Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 24 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Joe Wright
‹Hanna›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHanna
Dystrybutor UIP
Data premiery10 czerwca 2011
ReżyseriaJoe Wright
ZdjęciaAlwin H. Kuchler
Scenariusz
ObsadaSaoirse Ronan, Eric Bana, Cate Blanchett
MuzykaThe Chemical Brothers
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania111 min
Gatunekakcja, sensacja, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Dziecko z krwią na rękach
[Joe Wright „Hanna” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Wszechstronny Joe Wright, autor „Dumy i uprzedzenia”, „Pokuty” i „Solisty”, postanowił kolejny raz udowodnić, że nie chce być przypisany do konkretnego gatunku i określonego stylu. To dlatego stworzył Hannę – nastoletnią zabójczynię o chłodnym spojrzeniu i naiwności dziecka. Z jakim skutkiem?

Ewa Drab

Dziecko z krwią na rękach
[Joe Wright „Hanna” - recenzja]

Wszechstronny Joe Wright, autor „Dumy i uprzedzenia”, „Pokuty” i „Solisty”, postanowił kolejny raz udowodnić, że nie chce być przypisany do konkretnego gatunku i określonego stylu. To dlatego stworzył Hannę – nastoletnią zabójczynię o chłodnym spojrzeniu i naiwności dziecka. Z jakim skutkiem?

Joe Wright
‹Hanna›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHanna
Dystrybutor UIP
Data premiery10 czerwca 2011
ReżyseriaJoe Wright
ZdjęciaAlwin H. Kuchler
Scenariusz
ObsadaSaoirse Ronan, Eric Bana, Cate Blanchett
MuzykaThe Chemical Brothers
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania111 min
Gatunekakcja, sensacja, thriller
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Gdyby Joe Wright ograniczył się do nakręcenia sensacji z szesnastolatką wytrenowaną na nieugiętego żołnierza w roli główniej, „Hanna” z pewnością nie wyróżniałaby się z tłumu filmów akcji, nawet mimo zapadającej w pamięć Saoirse Ronan i hipnotycznych zdjęć Maroka czy Berlina. Ale Wright czerpał z najlepszych wzorców, takich jak poszukujący egzystencjalnej prawdy o sobie, Jason Bourne, dlatego jego najnowszy film inteligentnie łączy akcję z metaforą dorastania i eksploracją tematów związanych z istotą człowieczeństwa. Wątek sensacyjny jest niespecjalnie atrakcyjny z perspektywy fabularnej, ale za to został nowocześnie przedstawiony pod kątem wizualnym. To, co jednak czyni z „Hanny” film zdecydowanie nie rewelacyjny, ale z pewnością godny uwagi, to obraz poznawania świata przez nieświadomą reguł życia nastolatkę. Spoiwem dla dwóch odcieni tego samego filmu jest tytułowa postać – niewinna i zagubiona, lecz również niepowstrzymana i niebezpieczna.
Hanna od urodzenia żyła w trudnych warunkach tundry odizolowana od cywilizacji i innych ludzi. Osobą, która uczyła ją świata za pośrednictwem opowieści i encyklopedii był jej ojciec, Eric Heller, człowiek z przeszłością próbujący wpoić córce nieufność, instynkt walki i zabójcze umiejętności żołnierza. Na początku filmu Hanna deklaruje, że jest gotowa na spotkanie z niebezpieczeństwami świata zewnętrznego, dlatego pozwala namierzyć się agentce CIA, Marissie Wiegler. Reżyser nie wyjaśnia niczego, każąc snuć własne interpretacje zaistniałej na ekranie sytuacji, ale potencjalne powiązania Wiegler i CIA z Hanną wydają się dość oczywiste. Prawdziwie ciekawa historia zaczyna się dopiero wtedy, gdy bohaterka zostaje złapana przez CIA, ucieka z podziemnego kompleksu pod pustynią i opuszcza pustkowie, wkraczając w środowisko znane jej tylko z kart książek. Złożony, skomplikowany świat został pokazany z perspektywy Hanny jako zjawisko przerażające, opresyjne i potężne, ale także fascynujące, piękne i niesamowite. Bohaterka odkrywa, na czym polegają relacje międzyludzkie, podstawowe sytuacje życiowe, a nawet sprzęty codziennego użytku jak lampa, telefon, telewizor czy czajnik. Wright przedstawia konfrontację Hanny ze światem w na tyle sugestywny sposób, że także widzowi wszystko, czego doświadcza każdego dnia, może wydać się nowe i fantastyczne.
Portret bohaterki opiera się na dwóch podstawowych aspektach: lęku i ironii. Dziecko podcinające gardło człowiekowi z miną obojętności napawa niepokojem – w końcu zderzenie niewinności z przemocą musi przerażać. Ale Wright najwyraźniej stara się zaprezentować poprzez to połączenie pewien smutny wniosek: to my, dorośli, czynimy dzieci zbyt szybko dojrzałymi, bezkompromisowymi i cynicznymi istotami. To z nas dzieci biorą wzór, a w relacjach ludzi pełno dzisiaj nienawiści, dystansu i egoizmu. Wright dopełnia obraz lęku, przyprawiając swój film ironią – oto nastolatka, która nie rozumie, czym jest życie, potrafi je odbierać ze sprawnością zawodowego zabójcy. Ot, paradoks naszych czasów.
Nie można jednak sugerować się głębszymi intencjami twórców i uważać „Hanny” za film niezwykle ambitny. To ciągle dobrze zrealizowana sensacja, jedynie przyprawiona szczyptą refleksji i wątpliwości. Już trylogia z Bourne’em pokazała, że da się zmieszać interesującą akcję z kwestiami zagubionej tożsamości. Z tym że w „Hannie” powierzchowne dylematy bohaterki prowadzą do wątłego finału i tylko tej miernej konfrontacji są podporządkowane. Może to także wina Cate Blachett w roli Marissy Wiegler. Oczywiście reżyser buduje historię z dystansem, na fundamentach umowności, ale kreacja aktorki przekracza granicę tego, co pasuje do konwencji. Aktorka doprowadza swoją bohaterkę do poziomu karykatury i w ten sposób niszczy potencjalne napięcie między antagonistkami – Marisą i Hanną. Znakomita Saoirse Ronan i Eric Bana wybierają tymczasem styl oszczędny i na serio. Dopiero zetknięcie ich ról z ironicznym przekazem filmu czyni jego prawdziwą wartość.
koniec
21 czerwca 2011

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Mąż stanu, którego trudno polubić
— Sebastian Chosiński

One Man Show
— Kamil Witek

Esensja ogląda: Styczeń 2017 (1)
— Sebastian Chosiński, Jarosław Loretz

Esensja ogląda: Kwiecień 2013
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Tomasz Kujawski, Małgorzata Steciak, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Marzec 2013 (2)
— Grzegorz Fortuna, Alicja Kuciel, Małgorzata Steciak, Agnieszka Szady

Esensja ogląda: Styczeń 2013 (Kino)
— Sebastian Chosiński, Miłosz Cybowski, Piotr Dobry, Jakub Gałka, Anna Kańtoch, Alicja Kuciel, Beatrycze Nowicka, Agnieszka Szady, Konrad Wągrowski

Film w teatrze, teatr w filmie
— Konrad Wągrowski

Na ramieniu sztuki
— Ewa Drab

SPF – Subiektywny Przegląd Filmów (7)
— Jakub Gałka

Destrukcyjna fantazja
— Ewa Drab

Tegoż autora

Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab

Samochody (nie) latają
— Ewa Drab

Kreacja automatyczna
— Ewa Drab

PR rządzi światem
— Ewa Drab

(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab

Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna

Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab

Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab

Kto się boi Vina Diesla?
— Ewa Drab

Duch z piwnicy
— Ewa Drab

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.