Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 23 kwietnia 2024

Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Andriej Szczerbinin
‹Służę Ojczyźnie!›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Służę Ojczyźnie!
Tytuł oryginalny	Служу Отечеству!
Reżyseria	Andriej Szczerbinin
Zdjęcia	Aleksander Ustinow
Scenariusz	Aleksiej Rybin
Obsada	Michaił Jelisiejew, Ilja Aleksiejew, Tatiana Kosmaczowa, Dmitrij Podnozow, Władimir Kryłow, Władimir Bogdanow, Aleksandr Makin, Wiaczesław Arkunow, Piotr Charczenko, Aleksiej Minin, Jurij Nikołajenko
Muzyka	Igor Wierchowski
Rok produkcji	2010
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	92 min
Gatunek	romans, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: Nie-Święta Trójca
[Andriej Szczerbinin „Służę Ojczyźnie!” - recenzja]

Sebastian Chosiński

W sensacyjnym melodramacie „Służę Ojczyźnie!” Andriej Szczerbinin pozostał wierny swojej ulubionej tematyce. Bohaterami filmu po raz kolejny uczynił bowiem żołnierzy – tym razem jednak nie Specnazu, ale zwyczajnej służby. Uwypuklił również wątek trójkąta miłosnego, niemal do złudzenia przypominający ten, który był osią napędową jego poprzedniego obrazu, czyli „Mistrza”.

Sebastian Chosiński

East Side Story: Nie-Święta Trójca
[Andriej Szczerbinin „Służę Ojczyźnie!” - recenzja]

Andriej Szczerbinin
‹Służę Ojczyźnie!›

EKSTRAKT:	40%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Służę Ojczyźnie!
Tytuł oryginalny	Служу Отечеству!
Reżyseria	Andriej Szczerbinin
Zdjęcia	Aleksander Ustinow
Scenariusz	Aleksiej Rybin
Obsada	Michaił Jelisiejew, Ilja Aleksiejew, Tatiana Kosmaczowa, Dmitrij Podnozow, Władimir Kryłow, Władimir Bogdanow, Aleksandr Makin, Wiaczesław Arkunow, Piotr Charczenko, Aleksiej Minin, Jurij Nikołajenko
Muzyka	Igor Wierchowski
Rok produkcji	2010
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	92 min
Gatunek	romans, sensacja
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Festiwal Andrieja Szczerbinina w „Esensji” trwa; z pewną przesadą i ironią moglibyśmy też dodać: i jego końca – przynajmniej jak na razie – nie widać. Nie nasza to jednak wina, że reżyser ten postanowił powalczyć o miano najpłodniejszego twórcy w dziejach rosyjskiej kinematografii. Przyjrzeliśmy się do tej pory pięciu jego obrazom – „W stanie spoczynku” (2009), „Uderzeniu wściekłości” (2009), „Snajperowi” (2010), „W stanie spoczynku 2: Swoich nie zostawiamy” (2010) oraz „Mistrzowi” (2010) – a następne czekają już niecierpliwie w kolejce. Dzisiaj nadszedł czas na telewizyjny melodramat sensacyjny „Służę Ojczyźnie!”, który choć powstał jeszcze w 2010 roku, to jednak swoją premierę miał dopiero dwudziestego siódmego lutego 2011. Tym razem Szczerbinin skorzystał z obcego scenariusza, pod którym podpisał się jednocześnie producent filmu Aleksiej Rybin. To bardzo ciekawa postać, przy której warto zatrzymać się na trochę dłużej. Urodził się w 1960 roku w Leningradzie. Karierę artystyczną zaczynał jako muzyk rockowy; z Wiktorem Cojem współtworzył zespoły Garin i Gipierbołoidy oraz Kino. Z tego drugiego odszedł w 1983 roku po konflikcie z liderem. Podjął wówczas studia w leningradzkim Instytucie Kultury, został też aktorem teatru awangardowego „RazDwaTri”. Gdy Związek Radziecki otworzył się na Zachód, wyjechał do Stanów Zjednoczonych, skąd jednak już po roku wrócił do ojczyzny, by na nowo zająć się muzyką. Z grupą Oazis Ju wydał płyty „Wospitanije dietiej krasotoj podwodnoj żyzni” (1991) i „Sport obrieczion” (1994), a z No More Fucking Jass – „Asfalt” (1998). Napisał także książkę „Kino s samogo naczała” (1992), w której przedstawił subiektywny obraz początków kariery legendarnego Kina. W ostatnich latach udziela się głównie jako dziennikarz radiowy, powieściopisarz (specjalizujący się w książkach sensacyjnych) oraz producent i scenarzysta filmowy. Odpowiadał między innymi za pojedyncze odcinki trzech sezonów serialu kryminalnego „Litiejnyj, 4” (2007-2009) oraz trzy części „Szpilek” (2009-2010) Andrieja Korszunowa i Maksima Briusa. Ze Szczerbininem miał już okazję pracować przy produkcji dramatów „Otwiet’ mnie” i „Roditielskij dien’” (oba z 2008 roku).

Akcja „Służę Ojczyźnie!” rozgrywa się w niewielkim miasteczku garnizonowym gdzieś pod Petersburgiem. Życie toczy się w nim leniwie, a żołnierze, poza rzadkimi chwilami musztry, zajmują się w zasadzie jedynie zbijaniem bąków. Ale tylko do czasu. Pewnego dnia do majora Apraksina zgłasza się bowiem miejscowy biznesmen, ba! oligarcha Arkadij Szagin, który składa oficerowi wielce intratną propozycję. Zadowolone mają być z niej wszystkie – no, może prawie wszystkie – uczestniczące strony. W zamian za rekompensatę finansową, która, jak można się domyślać, trafia do kieszeni majora i jego bezpośredniego przełożonego, pułkownika Uwarowa, nudzący się niemiłosiernie sołdaci mają wybudować Szaginowi nowy dom. Nie jest wyjaśnione do końca, po co, skoro tuż obok planowanego placu budowy stoi pokaźnych rozmiarów luksusowy pałacyk. Ale komu uda się zrozumieć logikę „nowych Ruskich”?! Dodatkowym argumentem mającym przekonać Apraksina do wejścia w ten nietypowy interes jest złoty naszyjnik – skromny prezent od obrotnego przedsiębiorcy dla oficerskiej małżonki. Nie ma się więc co dziwić, że major wraca do domu uradowany i uwznioślony, jakby aniołowie nieśli go na swoich skrzydłach. Spotyka go jednak niemała przykrość – mieszkanie jest puste. W tym samym czasie, o czym sprzedajny wojskowy jeszcze nie wie, jego młoda i obowiązkowo zabójczo piękna i seksowna żona Liza obściskuje się ze swoim kochankiem w samochodzie na leśnym bezdrożu.

Całej sprawie pikanterii dodaje fakt, że absztyfikant pani Apraksinej, Misza Bragin, jest kapitanem w tej samej jednostce, w której służy jej mąż. Ot, i mamy już trójkącik. A to jeszcze wcale nie koniec problemów majora. Niebawem w koszarach pojawia się bowiem oficer śledczy petersburskiej milicji Konstantin Gorski, który prowadzi dochodzenie w sprawie nielegalnego wyrębu lasu w okolicach jednostki. Ślady tego ze wszech miar nagannego procederu prowadzą prosto za mury miasteczka wojskowego. Gdy jednak dzielny stróż prawa prosi o pomoc pułkownika Uwarowa, zostaje przez niego wyproszony z gabinetu. Inna sprawa, że także sam Uwarow jest nieco zdezorientowany. Owszem, wie o interesie, jaki Apraksin robi z Szaginem, ale o tym, że któryś z jego podwładnych sprzedaje na lewo – znaczy się: bez jego wiedzy – plany lasu przeznaczonego do wycięcia, nie ma zielonego pojęcia. Może więc kapitan Gorski zwyczajnie się myli? Nic z tego! O czym dobitnie przekonuje fakt krwawego zamachu na jego życie. Co można tłumaczyć sobie tym, że pojawiając się w koszarach, nacisnął komuś na odcisk. Sprawa Gorskiego nie daje także spokoju Apraksinowi, tyle że ten ma przecież na głowie zupełnie inne problemy. Nie jest w końcu ślepy i dostrzega dziwne zachowanie Lizy; widzi również, jak Bragin dosłownie ślini się na jej widok. Nie wie jednak, że ta dwójka podjęła już „męską decyzję” i lada dzień Liza ma zamiar spakować się i odejść od niego do kochanka. Z biegiem czasu problemy dręczące majora – zarówno te osobiste, jak i zawodowe – narastają, prowadząc do dramatycznego finału.

Andriej Szczerbinin lubi korzystać ze starych, sprawdzonych schematów. Najczęściej sięga w swoich obrazach po patenty znane z klasycznych westernów. Tak było w przypadku omawianych niedawno „Uderzenia wściekłości” i „Snajpera”, nie inaczej jest ze „Służę Ojczyźnie!”. W zakończeniu widzimy bowiem i strzelecki pojedynek dwóch głównych antagonistów, i polowanie na bandytę w leśnych ostępach; jest nawet współczesna rosyjska wersja pistoletowej kanonady w miasteczku, wreszcie – pojawia się „kawaleria” pod postacią sołdatów oderwanych właśnie na ten moment od bezmyślnego maszerowania z pieśnią na ustach. Nie wypada to jednak wcale przekonująco. Bohaterowie są boleśnie spłaszczeni, a każda próba pogłębienia psychologii postaci prowadzi do niezamierzonej parodii. Można też wbić szpilę osobom odpowiedzialnym za casting, które popełniły kilka ewidentnych błędów obsadowych. Milicjant Gorski aparycją przypomina metroseksualnego chłoptasia z dyskoteki, który dopiero co został siłą oderwany od matczynej piersi. W takiej sytuacji trudno dziwić się pułkownikowi Uwarowowi, że nie ma w ogóle ochoty z nim rozmawiać. Z kolei kapitan Bragin jest niewiele tylko przystojniejszy od Waldusia Kiepskiego, co rodzi z kolei oczywiste podejrzenia, że Liza Apraksina musi mieć poważne problemy ze wzrokiem, skoro jest gotowa zostawić dla niego męża. Wątpliwości można mieć również co do samej Lizy – tak bezdennie pustej, że gdyby walnąć ją w głowę w pierwszej minucie filmu, to echo powinno być słyszalne aż do końcowych napisów. I jak tu uwierzyć w tak wielką miłość majora do żony, że gotów jest ryzykować dla niej nawet życie? Wniosek nasuwa się zatem jeden: zdecydowanie lepiej wychodzą Szczerbininowi te filmy, które tworzy na podstawie własnych tekstów.

Na planie „Służę Ojczyźnie!” reżyserowi przyszło pracować z zupełnie zmienionym składem aktorskim. Praktycznie z odtwórcami wszystkich pierwszo- i drugoplanowych ról spotkał się wtedy po raz pierwszy. I można mieć pewne wątpliwości, czy wyszło to filmowi na dobre. W majora Apraksina wcielił się, urodzony w Leningradzie, czterdziestoletni Michaił Jelisiejew. Po odbyciu służby wojskowej wstąpił on na wydział aktorski Sankt-Petersburskiej Państwowej Akademii Sztuk Teatralnych (SPbGATI), z której uciekł już po tygodniu, by zatrudnić się w jednym z prywatnych teatrów, które wyrastały na początku lat 90. w największych miastach Rosji jak grzyby po deszczu. Na uczelnię powrócił dopiero siedem lat później, ale już na zupełnie inny wydział – reżyserii teatru – którego absolwentem został w 2002 roku. Pojawił się między innymi w „Spisku” (2007) Stanisława Libina oraz „Admirale” (2008) Andrieja Krawczuka. Żonę Apraksina, Lizę, zagrała natomiast, młodsza od Jelisiejewa o piętnaście lat, Tatiana Kosmaczowa – absolwentka szkoły przy Moskiewskim Akademickim Teatrze Artystycznym (MChAT), a obecnie aktorka stołecznego Teatru imienia Włodzimierza Majakowskiego. Na koncie ma między innymi występy we thrillerze „Fobos. Klub strachu” (2009) Olega Asadulina, który był rosyjską odpowiedzią na „Cube”, oraz tegorocznej kontynuacji „Podrzutka” Aleksandra Kirienki. Tym „trzecim”, to znaczy kapitanem Braginem, był z kolei Ilja Aleksiejew (rocznik 1980) – rodem z Niżnego Nowogrodu. Co ciekawe, gdy wstępował na miejscowy Uniwersytet Pedagogiczny, wybrał kierunek bardzo daleki od artystycznego – kulturę fizyczną i sport. Przez wiele lat trenował karate (ma nawet czarny pas). Na czwartym roku studiów podjął prawdziwie męską decyzję – rzucił naukę w Niżnym Nowogrodzie i przeniósł się do stołecznego MChAT-u. Popularność przyniósł mu przede wszystkim udział w trzech seriach (tyle do tej pory zrealizowano) kryminału „UGRO. Prostyje parni” (2007-2011), w którym to podarował swoją twarz milicjantowi Jurijowi Astafjewowi.

W rolach drugoplanowych pojawili się aktorzy, z którymi mieliśmy już w „Esensji” do czynienia. W przebiegłego bandytę Kita wcielił się Dmitrij Podnozow („Dzień w Juriewie”), w kapitana milicji Konstantina Gorskiego – Władimir Kryłow („Spisek”, „Taryfa noworoczna”), a w oligarchę Arkadija Szagina – Władimir Bogdanow („Puszkin. Ostatni pojedynek”). Mniej znaną postacią, przynajmniej w Polsce, jest za to odtwórca roli pułkownika Uwarowa, od czternastu lat mieszkający na stałe w Rosji Białorusin Wiaczesław Arkunow – nie tylko aktor, ale również reżyser, twórca efektów specjalnych i kierownik działającego od 1998 roku… Teatru Kaskaderów Białoruskich. Zadanie stworzenia ścieżki dźwiękowej do „Służę Ojczyźnie!” producenci powierzyli, urodzonemu w 1965 roku, Igorowi Wierchowskiemu, absolwentowi Wyższej Szkoły Muzycznej imienia Modesta Musorgskiego. Od kilku dobrych lat komponuje on przede wszystkim na potrzeby telewizji – jego muzykę usłyszeć można w dziesiątkach filmów pełnometrażowych i seriali, jak chociażby „Opieratiwnaja razrabotka” (2007-2008) Wiktora Tatarskiego (część pierwsza) i Aleksandra Burcewa (część druga), „Miest’ biez prawa pieriedaczi” (2010) Wadima Sajetgalijewa czy „Dieło czesti” (2011) Olega Łarina. Jedynie za kamerą stanął stary znajomy reżysera operator Aleksandr Ustinow, wcześniej pracujący już ze Szczerbininem przy „W stanie spoczynku 2: Swoich nie zostawiamy”, „Snajperze” oraz „Mistrzu”.

18 września 2011

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Fallout: Odc. 2. Elementy układanki zaczynają do siebie pasować
Marcin Mroziuk

19 IV 2024

Z jednej strony trudno nam zachować powagę, gdy obserwujemy, jak bardzo zachowanie Lucy nie pasuje do zwyczajów i warunków panujących na powierzchni. Z drugiej strony w miarę rozwoju wydarzeń wygląda na to, że właśnie ta młoda kobieta ma szansę wykonać z powodzeniem misję, która na pierwszy rzut oka jest ponad jej siły.

więcej »