Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Raja Amari
‹Pogrzebane tajemnice›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPogrzebane tajemnice
Tytuł oryginalnyAnonymes
ReżyseriaRaja Amari
ZdjęciaRenato Berta
Scenariusz
ObsadaHafsia Herzi, Sondos Belhassen, Wassila Dari, Rim El Benna, Dhaffer L'Abidine
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiFrancja, Szwajcaria, Tunezja
Czas trwania91 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

26 WFF: Hitchcock po arabsku
[Raja Amari „Pogrzebane tajemnice”, „26 Warszawski Festiwal Filmowy” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Ponury stary dom, nierówności płciowe i społeczne oraz suspens: „Pogrzebane tajemnice” to thriller przywodzący na myśl filmy mistrza gatunku. Dreszcze gwarantowane.

Marta Karpińska

26 WFF: Hitchcock po arabsku
[Raja Amari „Pogrzebane tajemnice”, „26 Warszawski Festiwal Filmowy” - recenzja]

Ponury stary dom, nierówności płciowe i społeczne oraz suspens: „Pogrzebane tajemnice” to thriller przywodzący na myśl filmy mistrza gatunku. Dreszcze gwarantowane.

Raja Amari
‹Pogrzebane tajemnice›

EKSTRAKT:80%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułPogrzebane tajemnice
Tytuł oryginalnyAnonymes
ReżyseriaRaja Amari
ZdjęciaRenato Berta
Scenariusz
ObsadaHafsia Herzi, Sondos Belhassen, Wassila Dari, Rim El Benna, Dhaffer L'Abidine
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiFrancja, Szwajcaria, Tunezja
Czas trwania91 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Rzecz dzieje się w zwesternizowanym kraju arabskim (Tunezja). W suterenie starego, zaniedbanego domu położonego z dala od cywilizacji żyją trzy kobiety: Aicha, Radhia i ich matka. Ich kontakt ze światem zewnętrznym ogranicza się do wyjść na zakupy. Nie mają przyjaciół, mało kto wie o ich istnieniu. Świat zapomniał o nich, a one zapomniały o świecie. Pewnego dnia potomek właścicieli posiadłości, Ali, postanawia wprowadzić się z powrotem, wprowadzając zamęt w monotonną dotąd codzienność bohaterek.
Znajomi Alego noszą zachodnie ubrania, nie stronią od alkoholu, papierosów, ani seksu przedmałżeńskiego. Ze zgorszenia podglądających ich Radhii i Matki można wnioskować, że taki styl życia absolutnie nie jest powszechny. Nastoletnia Aicha nie podziela tego oburzenia: jest zafascynowana innym światem, próbuje golić nogi, nosić buty na obcasie, malować się… Wbrew zakazom siostry i matki, wymyka się na imprezę organizowaną przez Alego. Nie potrafi jednak zachować się wśród ludzi: mówi dziwne rzeczy, uśmiecha w nieodpowiednich momentach, w końcu ucieka, kiedy Selma, dziewczyna Alego, spostrzega, że ma ona na sobie jej buty. W ten sposób nowi mieszkańcy dowiadują się, że dom ma swoją tajemnicę.
Pod nieobecność Alego, Selma zaczyna przeszukiwać zakamarki domu. Odkrywa istnienie trzech sublokatorek, udaje im się jednak schwytać ją, zanim zdąży to komuś powtórzyć. Wtedy rozpoczyna się dziwna gra między porwaną a porywaczkami. Aicha traktuje Selmę jak wymarzoną starszą siostrę: piękną, inteligentną i mającą dużą wiedzę o świecie. Radhia jest zazdrosna o każdą z cech, którymi zachwyca się Aicha, a Matka patrzy na Selmę z jednoczesnymi podziwem i przestrachem. Relacje pomiędzy porywaczkami bazują na patologicznej mieszance miłości i nienawiści, mimo tego nie wyobrażają sobie rozstania; nie dziwi więc ich wiara, że i Selmę uda im się „oswoić” i zmusić do pozostania z nimi na zawsze. Ona ma co prawda inne zdanie na ten temat, ale, świadoma zagrożenia, jakie stanowią te dziwne, na wpół zdziczałe kobiety, udaje, że zgadza się na takie rozwiązanie, jednocześnie nie porzucając myśli o ucieczce. Stopniowo zdobywa zaufanie porywaczek, by w końcu odkryć ich największą tajemnicę…

‹26 Warszawski Festiwal Filmowy›

WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
Organizator Warszawska Fundacja Filmowa
CyklWarszawski Międzynarodowy Festiwal Filmowy
MiejsceWarszawa
Od8 października 2010
Do17 października 2010
WWW
Na jednym poziomie, „Pogrzebane tajemnice” to znakomity hitchcockowski thriller. Pod pozorami zwyczajności bohaterek kryją się odmęty urazy, żalu i zazdrości, popychające je do zbrodni. Akcja rozwija się powoli, przemoc jest pokazywana raczej szkicowo, a cały suspens opiera się na pytaniu: jak bardzo chory jest sposób rozumowania tych kobiet i do czego jeszcze są one zdolne w obronie przed znienawidzonym światem? Jest jednak druga płaszczyzna: obyczajowa. Trudno pominąć rolę, jaką w filmie odgrywa pozycja kobiet w świecie arabskim. Tunezja, kraj chcący uchodzić za nowoczesny i demokratyczny, stanowi tu dość wdzięczne tło, pozwalając na pokazanie całego spektrum postaw. Selma, piękna, silna i pewna siebie, reprezentuje liberalizm, zaś mieszkanki domu, przygaszone, wycofane, w burych, skromnych ubraniach, hołdują tradycyjnym wzorcom. Szczególnie interesujące jest to, jak skrupulatnie surowych norm obyczajowych przestrzegają kobiety, które dawno temu odwróciły się od społeczeństwa. Dobrze obrazuje to scena, w której Matka po ucieczce Aichy z imprezy sprawdza, czy jest ona jeszcze dziewicą. Nie robi tego z myślą o wydaniu jej kiedyś za mąż: według niej kobieta po prostu ma obowiązek dbać o swoją cnotę. Na tym przykładzie widać, że najskuteczniejszą formą sprawowania kontroli jest samokontrola; sprawienie, by arbitralnie ustalane normy stały się częścią światopoglądu kontrolowanego.
Sympatia reżyserki jest niewątpliwie po stronie Selmy i buntującej się przeciwko swoim opiekunkom Aichy. Nie pozostawia ona jednak złudzeń co do niedoskonałego charakteru postępu obyczajowego. Znajomi Selmy, ci sami, którzy palą, piją i tańczą przy muzyce dyskotekowej, z przerażającą łatwością godzą się z jej zniknięciem, twierdząc, że musiała z kimś odjechać (nie sposób nie zauważyć, że gdzieś w tle czai się założenie, że po kobiecie sypiającej z mężczyznami przed ślubem można się spodziewać wszystkiego, co najgorsze). Żal im tylko (a jakże) Alego. Na domiar złego, rodzice Selmy myślą, że jest ona na szkoleniu, i nawet w zaistniałej sytuacji Ali woli nie wyprowadzać ich z błędu. Można się tylko domyślać, że nie należą do ludzi przesadnie liberalnych. Istotny jest również fakt, że Matka i Radhia były kiedyś służącymi w opuszczonym domu. Chociaż ich chlebodawcy dawno się z niego wyprowadzili, one wciąż mieszkają w kwaterach służby w suterenie i zabraniają Aichy chodzić po pokojach „państwa” (kolejny przykład na internalizację norm). Odważają się zjeść obiad w jadalni na górze dopiero wtedy, gdy pozwoli im na to Selma. Czują się ograniczone w swojej wolności nie tylko dlatego, że są kobietami, ale też przez to, że należą do niższej klasy społecznej. Postęp obyczajowy jest więc ograniczony do dużych ośrodków miejskich, powierzchowny i dotyczy tylko wybranych sfer życia. Przez to niebezpiecznie prawdopodobna jest sytuacja, w której ulicami metropolii będą kroczyć wyzwolone dziewczęta z rozpuszczonymi włosami, makijażem i w zwiewnych sukienkach, a prowincja stanie się siedliskiem obyczajowych żywych skamieniałości, ludzi męczących się w imię zasad, które dawno straciły jakiekolwiek logiczne uzasadnienie.
koniec
13 października 2010

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Inne recenzje

26 WFF: Napięcie po trzęsieniu Ziemi
— Marta Karpińska

26 WFF: Animowany buc
— Marta Karpińska

26 WFF: Camp na kampusie
— Marta Karpińska

26 WFF: Mała syrenka w Tokio
— Marta Karpińska

26 WFF: Nie zawłaszczaj bliźniego swego
— Marta Karpińska

26 WFF: Tłok na pustyni
— Marta Karpińska

26 WFF: Znajdź ukrytego tygrysa
— Marta Karpińska

26 WFF: Pod gołym niebem, w syberyjskiej głuszy
— Sebastian Chosiński

Z tego cyklu

Niedziela, 17.10
— Artur Zaborski

Sobota, 16.10.2010
— Artur Zaborski

Piątek, 15.10
— Artur Zaborski

Napięcie po trzęsieniu Ziemi
— Marta Karpińska

Czwartek, 14.10
— Artur Zaborski

Animowany buc
— Marta Karpińska

Środa, 13.10
— Artur Zaborski

Camp na kampusie
— Marta Karpińska

Wtorek, 12.10
— Artur Zaborski

Poniedziałek, 11.10
— Artur Zaborski

Tegoż autora

Filmowy rok 2010: Poważny człowiek, czyli świat to dość ponure, choć pełne czarnego humoru miejsce
— Marta Karpińska, Karol Kućmierz, Marcin T.P. Łuczyński, Konrad Wągrowski

Numery wolne, ale finezyjne dosyć
— Marta Karpińska

Dwoje ludzi na peronie w Onomichi
— Marta Karpińska

Delfin a sprawa japońska
— Marta Karpińska

Rozważna i romantyczny
— Marta Karpińska

Lud wszelki w pielgrzymkę wyrusza
— Marta Karpińska

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.