Jason Reitman i Diablo Cody znowu opowiadają o dojrzewaniu, choć tym razem o dojrzewaniu „wtórnym” – główną bohaterką „Kobiety na skraju dojrzałości” jest blisko czterdziestoletnia freelancerka Mavis Gary, która śpi do południa, noce spędza ze spotkanymi przypadkowo facetami, a w szafie ma głównie koszulki z Hello Kitty. W przypływie desperacji Mavis postanawia wrócić do rodzinnej miejscowości i odzyskać swoją pierwszą licealną miłość, nie bacząc na to, że ów miłość ma obecnie żonę i dziecko. „Kobieta na skraju dojrzałości” – podobnie jak wcześniejsze filmy Jasona Reitmana – nie jest jednak prostą komedyjką, w której poważne życiowe problemy dałoby się przykryć banalnymi rozwiązaniami. To raczej słodko-gorzki komediodramat, zgrabnie przechodzący ze scen komediowych do dramatycznych, rewelacyjnie wyważony, a w dwuznacznym finale bardzo prawdziwy. Cięty język Diablo Cody w połączeniu z lekką ręką reżysera, który swoich bohaterów traktuje ze szczerą empatią (przywołującą momentami na myśl filmy Alexandra Payne’a) daje rezultaty niemal tak samo dobre jak w „Juno”, a Charlize Theron odgrywa tu jedną z najciekawszych ról w karierze.

Wielka szkoda, że „Kobieta na skraju dojrzałości” ukazuje się w Polsce jedynie na rynku DVD/BD. Diablo Cody w duecie z Jasonem Reitmanem po raz kolejny odwalają kawał dobrej roboty, tworząc dość niekonwencjonalną opowieść o spóźnionym dojrzewaniu. Mavis (Charlize Theron, która tworzy tu jedną z ciekawszych kreacji w swojej karierze), trzydziestoparoletnia autorka powieści dla nastolatków, postanawia wrócić do rodzinnego miasteczka gdzieś w Minnessocie i odzyskać chłopaka, z którym spotykała się w liceum. Fakt, że jej wybranek jest już żonaty i niedawno urodziło mu się dziecko zdaje się jej zupełnie nie przeszkadzać. „Kobieta…” pod płaszczykiem komediowych gagów skrywa w gruncie rzeczy dość gorzką refleksję na temat mitu American Dream. Podczas gdy wszyscy dookoła zmagają się z tzw. „dorosłym życiem”, bohaterka Theron tkwi w błędnym kole nastoletnich zmagań spod znaku „którą sukienkę wybrać na pierwszą randkę”. Mavis łączy w sobie słodycz i wyrachowanie nastoletniej czirliderki i niezależność bohaterek „Seksu w wielkim mieście”, stając się parodią samej siebie z czasów liceum, kiedy święciła triumfy na szkolnych balach. Po raz kolejny Reitman serwuje widzom z pozoru prostą komedię, która uwodzi lekkością dialogów, ale gdzieś między jednym gagiem a drugim zostawia też miejsce na chwilę zadumy.

To nie jest przypadek, że kinematografia irańska tak dobrze radzi sobie podczas najważniejszych festiwali filmowych na świecie. Deszcz nagród, który spadł na genialne „Rozstanie” Asghara Farhadiego, był jedynie potwierdzeniem pozycji zajmowanej przez reżyserów z tego kraju. A można wymienić jeszcze, nie mniej hołubionych przez światową krytykę, Abbasa Kiarostamiego, Majida Majidiego oraz Kurda z pochodzenia Bahmana Ghobadiego. Ten ostatni dał się poznać dzięki znakomitym dramatom „Czas pijanych koni” (2000), „Gdyby żółwie mogły latać” (2004) i „Nikt nie rozumie perskich kotów” (2009), w których opowiedział historię młodych teherańczyków próbujących, mimo zakazów Strażników Rewolucji, grać w podziemiu ukochaną przez siebie muzykę – heavy metal. Muzyce, choć zupełnie innej, poświęcone było również poprzednie dzieło tego twórcy – nagrodzony między innymi na festiwalach w San Sebastian i Stambule – „Półksiężyc” (2006). To historia z kurdyjskiego pogranicza irańsko-irackiego. Stary Mamo jest, mieszkającym w Iranie, legendarnym kurdyjskim śpiewakiem, który po obaleniu Saddama Husajna stara się o uzyskanie pozwolenia na podróż do krainy swoich przodków, by tam po raz pierwszy od kilkudziesięciu lat dać koncert. Po wielomiesięcznych przygotowaniach otrzymuje wreszcie zgodę i wraz ze swoimi synami (a ma ich naprawdę wielu) rusza starym, rozklekotanym autobusem w niezwykle niebezpieczną drogę. By jednak jego muzyka mogła zabrzmieć pełną mocą, potrzebny jest żeński głos, co stawia przed Mamo poważne problemy – najpierw trzeba bowiem znaleźć odpowiednią wokalistkę, a następnie nielegalnie przemycić ją do irackiego Kurdystanu. Ten nietypowy film drogi Ghobaniego obfituje w tragikomiczne sekwencje, jakby żywcem wyjęte z obrazów Emira Kusturicy. Gdyby zmienić nazwy geograficzne i imiona bohaterów, jego akcja mogłaby równie dobrze rozgrywać się gdzieś na ogarniętych niepokojami Bałkanach. To powinowactwo Kurda i Serba widoczne jest także w wyeksponowaniu roli muzyki etnicznej, która jest tak naprawdę głównym bohaterem „Półksiężyca”. Uosabia ona odwieczne marzenia o wolności (zarówno tej artystycznej, jak i politycznej), dążenie do życia w świecie bez granic, które de facto jeszcze nie istniały, gdy Mamo był małym chłopcem. Podróż do Kurdystanu jest więc nie tylko spełnieniem jego marzeń, ale i powrotem do Arkadii, krainy wiecznego szczęścia, jest najważniejsza jest Muzyka. Problem w tym, że miejsce takie nie istnieje.