W roli Wiktora, syna marnotrawnego rodu Szamanowów, reżyser obsadził niezawodnego Siergieja Garmasza („Nasi”, „72 metry”, „12”, „Rosyjska gra”, „Bikiniarze”, „Przenicowany świat”, „Spaleni słońcem 2: Oczekiwanie”, „Czarna Błyskawica”, „Zapis namiętności”, „Kryj się!”, „Na końcu świata”, „Choinki”, „Człowiek w oknie”) – artystę obdarzonego niezwykłą wprost charyzmą, dorównującego w tym takim tuzom światowego kina, jak Charles Bronson, Al Pacino czy Robert De Niro. Jego ojca, Grigorija Iwanowicza, obdarzył swoją twarzą nie mniej znany i podziwiany, także w naszym kraju, Ukrainiec Bohdan Stupka („Kierowca dla Wiery”, „Nasi”, „18/14”, „Aleksander. Bitwa nad Newą”, „Taras Bulba”), natomiast braci Wiktora zagrali: Paszkę – Władimir Jepifancew („Szczęściarz”, „Niepokonany”, „Odszkodowanie”, „Generation ,P’”), Dmitrija – Igor Sawoczkin („Czarna Błyskawica”, „Po omacku”, „Spokojna strażnica”), Andrieja – Iwan Dobronrawow („Zawieszenie broni”, „Jelena”), z kolei siostry: Natalię – Jekatierina Riednikowa („Prezent dla Stalina”, „Ten, który gasi światło”, „Spadkobiercy cara”, „Sprawiedliwość wilków”), a Tamarę – Jewgienija Dmitrijewa („Euforia”). Poza tym zobaczyć możemy jeszcze Gleba Podgorodinskiego („Akt natury”) w roli męża Nataszy, Piotra Zajczenkę („Pasażerka”, „Taras Bulba”, „Ja”) jako brata Grigorija oraz Kiryła Połuchina („Pop”, „Jesteśmy z przyszłości 2”, „Pod przykrywką”), który wcielił się w szefa bandy płatnych zabójców.

Matkę braci Szamanowów, Nadieżdę Pietrowną, zagrała siedemdziesięciodwuletnia Łarisa Maliewannaja, o której do tej pory nie mieliśmy jeszcze okazji pisać. Urodziła się we wsi Fiodorowka w obwodzie rostowskim; studiowała reżyserię w Państwowym Leningradzkim Instytucie Teatru, Muzyki i Kinematografii (LGITMiK), który ukończyła w 1965 roku. Zadebiutowała trzy lata później – nie jako reżyserka jednak, lecz aktorka – w melodramacie Wadima Michajłowa „W dien’ swadby”. W następnych latach pojawiła się między innymi w dramacie Josifa Chejfica „Jedinstwiennaja” (1975), w którym wystąpiła u boku Walerija Zołotuchina i Włodzimierza Wysockiego, oraz dwóch głośnych obrazach Piotra Todorowskiego: „Dewizówka” (1989) i „Encore, jeszcze raz” (1992). Scenariusz filmu wyszedł spod pióra samego reżysera; ścieżkę dźwiękową podpisał natomiast swoim nazwiskiem legendarny kompozytor Eduard Artiemjew („Solaris”, „Stalker”, „Syberiada”, „Kierowca dla Wiery”, „12”, „Spokojna strażnica”, „Spaleni słońcem 2: Cytadela”). Za kamerą w roli operatora Pogodin postawił, urodzonego w Moskwie w 1968 roku, Wenezuelczyka Antoine’a Vivasa(-Denisowa), który po ukończeniu Mistrzowskiej Szkoły Fotografii Riccarda Armasa w Caracas, przeniósł się na dalszą naukę do… Łodzi. Tam najpierw studiował w Zakładzie Historii i Teorii Filmu Instytutu Kultury Współczesnej Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie uczył się fachu w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej. W latach 1990-1997 – jako aktor, operator bądź realizator – brał udział w pracy nad kilkunastoma etiudami, które swoimi nazwiskami podpisywali studenci z Anglii, Francji, Niemiec i Ameryki Łacińskiej. W pełnym metrażu zadebiutował w 2004 roku w dramacie „Amor en concreto”, który wyreżyserował jego rodak – i zarazem kolega z łódzkiej „Filmówki” – Franco de Pena. Następnie przez kilka lat pracował w Stanach Zjednoczonych, biorąc udział w produkcji obrazów niezależnych – między innymi „Road” (2005) Lesliego McCleave’a, „Four Corners of Suburbia” (2005) Elizabeth Puccini, „Choking Man” (2006) Steve’a Barrona oraz „Ghost of the Heartland” (2007) Allena Blumberga. Aż w końcu upomniała się o Wenezuelczyka jego przybrana ojczyzna – Rosja. Do Moskwy sprowadził go reżyser Jarosław Czeważewski, z którym Antoine nakręcił następnie trzy filmy: dramat społeczny „Kuka” (2007) oraz komedie obyczajowe „Na morie!” (2008) i „Sczastliwyj koniec” (2009); w podobnym klimacie utrzymany był również film Igora Zajcewa „Kanikuły strogogo rezima” (2009). „Dom” Pogodina to piąte „rosyjskie” dzieło Vivasa – zdecydowanie najlepsze, wystawiające bardzo wysoką ocenę także polskim nauczycielom latynoamerykańskiego operatora.