Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 18 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Roman Polański
‹Rzeź›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRzeź
Tytuł oryginalnyCarnage
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery20 stycznia 2012
ReżyseriaRoman Polański
ZdjęciaPaweł Edelman
Scenariusz
ObsadaKate Winslet, Jodie Foster, Matt Dillon, Christoph Waltz, John C. Reilly
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiFrancja, Niemcy
Czas trwania79 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Bo tak trzeba
[Roman Polański „Rzeź” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W adaptacji filmowej sztuki Yasminy Rezy „Bóg mordu” podstawowe problemy komunikacyjne w dzisiejszym społeczeństwie oraz ograniczenia narzucone przez system konwenansów zostały zamknięte na małej powierzchni kameralnego spektaklu. „Rzeź” Romana Polańskiego to sprawne tłumaczenie języka teatru na język filmu, a przede wszystkim znakomita diagnoza naszych czasów.

Ewa Drab

Bo tak trzeba
[Roman Polański „Rzeź” - recenzja]

W adaptacji filmowej sztuki Yasminy Rezy „Bóg mordu” podstawowe problemy komunikacyjne w dzisiejszym społeczeństwie oraz ograniczenia narzucone przez system konwenansów zostały zamknięte na małej powierzchni kameralnego spektaklu. „Rzeź” Romana Polańskiego to sprawne tłumaczenie języka teatru na język filmu, a przede wszystkim znakomita diagnoza naszych czasów.

Roman Polański
‹Rzeź›

EKSTRAKT:90%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułRzeź
Tytuł oryginalnyCarnage
Dystrybutor Kino Świat
Data premiery20 stycznia 2012
ReżyseriaRoman Polański
ZdjęciaPaweł Edelman
Scenariusz
ObsadaKate Winslet, Jodie Foster, Matt Dillon, Christoph Waltz, John C. Reilly
Rok produkcji2011
Kraj produkcjiFrancja, Niemcy
Czas trwania79 min
Gatunekdramat
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Scenariusz filmu jest połączeniem starań reżysera i autorki sztuki użytej jako materiał wyjściowy dla ekranowej fabuły. To dlatego w „Rzezi” współistnieją elementy teatralne i najlepsze składniki filmowego sposobu opowiadania historii. Chociaż całość rozgrywa się w jednym mieszkaniu pomiędzy czwórką aktorów, film umożliwia wprowadzenie większej dynamiki narracyjnej oraz pokazanie czegoś poza kameralną sceną, na której rozgrywa się konfrontacja między głównymi bohaterami. Urywki pojawiające się w tle napisów początkowych i końcowych zapewniają kontekst dla treści filmu, a także trafnie pointują zachowania postaci.
Punkt wyjścia jest banalny. Oto dwa małżeństwa spotykają się, aby omówić nieprzyjemny incydent, jaki miał miejsce z udziałem ich synów. Zachary uderzył w parku kijem Ethana, wybijając mu dwa zęby. Na początku rodzice zachowują się według ustalonych zasad postępowania – są uprzejmi, ograniczają rozmowę do grzeczności i bezpiecznych tematów, zgadzają się ze sobą. Pod typową wymianą uprzejmości kryje się niechęć, złość, frustracja i zmęczenie społecznymi więzami. Powoli, wraz z kolejnymi drobnymi odchyleniami od schematu rozmowy, bohaterowie zaczynają coraz dobitniej manifestować swoje prawdziwe myśli i poglądy. Alan i Nancy Cowanowie mają dobre posady i nie brakuje im pieniędzy, ale są jednocześnie zdystansowani wobec siebie i świata, stracili entuzjazm do życia i wszelkie starania, jakich się podejmują, należą do pozy przyjętej z przymusu. Alan jest cynicznym draniem, który zakłada maski najrzadziej z całej czwórki, lecz z tego powodu widać, że nie obchodzi go prawie nic; praca prawnika sprawia przyjemność, bo pozwala sprawować nad kimś władzę i walczyć według praw dżungli. To właśnie pan Cowan wierzy w istnienie boga mordu, zasady skakania sobie do gardeł i torowania miejsca w życiu twardą ręką bądź aktem przemocy, czy to fizycznej, czy psychicznej. Natomiast Nancy okazuje się kobietą sfrustrowaną ciągłym użeraniem się z mężem-pracoholikiem, w dodatku dość płytką i zagubioną w grze konwenansów. Penelope i Michael Longstreetowie to zupełnie inna para pod względem statusu społecznego i spojrzenia na życia, za to bardzo podobna w kwestii wewnątrzzwiązkowych konfliktów i tłumienia prawdziwych żalów. Nie zwracają zbytniej uwagi na prestiż zawodowy – on sprzedaje AGD, a ona pracuje na pół etatu w księgarni i karmi się wzniosłymi ideami. Michael okazuje się gruboskórnym chamem z brutalnymi poglądami na rodzinę, a Penny – zgorzkniałą i niespełnioną kobietą, która chciałaby coś zmienić, ale przyzwyczaiła się do myśli, że życie musi wyglądać tak, jak wygląda. Porzucenie określonych arbitralnie ram zachowania spowoduje wydobycie prawdziwego oblicza każdej osoby z tej czwórki.
Polański skupia się na aktorach, bo to oni stanowią napęd filmu. To aktorzy interpretują słowa, które kształtują „Rzeź” niemal w całości. Jak można spodziewać się po adaptacji sztuki teatralnej, dialogi są intensywne, gęste i błyskotliwe. Polański wykorzystuje ograniczoną przestrzeń w stu procentach, a dzięki fantastycznemu aktorstwu na ekran ani razu nie wkrada się znudzenie. Znakomicie wypadają Kate Winslet i Christoph Waltz jako Cowenowie. Zresztą Waltz w wielu momentach kradnie film kolegom z planu – jako jedyny nie daje się zwieść teatralnemu rodowodowi materiału i nie szarżuje. Dzięki temu jest przekonujący jako bohater, nie tylko jako interpretator tekstu. Przesada staje się udziałem skądinąd chwalonej Jodie Foster. Aktorka często popada w skrajności, przez co jej rola sprawdziłaby się rewelacyjnie na deskach teatru, natomiast niekoniecznie w kinie.
„Rzeź” jest filmem zabawnym, ale raczej w kategoriach gorzkiego humoru słownego niż optymistycznego dowcipu. To historia, której celem jest obnażenie ludzkich słabości, frustracji i obłudy. Każdy, przyjmując określone role społeczne, jest mniej lub bardziej fałszywy. Wypowiedzenie na głos prawdziwych myśli i pozbycie się schematów postępowania równa się z osiągnięciem błogiej wolności. Tylko czy wolność mówienia i robienia, co się chce, pozwala na budowanie trwałych relacji? Cywilizacja została zbudowana na odgrywaniu ról i kłamstwach. A także na przemocy. Podświadomie rozumieją to nawet dzieci bohaterów filmu. Okazuje się, że dorośli niewiele różnią się od dzieci, gdy przechodzą wszystkie etapy, które one przeszły: od rozmowy, przez kłótnię, po chaos komunikacyjny i czyny, często agresywne. Koło się kręci, a człowiek musi włączyć się do biegu według zasad funkcjonowania społeczeństwa albo wypaść z obiegu.
koniec
26 stycznia 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Odcięta głowa Jima Clarka
Sebastian Chosiński

17 IV 2024

Niby powinny cieszyć nas wielkie sukcesy odnoszone przez polskich artystów poza granicami kraju. A powieść Brunona Jasieńskiego „Człowiek zmienia skórę” bez wątpienia taki sukces odniosła. Tyle że to sukces bardzo gorzki: po pierwsze – książka była typowym przejawem literatury socrealistycznej, po drugie – nie uchroniła autora przed rozstrzelaniem przez NKWD. Cztery dekady po jego śmierci na jej podstawie powstał w sowieckim Tadżykistanie telewizyjny serial.

więcej »

Co nam w kinie gra: Perfect Days
Kamil Witek

16 IV 2024

„Proza życia według klozetowego dziada” może nie brzmi za zbyt chwytliwy filmowy tagline, ale Wimowi Wendersowi chyba coraz mniej zależy, aby jego filmy cechowały się przede wszystkim potencjałem na komercyjny sukces. Zresztą przepełnione nostalgią „Perfect Days” koresponduje całkiem nieźle z powoli podsumowującym swoją twórczość Niemcem, który jak wielu starych mistrzów, powoli zaczyna odchodzić do filmowego lamusa. Nie znaczy to jednak, że zasłużony reżyser żegna się z kinem. Tym bardziej że (...)

więcej »

Fallout: Odc. 1. Odkrywanie realiów zniszczonego świata
Marcin Mroziuk

15 IV 2024

Po obejrzeniu pierwszego odcinka z jednej strony możemy poczuć się zafascynowani wizją postapokaliptycznego świata, w którym funkcjonują bardzo zróżnicowane, mocno od siebie odizolowane społeczności, z drugiej strony trudno nie ulec lekkiej dezorientacji, gdyż na razie brakuje jeszcze połączenia pomiędzy poszczególnymi wątkami.

więcej »

Polecamy

Bo biblioteka była zamknięta

Z filmu wyjęte:

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Taśmowa robota
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż twórcy

Esensja ogląda: Grudzień 2013 (6)
— Sebastian Chosiński, Gabriel Krawczyk, Jarosław Loretz, Konrad Wągrowski

Esensja ogląda: Grudzień 2013 (1)
— Gabriel Krawczyk, Konrad Wągrowski

Uwierz w ducha
— Karol Kućmierz

Polański w stanie czystym
— Tomasz Rachwald

Disneyowska inscenizacja dla dzieci
— Urszula Lipińska

Nowości: Marzec 2004
— Konrad Wągrowski

DVD: Pianista
— Konrad Wągrowski

Przeżyłem getto
— Eryk Remiezowicz

Tegoż autora

Szybciej. Głośniej. Więcej zębów
— Ewa Drab

Samochody (nie) latają
— Ewa Drab

Kreacja automatyczna
— Ewa Drab

PR rządzi światem
— Ewa Drab

(I)grać i (wy)grać z czasem
— Ewa Drab

Llewyn Davis jest palantem
— Piotr Dobry, Ewa Drab, Grzegorz Fortuna

Wszyscy jesteśmy oszustami
— Ewa Drab

Rzut kośćmi i sekrety Freuda
— Ewa Drab

Kto się boi Vina Diesla?
— Ewa Drab

Duch z piwnicy
— Ewa Drab

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.