Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 25 kwietnia 2024

Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Wiera Storożewa
‹Mój chłopak - Anioł›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Mój chłopak - Anioł
Tytuł oryginalny	Мой парень - Ангел
Reżyseria	Wiera Storożewa
Zdjęcia	Oleg Kiriczenko
Scenariusz	Natalia Nazarowa
Obsada	Artur Smoljaninow, Anna Starszenbaum, Olga Popowa, Gosza Kucenko, Iwan Ochłobystin, Siergiej Puskiepalis, Andriej Leonow, Irina Hakamada, Iwan Makarewicz, Nikita Jefremow, Jekatierina Wuliczenko, Olga Łapszyna, Kristina Babuszkina, Wadim Całłati
Muzyka	Andy Sturmer
Rok produkcji	2011
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	98 min
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

East Side Story: W niebie nie ma miejsca dla upadłych aniołów
[Wiera Storożewa „Mój chłopak - Anioł” - recenzja]

Sebastian Chosiński

Komedie romantyczne to gatunek, który ostatnimi laty cieszy się wśród widzów największą popularnością. Dlatego też praktycznie we wszystkich kinematografiach świata ma miejsce zdecydowana nadprodukcja tego typu dzieł. Rzadko, niestety, trafia się wśród nich obraz naprawdę godny uwagi. Nawet gdy za realizację filmu bierze się twórca formatu Wiery Storożewej, nie można być pewnym efektu. Czego dowodzi „Mój chłopak - anioł”…

Sebastian Chosiński

East Side Story: W niebie nie ma miejsca dla upadłych aniołów
[Wiera Storożewa „Mój chłopak - Anioł” - recenzja]

Wiera Storożewa
‹Mój chłopak - Anioł›

EKSTRAKT:	60%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Mój chłopak - Anioł
Tytuł oryginalny	Мой парень - Ангел
Reżyseria	Wiera Storożewa
Zdjęcia	Oleg Kiriczenko
Scenariusz	Natalia Nazarowa
Obsada	Artur Smoljaninow, Anna Starszenbaum, Olga Popowa, Gosza Kucenko, Iwan Ochłobystin, Siergiej Puskiepalis, Andriej Leonow, Irina Hakamada, Iwan Makarewicz, Nikita Jefremow, Jekatierina Wuliczenko, Olga Łapszyna, Kristina Babuszkina, Wadim Całłati
Muzyka	Andy Sturmer
Rok produkcji	2011
Kraj produkcji	Rosja
Czas trwania	98 min
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Pochodząca z położonego nad niewielką, oczywiście jak na warunki syberyjskie, rzeką Uj zauralskiego Troicka (w obwodzie czelabińskim), dzisiaj już prawie pięćdziesięcioczteroletnia Wiera Storożewa zaczynała karierę reżyserską od kręcenia filmów dokumentalnych (jak chociażby pełnometrażowy „Mój Puszkin” z 1999 roku). Kiedy, za namową dwóch dam kinematografii radzieckiej, ukraińskiej i rosyjskiej, czyli Kiry Muratowej i Renaty Litwinowej, przerzuciła się na kino fabularne, wyspecjalizowała się przede wszystkim w melodramatach („Niebo. Samolot. Dziewczyna”, 2002; „Greckie wakacje”, 2005) i komediach romantycznych („Francuz”, 2004; „Kochaj mnie”, 2004). Obrazy te przyniosły artystce popularność, ale o wielkim sukcesie artystycznym mowy być nie mogło. Ten nadszedł dopiero przed pięcioma laty, kiedy Storożewa nakręciła znakomity, wielokrotnie nagradzany dramat psychologiczny, znany również z polskich kin studyjnych i edycji DVD, „Podróż ze zwierzętami domowymi”. Dwa lata później powstało bliskie mu w formie i przesłaniu dzieło zatytułowane „Niedugo wiosna”, natomiast w następnym roku – mroczny dramat sensacyjno-obyczajowy „Odszkodowanie”. I gdy wydawało się, że reżyserka na dłużej pozostanie wierna najpoważniejszemu obliczu X Muzy, przystąpiła ona w ubiegłym roku do realizacji filmu, który uznać można za powrót do korzeni. „Mój chłopak – Anioł” jest bowiem typową, rozegraną w scenerii zimowo-noworocznej komedią miłosną. Z jednym, co najwyżej, niewielkim odstępstwem od reguły – facet, w którym zakochuje się główna bohaterka, przybył na Ziemię z zaświatów. Niebieskich!

Premiera kinowa obrazu Storożewej odbyła się w Moskwie 2 stycznia tego roku; ostatniego dnia miesiąca natomiast ujrzał on światło dzienne na płytach DVD i Blu-Ray. Koszty produkcji były, jak na rynek rosyjski, niemałe – 2,7 miliona dolarów; kolejny milion „zielonych” przeznaczono na marketing. W ciągu dwóch tygodni od premiery film obejrzało prawie 350 tysięcy widzów, co przełożyło się na dochód z biletów wynoszący nieco ponad – w przeliczeniu na walutę amerykańską – 2,3 miliony. Trzeba jednak pamiętać, że „Mój chłopak – Anioł”, choć doczekał się już, co prawda, premiery na Ukrainie, to nie był jeszcze pokazywany w innych krajach rosyjskojęzycznych (głównie na Białorusi i w Kazachstanie), gdzie też zapewne będzie mógł liczyć na zainteresowanie… Akcja tej bezpretensjonalnej komedii romantycznej rozgrywa się w ciągu dwudziestu czterech godzin – ostatniego dnia roku. Aleksandra (Sasza) jest uroczą studentką, wokół której kręci się sporo facetów; ona wybrała jednak kolegę z roku – Walerija. Gdy dziewczyna budzi się 31 grudnia rano, niemal od razu wszystko zaczyna jej się wymykać – czy też raczej wyślizgiwać, w końcu mamy mroźną zimę – z rąk. W czasie rozmowy, za pośrednictwem kamery internetowej, z Walerijem zauważa jak za plecami ukochanego przemyka do toalety młoda dziewczyna w samej bieliźnie. I choć chłopak twierdzi, że to jego młodsza siostra, która przyjechała z Czelabińska do Moskwy (a raczej, jak chce scenarzystka: do Megapolis) na Nowy Rok, Sasza nie daje mu wiary. W tym samym czasie, korzystając z faktu, że okno jest niedomknięte kot Aleksandry wychodzi na parapet po zewnętrznej stronie budynku. Ta próbuje go wciągnąć z powrotem do mieszkania, lecz czyni to tak nieporadnie, że w pewnym momencie ześlizguje się i spada z drugiego piętra.

Gdyby film Storożewej był dramatem, dziewczyna niechybnie rozstałaby się z życiem, a w najlepszym wypadku – zostałaby inwalidką. Jako że mamy do czynienia z komedią, dzieje się zupełnie inaczej. Saszy przychodzi z pomocą stojący na dziedzińcu starej kamienicy i rozmawiający z dozorcą mężczyzna – ryzykując własnym zdrowiem, chwyta ją w ręce, po czym… sam pada, przygnieciony jej ciałem, jak nieżywy. Kilka minut później pojawia się pogotowie. Jak się jednak okazuje, nie ma komu pomagać, ponieważ poszkodowany, jak gdyby nigdy nic, wstaje i otrzepuje ubranie ze śniegu. Jak to możliwe? Zwyczajnie! Jest przecież aniołem; przybył prosto z Jerozolimy, aby pomagać ludziom. Z tym, że w Moskwie/Megapolis będzie tylko do końca dnia. Sasza oczywiście nie wierzy jego zapewnieniom; wręcz przeciwnie – nabiera podejrzeń, że ma do czynienia z wariatem. Na szczęście ma też bardzo poważny pretekst, by wyjść z domu i tym samym wyprosić Serafima – zdaje dzisiaj egzamin. W drodze na uczelnię stara się uciec swemu nowemu – i niepożądanemu – znajomemu, ale okazuje się to niemożliwe, jest on bowiem szybszy od samochodu, którym dziewczyna jedzie. Towarzyszy jej również w budynku. Aby wywieść go w pole, Sasza, wraz ze swoją najbliższą przyjaciółką (również studentką) Warwarą, chowa się w toalecie, a później przemyka się do sali wykładowej. I od tej chwili zaczynają dziać się cuda. Zaczyna się od tego, że surowy profesor Wołyncew otrzymuje wiadomość telefoniczną o narodzinach dziecka, co postanawia uczcić zaliczając wszystkim swoim seminarzystom egzamin na piątkę. A to dopiero początek!

Po egzaminie Serafim, chcąc pomóc dziewczynie, nie odstępuje jej na krok, co prostą drogą musi prowadzić do narodzin uczucia. Problem polega jednak na tym, że ona widzi w nim zwyczajnego chłopaka, w którym mogłaby się zakochać i być szczęśliwa do swych ostatnich dni, a on jest przecież aniołem. Na Ziemi pojawił się zaledwie na chwilę. Bo czym jest jeden dzień w dziejach Wszechświata? O północy jego misja dobiegnie końca i będą musieli się rozstać. Zanim jednak do tego dojdzie, Aleksandra i Serafim przeżyją wiele – zarówno komicznych, jak i dramatycznych – przygód, które zbliżą ich do siebie… Oparty na motywach powieści „Rożdiestwienskij Angieł” popularnego rosyjskiego pisarza Marka Arena (znanego między innymi z książek „Rekwiem po Iudie” i „Tam, gdie cwietut dikije rozy”), film Wiery Storożewej nie jest oczywiście arcydziełem gatunku. Można zarzucić mu, jak zdecydowanej większości podobnych produkcji, schematyczność i wynikający z niej łatwo przewidywalny happy end. Broni się on jednak przede wszystkim swojskim rosyjskim klimatem. Jest w nim kilka smaczków, których nie odnajdziemy w komediach romantycznych kręconych za Oceanem (w Hollywood) bądź w Polsce. Już otwierająca obraz sekwencja samotnego nocnego spaceru Serafima po Moskwie/Megapolis wprowadza nas w specyficzną atmosferę. A później jest jeszcze zabawniej – vide poirytowany dozorca kamienicy rodem z Kaukazu, trójka nacjonalistów zaczepiających czarnoskórego przechodnia, rozeźlona lekarka z pogotowia drugi raz tego dnia wezwana – dodajmy, że na darmo – do pomocy aniołowi. Wszystko to sprawia, że „Mojego chłopaka…” ogląda się z przyjemnością, choć na pewno nie jest to film, który widzowie wspominać będą przez lata. Ot, sympatyczna komedyjka, po którą każdego Sylwestra lub w Nowy Rok sięgać będą liczne rosyjskie stacje telewizyjne.

W anioła Serafima wcielił się dwudziestoośmioletni w chwili kręcenia filmu, bardzo dobrze już znany czytelnikom „Esensji”, obdarzony dość charakterystycznym i raczej mało anielskim obliczem, Artur Smoljaninow („Rok 1612”, „Ten, który gasi światło”, „Nirwana”, „Ja”, „Księga Mistrzów”, „Choinki”, „Spaleni słońcem 2: Cytadela”); Aleksandrę zagrała natomiast, młodsza o sześć lat od swego partnera, przeurocza Anna Starszenbaum („Miłość ON/OFF”, „Dzieciom do lat 16…”). Najbliższa przyjaciółka Saszy otrzymała z kolei twarz często współpracującej ze Storożewą Olgi Popowej („Podróż ze zwierzętami domowymi”, „Niedugo wiosna”). Jeszcze bardziej znani aktorzy pojawili się w rolach epizodycznych. Wystarczy wspomnieć Goszę (Jurija) Kucenko („Paragraf 78”, „Indygo”, „Trzynaście miesięcy”, „Przenicowany świat”, „Antykiller D.K.: Miłość bez pamięci”, „Księga Mistrzów”, „Odszkodowanie”, „Zerwanie”), który wcielił się w roztargnionego profesora Wołyncewa, Iwana Ochłobystina („Paragraf 78”, „Spisek”, „Car”, „Dom Słońca”, „Romans biurowy. Nasze czasy”, „Generation ,P’”), który zagrał kierowcę samochodu podwożącego Aleksandrę na uczelnię, oraz Siergieja Puskiepalisa („Niedugo wiosna”, „Jak spędziłem koniec lata”), czyli filmowego ojca Saszy.

Widzowie obdarzeni sokolim wzrokiem dojrzą jeszcze wśród artystów drugiego planu Kristinę Babuszkinę („Nie trzeba się martwić”, „Potyczka o lokalnym znaczeniu”), Gruzina Wadima Całłatiego („Szultes”, „Olympus inferno”, „Róże dla Elzy”) oraz wyrastającą powoli na mistrzynię epizodów Olgę Łapszynę („Ragin”, „Wszyscy umrą, lecz nie ja”, „Pani przystanek, madame!”, „Po omacku”, „Boris Godunow”, „Jelena”, „Żyła sobie baba”). Kompletując ekipę realizatorską, Storożewa sięgnęła po sprawdzonych współpracowników. Scenariusz wyszedł spod pióra Natalii Nazarowej („Rusałka”, „Odszkodowanie”, „Jarosław. Tysiąc lat temu”), natomiast rolę operatora wziął na siebie Oleg Kiriczenko (mający w swoim curriculum vitae dwa pierwsze z trzech wymienionych powyżej filmów). Nową „twarzą” był jedynie autor ścieżki dźwiękowej – Gary Miller, amerykański (rodem z Kalifornii) producent muzyczny, kompozytor i gitarzysta, znany między innymi ze współpracy z Michaelem Jacksonem i Kylie Minogue. Do Rosji trafił dzięki bardzo znanej za naszą wschodnią granicą piosenkarce pop Irinie Tiurinej, która w latach 90. ubiegłego wieku robiła karierę jako Diana, później została wokalistką zespołu Reflex, by ostatecznie spróbować kariery solowej w Stanach Zjednoczonych pod pseudonimem Irina Nelson. Jej najnowszą, gorącą jeszcze płytę „Sun Generation” wyprodukował właśnie Miller. Kiedy przyjechał do Moskwy wiosną 2011 roku, poznał Storożewą, a stąd był już tylko krok do artystycznej kooperacji.

5 lutego 2012

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Klasyka kina radzieckiego: Said – kochanek i zdrajca
Sebastian Chosiński

24 IV 2024

W trzeciej części tadżyckiego miniserialu „Człowiek zmienia skórę” Bension Kimiagarow na krótko rezygnuje z socrealistycznej formuły opowieści i przywołuje dobre wzorce środkowoazjatyckich easternów. Na ekranie pojawiają się bowiem basmacze, których celem jest zakłócenie budowy kanału. Ten wątek służy również scenarzystom do tego, by ściągnąć kłopoty na głowę głównego inżyniera Saida Urtabajewa.

więcej »

Fallout: Odc. 3. Oko w oko z potworem
Marcin Mroziuk

22 IV 2024

Nie da się ukryć, że pozbawione głowy ciało Wilziga nie prezentuje się najlepiej, jednak ważne okazuje się to, że wciąż można zidentyfikować poszukiwanego zbiega z Enklawy. Obserwując rozwój wydarzeń, możemy zaś dojść do wniosku, że przynajmniej chwilowo szczęście opuszcza Lucy, natomiast Maximus ląduje raz na wozie, raz pod wozem.

więcej »

East Side Story: Czy można mieć nadzieję w Piekle?
Sebastian Chosiński

21 IV 2024

Mariupol to prawdopodobnie najboleśniej doświadczone przez los ukraińskie miasto w toczonej od ponad dwóch lat wojnie. Oblężone przez wojska rosyjskie, przez wiele tygodni sukcesywnie niszczone ostrzałami z lądu, powietrza i morza. Miasto zamordowane po to, by złamać opór jego mieszkańców i ukarać ich za odrzucenie „ruskiego miru”. O tym opowiada dokument Maksyma Litwinowa „Mariupol. Niestracona nadzieja”.

więcej »