka, próbuje dociec, jakie są zainteresowania Siergieja, czy często bywa za granicą itp. itd. On zaś zaskakuje ją odpowiedzią, nietypową zresztą dla „nowych Ruskich”, że znacznie bardziej niż Londyn podoba mu się… czeska Praga. Pytania o rodzinę wywołują jednak na twarzy Malcewa delikatny grymas, jakby padł na nią cień odległej przeszłości. Jak się okazuje niebawem, nie bez powodu. Gazeta z artykułem na temat Siergieja, ozdobiona jego zdjęciem na okładce, trafia w ręce dwóch młodych dziewczyn z prowincji, które siedzą w poczekalni Urzędu Stanu Cywilnego, aby otrzymać zaświadczenie o zgonie matki. Starsza, Lena, ma dwadzieścia jeden lat, młodsza, Kristina – zaledwie szesnaście. Ich matka przez dwa lata chorowała na raka, cierpiąc ogromne katusze. Teraz zostały same, praktycznie bez środków na utrzymanie, nie bardzo wiedząc, co począć ze swoją przyszłością. Na dodatek Kristina od najmłodszych lat choruje na serce; po operacji, którą przeszła, będąc małą dziewczynką, przez cały czas musi zażywać lekarstwa. Artykuł na temat Malcewa, w którym zostaje on przedstawiony jako prawdziwy krezus, wywołuje w Lenie złość – tym bardziej że człowiek ten nie jest im obcy.

Nie mając większych perspektyw w rodzinnym mieście, dziewczyny postanawiają wyruszyć do Moskwy. Zatrzymują się w mieszkaniu, które należało niegdyś do ich zmarłego dziadka. Lena chce spotkać Siergieja, czeka więc na niego w samochodzie pod szkołą, do której uczęszcza malutka Nadia. Gdy jednak stają wreszcie naprzeciw siebie twarzą w twarz, Malcew nie reaguje – nie rozpoznaje młodej kobiety, której nie widział już przez wiele lat. Jej rozczarowanie jedynie potęguje gniew i podsuwa bardzo śmiały, ale i niebezpieczny plan. Następnego dnia, wraz z młodszą siostrą, Lena ponownie czeka pod szkołą Nadii. Kiedy ojciec spóźnia się po córeczkę, zwabia dziewczynkę do samochodu pod pozorem pokazania starych rodzinnych fotografii, po czym usypia ją i porywa. Przerażony Malcew natychmiast informuje milicję; prowadzący śledztwo Aleksiej Aleksiejewicz zarządza założenie podsłuchu w telefonie biznesmena. Będąc przekonanym, że jest to porwanie dla okupu, zakłada, iż kidnaperzy zechcą w najbliższym czasie skontaktować się z ojcem, aby przedstawić mu swoje warunki. Tak też się dzieje. Lena dzwoni wkrótce z ulicznego automatu do Siergieja i żąda od niego dwóch milionów rubli – jednego dla siebie, drugiego dla Kristiny. Nie jest to jednak wcale okup za Nadię, ale – jak wyraźnie zaznacza – odszkodowanie za ich zmarnowane życie, za zgryzoty matki, która popadła w depresję i poddała się śmiertelnej chorobie. Tym sposobem wychodzi na jaw głęboko skrywana tajemnica przeszłości Malcewa, rysa na jego, zdawałoby się, nieskazitelnym życiorysie.

W „Odszkodowaniu” Storożewa podejmuje – czasami wprawdzie tylko mimochodem – kilka istotnych problemów, z którymi muszą borykać się obywatele współczesnej Rosji. Z jednej strony film mówi o braku perspektyw dla młodzieży, zwłaszcza tej z głuchej prowincji; z drugiej – o zagrożeniach, jakie wiążą się dla bogaczy (i ich rodzin) z posiadaniem majątku w kraju, w którym prawa bardzo często dyktują nie ci przeznaczeni do jego przestrzegania, ale będący z nim na bakier. Najistotniejszy jest jednak wątek psychologiczny – dojrzewające w młodym człowieku (w tym konkretnym przypadku w Lenie) poczucie odrzucenia, które prowadzi prostą drogą do ekstremalnych zachowań. Dziewczyna w pierwszym odruchu, dyktowanym wzburzeniem i z trudem tłumioną nienawiścią, gotowa jest bowiem zniszczyć poukładane życie Malcewa i jego najbliższych. Jej agresja uderza zresztą nie tylko w Siergieja, ale również w Olgę i niczego jeszcze nieświadomą Nadię. Kristina z kolei jest całkowitym przeciwieństwem Leny; brak jej jednak, co zapewne spowodowane jest przewlekłą chorobą, silnej woli, która pozwoliłaby przeciwstawić się starszej siostrze. Na tle Leny bardzo ciekawie rysuje się postać moskiewskiego biznesmena, który na oczach widzów z winnego staje się ofiarą całej sytuacji – tym bardziej że po pierwszym ciosie (zniknięcie ukochanej córeczki) otrzymuje kolejny (związany z nie mniej przez niego kochaną małżonką). Obraz Wiery Michajłownej to bardzo rzetelnie zrealizowane kino obyczajowo-psychologiczne, nawiązujące zarówno do klasyki amerykańskiej (widoczne są inspiracje „Thelmą i Louise” Ridleya Scotta), jak i współczesnych rosyjskich produkcji (vide „Okrucieństwo” Mariny Lubakowej). Jedyne, czego mu brakuje, to pewnego pazura, większej determinacji w działaniach głównej bohaterki, czyli Leny. A i wewnętrzna przemiana, którą przechodzi dziewczyna, mogłaby zostać przedstawiona w bardziej przekonujący sposób.

Główną rolę biznesmena Siergieja Malcewa reżyserka powierzyła jednemu z największych gwiazdorów kina rosyjskiego ostatnich lat, czyli czterdziestotrzyletniemu już dzisiaj Goszy (Jurijowi) Kucence. Czytelnicy „Esensji” znają go doskonale chociażby z „Paragrafu 78” (2007) Michaiła Chleborodowa, „Indygo” (2008) Romana Prygunowa, „Trzynastu miesięcy” (2008) Ilji Nojabriewa, „Przenicowanego świata” Fiodora Bondarczuka, „Antykillera D.K.: Miłości bez pamięci” Eldara Saławatowa oraz „Księgi Mistrzów” Wadima Sokołowskiego (wszystkie z 2009 roku). W obrazie Storożewej Kucenko udowodnił po raz kolejny, że ma wielką charyzmę, która predestynuje go przede wszystkim do wielkich ról dramatycznych. W zachwycającą urodą i porażającą seksapilem żonę Siergieja, Olgę Iwanowną, wcieliła się Lubow Tołkalina (rocznik 1978), mająca na koncie między innymi występ w mało udanej wysokobudżetowej produkcji science fiction Konstantina Maksimowa „Zakazana Rzeczywistość” (2009). Prowadzącego z Olgą Iwanowną pełną podtekstów grę erotyczną śledczego Aleksieja Aleksiejewicza zagrał natomiast, starszy od niej o siedem lat, Władimir Jepifancew, kojarzony przede wszystkim z głównych ról w dramacie sensacyjnym „Szczęściarz” (2006) Władimira Jakanina oraz klasycznym filmie akcji „Niepokonany” (2008) Olega Pogodina. Najlepsze jednak, jak się wydaje, dopiero przed tym aktorem. W najbliższych miesiącach powinny bowiem trafić do szerokiej dystrybucji niezwykle interesujące filmy, w których obsadzie się pojawił: fantastyczny „Generation Π” Wiktora Ginzburga (na podstawie kultowej powieści Wiktora Pielewina) oraz dramat wojenny „Nocz’ dlinoju w żyzn’” Nikołaja Chomierikiego.

W Lenę i Kristinę wcieliły się wkraczające dopiero w świat wielkiego kina Irina Gorbaczowa oraz Polina Kucenko (prywatnie córka Goszy). Pierwsza z nich, kończąca właśnie studia aktorskie w moskiewskiej Wyższej Szkole Teatralnej imienia Borisa Szczukina, do tej pory pojawiła się jedynie w epizodycznej rólce w „Indygo” Prygunowa oraz jednym odcinku serialu sensacyjnego „Zakon i poriadok” (2008) Gieorgija Nikołajenki; druga zadebiutowała na małym ekranie przed trzema laty – w dziesięcioodcinkowym melodramatycznym serialu „Na puti k sierdcu” Abaja Karpykowa. Pewne, choć niewielkie, doświadczenie przed kamerą ma również jedenastoletnia Anfisa Miedwiediewa, czyli filmowa Nadia Malcewa. Dziewczynka zagrała już w baśni Leonida Nieczajewa „Diujmowoczka” (2007) oraz serialu obyczajowym Aleksieja Pimanowa „Cyganki” (2009). Kompletując z kolei ekipę realizatorską, Storożewa skorzystała w dużej mierze z osób pracujących wcześniej na planie „Rusałki” (2007). Tam między innymi zadebiutował w filmie fabularnym, rozchwytywany dzisiaj, operator Oleg Kiriczenko. Oglądając bardzo udany obraz Anny Mielikian, Wiera Michajłowna zwróciła też uwagę na jego scenarzystkę – Natalię Nazarową (rocznik 1969), niegdyś absolwentkę, a obecnie wykładowcę w stołecznym Państwowym Instytucie Sztuk Teatralnych (GITIS) oraz przez kilka lat aktorkę w moskiewskim Teatrze Młodego Widza (TJuZ). Dzisiaj nazwisko Nazarowej robi się coraz gorętsze, a jej dalsza kariera w tym fachu zależeć będzie nade wszystko od sukcesu (lub jego braku) historycznej epopei Dmitrija Korobina o początkach Rusi Kijowskiej – „Jarosław. Tysiaczu liet nazad” – która czeka na zbliżającą się wielkimi krokami uroczystą premierę. Za ścieżkę dźwiękową „Odszkodowania” odpowiada natomiast stały współpracownik Storożewej, trzydziestopięcioletni Ilja Szypiłow, z którego usług reżyserka skorzystała już przy okazji „Podróży ze zwierzętami domowymi” i „Niedługo wiosna”. Kompozytor i tym razem nie zawiódł, dając się poznać zarówno jako twórca interesującej muzyki ilustracyjnej (kameralnej), jak i piosenek o zdecydowanie rockowym zacięciu.

3 października 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »