Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Władimir Mirzojew
‹Borys Godunow›

EKSTRAKT:70%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułBorys Godunow
Tytuł oryginalnyБорис Годунов
ReżyseriaWładimir Mirzojew
ZdjęciaPaweł Kostomarow
Scenariusz
ObsadaMaksim Suchanow, Andriej Mierzlikin, Leonid Gromow, Dmitrij Piewcow, Piotr Fiodorow, Ramil Sabitow, Leonid Parfionow, Michaił Kozakow, Andriej Taszkow
MuzykaSecond Hand Band
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiRosja
Czas trwania124 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

East Side Story: Car Borys i Łżedymitr XXI wieku
[Władimir Mirzojew „Borys Godunow” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
« 1 2

Sebastian Chosiński

East Side Story: Car Borys i Łżedymitr XXI wieku
[Władimir Mirzojew „Borys Godunow” - recenzja]

Obraz Mirzojewa ma formę pośrednią między filmem a telewizyjnym teatrem. Całość kręcona była z ręki, na zbliżeniach bądź w planie amerykańskim. Rzadziej w plenerach, znacznie częściej w pomieszczeniach. Reżyser śmiało sięgał po atrybuty współczesności. Dlatego też Godunow, zażywając relaksu, odpręża się w klubie fitness; kiedy pije, to whisky. Nie inaczej zresztą jest na dworze polskich magnatów – kapitalna scena rozmowy, a następnie miłosnego zbliżenia Otriepjewa z Maryną ma miejsce na basenie komfortowego apartamentowca. Siedemnastowieczną oberżę zastępuje zaś pub, w którym barmanki serwują piwo butelkowe, a do tańca przygrywa kapela rockowa. Carscy policjanci niczym natomiast nie różnią się od żołnierzy służb pogranicza (knajpa znajduje się w pobliżu granicy z Litwą). Armia, z którą Grisza wkracza do Rosji, wyposażona jest w czołgi. Inna sprawa, że najeźdźcy (czytaj: Litwini, Polacy), poza samym Otriepjewem, wyglądają wszyscy jak czeczeńscy, względnie gruzińscy komendanci polowi. Jeśli to świadomy zabieg – a czemu miałoby być inaczej? – uznać go należy za chybiony. Rzadko kiedy bowiem wpisywanie uniwersalnego dzieła w aktualny kontekst polityczny wychodzi temu dziełu na dobre. Widocznie jednak Mirzojewowi bardzo zależało, aby zaprezentować na ekranie także własne sympatie (lub antypatie) polityczne. Świetnie skrojona jest postać Godunowa – to prawdziwy bohater z problemem, dręczony przez wyrzuty sumienia (wprost jest pokazane, że mają one źródło w śmierci carewicza Dymitra), które doprowadzają go niemal na skraj szaleństwa, rujnują zdrowie. Na jego tle Grisza Otriepjew wypada dość blado – to człowiek, którego napędzają jedynie zemsta i wszechmocne pragnienie władzy, za którymi nie kryje się żaden plan polityczny. Rzeczywistość była jednak trochę inna, znacznie mniej czarno-biała niż próbują nam to przedstawić twórcy filmu. Mimo pewnych płycizn, „Borys Godunow” Mirzojewa okazał się intrygującym odczytaniem tekstu Puszkina. Kto będzie chciał, potraktuje go jako ostrzeżenie przed kolejnym zagrożeniem nadciągającym z Zachodu (vide Unia Europejska, Partnerstwo Wschodnie); kto inny, bardziej światły, zastanowi się nad mechanizmami władzy w samej Rosji. Choć w tym ostatnim przypadku chyba jednak nie warto doszukiwać się „klucza” w przedstawianiu głównych postaci dramatu…
W roli tytułowej reżyser obsadził czterdziestoośmioletniego moskwianina Maksima Suchanowa („Przenicowany świat”, „Spaleni słońcem 2”), z którym współpracował przy wszystkich swoich wcześniejszych filmach. Pozostałe dramatis personae również obdarzone zostały znanymi twarzami. Dymitra Samozwańca alias Griszę Otriepjewa zagrał Andriej Mierzlikin („Franz+Polina”, „Rosyjska gra”, „Huśtawka”, „Przenicowany świat”, „Rosja 88”, „Przeprawa”, „Ich dwóch”, „Twierdza brzeska”), bojara (a w przyszłości także cara) Wasyla Szujskiego – Leonid Gromow („18/14”, „Ładunek 200”, „Przenicowany świat”, „Antykiller D.K.: Miłość bez pamięci”, „Gromozeka”), zakonnika Pimena – Michaił Kozakow („9 dni jednego roku”, „Diabeł morski”, „Strażnicy sieci”), bojara Basmanowa – Piotr Fiodorow („Przenicowany świat”, „Rosja 88”, „PiraMMMida”, „Gop-stop”), Marynę Mniszech – piękna Litwinka Agne Ditkovskite („W grze”, „W grze 2: Nowy poziom”), jedną z właścicielem pubu (karczmy) na pograniczu moskiewsko-litewskim – jej matka Tatiana Liutajewa („Antykiller D.K.: Miłość bez pamięci”, „Wdowi parowiec”), zausznika Szujskiego o nazwisku Puszkin – Ramil Sabitow („Kandahar”, „Po omacku”), patriarchę Wszechrusi – Andriej Taszkow („Róże dla Elzy”, „Człowiek, który wszystko wiedział”), natomiast zdradzieckiego księcia Andrieja Kurbskiego – Kirył Kiaro („18/14”, „Zwariowana pomoc”, „Jesteśmy z przyszłości 2”, „Czerwona rtęć”, „V Centuria. W poszukiwaniu zaczarowanych skarbów”, „Człowiek znikąd”, „Heroina”). Za muzykę, podobnie jak w poprzednim filmie Mirzojewa, odpowiedzialny był zespół Second Hand Band, zaś za zdjęcia – Paweł Kostomarow, znany głównie jako operator Aleksieja Popogriebskiego podczas pracy nad „Jak spędziłem koniec lata”.
koniec
« 1 2
13 listopada 2011

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Z tego cyklu

Czy można mieć nadzieję w Piekle?
— Sebastian Chosiński

Wielkie bohaterstwo małych ludzi
— Sebastian Chosiński

Gdy rzeczywistość zastępuje fikcję
— Sebastian Chosiński

Dwie siostry i pamięć o matce
— Sebastian Chosiński

W poszukiwaniu straconego życia
— Sebastian Chosiński

Azerski „bękart wojny”
— Sebastian Chosiński

Za nieswoją ojczyznę
— Sebastian Chosiński

Od miłości do nienawiści
— Sebastian Chosiński

By państwo rosło w siłę, a obywatele czuli się bezpieczniej
— Sebastian Chosiński

Bandyta też chce być kochany
— Sebastian Chosiński

Tegoż twórcy

Bagno: Odc. 5. W pułapce
— Sebastian Chosiński

Bagno: Odc. 4. Zmartwychwstanie i śmierć
— Sebastian Chosiński

Bagno: Odc. 3. Ci, którzy żyją, i ci, co umarli
— Sebastian Chosiński

Bagno: Odc. 2. Klasztor z koszmarnego snu
— Sebastian Chosiński

Bagno: Odc. 1. Na życiowych zakrętach
— Sebastian Chosiński

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.